Τα Πουλιά Μια Φορά

Οι φίλοι μου από τα Μουσικά Προάστια δημοσιεύουν για πρώτη φορά ένα ανέκδοτο έμμετρο παραμύθι του Μάνου Ελευθερίου με τίτλο "Τα Πουλιά Μια Φορά". Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό πόνημα του μεγάλου στιχουργού και ποιητή το οποίο παρέμεινε στην αφάνεια για περίπου 10 χρόνια μέχρι που το εμπιστεύτηκε στα ικανά χέρια των παιδιών - που στα τόσα χρόνια της φιλίας μας δείχνουν την ίδια ατελείωτη αγάπη για το ελληνικό τραγούδι.

Όπως γράφουν οι φίλοι, "ο ανθρωπισμός του κύριου Μάνου στοχεύει στην απελευθερωτική πράξη και όχι στη γυαλιστερή φιλανθρωπία. Δεν περιέχει μισόλογα και καλαμπουράκια. Και θέλουμε αυτός ο ανθρωπισμός να συνεχίσει να εμπνέει το ελληνικό τραγούδι."

Θα πρόσθετα ότι αυτός ο ανθρωπισμός πρέπει να εμπνέει όχι μόνο το τραγούδι αλλά όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Εκεί όπου η γυαλιστερή φιλανθρωπία περισσεύει και κάνει τρανταχτή την παρουσία της ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, καπηλευόμενη ένα επίπλαστο αίσθημα χαράς που συνδυαζόμενο με τον οίκτο θρέφει τη χειμερία νάρκη της συνείδησής μας.

Θα ήθελα πολύ να έβρισκα ένα σκίτσο του Jean Gourmelin για να πλαισιώσει τούτο το post αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Αντ' αυτού παραθέτω ένα σκίτσο του John Lennon, που χρησιμοποιήθηκε ως εξώφυλλο στο σινγκλ "Free As A Bird" που κυκλοφόρησε πριν 12 χρόνια και λίγες μέρες. Νομίζω ότι ταιριάζει όμορφα με την τελευταία στροφή του ποιήματος, όμως αν κάποιος ενοχλείται από τη σύνδεση των δύο καλλιτεχνών ζητώ συγγνώμη.


Μ'αυτό το ποίημα σας χαιρετώ και εύχομαι καλά Χριστούγεννα, ελπίζοντας ότι θα κάνω ένα τελευταίο post πριν βγει ο χρόνος.
 


Ωδή στην Katie Melua

Νομίζω ότι τόσον καιρό έχει γίνει αντιληπτό ότι δεν είμαι η προσωποποίηση του Γκαστόνε, το αντίθετο θα έλεγα. Γιαυτό όταν συμβαίνει κάτι αναπάντεχα καλό το θεωρώ θετικό οιωνό και επηρεάζομαι για αρκετό καιρό μετά. Μερικές φορές όμως τα καλά πράγματα συμβαίνουν όταν τα χρειάζεσαι περισσότερο και τότε έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία.

Την προηγούμενη Τετάρτη, και ενώ ετοιμαζόμουν να βγω για ποτό με την ευκαιρία του εορτασμού των γενεθλίων του brother, έφαγα τις εξής φρίκες μέσα σε διάστημα 2 ωρών:
- Η κίνηση λόγω της απεργίας με έκανε να χάσω 1 ώρα στο δρόμο από το γραφείο για το σπίτι, ενώ συνήθως δεν μου παίρνει περισσότερα από 20 λεπτά.
- Η μικρή πρώην-Άριελ/νυν-Περσεφόνη-και-χαϊδευτικά-Πούπσυ (από τη γνωστή διαφήμιση που πολύ μας αρέσει) έκανε την πρώτη μεγάλη ζημιά: καταξέσκισε το προστατευτικό ενός φωτιστικού που είχαμε στο σαλόνι και με συφίλιασε big time.
- Η σακούλα που είχα για το δώρο του αδερφού μου σκίστηκε καθώς προσπαθούσα να το βάλω μέσα, και αναγκάστηκα να το κρατάω στα χέρια all the way.
- Η φαεινή ιδέα μου να χρησιμοποιήσω Μετρό συνετρίβη όταν φτάνοντας στον σταθμό είδα κατεβασμένα ρολά - μόλις τότε συνειδητοποίησα ότι ούτε το Μετρό λειτουργεί λόγω απεργίας και ότι θα αναγκαζόμουν να κάνω τη διαδρομή Ιλίσια-Εξάρχεια με τα πόδια.

Τελείως φρικαρισμένος βάζω το shuffle (ή "σουφλέ" ελληνιστί) στο mp3, ελπίζοντας να πετύχω κάτι γκαζιάρικο για να ταιριάζει με τα νεύρα που με είχαν καβαλήσει. Και από όλα τα κομμάτια που έχω φορτώσει (περίπου 300), έρχεται αυτό πρώτο-πρώτο:



Αμέσως οι καρδιακοί παλμοί γύρισαν στα φυσιολογικά επίπεδα. Αυτό με βοήθησε να απολαύσω τη βραδινή μου βόλτα μέσα από το Κολωνάκι, που μου έχει λείψει πολύ, και κατά συνέπεια έφτασα on-time στο μέρος συνάντησης. Επιπλέον, επειδή το μπαράκι που είχαμε κανονίσει να πάμε ήταν τίγκα and then some, την κάναμε περπατώντας για την υπέροχη Πλατεία Καρύτση και καταλήξαμε στο bartesera (που πολύ μας άρεσε). Τέλος, γυρνώντας στο σπίτι μετά της συντρόφου (που εντωμεταξύ μας βρήκε ερχόμενη κατευθείαν από τη δουλειά) μετά από μια εξαιρετικά κουραστική μέρα αντικρύσαμε αυτό το μοναδικό θέαμα:















Συμπέρασμα: η Katie Melua είναι καλύτερη από Prozac, Lexotanil, Quaalude, φούντα και οποιοδήποτε σκεύασμα που υπόσχεται χαλάρωση - το μόνο που χρειάζεται είναι να φορτώσετε τους τρεις δίσκους της (Call Off The Search, Piece By Piece, Pictures) στο mp3 player (και για τους πιο φαν τα live "On the Road Again" και "Concert Under The Sea"). Φέρνει και καλή τύχη. Είναι και κούκλα. Και είναι μόλις 23 ετών. Τι άλλο θέλετε;

Τώρα γιατί αυτά τα γράφω 5 μέρες αφότου έγιναν; Ε, είπαμε, δεν κρατάει αιώνια η καλοτυχία...
 


Revolution from our beds

Υπάρχει λόγος που δε μου επιτρέπει να βρίσκομαι στο Σύνταγμα αυτή τη στιγμή, αν και το θέλω όσο τίποτε άλλο. Πέρα από τον προφανή σκοπό, τούτη είναι μια ακόμα συγκέντρωση στην οποία η κοινωνία των πολιτών μετράει τις δυνάμεις της και την πρόοδό της σε σχέση με την ευαισθητοποίηση σε θέματα περιβάλλοντος. Από ό,τι ακούγεται θα είναι πολύ επιτυχημένη κι αυτό με κάνει να ζηλεύω ακόμα περισσότερο που δε βρίσκομαι εκεί.

Και φανταστείς ότι όλα ξεκίνησαν από μια "επανάσταση από το κρεβάτι" μας, όπως είπε ο Lennon (και έμεινε στην ιστορία), η μάλλον από το πληκτρολόγιό μας, λίγο μετά την καταστροφή της Πάρνηθας. Ο Lennon, που δολοφονήθηκε σαν σήμερα πριν από 27 χρόνια, το είχε πιάσει το νόημα: αν δεν σου αρέσει κάτι άλλαξέ το, ή τουλάχιστον προσπάθησε - όμως υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης, όχι μόνο ένας. Αυτή η συγκέντρωση είναι μία από τις πολλές διαστάσεις που έχει πάρει η κινητοποίηση των πολιτών για το περιβάλλον, για να αλλάξουμε μια κατάσταση που δε μας αρέσει - ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε και να το επιτύχουμε στο μέτρο του δυνατού.

Σε αυτό το πνεύμα, τα παιδιά του Oikologio.gr έχουν οργανώσει μια εξαιρετική σειρά πρωτοβουλιών και δράσεων που αξίζει να υποστηρίξουμε όλοι.

Κάτι ακόμα σε προσωπικό επίπεδο: μου κάνει ευχάριστη εντύπωση που ένα μεγάλο μέρος των αναζητήσεων που οδηγούν σε τούτο το blog μέσω Google αναφέρονται σε θέματα ανακύκλωσης, κι αυτό εξαιτίας 2-3 post που είχα κάνει γύρω στον Σεπτέμβριο περί προγραμμάτων ανακύκλωσης στην Αθήνα. Είναι κρίμα που όχι μόνο δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη πολιτική πάνω σε αυτό το ζήτημα αλλά ούτε οι βασικές αρχές της δεν έχουν επικοινωνηθεί κατάλληλα προς τους πολίτες που ενδιαφέρονται.

Revolution from our beds, λοιπόν; Ευχαριστώ πολύ, θα πάρω!

Photo © www.personalityphotos.com
 


Πράσινες Οροφές για μια Βιώσιμη Αττική

Κατηγορία:
Ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο με θέμα "Πράσινες Οροφές για μια Βιώσιμη Αττική" διοργανώνεται από το Τμήμα Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το συνέδριο ξεκινάει την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου, 17:00, Αμφιθέατρο Αντωνιάδου (Πατησίων 76, 1ος όροφος) και διαρκεί μέχρι και τις 8 Δεκεμβρίου.

Το θέμα του συνεδρίου προφανές, ενώ θα αναπτυχθούν μεταξύ άλλων case studies επιτυχημένης εφαρμογής των πράσινων οροφών, ενός concept που φαίνεται ότι ταιριάζει στην Αθήνα του περιορισμένου χώρου για την φύτευση πρασίνου, των εξαιρετικά ενεργοβόρων κτιρίων, και των πολλών ανεκμετάλλευτων οροφών.

Μία πρώτη γεύση δόθηκε στη χτεσινή εκπομπή της ΕΤ-3, "Ανιχνεύσεις", όπου συζητήθηκε μεταξύ άλλων το θέμα των ενεργητικών και παθητικών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πώς μπορεί η δεύτερη κατηγορία να χρησιμοποιηθεί στη βιοκλιματική αρχιτεκτονική ώστε η βιοκλιματική κατοικία να θερμαίνεται και να ψύχεται χρησιμοποιώντας μόνο τις δυνάμεις της φύσης.

Πρόγραμμα του συνεδρίου εδώ.
 


Συνεννόηση-paella

Κατηγορία:
Μου τη δίνει όταν προσπαθώντας να συνεννοηθείς με έναν άνθρωπο υπό τις εξής συνθήκες:

α) η μητρική του γλώσσα είναι τα αγγλικά
β) τα δικά σου αγγλικά είναι τόσο καλά σαν να ήταν δεύτερη γλώσσα
γ) η τεχνική ορολογία δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παρερμηνείες
δ) τα θέματα που αναπτύσσεις είναι πολύ συγκεκριμένα

η μόνιμη επωδός σε κάθε απάντηση που σου δίνει είναι "if I have understood correctly". Μεγάλε, σωστά τα καταλαβαίνεις τα εξαιρετικά αγγλικά μου αλλά μάλλον είσαι κομματάκι άσχετος με την ουσία της δουλειάς ή προσπαθείς έντεχνα να λουφάρεις. Κανένα από τα δύο δε θα μου έκανε εντύπωση πάντως, με δεδομένο ότι συζητάμε τα ίδια πράγματα εδώ και 6 μήνες και ενώ συμφωνούμε στις λεπτομέρειες, αυτά που μου στέλνει περιλαμβάνουν είτε α) σημεία εντελώς αντίθετα από τα συμφωνηθέντα, β) πυρότουβλα μεγατόνων που αλλάζουν εντελώς το περιεχόμενο της δουλειάς και κατά διαβολική σύμπτωση ελαττώνουν τη δική του δουλειά στα επόμενα βήματα του έργου. Και άντε πάλι από την αρχή να εξηγώ τα ίδια.

Σημείωση: ο τύπος είναι Αμερικανός που εργάζεται στην Ισπανία και προφανώς έχει πάρει όλα τα χαρακτηριστικά των Ισπανών με τους οποίους συνεργαζόμαστε. Εξάλλου όπως έχω ξαναπεί, οι τύποι είναι ψηλά στο socializing και στην πλάκα και χαμηλά στην ουσία της δουλειάς.

Πάμε άλλη μια φορά: Dear Frank...
 


Επετειακό

Κατηγορία:
100 post, ε; Το παραδέχομαι ότι δεν περίμενα να φτάσω σε τριψήφιο αριθμό. Όχι ότι έγινε και τίποτα, big deal δηλαδή, αλλά στην αρχή είχα την εντύπωση ότι κάπου στους 5-6 μήνες (περίπου 60-70 post) θα σταματούσα. Με πήρε όμως το ποτάμι και είμαι ακόμα εδώ.

100 post μετά εξακολουθώ να μην αισθάνομαι απόλυτα άνετα με τα γραπτά μου. Διαβάζω παλιότερα post και ψιλοντρέπομαι ή σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα μπορούσα να τα είχα δομήσει. Αλλά τελικά καταλήγω ότι τα post μου είναι σαν τα ποπ τραγούδια: αναλώσιμα και προσωρινά. Δεν περιμένω δηλαδή να γραφτεί σε κανένα blog "θυμάμαι εκείνο το καταπληκτικό post του exitmusician πριν 4-5 χρόνια μπλα μπλα μπλα" - τα ξέρω τα όριά μου, νομίζω. Ο Freddie Mercury είχε κάποτε πει για τη μουσική του:

"My songs are like Bic razors… For fun, for modern consumption. You listen to it, like it, discard it, then on to the next. Disposable pop".

Όπου "songs" εισάγετε "posts" και όπου "listen to" εισάγετε "read", και θα πάρετε μια ιδέα τι εννοώ. Δεν είναι τυχαίο που και ο Mercury κατά βάθος έπασχε από μεγάλη ανασφάλεια για τη μουσική του παρά το θεϊκό και untouchable προσωπείο που έβγαζε προς τα έξω.

Αλλά η επίτευξη του ορόσημου των 100 posts είναι σημαντική για τον εξής λόγο. Μια από τις μόνιμες πηγές άγχους ήταν αν θα έχω κάτι να προσφέρω, είτε σε συζητήσεις, είτε ως προσωπική άποψη, είτε ακόμα και στην ερευνητική δραστηριότητά μου. Και αν για το τελευταίο ζήτημα φαίνεται ότι βρίσκω μιαν άκρη, για τα πρώτα το blog ήταν ένα αποκούμπι πρώτης τάξης. Νομίζω ότι από ένα πλήθος δημοσιεύσεων μπορείς να βγάλεις 2-3 σταγόνες ουσία και ένα ποτήρι γαρνιτούρα, όπως π.χ. από 30 χρόνια έρευνας μπορείς να βγάλεις 3-4 πρώτης ποιότητας papers και καμιά 30αριά περιφερειακά. Είναι η ουσία που με ενδιαφέρει να συγκρατήσει από μένα κάποιος που θα διαβάσει (αν αντέχει) αυτά που γράφω. Αλλά η εικόνα είναι ακόμα θολή και η ουσία δυσδιάκριτη. Γιαυτό δεν σκοπεύω να σταματήσω να γράφω, τουλάχιστον όχι στο εγγύς μέλλον.

Επειδή όμως δεν θέλω να κλείσω αυτό το post μέσα στη μιζέρια, σας χαιρετώ με ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του 2007. Εδώ θα είμαι και στις επόμενες "επετείους" - and that's a promise!

 


Don't you (forget about me)

Να που κουτσά-στραβά τελειώνει ο Νοέμβρης, και γράφω μόλις το τρίτο post γι'αυτό το μήνα. Οι λόγοι της απουσίας μου πολλοί: η άφιξη της Ariel, η απουσία (ακόμα) γρήγορου Internet στο σπίτι, αλλά προπάντων δουλειά, δουλειά, δουλειά. Το κλείσιμο ενός project όταν παράλληλα τρέχουν άλλα δύο είναι από τα χειρότερα σκηνικά. Απορροφά όλη την ενέργεια για ο,τιδήποτε άλλο, μαζί και για τη συνήθη βόλτα στη μπλογκόσφαιρα.

Το περίεργο είναι ότι ούτε εδώ είχα όρεξη να γράψω: μου ερχόταν μια ιδέα, άνοιγα ένα καινούριο post και με το που έγραφα μερικές λέξεις με κυρίευε μια απελπισία προερχόμενη από τη συνειδητοποίηση ότι θα έπρεπε να βάλω το μυαλό μου σε άλλη μια διαδικασία ταξινόμησης και καταγραφής, αυτή τη φορά των σκέψεών μου. Ε, αμέσως έκλεινα τον browser και έφευγα. Νομίζω όμως ότι τώρα πέρασε η καταιγίδα και θα επανέλθω. Απλά ελπίζω να μη με ξεχάσατε.

Από εκεί προκύπτει και ο τίτλος του post, αλλά όχι αποκλειστικά.

Πριν λίγες μέρες με προσκάλεσε μια φίλη να ανοίξω λογαριασμό στο Facebook - του οποίου τη χρησιμότητα ακόμα δεν έχω εκτιμήσει πλήρως αλλά anyway. Καθώς περιδιάβαινα με την περιέργεια του αρχάριου τα προφίλ φίλων και γνωστών, μου έκανε εντύπωση ότι οι "φίλοι" στο Facebook μπορεί να είναι παλιοί συμμαθητές με τους οποίους δεν αντάλλαζες κουβέντα (πολύ τυπικό), κάποιοι που είχατε παρακολουθήσει μαζί ένα δίωρο σεμινάριο, ή ακόμα φίλοι φίλων που είχες γνωρίσει μέσα σε μια παρέα 25 ατόμων μια βραδιά στον Βέρτη. Μετά από λίγη ώρα περιήγησης και βλέποντας ότι "Χ has 147 friends" ή ότι "Y is soulmates with Z", άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί όλο αυτό το fuss να συναγελαστείς (έστω και ηλεκτρονικά) με ανθρώπους με τους οποίους ούτε είχες ούτε μπήκες ποτέ στον κόπο να αποκτήσεις ουσιαστική επαφή. Σκεφτόμουν επίσης για ποιο λόγο να συνδεθείς με τους πραγματικούς σου φίλους, με τους οποίους κάνεις πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να σου προσφέρει το κάθε Facebook. Αλλά ομολογώ ότι έχω κολλήσει να περιηγούμαι σε προφίλ, groups και networks, να βλέπω τι κάνουν και πού βρίσκονται παλιοί γνωστοί και γνώριμοι, ικανοποιώντας μια περιέργεια για την οποία δεν αισθάνομαι καμία ντροπή.

Μου φαίνεται, τελικά, ότι η όψιμη μετατροπή ακόμα και των πιο εφαπτομενικών επαφών/γνωριμιών σε διαδικτυακούς "φίλους" και ο αγώνας για τη δημιουργία όσο το δυνατό μεγαλύτερου δικτύου "φίλων" δείχνει ότι η ανασφάλειά μας να μην μας ξεχάσει το παρελθόν μας μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανό το παρόν μας. Βέβαια, η ισορροπία μεταξύ παρελθόντος και παρόντος απαιτεί προσοχή, γιατί μπορεί τελικά να μας ξεχάσουν και τα δύο.
 


Introducing Ariel

Κατηγορία:
 


Αγαπημένα αντικείμενα

Κατηγορία:
Lifewhispers μου, το έχω έτοιμο αυτό το post εδώ και μέρες αλλά time is not on my side, όπως δεν είναι ούτε η ψηφιακή που για κάποιον ανεξήγητο λόγο αρνείται να υπακούσει στις εντολές μου (γκρρρ). Γιαυτό θα βολευτούμε προς στιγμή με τις ταπεινές φωτο του κινητού μου - ελπίζω σύντομα να μπορέσω να τις αντικαταστήσω.

1. Το πλέον αγαπημένο "αντικείμενο" (με την ευρύτερη έννοια) είναι η συλλογή μου από 7ιντσα singles, την οποία ξεκίνησα το 1995 και συνεχίζω μέχρι σήμερα. Η φωτο δείχνει το είδος της μουσικής που συλλέγω: αγνή καθαρή βρετανική pop, προερχόμενη από τις σκοτεινές περιόδους των 80s, τον ριζοσπαστισμό των αρχών των 90s αλλά και την ολόφωτη και γεμάτη αυτοπεποίθηση εποχή των mid-90s. Αυτή τη στιγμή η συλλογή αριθμεί περίπου 350 κομμάτια και συνεχίζει να εμπλουτίζεται, αν και αρκετά σπάνια λόγω έλλειψης χρόνου και της σταδιακής εξαφάνισης του 7ιντσου από την (ελληνική) αγορά. Θυμάμαι πάντως το θεϊκό δισκάδικο Pilgrim στη Διδότου που έφερνε άπειρα δισκάκια γύρω στο '95-'96 - υπήρχαν εβδομάδες που αγόραζα μέχρι και 3 δισκάκια - το Happening, το παλιό Metropolis δίπλα στο Τιτάνια στην Πανεπιστημίου, και φυσικά το πάλαι ποτέ Trust στην Ακαδημίας. Αυτή ήταν η κλασική Σαββατιάτικη βόλτα μετά το φροντιστήριο για τις Πανελλαδικές. Ωραίες εποχές και ωραίο θέμα για post...

2. Το δεύτερο αγαπημένο και εκ των ων ουκ άνευ αντικείμενο είναι τούτο το ταπεινό wok, το οποίο έχει αντικαταστήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό χύτρες, κατσαρόλες, τηγάνια κλπ. Παρότι το ιδανικό μαγείρεμα με wok απαιτεί εστία γκαζιού, η χρηστικότητά του δεν μειώνεται, ούτε και η δυνατότητα που δίνει για εύκολο και γευστικό μαγείρεμα. Όπως χτες για παράδειγμα, που η απροειδοποίητη επίσκεψη φίλων σε συνδυασμό με τον απαράβατο κανόνα ότι σε επισκέψεις δεν προσφέρουμε delivery οδήγησε στην παρασκευή τηγανητού ρυζιού, κοτόπουλου Chinese-style και spring rolls για 4 μέσα σε 45 λεπτά. Ανεκτίμητο.

3. Τρίτο σετ αντικειμένων είναι τα βιβλία που χρησιμοποιώ στη δουλειά και την έρευνά μου. Κοστίζουν μια μικρή περιουσία το καθένα (τουλάχιστον €50-60), και τα φυλάω ως κόρη οφθαλμού (δηλ. δεν τα δανείζω σε κανέναν και για κανένα λόγο). Βασική παράμετρος επιλογής κάθε βιβλίου είναι να αποτελεί κορυφή στον τομέα του. Πάρτε παράδειγμα τα τρία ενδεικτικά βιβλία της φωτογραφίας (ήταν τα μόνα που είχα πρόχειρα στο γραφείο lol). Το μεσαίο είναι το καλύτερο που έχει γραφτεί στον τομέα του economic decision-making και καθότι έκδοση του 1980 το βρήκα μετά από αρκετό καιρό αναζήτησης σε μεταχειρισμένο αντίτυπο στο Alibris.com. Αντίστοιχα, το αριστερό είναι από τα καλύτερα βιβλία στατιστικής ενώ το δεξί είναι το καλύτερο σε ό,τι αφορά τις μεθόδους δεδηλωμένης προτίμησης.

Επίσης θεωρώ δεδομένο ότι το γνωστικό αντικείμενο κάθε βιβλίου πρέπει να είναι παγιωμένο και όχι υπό εξέλιξη. Δηλαδή, δεν έχει νόημα να αγοράσει κανείς ένα βιβλίο π.χ. για e-business όταν οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες που σε 3-4 χρόνια το περιεχόμενο του βιβλίου θα έχει ξεπεραστεί. Σε τέτοια γνωστικά πεδία το σωστό είναι να έχεις συνεχή επαφή με την επιστημονική αρθρογραφία. Έχω αρκετό δει copy-paste από βιβλία σε εργασίες φοιτητών, που όχι μόνο τις καθιστούν άκυρες εξαιτίας της λογοκλοπής αλλά και εκτός χρόνου εξαιτίας της παλαιότητας των κειμένων που παρέθεσαν. Anyway.

4. Το τέταρτο και τελευταίο αντικείμενο είναι τούτο το απλό και βαρετό μπρελόκ, που έχει αρχίσει να σκουριάζει, έχει καταγρατζουνιστεί, ζυγίζει γύρω στους 2 τόνους και είναι παντελώς άβολο επειδή τα κλειδιά μπλέκονται ανάμεσα στις πτυχές του. Όμως δεν το αλλάζω γιατί α) τόσα χρόνια το έχω συνηθίσει και β) το αγόρασα σε μία πολύ φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή και με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Σαν homage λοιπόν στη συναισθηματική υποστήριξη που μου παρείχε θα το αλλάξω μόνο όταν καταστεί αδύνατο για χρήση και, φυσικά, πάλι με μπρελόκ με σήμα το τριφύλλι. Παρεμπιπτόντως, η μπουτίκ στη Λεωφόρο συνεχίζει να φέρνει αυτό το μπρελόκ μετά από τόσα χρόνια...

Όπως συνηθίζω, αφήνω ανοιχτή την πρόσκληση για συμμετοχή στο παιχνίδι σε όποιον θέλει να μοιραστεί μαζί μας τα δικά του αγαπημένα αντικείμενα. Πάντως τούτο το post το ευχαριστήθηκα!
 


Το ταξίδι προς την επιτυχία

Κατηγορία:
...είναι στρωμένο με γαϊδουράγκαθα, ναρκοπέδια και διάσπαρτους ελεύθερους σκοπευτές. Έχει λίμνες με κροκόδειλους, καταιγίδες από μετεωρίτες, κουτάκια που αν πέσει το πιόνι σου πρέπει να το μετακινήσεις 5 τετράγωνα προς τα πίσω, και τιμωρίες στη γωνία με το ένα πόδι όρθιο. Πολλές φορές τα παραπάνω εμφανίζονται ταυτόχρονα.

Επίσης περιλαμβάνει πολύ σταμάτα-ξεκίνα (μα πάρα πολύ). Περισσότερο σταμάτα παρά ξεκίνα, δηλαδή. Αλλά και όταν ξεκινάς, σπάνια πηγαίνεις με μεγαλύτερη ταχύτητα από την πρώτη, κι αυτή είναι πάντοτε η δευτέρα. Για τρίτη και πάνω δεν το συζητώ, τουλάχιστον όχι για εμένα.

Δε λείπουν οι καλοθελητές, οι μεσάζοντες που σου υπόσχονται συντομεύσεις και παρακάμψεις, καινούριες ασφαλτοστρωμένες εθνικές οδούς και ειδυλλιακές διαδρομές, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που επιδιώκουν είναι να σε οδηγήσουν μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια και μίζερους επαρχιακούς χωματόδρομους. Ούτε φυσικά λείπουν αυτοί που τρέχουν ιλιγγιωδώς στο αντίθετο ρεύμα και περηφανεύονται που φτάνουν "γρήγορα" στο τέλος.

Τέλος, αντίθετα με οποιοδήποτε ταξίδι, τούτο δω δεν έχει εγγυημένη άφιξη ούτε δεδομένη ικανοποίηση από τον τελικό προορισμό. Επίσης είναι πιθανό όχι μόνο να καταλήξεις σε εντελώς διαφορετικό μέρος από αυτό που προσδοκούσες αλλά να μη μπορείς καν να πάρεις το δρόμο της επιστροφής.

"Τότε", θα μου πεις, "γιατί το κάνεις αυτό το ταξίδι;"

Θα σου απαντήσω ότι δεν ξέρω πλέον. Ανέβηκα όταν δεν ήξερα πού θα με έβγαζε, και τώρα είναι αργά για να κατεβώ - αν το ήθελα. Όταν όμως ξεκίνησα φαινόταν σαν μια ενδιαφέρουσα διαδρομή με προδιαγεγραμμένη κατάληξη - ceteris paribus. Αυτό το ceteris paribus ήταν που δεν είχα υπολογίσει σωστά, τα random components (μερικά από τα οποία ανέφερα παραπάνω) που τελικά είναι πιο σημαντικά από τα systematic components στον προσδιορισμό της συνάρτησης επιτυχίας (κατ' αντιστοιχία με τη συνάρτηση χρησιμότητας). Θεωρώ ότι η μαγεία της ζωής είναι να προγραμματίζεις 5-10 πράγματα και να τα φέρνεις ή να τα βλέπεις να έρχονται σε πέρας. Αλλά τι γίνεται όταν ο προγραμματισμός δεν εξελίσσεται όπως τον έχεις σχεδιάσει, και ιδιαίτερα όταν τις περισσότερες φορές τα μέτρα επαναφοράς που μπορείς να εφαρμόσεις είναι ελάχιστα; Προσπαθείς να ενσωματώσεις τα random components μέσα στο σύστημά σου ή συνεχίζεις με τον αρχικό προγραμματισμό, εναποθέτοντας στο Θεό τις ελπίδες σου να καταλήξεις σε ένα αποδεκτό αποτέλεσμα;

Δε συνηθίζω μονολόγους σαν τον παραπάνω αλλά τις τελευταίες μέρες το μυαλό μου έχει μπουχτίσει με κατανομές, συναρτήσεις χρησιμότητας και basic choice models. Το ερώτημα όμως παραμένει, έστω κι αν τώρα λαμβάνει μορφή ψευδοεπιστημονική, προσαρμοζόμενο σαν τον χαμαιλέοντα στις επιταγές/απαιτήσεις κάθε περιόδου.
 


Καφεποσίας σύνεργα

Κατηγορία:
Όσο πάνε αυτά τα μπλογκοπαίχνιδα γίνονται και πιο σαδιστικά λεπτομερή. Ε βέβαια. Αφού ξεμπερδέψαμε με το επίπεδο "πώς σε λένε και με τι ασχολείσαι" να μην πάμε σε πιο juicy θέματα; Προβλέπω ότι σε λίγο καιρό για να συμμετάσχεις σε τέτοια παιχνίδια θα πρέπει να πάρεις θετική γνωμοδότηση από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Από την άλλη μεριά βέβαια πώς να πεις όχι στη lifewhispers; Εγώ πάντως δε μπορώ lol Δικαιούμαι όμως μια μικρή διαφοροποίηση, καθότι λόγω του είδους του καφέ που πίνω δε χρησιμοποιώ κούπες αλλά φλυτζάνια. Here goes λοιπόν.

Έχω γράψει σε προηγούμενο post για την απόλαυση του espresso οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας αλλά ιδιαίτερα το πρωί και αργά το απόγευμα. Ένας απολαυστικός espresso είναι το μοναδικό διαβατήριο για μια καλή μέρα. Τέλος. Γιαυτό το λόγο μηχανή espresso υπάρχει και στο πατρικό (από όπου γράφω αυτή τη στιγμή) και στο καινούριο σπίτι.

Χρησιμοποιώ τούτα τα δύο φλυτζάνια, ένα σε κάθε σπίτι. Δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη ιστορία, απλα έτυχε να βρίσκονται διαθέσιμα και κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά. Μελλοντικά θέλω να την ψάξω λίγο παραπάνω την υπόθεση "φλυτζάνι espresso", άρα κάθε πρόταση ευπρόσδεκτη.

Το επόμενο όμως φλυτζάνι έχει μεγάλη ιστορία και παράδοση. Είναι καραχρησιμοποιημένο τα τελευταία 10+ χρόνια (σε σημείο που ο καφές έχει ποτίσει την πορσελάνη στο χείλος και στο εσωτερικό), έχει κάνα δυο μικρά ραγίσματα στο χείλος και το εξωτερικό design έχει αρχίσει να ξεφτίζει.

Θα μου πεις, γιατί δεν το αλλάζω; Ο λόγος είναι απλός και πολύ ουσιαστικός: σε κανένα μα κανένα μα κανένα άλλο φλιτζάνι ο ελληνικός δεν είναι τόσο γευστικός όσο σε αυτό. Καρατσεκαρισμένο με τουλάχιστον 20 άλλα φλιτζάνια: πορσελάνινα, πλουμιστά, με δράκους, σκέτα άσπρα, το αποτέλεσμα είναι suboptimal. Τούτο δω είναι το benchmark των φλυτζανιών ελληνικού καφέ και συνεπώς φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Μετά από εκατοντάδες λίτρα καφέ που έχει φιλοξενήσει, ξέρω ακριβώς την αφή του, την κλίση του, το μέγεθος που έχει το χερούλι, είναι προέκταση του χεριού μου όταν φτιάχνω ελληνικό. Δεν θέλω ούτε καν να σκέφτομαι τι θα γίνει αν (God forbid) πάθει κάτι.

Τις σπάνιες φορές που πίνω άλλο ρόφημα (τσάι ή χαμομήλι) χρησιμοποιώ μια από τις κούπες της συντρόφου μου, με θέμα (τι άλλο;) τις γάτες.

Εντάξει, θα μου πεις, "επιστήμων άνθρωπος" (εδώ γελάμε) και χρησιμοποιείς τέτοια κούπα; Θα σου απαντήσω "Frankly my dear, I don't give a damn". Όχι επειδή θέλω να το παίξω και καλούμπεν ανεξάρτητος και αντί-δήθεν αλλά κυρίως επειδή το concept "κούπα του καφέ" δε με βρίσκει σύμφωνο. Δε μπορείς να βάλεις espresso σε κούπα, ούτε ελληνικό, κι ας διαφημίζεται κάποιος "κουπάτος" (τι λέξη, Jebus) καφές - shoot the advertisers! Τα μόνα ροφήματα που προσομοιάζουν σε καφέ και που μπορείς να πιεις σε κούπα είναι ο nes (που δεν τον αγγίζω - την αγαπάω την καρδιά μου) και εκείνο το νεροζούμι που λέγεται γαλλικός ή φίλτρου, τον οποίο αποκήρυξα στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Αμερική (παρεμπιπτόντως, οι Αμερικανοί πίνουν πολύ καφέ φίλτρου, και τον φτιάχνουν εντελώς ξενέρωτο - σκότωνα άνθρωπο για έναν αξιοπρεπή espresso και τελικά τον έφτιαξα μόνος μου όταν έφτασα σπίτι). Συνεπώς η ιδέα της προσωπικής αγαπημένης κούπας δε με βρίσκει σύμφωνο μιας και δεν συνδυάζεται με τα είδη του καφέ που πίνω.

Κοίτα όμως μια κουλαμάρα a-la-exitmusician: σε κάθε ταξίδι που πηγαίνω αγοράζω από μια αναμνηστική κούπα! How strange is that? Απαραίτητες προϋποθέσεις: να έχω περάσει έστω μια ημέρα στο εν λόγω μέρος, να μην είμαι απλά transit στο αεροδρόμιο, και η κούπα να γράφει τουλάχιστον το όνομα της πόλης. Αυτή τη στιγμή έχω καμιά 20αριά και συνεχίζω. Εδώ πλέον κάθε κούπα έχει τη δική της ιστορία, μερικές εκ των οποίων επιφυλάσσομαι να αφηγηθώ σε μελλοντικό post!

Αυτά τα δικά μου περί καφεποσίας. Αφήνω ανοιχτή την πρόσκληση για συμμετοχή στο παιχνίδι σε όποιον διαβάζει τις παπαριές που γράφω!
 


Top of the world, ma!

Φανταστείτε τα εξής:

- Βρίσκεστε στην παγκόσμια καρδιά του επαγγελματικού χώρου σας ή του ακαδημαϊκού πεδίου σας.
- Έρχεστε σε επαφή με νέους συναδέλφους από όλο τον κόσμο, με τους οποίους τα επόμενα 20+ χρόνια θα συνεργάζεστε μέσω της επιστήμης σας.
- Συναντάτε σε έναν μόνο χώρο όλους εκείνους τους ανθρώπους που τροφοδοτούν τις επιστημονικές σας ονειρώξεις με τα άρθρα και τα βιβλία τους, και με ορισμένους δημιουργείτε τις πρώτες σας επαφές.
- Λαμβάνετε γνώση για όλα όσα θα θέλατε να είχατε ρωτήσει τον προϊστάμενό σας αλλά ποτέ δεν καταφέρατε, κάτι για το οποίο δεν ευθύνεστε αποκλειστικά.
- Εδραιώνετε την αντίληψη ότι η δουλειά που κάνετε είναι ανάμεσα στις καλύτερες του είδους της, κάτι που στον εργασιακό σας χώρο δεν σας το έχουν πει ή αφήσει να εννοηθεί.
- Τεστάρετε την ικανότητά σας να εκπροσωπήσετε επάξια τον εαυτό σας σε ένα διεθνές περιβάλλον και τα καταφέρνετε πολύ καλά ανάμεσα σε όμοιούς σας.
- Λυπάστε αφάνταστα που πρέπει να φύγετε από τη συγκέντρωση αυτής της κοινότητας, της οποίας πλέον αισθάνεστε μέλος, έστω κι αν κανείς (ή σχεδόν κανείς) δε σας γνωρίζει.
- Και το κυριότερο: ξαναβρίσκετε την χαμένη σας ορμή και αποκτάτε ένα επιπλέον κίνητρο να προχωρήσετε με την έρευνά σας, κάτι που μέχρι τώρα είχε χαθεί κάπου ανάμεσα σε διαδικαστικά θέματα και στην απροθυμία ορισμένων να εκμεταλλευτούν όσα έχετε να προσφέρετε (τα έχουμε ξαναπεί αυτά).

Πείτε μου ειλικρινά: δε θα νιώθατε κι εσείς όπως περιγράφει ο τίτλος;
 


Blog Action Day, pt. 2

Κατηγορία:
Να που με την αφορμή της Blog Action Day το blogging γίνεται για πρώτη φορά πρωτοσέλιδο εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας στη χώρα μας.

O φίλος nefelikas γράφει σε ένα σχόλιο στο blog του: "Tο θέμα είναι φυσικά να καταφέρουμε κάποτε να δούμε έναν ουσιαστικό δημόσιο διάλογο με τη συμμετοχή ανεξάρτητων πολιτών (ακόμα κι αν δεν γράφουν σε blogs)". Νομίζω ότι αυτό το εξώφυλλο, και κατ'αντιστοιχία κάθε πράξη που εξασφαλίζει τόσο μεγάλη δημοσιότητα και ευρεία κυκλοφορία, τόσο για τον σκοπό (την ευαισθητοποίηση του κόσμου για το περιβαλλοντικό ζήτημα) όσο και για ένα από τα μέσα επίτευξης του σκοπού (τα blogs στη συγκεκριμένη περίπτωση) αποτελεί πρώτης τάξης όχημα για την προσέγγιση των ανεξάρτητων πολιτών. Αυτών που δεν έχουν blog και κατά συνέπεια δεν περιορίζονται από το χαρακτηρισμό "blogger", που αγωνιούν για το περιβαλλοντικό ζήτημα, και που σε τελική ανάλυση είναι πολύ περισσότεροι από όσους blogάρουν.

Δεν παρακολούθησα τη χτεσινή εκπομπή του ΣΚΑΪ λόγω φόρτου εργασίας, παρά μόνο το μικρό ρεπορτάζ που υπάρχει στην ιστοσελίδα του καναλιού. Με χαρά άκουσα την εκφωνήτρια να αναφέρεται στην "κοινότητα των bloggers", και όχι σε κίνημα, συνδικάτο και δε συμμαζεύεται. Ελάχιστη προσπάθεια χρειάζεται για να αποφεύγεται η (εσκεμμένη ή μη) χρήση λανθασμένων λέξεων ή εκφράσεων που δημιουργούν συγκεκριμένες εντυπώσεις για τον χαρακτήρα τέτοιων κινητοποιήσεων.
 


Blog Action Day

Κατηγορία:
Η πρωτοβουλία Blog Action Day έχει στόχο να κινητοποιήσει τους bloggers του κόσμου ώστε να σε μία συγκεμριμένη ημέρα (σήμερα) να αναρτήσουν ένα post σχετικό με το περιβάλλον. Στην πρωτοβουλία αυτή συμμετέχουν περίπου δεκαπέντε χιλιάδες blog από όλο τον κόσμο, με εκτιμώμενο αριθμό αναγνωστών περί τα 12 εκατομμύρια.

Από εμένα ένα σύντομο σχόλιο: δεν αρκεί η συμμετοχή σε τέτοιες πρωτοβουλίες για να υποστηρίξει κανείς ότι εκπληρώνει το χρέος του απέναντι στο περιβάλλον. Σημαντικότερη είναι η αλλαγή της νοοτροπίας και των μέχρι τώρα πρακτικών μας - και αυτό, στο μεγάλο βαθμό που μας αναλογεί, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.

Από την άλλη πλευρά, αυτές οι δύο κατηγορίες πράξεων δεν είναι αμοιβαία αποκλειόμενες. Θετικό είναι να πράττει κανείς όσα περισσότερα μπορεί. Είναι προφανές ότι η σχετική σημαντικότητα και η αμεσότητα του αποτελέσματος των πράξεων είναι διαφορετική, το ίδιο όμως συμβαίνει και με τους στόχους που εξυπηρετούν. Αφού λοιπόν το πρόβλημα του περιβάλλοντος είναι πολυδιάστατο, το ίδιο πρέπει να είναι και οι δράσεις μας.

 


Μεταξύ εδώ κι εκεί

Είχα που είχα τη μετακόμιση, άρχισαν και τα απανωτά ταξίδια και είμαι γενικώς χαμένος. Χτες και προχτές έλειπα στην Ιταλία, την άλλη βδομάδα φεύγω για Αμερική, στο meeting που ήμουν αποφασίστηκαν άλλα δυο ταξίδια μέσα στο επόμενο εξάμηνο (on top of ό,τι είχε ήδη αποφασιστεί) συν ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά της Αθήνας να φιλοξενήσει μια συνάντηση εργασίας για καμιά 30αριά άτομα. No prizes for guessing ποιος θα το οργανώσει...

Μ'αυτά και μ'αυτά έχω να γράψω στο blog εδώ και μια βδομάδα, που είναι το μεγαλύτερο διάστημα από τότε που άρχισα να γράφω πιο συστηματικά. Επίσης να με συγχωρείτε που έχω χαθεί από τα αγαπημένα μέρη στη μπλογκόσφαιρα, τα λημέρια που μου λείπουν και που χτες αν wireless μαζί μου θα μπορούσα άνετα να επισκεφτώ γιατί το meeting ήταν αφόρητα βαρετό.

Δεν έχω πάρα πολλά πράγματα να πω γιατί με περιμένει ένα βουνό από δουλειά. 2-3 μικρά πραγματάκια μόνο:
- Οι Ισπανοί είναι ο πιο ωραίος λαός για παρέα και socializing και οι Ολλανδογαλλοάγγλοι οι χειρότεροι. Η κατάταξη αντιστρέφεται όταν μιλάμε για την ουσία της δουλειάς. Οι Ιταλοί είναι κακοί και στα δύο.
- Η βόρεια Ιταλία (μέχρι και τη Ρώμη) δεν έχει καμία σχέση με τη νότια Ιταλία όπου και βρισκόμουν.
- Έχω ήδη μια πλήρη εικόνα και δρομολόγιο για να εκμεταλλευτώ στο έπακρο τη διαμονή μου στις ΗΠΑ.

Θα προσπαθήσω να ξαναγράψω μέσα στο Σ/Κ. Μέχρι τότε, φιλιά!
 


God bless the Manics



Περισσότερα την Κυριακή...

UPDATE - 07/10/2007

Κρίμα που μια τόσο τρομακτική μπάντα έπρεπε να παίξει σε αυτό τον χώρο. Δεν λέω, το Terra Vibe είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε σε φεστιβαλικό χώρο αλλά το να χώνεις μια μπάντα σαν τους Manics να παίζουν Οκτώβρη μήνα σε ένα χώρο για 25 και 30 χιλιάδες ανθρώπους είναι εντελώς μα εντελώς άκυρο.

Και φτάνω στο δια ταύτα. Έχοντας περάσει την τραγική εμπειρία των Depeche Mode περίμενα αρκετό περπάτημα και στριμωξίδι (αν και όχι τόσο πολύ όπως στους Depeche) αλλάμε το που στρίψαμε στην έξοδο για Μαλακάσα και είδαμε τον χώρο εντελώς άδειο (όσοι έχουν πάει στο Terra Vibe με καταλαβαίνουν) πάθαμε μια ψιλο-πλάκα που αυξανόταν όσο προχωρούσαμε. To cut a long story short, γύρω στους 3000 νοματαίους μαζεύτηκαν χτες για να ακούσουν μια από τις καλύτερες μπάντες που έχει βγάλει το νησί τα τελευταία 20 χρόνια, και οι περισσότεροι από αυτούς όχι επειδή ήταν fans αλλά επειδή έπαιζαν οι Manics. Το αποτέλεσμα ήταν οι Manics να χτυπιούνται πάνω στη σκηνή, ειδικά στα πιο πανκ κομμάτια, και
από κάτω το κοινό απλώς να ψιλο-κουνιέται εκτός από τους μπροστά στη σκηνή (ζήλεψα), κι εμένα και μερικούς άλλους πιο πίσω που τραγουδούσαμε και χορεύαμε σαν να ήταν το τέλος της ζωής μας.

Όχι ότι έχω παράπονο. Ένα από τα απωθημένα μου εδώ και 13 χρόνια (από το 1994 τους περιμένω ρε γαμώτο) εκπληρώθηκε και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Οι Manics είναι αυθεντικοί working class heroes, της συνομοταξίας των Clash, έστω κι αν έχουν μαλακώσει τα τελευταία χρόνια. Ο James έχει την πιο ασυγκράτητη φωνή της ροκ, τόσο που θαρρείς ότι περιορίζεται όταν τραγουδάει στις χαμηλές νότες και νιώθει πιο άνετα όταν ουρλιάζει τους στίχους. Σαν μπάντα είναι φοβερά δεμένοι και με μία απίστευτη ενέργεια που βάζει τα γυαλιά σε πολλές νεότερες ηλικιακά μπάντες (ας μην ξεχνάμε ότι κοντεύουν να σαρανταρίσουν). Πετούσαν τη μια βόμβα μετά την άλλη, το αυτάρεσκο "You Love Us", τα επικά "Everything Must Go" και "Design For Life", το ελεγειακό "Motorcycle Emptiness", τον τυφώνα που λέγεται "Faster" και το τραγούδι-κατατεθέν τους, "Motown Junk". Και τι πιο ιδανικό να κλείσουν με "If You Tolerate"...

Επίσης αισθάνομαι τυχερός γιατί όλο το Σύμπαν συνομώτησε για να ακούσω το αγαπημένο μου τραγούδι, που δεν παίζουν πολύ συχνά στα live. Χτες όμως το "The Everlasting" το έπαιξε ο (τραγουδιστής) James μόνο με ακουστική κιθάρα σε μια μαγική εκτέλεση, στην καλύτερη στιγμή της συναυλίας. Cheers James!

Φεύγοντας μετά από μιάμιση ώρα, και χωρίς encore παρακαλώ, αναρωτιόμουν (και δεν ήμουν ο μόνος) πόσο διαφορετικά θα ήταν αν έπαιζαν σε έναν μικρότερο, κλειστό χώρο, π.χ. Gagarin ή Αθηνών Αρένα. Ή έστω στον Λυκαβηττό. Αλλά εκεί ίσως μάζευαν ακόμα περισσότερο κόσμο (είναι ολόκληρο ταξίδι
μέχρι τη Μαλακάσα) και στο τέλος ο χώρος κατέληγε να είναι μικρός. Κι αυτό δείχνει πόσο λείπει από την Αθήνα ένας σωστός συναυλιακός χώρος που να χωράει 5 με 7 χιλιάδες κόσμο και να μην είναι πρώην κλειστό ή ανοιχτό γήπεδο (αμάν πια).

Και μια ερώτηση για όποιον πήγε: ο extra κιθαρίστας δεν έμοιαζε εκπληκτικά με τον Richey; (σημ.: μέχρι το 1995 οι Manics ήταν 4, ώσπου ο δεύτερος κιθαρίστας τους, Richey Edwards, εξαφανίστηκε και δεν έχει δώσει σημεία ζωής έκτοτε).

Setlist για όσους ενδιαφέρονται:

- You Love Us
- Everything Must Go
- Your Love Alone Is Not Enough
- From Despair To Where
- Motorcycle Emptiness
- Ocean Spray
- Kevin Carter
- Autumnsong
- La Tristesse Durera
- Little Baby Nothing
- Faster
- Send Away The Tigers
- A Design For Life
- The Everlasting
- Australia
- I'm Just A Patsy
- You Stole The Sun From My Heart
- Motown Junk (με εισαγωγή από "Baby Love" των Supremes - τα κάνουν κάτι τέτοια)
- If You Tolerate This Your Children Will Be Next

Highlights: "The Everlasting", "Faster", "Motown Junk".
Lowlights: α) πλήρης απουσία κομματιών από το Lifeblood, β) no encore...

Άντε και του χρόνου, ή οποτεδήποτε βγάλουν καινούριο δίσκο. God bless the Manics!

Υ.Γ. Για μια κριτική της συναυλίας κάντε κλικ εδώ
.

Y.Γ.2 Ο έτερος Manic Greek Preacher (καλό!) hitchhiker από το The Ditch έχει ένα εξαιρετικό review της συναυλίας εδώ.

Y.Γ.3 Τι άλλο θα ήθελα να παίξουν: "PCP" καπάκι μετά το "Faster", "Sepia", "Antarctic", "Found That Soul", "Empty Souls", "A Song for Departure" και κλείσιμο με "Cardiff Afterlife". Εντάξει, άκυρα κομμάτια αλλά you can't stop me from dreaming...
 


Φεύγοντας

Κατηγορία:
Πέρασαν ήδη δύο βδομάδες από τότε που μετακόμισα στο καινούριο σπίτι μαζί με τη σύντροφό μου. Μέσα σε αυτές τις εβδομάδες προλάβαμε να αγοράσουμε καινούρια τηλεόραση, να μεταφέρουμε τα περισσότερα από τα βιβλία μας (πάνω από 600 κομμάτια, που προς στιγμή κείτονται διασκορπισμένα εδώ και εκεί), τα CD και τα DVD μας (άλλα τόσα), να πειραματιστούμε με συνταγές που δεν είχαμε ξαναδοκιμάσει, να βάλουμε 4 πλυντήρια, και πολλά άλλα που μάλλον δεν ενδιαφέρουν κανένα αλλά για εμάς κάνουν τη διαφορά.

Είναι περίεργο το συναίσθημα. Πολύ περίεργο. Φεύγω από ένα μέρος το οποίο μόλις τα τελευταία 2 χρόνια είχα αρχίσει να αισθάνομαι ως σπίτι μου, μιας και αναγκάστηκα να μείνω μόνος, με την πλήρη ευθύνη στα χέρια μου - και νομίζω ότι τα έχω πάει αρκετά καλά. Φεύγω από ένα σπίτι του οποίου γνωρίζω την παραμικρή πιθαμή, το ελάχιστο ράισμα στο μάρμαρο, την παραμικρή μυρωδιά, τον πιο ανεπαίσθητο ήχο.

Αλλά φεύγω και από το μέρος που μεγάλωσα - το Κολωνάκι δεν θα το αποκαλούσες "γειτονιά" - για να πάω σε ένα άλλο μέρος, μόλις 15 λεπτά απόσταση με το αυτοκίνητο, αλλά πολύ διαφορετικό σε χαρακτήρα και σε όψη. Φεύγω από τους γνώριμους δρόμους, τα γνώριμα πεζοδρόμια και μαγαζιά, τους ανθρώπους που έχω συνηθίσει να βλέπω κάθε μέρα έστω κι αν ποτέ δεν τους μιλάω και δε μου μιλάνε. Φεύγω αφήνοντας πίσω μου το πνεύμα του Κολωνακίου, το αριστοκρατικό και μεγαλειώδες, το ήρεμο και στιβαρό, όχι το νεοπλουτίστικο και εξεζητημένο, το φωνακλάδικο και το αγενές. Φεύγω γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να κάνω μια νέα αρχή, που δεν θα είναι φορτισμένη με καμία ανάμνηση καλή ή κακή.

Και πάω σε μία γειτονιά που δεν έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά του Κολωνακίου, ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά. Μια γειτονιά σαν όλες τις άλλες, χωρίς κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει, με πιτσιρίκια να παίζουν στο δρόμο, με φροντιστήρια και γυμναστήρια, με σουβλατζίδικα και video club, με ό,τι προσφέρει μια τυπική οικιστική περιοχή της Αθήνας. Μια περιοχή που δεν έχει Cayenne και Jeep να οδηγούνται από μεγαλοαστούς ή/και νεόπλουτους γεμάτους τουπέ και ύφος, που δε συγκεντρώνει χάι κόσμο κάθε ΠΣΚ, που δεν έχει από έναν πολιτικό ή διπλωμάτη σε κάθε δεύτερη πολυκατοικία. Μια περιοχή ιδανική για να χαθείς μέσα στο πλήθος.

Όχι πριν από πολλά χρόνια, προτού μείνω μόνος, έμπαινα στο αυτοκίνητο και οδηγούσα τη νύχτα, άσκοπα. Κατευθυνόμουν προς όποια γειτονιά μπορείς να φανταστείς: από Ζωγράφου μέχρι Δραπετσώνα, από Αγία Παρασκευή μέχρι Πατήσια. Περνώντας από τους άδειους δρόμους έβλεπα τα κλειστά παντζούρια και τα σκοτεινά μπαλκόνια και λαχταρούσα να βρίσκομαι μέσα σε ένα τέτοιο σπίτι, οποιοδήποτε, χωρίς να γνωρίζομαι με κανέναν και ευρισκόμενος όσο το δυνατόν μακρύτερα από τη μέχρι τότε ζωή μου. Αλλά τώρα που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία υπάρχει ακόμα κάτι που με κρατάει πίσω. Δεν είναι ότι δε θέλω να μείνω με τον άνθρωπό μου ή ότι δε θέλω να κάνω μια νέα αρχή, αλλά οι δεσμοί που προανέφερα δεν κόβονται εύκολα, ιδιαίτερα όταν κουβαλάνε μια ζωή 30 χρόνων.

Αλλά νομίζω ότι θα τη βρω την άκρη. Θέμα συνήθειας είναι, φαντάζομαι. Όσο θα περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα πράγματα θα μπαίνουν σε μια ισορροπία, οι δεσμοί θα χαλαρώνουν (αλλά δε θα κόβονται), το νέο σπίτι μου θα το αισθάνομαι περισσότερο σαν το μοναδικό και όχι σαν ένα από τα δύο σπίτια μου.

Οπότε προς το παρόν είμαι στη διαδικασία του να φεύγω. Περίεργο που αυτό το ρήμα δεν εμπεριέχει την έννοια της διάρκειας, αυτή δηλαδή που της προσδίδει η διαδικασία του να κάνεις κάτι. Γιαυτό διάλεξα τον τίτλο "Φεύγοντας", που δηλώνει ακριβώς αυτό που προσπαθώ να κάνω - μια διαρκή διαδικασία φυγής από την μέχρι πρότινος ζωή μου προς μία νέα ζωή.

Υ.Γ. Δεν κάνω κανέναν ορθογραφικό κλπ. έλεγχο σε τούτο το post, που γράφτηκε μέσα σε 5 λεπτά, και να μου συγχωρήσετε τα όποια λάθη. Μάλλον είναι ό,τι πλησιέστερο στην αυτόματη γραφή θα πετύχω ποτέ.
 


Μύθος ετών 48

Κατηγορία:
Αν ήταν πραγματικό πρόσωπο θα συμπλήρωνε 48 χρόνια , μιας και πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Primera Plana σαν σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου του 1964, στην ηλικία των 5 ετών. Θα είχε γίνει διερμηνέας στον ΟΗΕ, μεταφράζοντας τα λεγόμενα των πρεσβευτών και διπλωματών με τέτοιο τρόπο ώστε "να καταλάβουν ο ένας τον άλλον καλύτερα και να υπάρξει επιτέλους ειρήνη". Θα εξακολουθούσε να μισεί τη σούπα αλλά θα την ανεχόταν, μη μπορώντας να την αποφύγει στα επίσημα διπλωματικά γεύματα, και θα συνέχιζε να λατρεύει τους Μπητλς έστω κι αν δεν έγιναν ποτέ "πρόεδροι του κόσμου με τόσο μεγάλη επιρροή σε τόσο κόσμο σε όλες τις χώρες". Ίσως να είχε παντρευτεί και να είχε κάνει οικογένεια, αλλά με τόση αναγούλα που της προκαλούσαν οι συζητήσεις περί γάμου και οικογένειας με τη Σουζανίτα, μάλλον θα είχε μείνει ελεύθερη κι ωραία.

Οι φίλοι της ίσως είχαν ακολουθήσει τις πορείες που λιγότερο ή περισσότερο καθαρά διαγράφονταν μέσα από τις ιστοριούλες της: ο Φελίπε θα είχε γίνει ένας επιτυχημένος μηχανικός, ο Μανολίτο ίσως είχε καταφέρει να φτιάξει μια μεγάλη αλυσίδα σούπερμάρκετ με το όνομα "Μανόλο", η Σουζανίτα θα είχε καμιά δεκαριά κουτσούβελα και έναν άντρα που θα φρόντιζε για όλα, ο Μιγκελίτο ίσως είχε γίνει παπλωματάς ή μπορεί και να ψαχνόταν ακόμα, η Ελευθερία θα προσπαθούσε να είναι "ένας απλός άνθρωπος" και ο μικρός αδερφός της ο Νάντο θα ήταν ένας bon-viveur που ποτέ δε θα έτρωγε μορταδέλα και θα είχε αντικαταστήσει την "πιπίλα on-the-rocks" με το καλύτερο ουίσκι (σίγουρα όχι με αυτό που πούλαγε ο Μανολίτο).

Μπορείς να πλάσεις απέιρα σενάρια για το πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή της Μαφάλντα και της παρέας της από το 1973 που ο Quino αποφάσισε να "απελευθερώσει τους αναγνώστες" από την παρουσία τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο σχολιασμός της είναι σήμερα πιο πολύτιμος από ποτέ, μιας και μέσα στο κλίμα παραλογισμού που διατρέχει τον κόσμο λείπουν εξεταστικές και αιχμηρές ματιές σαν τη δική της. Ματιές που έχουν ως κοινή συνισταμένη την προσήλωση στα ιδανικά της ειρήνης και του αφοπλισμού, την προσέγγιση και κατανόηση των λαών, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη θεώρηση της πολιτικής ως υπηρέτη του λαού, και την απόλυτη απαξίωση του μικροαστισμού.

Αλλά η μαγεία είναι να ανακαλύπτεις ότι η κοσμοθεωρία της, όπως εκφράστηκε στα 12 ελληνικά άλμπουμ και τις 2-3 επιμέρους συλλογές, είναι τόσο επίκαιρη και εύστοχη ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Όπως επίσης ότι μπορεί ακόμα να επηρεάζει τη διαμόρφωση απόψεων ανατρεπτικών, ειλικρινών και εντούτοις όχι ουτοπικών. Τελικά, αυτή η διαχρονικότητα δεν είναι που δημιουργεί τους μύθους;
 


If it's not love, then it's THE BOMB...

...αλλά "the bomb" που έσκασε δεν είχε τις συνέπειες που περίμενα - δηλ. κινητοποίηση ενός ολόκληρου μηχανισμού, άγχος, φωνές (σε reasonable επίπεδα). Ξώφαλτσους μικροτραυματισμούς μόνο είχαμε, που θα περάσουν με λίγο ιώδιο και καμιά γάζα. Όλα τα άλλα είναι ελέγξιμα, υποθέτω, και έχω βάσιμους λόγους να το πιστεύω. Not bad για κάποιον που μόλις χτες βρισκόταν στο σημείο μηδέν...

Τυχερός είμαι πάντως, μέσα στην ατυχία και την αδράνειά μου. Γιατί η ευθύνη ήταν απόλυτα δική μου να μην αφήσω τον κακό της υπόθεσης (τον Πανδαμάτορα Χρόνο) να κατασκευάσει τη βόμβα αλλά να του αφαιρέσω τα υλικά προτού καν μπει στο εργαστήρι του.

Πάντως δεν αισθάνομαι κάποια ιδιαίτερη ενοχή, πέρα από αμηχανία για το πώς κατάφερα να το αφήσω να μου ξεφύγει. Είναι καλό αυτό γιατρέ μου ή μήπως άρχισα να χοντροπετσιάζω επικίνδυνα και να φτάνω στο επίπεδο "Νεοέλληνας", δηλ. δε χαμπαριάζω ούτε κι αν σκάσει ατομική βόμβα δίπλα μου;

Σας φιλώ και συνιστώ την ταυτόχρονη ακρόαση του παρακάτω άσ(θ)ματος, στίχος του οποίου δίνει και τον τίτλο σε τούτο το post:

 


Ζωή σαν kwyjibo

Κατηγορία:
Προσπαθώ μέσα από τα θραύσματα να δημιουργήσω κάτι το ολοκληρωμένο. Το μόνο που έχω να επιδείξω είναι μεμονωμένα και περιστασιακά επιτεύγματα και πράξεις που κανείς θα μπορούσε μόνο με αρκετή καλή θέληση να εντάξει σε ένα ευρύτερο σχέδιο για το πού πηγαίνει η ζωή μου. Εκλάμψεις που δε βασίζονται σε σχεδιασμό, που προσγειώθηκαν σαν μετεωρίτες, χωρίς συνέχεια, συχνότητα, συνέπεια στην εμφάνισή τους.

Σκεφτόμενος χτες τα παραπάνω και πολλά άλλα, έφερα προσωρινά την καταστροφή. Εντάξει, αυτή τη στιγμή κρατάω στα χέρια μου μια ωρολογιακή βόμβα που αναμένεται να σκάσει από στιγμή σε στιγμή και γιαυτό αισθάνομαι πολύ πιεσμένος. Γιαυτό και αυτό το "να τελειώνω" που είπα δεν το έχω βάλει ακόμα σε εφαρμογή - είναι δύσκολο να αφήσεις κάτω τη βόμβα χωρίς να εκραγεί.

Εδώ όμως είναι η διαφορά. Υπό άλλες συνθήκες θα μπούχτιζα αυτό το post με κλαυθμούς και οδυρμούς, αλλά όχι πλέον. Έστω και με αυτά τα θραύσματα, τα σκόρπια, θα το φτιάξω το σχέδιο της ζωής μου, και θα του δώσω δικό του αυτούσιο νόημα. Έστω κι αν το αποτέλεσμα βγει λιγάκι kwyjibo.

Υ.Γ. Να με συγχωρείτε για το εξαφανιζόλ αλλά έτρεχα από δω κι από κει. Μετακόμισα και δεν έχω γρήγορο Internet στο καινούριο σπίτι. Επομένως για λίγο καιρό ό,τι γράφω και διαβάζω από το γραφείο και από το πατρικό μου (όποτε βρίσκομαι εκεί)...
 


Ταξιδεύοντας

Χάθηκα τόσες μέρες, το ξέρω. Δυστυχώς οι καταιγιστικοί ρυθμοί επανήλθαν στη δουλειά και δε λένε να κοπάσουν τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Νοέμβρη. Ως τότε θα είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι, με τέσσερα ταξίδια (το ένα υπερατλαντικό) ήδη επιβεβαιωμένα και κλεισμένα και ένας Θεός ξέρει πόσα ακόμα που θα βγουν στη μέση.

Αυτό το συνεχές πήγαινε-έλα έχει βέβαια και τα καλά του. Αν μάλιστα είσαι των ταξιδιών, όπως εγώ, μπορείς εύκολα να γυρίσεις σχεδόν όλη την Ευρώπη, έστω κι αν μένεις 2 μέρες σε κάθε προορισμό και είσαι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σε συναντήσεις εργασίας. Δεν έχει σημασία, αρκεί να φεύγεις. Να μπαίνεις στο αεροπλάνο και να κατεβαίνεις μετά από 2-3 ώρες σε άλλη χώρα, άλλη κουλτούρα, άλλη γλώσσα, σε έναν άλλο τόπο. Priceless.

Χάρη σε αυτό το χαρακτηριστικό του συστήματος, λίγοι είναι οι ευρωπαϊκοί προορισμοί που θα ήθελα να επισκεφτώ και δεν το έχω κάνει ακόμα. Και αν είσαι λιγάκι τυχερός μπορεί να σου κάτσει κανένα πιο extreme όπως η Κίνα αλλά και το ταξίδι στις ΗΠΑ που έρχεται οσονούπω. Η πλάκα είναι ότι το συζητούσα με τους συναδέλφους στο γραφείο και όλοι μα όλοι θα προσπαθούσαν να τη σκαπουλάρουν από το ταξίδι στην Κίνα αν ήταν στη θέση μου. Μα είναι δυνατόν; Σου δίνεται μια τεράστια ευκαιρία, παρά το κοπιαστικό ταξίδι, να πας σε ένα μέρος που δύσκολα θα επισκεφτόσουν υπό άλλες συνθήκες και αρνείσαι; Δεν ξέρω, ίσως είμαι εγώ ο Mr. Περιπέτειας (που πολύ το αμφιβάλλω) αλλά νομίζω ότι όταν σου δίνεται η ευκαιρία να φύγεις έστω και για μια μέρα το οφείλεις στον εαυτό σου να το κάνεις. Γαμώτο δηλαδή, εδώ πετάω τη σκούφια μου ακόμα και για αυθημερόν ταξίδι στις Βρυξέλλες for Christ's sake. Ιδιαίτερα τώρα που δεν έχω ακόμα οικογενειακές υποχρεώσεις - γιατί σε τέτοια περίπτωση το οφείλεις στην οικογένειά σου να ταξιδεύεις όσο το δυνατόν λιγότερο.

Είναι μάλλον αυτό μου είπε ο καθηγητής μου στο πρώτο ταξίδι που κάναμε μαζί: "Μόλις αρχίσεις τα ταξίδια, δε θα θέλεις να σταματήσεις" (έχω ένα περίεργο συναίσθημα ότι σε κάποιο post την έχω ξαναχρησιμοποιήσει αυτή τη φράση. Oh well). Βέβαια αυτή την περίοδο αισθάνομαι ότι δε θέλω να πάω πουθενά. Είναι μόλις μέσα Σεπτέμβρη και ήδη αισθάνομαι κουρασμένος, λες και δε γύρισα από διακοπές μόλις πριν ένα μήνα. Δηλαδή, σκέφτομαι το τρέξιμο και το άγχος που έχω να φάω τους επόμενους δύο μήνες και με πιάνει ταχυκαρδία. Δυστυχώς η τραγωδία του Αυγούστου μας έχει εξοντώσει συναισθηματικά και ψυχολογικά - και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.

Αλλά τελικά ξέρω ότι με το που θα κατεβώ από το αεροπλάνο και τις τέσσερις (τουλάχιστον) φορές και θα κατευθυνθώ προς το parking μακράς διαρκείας του Ελ. Βενιζέλος θα αισθανθώ εκείνη τη γνώριμη γλυκιά κούραση και την προσμονή να γυρίσω στο νέο μου σπίτι. Θα μπω στο αμάξι, θα βάλω ένα αγαπημένο CD και θα αφεθώ στις σκέψεις μου οδηγώντας back home, σε μια αγκαλιά που με περιμένει ζεστή και ορθάνοιχτη. Αν βρέχει κιόλας, θα είναι ιδανικά.
 


Αναφορές στους bloggers

Μόλις μου σφύριξαν ότι μετά τον Αλαβάνο στο ο-Θεός-να-το-κάνει-debate, και ο Παπανδρέου ανέφερε τους bloggers στην ομιλία του στην Αθήνα, "προσκαλώντας" τους να τον ψηφίσουν την Κυριακή. Ανέφερε μάλιστα τους bloggers ως αυτούς που διοργάνωσαν τις μεγαλειώδεις (νομίζω αυτό το επίθετο χρησιμοποίησε) συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το περιβάλλον.

Δεν ξέρω - και να'μαι ειλικρινής δε με ενδιαφέρει - αν ο Vrypan έχει κάποια συμμετοχή στην εισαγωγή αυτής της αναφοράς στην ομιλία του Παπανδρέου, ή αν είναι αποτέλεσμα της αποδεδειγμένης ενασχόλησης του ΓΑΠ με το Διαδίκτυο. Όπως και να'χει όμως, η δύναμική των bloggers στο να "δημιουργούν" ένα νέο ρεύμα στην κοινή γνώμη και να λειτουργούν ως ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσης, σχολιασμού και κοινωνικής δράσης δε μπορεί να παραβλεφθεί. Πόσο μάλλον όταν χαίρουν ευθείας αναφοράς σε κεντρική προεκλογική ομιλία υποψήφιου πρωθυπουργού και μάλιστα ως ξεχωριστό target group εν δυνάμει ψηφοφόρων, έστω και με μια έκφραση όχι απόλυτα ακριβή. Χωρίς αμφιβολία, κάτι δείχνει αυτό. Αρκεί, όπως έχω ξαναπεί, να μην περάσει στον κόσμο ότι οι bloggers αποτελούν "κίνημα" οποιασδήποτε μορφής.

Επίσης, δοθείσης της ευκαιρίας θέλω να τηρήσω αποστάσεις από τη γενικότερη απαξίωση που συναντώ σε ορισμένα blogs όχι τόσο σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς και τα κόμματα αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά τους ψηφοφόρους τους. Και το λέω αυτό γιατί 7 εκατομμύρια άνθρωποι που ψηφίζουν τα 4 κύρια κόμματα (αρνούμαι να χαρακτηρίσω το κόμμα του Καρατζαφέρη ως τέτοιο) δε μπορεί να είναι όλοι ανεξαιρέτως ανεγκέφαλοι, πουλημένοι, ασυνείδητοι κλπ. και όσοι από εμάς έχουμε διαφορετικό προσανατολισμό να είμαστε σωστοί. Απλώς έχουμε μια διαφορετική αντίληψη για το τι χρειάζεται ή δε χρειάζεται ο τόπος, και τίποτα άλλο. Ούτε διχασμός χρειάζεται, ούτε απαξίωση, ειδικά απέναντι σε συμπολίτες μας που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.

Πάντως το περιστατικό με την αναφορά του Παπανδρέου στους bloggers μου θύμισε κατευθείαν μια ατάκα του Φελίπε, φίλου της Μαφάλντα, αφού άκουσε στο ραδιόφωνο ότι ο πυρηνικός πόλεμος "μας απειλεί όλους ανεξαιρέτως": "Για φαντάσου! Είναι η πρώτη φορά που μιλάνε για μένα στο ράδιο!"
 


Να τελειώνω


Δεν είναι προεκλογικό παραλήρημα αυτό το post, ούτε φωνή οργής ή/και άγχους στο γενικότερο κλίμα που έχουμε εγκλωβιστεί τώρα τελευταία. Και όμως, είναι άμεσα συνδεδεμένο με την κληρονομιά που μας αφήνει ο εφιάλτης που ζήσαμε και τον συναισθηματικό αντίκτυπο που έχει σε προσωπικό, πλέον, επίπεδο. Γιατί οι βαθύτερες επιπλοκές τώρα αρχίζουν να εκδηλώνονται ή θα αρχίσουν οσονούπω. Και δεν εννοώ μόνο όσους έπληξε άμεσα η καταστροφή, αλλά και εμάς που μας χτύπησε έμμεσα αλλά πολύ βίαια.

Τέλος πάντων, προ ολίγων μηνών παραληρούσα και μέσα από τούτο το μπλογκ για το διδακτορικό μου, για τη μη επαρκή αξιοποίησή μου σε διάφορες διαδικασίες και δραστηριότητες, για τους copycats και τους ατσαλάκωτους, και για μαύρα σκυλιά στον κόρφο μου. Η σχετική σημαντικότητα αυτών των ζητημάτων για τη ζωή μου ήταν εκείνη την περίοδο στο υψηλότερο δυνατό σημείο. Κοινώς, ξυπνούσα, ζούσα και κοιμόμουν με πολύ συγκεκριμένες και περιορισμένες σκέψεις να στροβιλίζουν στο μυαλό μου. Όλο αυτό το θλιβερό πανηγύρι με τσάκιζε. Έφτανα στον πάτο, προσπαθούσα να σκαρφαλώσω, ξαναέπεφτα, η ψυχολογία μου ανεβοκατέβαινε πιο γρήγορα κι από ασανσέρ σε κτίριο δημόσιας υπηρεσίας, και όλα αυτά εξαιτίας 2-3 πολύ συγκεκριμένων ζητημάτων. Και να πω ότι δεν έχω περάσει my share of personal tragedies και άρα είμαι άβγαλτος ή δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τα δύσκολα; Λάθος, το έχω περάσει και μάλιστα εις πολλαπλούν και για πολύ σοβαρότερα ζητήματα από αυτό. Απλώς είχα μπει σε λάθος loop και δε μπορούσα να βγω με τίποτα.

Ύστερα ήρθαν οι διακοπές. Εκεί πραγματικά χαλάρωσα αλλά με τεχνητά μέσα, γιατί δε βρηκα κάποια λύση για το πρόβλημα αλλά απλά το έβαλα στην άκρη για λίγες μέρες. Δε με χάλασε όμως. Ξεκουράστηκα, άδειασα τον σκληρό από ό,τι άχρηστο κουβάλαγε ένα χρόνο και θεώρησα εαυτόν έτοιμο να ξανακαταπιαστώ με το ατέρμονο "πρόβλημα".

Ώσπου ήρθε η κόλαση επί της Γης και κάθε ισορροπία ή δείγμα ισορροπίας άρχισε να καταρρέει. Μπορεί να φαίνεται πολύ τσιτάτο, αλλά με συντάραξε εκ βάθρων. Πέραν του ότι γκρέμισε την εικόνα του έστω ελάχιστα σοβαρού κράτους που μετά κόπων είχα καταφέρει να δημιουργήσω (και που μέχρι τότε υπερασπιζόμουν με θέρμη, γιατί αισθανόμουν ότι το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι ο άκρατος μηδενισμός και η ισοπέδωση των πάντων), έδωσε ένα εντελώς διαφορετικό perspective στα δικά μου προβλήματα.

Αυτό λοιπόν που βγήκε είναι ότι οι δικοί μου εφιάλτες δεν πιάνουν μία μπροστά στο συναισθηματικό φορτίο που θα κληθούν να κουβαλήσουν οι άνθρωποι που έζησαν στο πετσί τους την καταστροφή. Σαν να ζυγίζεις μια μύγα κι έναν ελέφαντα. Και όχι, δε με νοιάζει που συγκρίνω πιθανώς ανόμοια πράγματα γιατί η ζυγαριά κλίνει τόσο δραματικά προς τη μία μεριά που καμία προσπάθεια ομαλοποίησης και ενίσχυσης της συγκρισιμότητας των καταστάσεων δεν θα μεταβάλλει την ανισορροπία. Επίσης πολύ τσιτάτο, αλλά έτσι είναι ρε γαμώτο, κι αν δεν ήταν έτσι δεν θα το έγραφα εδώ μέσα.

Αποφάσισα λοιπόν να λύσω το "πρόβλημά" μου αναγνωρίζοντας ότι α) είναι πολύ απλούστερο από ό,τι το θεωρούσα και β) οι αντικειμενικές συνθήκες που το δημιουργούσαν στην ουσία ήταν αποκυήματα της δικής μου αδυναμίας να δώσω μια ριζική λύση και διογκώνοντας καταστάσεις που με βόλευαν για να συνεχίζω να αυτοοικτίρομαι. Ύφαινα, δηλαδή, γύρω μου ένα κουκούλι από δικαιολογίες, προφάσεις αλλά και διογκώσεις υπαρκτών προβλημάτων, και μετά χωνόμουν μέσα για να αυτομαστιγωθώ, προστατευμένος από κάθε λογική εξέταση των πραγμάτων.

Σίγουρα θα μου πεις ότι μπορεί να είναι αποφάσεις που λαμβάνονται υπό ακραία συναισθηματική φόρτιση. Δεκτό, με την επισήμανση ότι οι αποφάσεις αυτές αναιρούνται μετά από λίγο καιρό, όταν οι συνθήκες έρθουν πάλι σε ομαλά και ανεκτά επίπεδα. Εδώ όμως δε μιλάμε για αποφάσεις εν θερμώ, αλλά για μια αλλαγή εκ βάθρων, που ενδεχομένως να μην είχε συντελεστεί αν δεν ερχόταν κάποιο ισχυρό σοκ όπως αυτό που περιέγραψα.

Η κατακλείδα λοιπόν είναι η εξής: να τελειώνω με το διδακτορικό όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά γίνεται, και όλα τα άλλα θα έρθουν. Ούτε επηρεάζουν την περαιτέρω ακαδημαϊκή μου πορεία, ούτε καθορίζουν το μέλλον μου, ούτε κλείνουν ή ανοίγουν πόρτες. Θεωρώ τον εαυτό μου άξιο (αξιότερο από πολλούς άλλους, αλλά αυτό είναι άλλο story) και ικανό για να προσπαθήσει όταν έρθει η στιγμή και όχι να θεωρεί καταστάσεις δεδομένες εκ των προτέρων. Να τελειώνω με αυτό το πράγμα που μου έχει φάει την ψυχή, κυριολεκτικά, αλλά το αγαπάω το καριόλικο για να το παρατήσω εντελώς. Αλλά πιο πολύ να τελειώνω με αυτό το συνεχές κλωθογύρισμα και να σταματήσω να βλέπω "τα άλλα τρένα να περνούν".

Photo © Natalie Dee (http://www.nataliedee.com)
 


Ανακύκλωση - update

Κατηγορία:
Η spirou ανέφερε σε προηγούμενο post της, σχολιάζοντας το σχετικό post μου, ότι στην πόλη της οι κοινοί κάδοι απορριμμάτων και οι μπλε κάδοι της ανακύκλωσης συλλέγονται από τα ίδια απορριμματοφόρα και ως εκ των πραγμάτων θεωρεί ότι αμφότεροι καταλήγουν κατευθείαν στη χωματερή. Αντίστοιχο παράδειγμα δήμου στην Αττική για τον οποίο ακούγεται ότι από τα απορρίμματα προς ανακύκλωση στην πραγματικότητα ανακυκλώνονται μόνο όσα είναι από αλουμίνιο και γυαλί, ενώ τα υπόλοιπα (χαρτί, πλαστικό κλπ.) επίσης καταλήγουν στη χωματερή, μου ανέφερε χτες η σύντροφός μου.

Σήμερα βρέθηκα στον Δήμο Αθηναίων για μια προσωπική υπόθεση και παρεμπιπτόντως χρειάστηκε να πέρασω και από τη Διεύθυνση Καθαριότητας. Είπα, λοιπόν, να ζητήσω μερικές πληροφορίες για το πού πάνε τα σκουπίδια που πετάμε στους μπλε κάδους. Οι πολύ ευγενικές και εξυπηρετικές υπάλληλοι με πληροφόρησαν στο μέτρο του δυνατού, λέγοντάς μου τα εξής:

1. Η αποκομιδή και των δύο τύπων κάδων (κανονικοί, μπλε) γίνεται από τα κοινά απορριμματοφόρα του Δήμου Αθηναίων (οι κίτρινοι κάδοι για το χαρτί και οι μικροί αλουμινένιοι κάδοι για πλαστικό-χαρτί-αλουμίνιο έχουν διαφορετικό τρόπο αποκομιδής).
2. Τα απορρίμματα αποστέλλονται με τα απορριματοφόρα στα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, όπου και υφίστανται διαλογή.
3. Τα ανακυκλώσιμα υλικά μεταφέρονται στα εργοστάσια ανακύκλωσης - τα οποία από όσο γνωρίζω είναι ιδιωτικά - ενώ τα υπόλοιπα καταλήγουν στις χωματερές/ΧΥΤΑ.
4. Επίσης με ενημέρωσαν ότι πλέον ο Δήμος Αθηναίων ανακυκλώνει και οικιακά απορρίματα που προέρχονται από τρόφιμα.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι Δήμοι αναλαμβάνουν μόνο την αποκομιδή των απορριμάτων και όχι την οργάνωση του συστήματος ανακύκλωσης, για την οποία υπεύθυνη είναι η Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης. Σε αυτή μετέχει κατά πλειοψηφικό ποσοστό η Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ).

Έκλεισα ένα ραντεβού τη Δευτέρα το πρωί με τον υπεύθυνο της Διεύθυνσης Καθαριότητας για την προσωπική υπόθεση που προανέφερα, αλλά θα προσπαθήσω να πάρω ορισμένες πληροφορίες για την ανακύκλωση στο Δήμο Αθηναίων. Έχω αρκετές απορίες ακόμα και ελπίζω να πάρω πιο λεπτομερείς απαντήσεις. Αυτό όμως που με κάνει να ανησυχώ λίγο είναι ότι οι απαντήσεις που πήρα σήμερα θα έπρεπε να είναι άμεσα διαθέσιμες στο site του Δήμου. Ελπίζω ότι η έλλειψή τους οφείλεται απλά σε αβλεψία.

I'll keep you posted.

UPDATE 12/09/07

Σήμερα τελικά είχα μια λίγο πιο λεπτομερή συζήτηση, και οι διαδικασίες που περιέγραψα πιο πάνω άλλαξαν λίγο:
  • α) Η αποκομιδή γίνεται συνήθως από διαφορετικά οχήματα για τους κανονικούς κάδους και τους μπλε κάδους. Σε αυτή την περίπτωση, το όχημα που έχει απορρίμματα από κανονικό κάδο πάει κατευθείαν στη χωματερή, ενώ το όχημα που έχει απορρίμματα από μπλε κάδους πηγαίνει σε ένα από τα κέντρα διαλογής ανακυκλώσιμων υλικών.
  • β) Σε περίπτωση που η αποκομιδή και των μπλε και των κανονικών κάδων γίνεται από κοινό απορριματοφόρο όχημα (μη με ρωτάτε γιατί - πιθανότατα εξαιτίας λανθασμένου προγραμματισμού), τότε το όχημα πηγαίνει σε κάποιο κέντρο διαλογής.
  • γ) Για τα οργανικά απορρίμματα εφαρμόζεται τελικά η πρακτική της κομποστοποίησης (το είχα απορία αυτό), και το προϊόν μετατρέπεται σε λίπασμα κλπ.
Αυτά πρόλαβα να ρωτήσω, μιας και ο υπεύθυνος έτρεχε σαν το Βέγγο. Την έχουν ακούσει γενικώς τη φήμη ότι τα πάντα καταλήγουν στη χωματερή, και την απορρίπτουν. Ήταν πάντως ειλικρινείς, προσπαθούν για το καλύτερο, αλλά ελλείψεις υπάρχουν. Και όπως πάντα ευγενέστατοι.

Ελπίζω να σας διαφώτισα. Εγώ πάντως δεν έχω πλεον αμφιβολίες τουλάχιστον ότι το πρόγραμμα εφαρμόζεται. Αν μπορεί να γίνει καλύτερο είναι φυσικά θέμα προς συζήτηση.
 


Πώς με βρίσκουν στο Google

Κατηγορία:
Εντάξει, μια ματιά τη ρίχνω όπως όλοι μας - και μη μου πείτε ότι όσοι έχετε blog δεν κοιτάτε τα στατιστικά σας. Πιο πολύ βέβαια με ενδιαφέρουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των επισκεπτών (από πού προέρχονται, πόσην ώρα περνούν διαβάζοντάς τις παπαριές που γράφω) παρά τα ποσοτικά. Σε αυτό με έχει βοηθήσει αρκετά το Google Analytics, που παρέχει μια αρκετά ευρεία γκάμα πληροφοριών για την κίνηση μιας ιστοσελίδας.

Ε, λοιπόν, το Google Analytics έχει μια υπηρεσία που δείχνει ποια keywords χρησιμοποίησαν ορισμένοι επισκέπτες που μπήκαν στο blog μέσω του Google. Όλα καλά, ιδιαίτερα όταν οι κύριες αναζητήσεις που οδήγησαν τους επισκέπτες στο blog μου είχαν να κάνουν με "μαύρη διαμαρτυρία" (δυστυχώς η δημοφιλέστερη αναζήτηση), "Μαφάλντα" (+ευλόγησον+), "ουρανοξύστες στην Αθήνα" (αμήν και πότε), "Κουστουρίτσα" (ωραίος), "British Shorthair" (the best!) και μερικά άλλα θέματα που με ενδιαφέρουν άμεσα.

Επειδή όμως ο Γούγλης είναι μυστήριο τρένο, όταν δεν χρησιμοποιείς εισαγωγικά ανάμεσα στις λέξεις για να συγκεκριμενοποιήσεις την αναζήτησή σου ή τουλάχιστον να της δώσεις νόημα, πάει ο άτιμος και βρίσκει όλες τις πηγές που περιέχουν τις ακριβείς ή έστω παρεμφερείς λέξεις που έχεις εισάγει. Τα αποτελέσματα είναι ορισμένες φορές άκρως κουφά και ενίοτε τρομακτικά, όπως δείχνει και η παρακάτω κατηγοριοποίηση των αναζητήσεων που κατέληξαν σε τούτο το καημένο blog.

Κατηγορία 1: The love doctor

Αναζητήσεις για "διεγερτικό cialis", "κορμιά" και "γαμήσια" συνθέτουν το ερωτικό προφίλ τούτου του blog. Υπενθύμιση: το πρώτο θυμάμαι ότι είναι από μια αναφορά μου σε σχετικά spam mail που λαμβάνω κατά καιρούς (no comments please). Το δεύτερο και το τρίτο ούτε που θυμάμαι πότε (και αν) τα χρησιμοποίησα αλλά μ'αρέσει ο τρόπος που με συνδέουν μ'αυτά lol

Κατηγορία 2: Εδώ το καλό 11888

"πρακτορεία ακτοπλοϊκών εισητηρίων", "συμβολαιογραφεία νότια προάστια", "μαγαζιά με μεταχειρισμένα μηχανάκια στην Πάτρα" (ορίστε;;;), "μύλος Εξάρχεια Ναυαρίνου", "ινδικό εστιατόριο Χαλάνδρι" είναι μερικές από τις υπηρεσίες τηλεφωνικού καταλόγου που ορισμένοι πεπλανημένοι αναγνώστες νομίζουν ότι προσφέρουμε.

Κατηγορία 3: Θ-Β expert

"γαργάρες Βέγγος" (το ξυπνητήρι μου!), "προβολή ταινιών Θανάση Βέγγου" (24 ώρες την ημέρα στο σπίτι μου, κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας και ηλεκτρονικής αποστολής φωτογραφίας σου - δεκτές μόνο ξανθές εκπρόσωποι του Ανατολικού μπλοκ και με ύψος πάνω από 1.80), "soundtrack Βέγγος" (Ύμνος της Σχολής Πρακτόρων - Monsieur Cannibale - Αυτό Τ' Αγόρι - χίπικο τζαμάρισμα στην κατασκήνωση κλπ.), "Βέγγος" (έτσι απλά).

Κατηγορία 4: Τα τρομακτικά

- "Έφη Θώδη κινέζικα" - Αποκαλύπτουμε την επόμενη δισκογραφική κίνηση της θεάς του δημοτικού τραγουδιού ενόψει των Ολυμπιακων Αγώνων του Πεκίνου. Τώρα το Γλύκα Γλύκα και στα καντονέζικα!
- "ένα περίεργο νούμερο που αφορά τα κιλά του Big Sofo" - Μην είναι 246 (κιλά λίπους); Μην είναι 47 (τσίζμπεργκερ την ημέρα); Μην είναι 9 (συνεχόμενα push-ups που δε μπορεί να κάνει); Ό,τι κι αν είναι, δε θα το βρεις εδώ φίλε μου.
- "άντε γεια άντε γεια άντε και καλή καρδιά" - Άντε γεια και σε σένα.
- "θα κοιμηθώ νωρίς θα ξυπνήσω νωρίς" - Και πολύ καλά θα κάνεις. Φτιάχνει και ωραία επιδερμίδα.
- "μπορώ να χαλαρώσω με 2 τσιγάρα την ημέρα;" - Εδώ μπορώ εκ πείρας να σου απαντήσω, προφανώς 14χρονε/η φίλε/η μου που ψάχνεσαι να αρχίσεις το κάπνισμα. Αν είσαι συνεχώς στην τσίτα όπως εγώ, όχι με δύο τσιγάρα, ούτε με δύο πακέτα δε μπορείς να χαλαρώσεις. Γιαυτό μην το αρχίσεις καν ή αν το έχεις αρχίσει, κόφτο.
- "Πεκίνο καρότσι" - Τούτο με έβαλε σε σκέψεις. Κυρίως γιατί όντως έγινα καρότσι για να πάω στο Πεκίνο και να το γυρίσω σε 2,5 μέρες.
Ειδική μνεία: "Πασχαλίδης μαλάκας Μιλτιάδης" - Με όποια σειρά και να τοποθετήσεις τις λέξεις, το νόημα είναι ένα και απόλυτα σωστό.

Κατηγορία 5: Πέραν κάθε λογικής

"μαχαιροπήρουνα atlantic", "IKEA νιπτήρες", "θόρυβος κλιματιστικών", "πολιτικές δημοσκοπήσεις 2007" και "φωτογραφίες μεζεδοπωλείων" είναι ορισμένα από τα θέματα που δεν έχω αναφέρει ποτέ σε τούτο το blog και μόνο ο Θεός (ή ο Γούγλης, ο εκπρόσωπός του στη Γη) ξέρει πώς με συνέδεσαν με αυτά.

Φυσικά υπάρχουν και εύστοχες αναζητήσεις αλλά αυτές είναι ψιλοβαρετές και δε μας πολυενδιαφέρουν όσο οι άλλες, οι ανατρεπτικές. Είπαμε, η ανατροπή βρίσκεται παντού, από τις εμπνεύσεις μπουζουξή σε ταβερνείο στα περίχωρα της Αττικής μέχρι ακόμα και σε ορισμένες random αναζητήσεις στο Google. I love it.

Υ.Γ. Μόλις είδα ότι κάποιος με βρήκε μέσω Google με τις λέξεις "Cristina Branco Αθήνα". Φίλε/η επισκέπτη, πες μου ότι έρχεται η Cristina Branco για συναυλία στην Αθήνα. Αυτό πες μου μόνο, τέλος.
 


Και τώρα τι;

Θα ήθελα πολύ να μπορώ να περιγράψω ακριβώς αυτό που ένιωσα συμμετέχοντας στη χτεσινή συγκέντρωση, όμως οι λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι κοινότοπες, βαρετές και τελικά μη αντιπροσωπευτικές αυτών που θέλω να πω, και αυτό με εκνευρίζει. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί άλλοι μπορούν να το κάνουν με πολύ γλαφυρότερο και θελκτικό τρόπο, οπότε δεν θα μπω σε περιγραφές γεγονότων. Εξάλλου εδώ κι εδώ τα περιγράφουν πολύ πιο αναλυτικά.

Περίμενα πάντως μία συμβολική κίνηση, κάτι που θα έδειχνε ότι δεν είμαστε απλά ένα σκορποχώρι ανθρώπων που έτυχε να βρεθούν στον ίδιο τόπο την ίδια στιγμή, κάτι που θα ήταν το highlight της βουβής διαμαρτυρίας. Π.χ. ενός λεπτού σιγή για τα ανθρώπινα θύματα, τον χαμένο δασικό πλούτο, το μέλλον μας που φαντάζει ζοφερό. Οργανωτής θα έπρεπε να είναι ο κοινός μας στόχος και φορέας του μηνύματος οποιοσδήποτε από εμάς που συμμετείχαμε. Ίσως τελικά ο σκοπός να μην ήταν τόσο δυνατός για να μας ενώσει περισσότερο, ίσως να μην είμαστε ακόμα αρκετά δεκτικοί στο να ακολουθήσουμε αυθόρμητηες πρωτοβουλίες γιατί απλά θεωρούμε ότι σ'αυτή τη χώρα τίποτα δε γίνεται αυθόρμητα και όλα είναι προσυνεννοημένα. Ειδικά αυτό το τελευταίο το είδα έντονα και στη μπλογκόσφαιρα αυτές τις μέρες, με post που παρότι είχαν κάθε δικαίωμα να αντιτίθενται στη συγκέντρωση ανακάλυπταν και εδώ προεκλογικές σκοπιμότητες.

Όμως η κύρια σκέψη που στριφογυρίζει στο μυαλό μου είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Η χτεσινή μεγαλειώδης σε μέγεθος συγκέντρωση αποτελεί απόδειξη ότι μια εναλλακτική κινητοποίηση μέσω blogs, SMS, e-mail και από στόμα σε στόμα μπορεί πλέον να συσπειρώσει κόσμο πέρα από τους χρήστες αυτών των μέσων και να αγκαλιάσει ανθρώπους κάθε ηλικίας και ασχολίας. Εδώ όμως μπαίνει δυνατά ο κίνδυνος να θεωρηθούν τούτες οι συγκεντρώσεις ως ένα ακόμα "passing fad", μια μόδα της εποχής που όλοι πρέπει να ακολουθήσουμε έστω για μια φορά, περισσότερο για να ικανοποιήσουμε τη δική μας αυταπάτη ότι είμαστε "ενεργοί πολίτες" ενώ από την άλλη θα πράττουμε καθημερινά τα μύρια όσα που ουσιαστικά ακυρώνουν το μήνυμα της διαμαρτυρίας. Μου θυμίζει ένα στριπάκι της Μαφάλντα που κάθεται με τη Σουζανίτα και διαβάζουν στην εφημερίδα περί πολέμων, λιμών, κλπ., και ξαφνικά λέει η Σουζανίτα κάτι του στυλ "Τι κρίμα! Άντε πες κι εσύ "Τι κρίμα" και ας πάμε να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας". Ακριβώς αυτό απεύχομαι να γίνει.

Αν η διαδήλωση για την Πάρνηθα ήταν "το πρώτο κλαράκι στο δέντρο της ουσιαστικής αφύπνισης των πολιτών", η χτεσινή συγκέντρωση ήταν το μπουμπούκι που χρειάζεται τη φροντίδα και τη στήριξη όλων μας για να ανθίσει. Αλλά πρέπει πλέον να ξέρουμε προς τα πού βαδίζουμε και τι ακριβώς προσπαθούμε να επιτύχουμε.

Υ.Γ. Ο Null έχει δημοσιεύσει ένα σχόλιο από το Indymedia περί όσων θεωρούν εαυτούς "de facto επαναστάτες", το οποίο προσυπογράφω μέχρι τελείας. Αξίζει να το διαβάσετε.
 


Μαύρη διαμαρτυρία

Κατηγορία:


Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα. Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

συμπληρώνω το κείμενο με δικό μου σχόλιο...

Η διαμαρτυρία πρέπει να έχει στόχο και εμάς τους ίδιους. Γιατί σε λίγο καιρό:

- πάλι κάποιοι επιτήδειοι που ζουν ανάμεσά μας θα λιγουρευτούν εκτάσεις-φιλέτα που θα έχουν δημιουργηθεί, πάλι θα "συνεργαστούν" με δικηγόρους που βρίσκονται ανάμεσά μας, υπαλλήλους της Πολεοδομίας που είναι συγγενείς και γνωστοί μας, και δεν ξέρω γω με ποιους άλλους συμμετέχουν στα κυκλώματα, για να κατασκευάσουν πλαστά πιστοποιητικά ιδιοκτησίας των εκτάσεων ή κληρονομιάς, και πάλι θα σηκώνουν βίλες νυχτιάτικα.
- πάλι θα ψηφίζουμε δημάρχους και νομάρχες με κριτήρια οποιαδήποτε πέραν της πολιτικής τους πρότασης. Στο χωριό της συντρόφου μου, που σώθηκε 2-3 φορές από τις φλόγες την τελευταία στιγμή και κυρίως χάρη στις προσπάθειες των κατοίκων, ο αντιδήμαρχος που εξελέγη από τους δημότες, αυτή τη στιγμή και σε όλη τη διάρκεια της κρίσης παραθερίζει στη Σαντορίνη...
- πάλι θα πληρώνουμε 250 και 300 Ευρώ τη βραδιά σε resort που όλως τυχαίως έχουν σηκωθεί δίπλα ή μέσα σε δάση, πάλι θα πληρώνουμε 20 Ευρώ το ποτό στα club της παραλιακής που καταπατούν αισχρά τον αιγιαλό, πάλι θα γεμίζουμε τους κάδους ανακύκλωσης με κοινά σκουπίδια.

Συνεπώς, δεν αγανακτούμε μόνο με την μνημειώδη ανυπαρξία των συντεταγμένων οργάνων του κράτους, παρά την επίκληση της εξωτερικής απειλής (που προσωπικά δε μου φαίνεται παράλογη, και της οποίας η ισχύ μένει να αποδειχτεί), αλλά και με τη δική μας συμπεριφορά στην πορεία της ιστορίας του τόπου. Και αυτή δυστυχώς δε μαυρίζεται στις εκλογές.
 


Έκτακτο

Δεν είχα σκοπό να γράψω γιαυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Πελοπόννησο γιατί δεν έχω τόση φαντασία ώστε να μην πέφτω στο λούκι να αναμασώ τα ίδια και τα ίδια λόγια αγανάκτησης και απελπισίας. Αλλά η στενοχώρια και η αγωνία είναι πλέον προσωπική. Μόλις έμαθα ότι το χωριό της συντρόφου μου στη Λακωνία, εκεί που την προηγούμενη εβδομάδα έκανα διακοπές αγναντεύοντας τον Ταΰγετο και τον Πάρνωνα, γλιτώνει προς το παρόν την καταστροφή από τη φωτιά. Παρότι μας λένε να μην ανησυχούμε, θα είμαστε σε επιφυλακή όλη τη νύχτα μήπως και χρειαστεί να κατεβούμε επειγόντως. Ελπίζω και εύχομαι να μη χρειαστεί, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα κινδυνεύσουν στη θέση μας.

Τα πάντα φαίνονται γελοιωδώς ασήμαντα. Δύο πράγματα θα πώ μόνο και τέλος. Το πρώτο είναι ότι πριν μία εβδομάδα επιστρέφοντας από την παραλία σκεφτόμασταν, μακαρίζοντας την τύχη μας, ότι "άλλες δυο-τρεις βδομάδες και ίσως γλυτώσει η Λακωνία από τις φωτιές για φέτος" αφού δεν είχε εκδηλωθεί κάποια σοβαρή φωτιά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού... Το δεύτερο είναι κάτι που έλεγα εδώ και αρκετό καιρό: ότι όσο η κοινωνία, η πολιτεία και οι κρατικοί θεσμοί συνεχίζουν να βυθίζονται στα δικά τους τέλματα, τόσο οι τραγωδίες θα διαδέχονται η μία την άλλη και τόσο μεγαλύτερες θα είναι. Τότε συμπλήρωνα ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα. Τώρα σκέφτομαι, τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;

Είχα και ένα τρίτο να γράφω αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Επιφυλάσσομαι.
 


Ανακύκλωση - απλές δράσεις, θετικά μηνύματα

Κατηγορία:
Όσοι μένετε στην Αθήνα φαντάζομαι ότι έχετε δει (και ελπίζω να χρησιμοποιείτε) τους μπλε κάδους της ανακύκλωσης που δέχονται απορρίματα από πλαστικό, αλουμίνιο, χαρτί, γυαλί και σίδερο. Τους τελευταίους μήνες τους χρησιμοποιώ σταθερά, στο πλαίσιο μιας γενικότερης προσπάθειας να κάνω τη διαβίωσή μου φιλικότερη προς το περιβάλλον και λιγότερο ενεργοβόρα.

Παρά τη ανεπαρκή, γενικόλογη και ανεπίκαιρη ενημέρωση από τον Δήμο Αθηναίων (λες και το πρόγραμμα ανακύκλωσης πρέπει να μείνει κρυφό όπως το πόρισμα για τα δομημένα ομόλογα) παρατηρώ ότι αρκετοί από τη γειτονιά μου το έχουν πιάσει το νόημα. Αρκετές φορές έχω πετύχει κόσμο να αδειάζει στους κάδους χαρτιά, πλαστικά κλπ. και ουκ ολίγες φορές έχω βρει τον κάδο γεμάτο. Να σημειώσω ότι το τελευταίο δεν οφείλεται στην αραιή αποκομιδή, καθώς οι κάδοι αδειάζουν σίγουρα 2 φορές την εβδομάδα. Άρα κάτι γίνεται, ανταπόκριση υπάρχει, έστω και αν η οργάνωση του συστήματος από ορισμένους δήμους δεν είναι και η καλύτερη.

Εδώ να υπενθυμίσω τα είδη των απορριμάτων που επιβάλλεται να εναποθέτουμε στους μπλε κάδους ανακύκλωσης:
  • χαρτοκιβώτια, χάρτινες συσκευασίες υγρών προϊόντων από χυμούς και γάλατα,
  • αλουμινένια κουτάκια από αναψυκτικά και μπύρες,
  • γυάλινα μπουκάλια κάθε είδους, μικρά, μεγάλα
  • πλαστικά μπουκάλια νερού, αναψυκτικών, απορρυπαντικών, τροφίμων κλπ
  • σιδερένιες κονσέρβες από γάλα, τρόφιμα κλπ
Στο γραφείο εδώ και περίπου 2 χρόνια συγκεντρώνουμε και εναποθέτουμε τις αρκετά μεγάλες ποσότητες άχρηστου χαρτιού που δυστυχώς παράγουμε στους κίτρινους κάδους που προορίζονται ειδικά για χαρτί - ενώ πρωτύτερα απλά τις πετούσαμε στα σκουπίδια. Από όσο ξέρω όμως είμαστε οι μόνοι στο Πανεπιστήμιο. Αν υπολογίσετε ότι α) μόνο από ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα του δικού μου γραφείου έφυγαν γύρω στα 7 κιλά χαρτί, β) το δικό μας εργαστήριο παράγει υπό κ.σ. λειτουργίας περίπου 8-10 κιλά άχρηστου χαρτιού κάθε μήνα και γ) μόνο στο δικό μας κτίριο στεγάζονται γύρω στα 50 εργαστήρια, γραμματείες και γραφεία καθηγητών καταλαβαίνετε για τι ποσότητες μιλάμε, που αυτή τη στιγμή πάνε χαμένες! Σκοπεύω με την αρχή της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς να καταθέσω αίτημα προς τις αρχές του Πανεπιστημίου για την εγκατάσταση κίτρινων κάδων μέσα στους χώρους του κυρίως κτιρίου αλλά και κοντά στα κτίρια στα οποία στεγάζονται διάφορες άλλες υπηρεσίες του Πανεπιστημίου. Όμως δεν τρέφω τεράστιες ελπίδες, ούτε ζητάω πολλά. Έστω και 1-2 κάδοι να τοποθετηθούν έξω από τα κτίρια, κέρδος θα είναι.

Το πιο σημαντικό είναι η ανακύκλωση να ενσωματωθεί σε μία ευρύτερη περιβαλλοντική συνείδηση και κουλτούρα, και να μην ικανοποιούμαστε με μεμονωμένες προσπάθειες. Η ύπαρξη των υποδομών απλά διευκολύνει όσους έχουν ήδη το ερέθισμα να προσπαθούν να επιβαρύνουν λιγότερο το περιβάλλον μέσα από τη δική τους διαβίωση. Και αν για τις επιχειρήσεις η έννοια της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης λειτουργεί ως σημαντικός μοχλός πίεσης για την ανάληψη πρωτοβουλιών που θα περιορίζουν τις αρνητικές για το περιβάλλον συνέπειες της λειτουργίας τους, για τους μεμονωμένους πολίτες μοχλοί πίεσης δεν υπάρχουν. Εκεί βρίσκεται το μεγάλο στοίχημα: η περιβαλλοντική συνείδηση να μην επιβληθεί αλλά να κατακτηθεί.
 


Απο-blog-ισμός

Να μου συγχωρέσετε τον βαρβαρισμό, αλλά δείχνει ακριβώς το περιεχόμενο τούτου του μικρού post: σημαίνει και απολογισμό των διακοπών, και το αποτέλεσμα της απεξάρτησής από το μπλογκάκι μου και τα blogs γενικότερα.

Για το πρώτο σημείο έχω μόνο τα καλύτερα. Καταφέραμε να ξεκλέψουμε μια μέρα ακόμα, που σίγουρα θα φανεί υπερπολύτιμη σε κάνα δίμηνο που θα αρχίσουμε να ονειρευόμαστε τις διακοπές του ερχόμενου καλοκαιριού. Φέτος οι διακοπές μας είχαν τη μεγαλύτερη διάρκεια ever: 15 γεμάτες μέρες με χαλάρωση, όμορφες καινούριες εικόνες, γέλιο, τρυφερότητα και τη μελαγχολία που φυσιολογικά έρχεται με την επιστροφή στη ρουτίνα των υπόλοιπων 11,5 μηνών. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι ο πρώτος προορισμός ήταν αρκετά κατώτερος των προσδοκιών μας.

Τα στοιχεία που είχα αναφέρει στο προηγούμενο post διαφοροποιήθηκαν λίγο: τα χιλιόμετρα ήταν 1861 αντί για 1500, τα πανηγύρια 0 αντί για 3, το βιβλίο 1 (κι αυτό με το ζόρι) αντί για 3, ο ύπνος πολύ περισσότερος. Όμως η συντροφιά παρέμεινε ανεκτίμητη, όπως εδώ και τόσα χρόνια, και η πολυτιμότητα της ξεκούρασης θα αρχίσει να αναδεικνύεται όταν τα πράγματα θα αρχίζουν να ζορίζουν (από αύριο δηλαδή).

Όσο για το δεύτερο, μου λείψατε παίδες, αν και δεν θα έλεγα όχι σε λίγες επιπλέον μέρες μακριά από τα PCιά και το internet. Ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία χαίρομαι που γύρισα είναι η ανανέωση της επαφής μας. Μόνο δώστε μου λίγο χρόνο να διαβάσω όλα όσα έχετε γράψει τον καιρό που έλειπα. Σιγά-σιγά θα σας προλάβω - μη μου πέσει βαρύ το διαδίκτυο μετά από τη νηστεία τόσων ημερών.

Έχω κάμποσα πράγματα να γράψω, για πράγματα που είδαμε και σχολιάσαμε η συμβία μου κι εγώ κατά τη διάρκεια των διακοπών μας, και με τρώει να αρχίσω να τα αραδιάζω. Όμως υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι φέτος θα το πάρω πιο χαλαρά το θέμα του blogging. Όχι ότι μου παίρνει υπερβολικά πολύ χρόνο αλλά φέτος ακόμα και ο ελάχιστος επιπλέον χρόνος θα μου είναι πολύτιμος, αν φιλοδοξώ κάποτε να τελειώσω με αυτό το διδακτορικό. Γιαυτό αν κάποιες στιγμές χάνομαι περισσότερο από τις 3-4 μέρες που μεσολαβούσαν μεταξύ των post μου μέχρι τώρα να ξέρετε ότι κάποιο deadline θα προσπαθώ να προλάβω, μέχρι το οριστικό και μεγάλο deadline που υπολογίζω για του χρόνου τέτοια εποχή.

Άντε, καλώς σας βρήκα λοιπόν, καλό χειμώνα (η αγαπημένη μου ευχή) και καλό γράψιμο!
 


Staying out for the summer

Κατηγορία:
- 30 ώρες μέχρι την αναχώρηση
- 2 προορισμοί
- 14 ημέρες
- 1500 χιλιόμετρα οδήγησης
- 15 ώρες ταξιδιού με καράβι
- 26 βουτιές
- 13 τεύχη αθλητικών εφημερίδων
- 3 βιβλία
- 13 DVD με όλες τις σεζόν των Simpsons
- 25GB μουσικής
- 140 ώρες ύπνου
- 60 γνωστοί, φίλοι και συγγενείς
- 2 (τουλάχιστον) νύχτες stargazing
-
30 ελληνικοί καφέδες
-
7 κιλά ανακυκλούμενων υλικών
- 50 βαθμών αντηλιακό λάδι (και 4 βαθμών για τη συμβία)
- 3 πανηγύρια
-
≈ 4500 χάδια στην οικόσιτη γάτα του δεύτερου προορισμού
- υπερπολύτιμη ξεκούραση
- ανεκτίμητης αξίας συντροφιά...

Εις το επανιδείν!


 


Καλοκαιρινό mood

Κατηγορία:
Ε, αυτό ήταν. Με έχει πιάσει το καλοκαιρινό mood μου και δε μπορώ να κάνω τίποτα. Είχα τόσες ιδέες για γράψιμο: μια που μου έδωσε ο enteka σε ένα από τα πρόσφατα post του, ένα που χρωστάω στη Ραδιοκέφαλη για το πιο κουλό ταξίδι που θέλω να κάνω, συν τα κλασικά post της παράκρουσης που με πιάνει κατά καιρούς, υλικό υπάρχει θενκ Γκοντ. Διάθεση όμως δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή για σκέψη και αναζήτηση στο Internet τέτοια εποχή. Φτάσαμε κι εμείς τα όριά μας, τα ξεπεράσαμε προ πολλού, γέμισε και το buffer και τώρα δε χωράει ούτε ένα γράμμα παραπάνω στο σκληρό μας δίσκο. Από τέλη Αυγούστου και πάλι.

Πάντα υπάρχει ένα turning point μεταξύ του σημείου που οι διακοπές είναι ένα όνειρο και της στιγμής που συνειδητοποιείς ότι γίνονται πραγματικότητα. Και δεν εννοώ το πακετάρισμα των μπαγκαζιών, το ταξίδι προς τον προορισμό ή την άφιξη στον προορισμό, αλλά ένα γεγονός, μια στιγμή αρκετά πριν την έναρξη των διακοπών που καταλαβαίνεις ότι α) επιτέλους φεύγεις και β) πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσεις να κουνιέσαι αν δε θέλεις να τρέχεις τελευταία στιγμή. Τα τελευταία 3 χρόνια που ένα μέρος των διακοπών μου το περνάω σε νησιά το turning point δεν είναι ούτε η απόφαση για τον προορισμό, ούτε η κράτηση των δωματίων αλλά η παραλαβή των ακτοπλοϊκών εισητηρίων. Φέτος, μάλιστα, είχα ιδιαίτερο πρόβλημα να βρω εισητήριο για το αυτοκίνητο και μπλέχτηκα σε κάμποσα πάρε-δώσε με πρακτορεία στον Πειραιά μέχρι να πάρω το χαρτάκι στα χέρια μου. Ε, η πρώτη από αυτές τις 3-4 φορές που χρειάστηκε να κατεβώ αυτοπροσώπως ήταν το turning point για φέτος.

Παρότι έχω περάσει 4+ χρόνια καθημερινής τρέλας στον Πειραιά (ως φοιτητής στο ένδοξο Πα.Πει.) και παρότι για εμένα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον Ολυμπιακό (= μπλιαχ, φτου, ουέκ, κλπ.) με πιάνει μια ψιλο-νοσταλγία τις λίγες φορές που τυχαίνει να κατεβώ: ξανάρχονται στο μυαλό ήχοι, εικόνες και μυρωδιές (ιδιαίτερα αυτές) που δύσκολα ξεχνιούνται, ιδιαίτερα όταν έχεις 4+ χρόνια που γεμίζεις καθημερινά απ'αυτές. Συν ότι έχω συνδυάσει αυτό το λιμάνι με τη φυγή γενικώς, φυγή για διακοπές, φυγή από καταστάσεις, φυγή για αλλαγή ζωής. Φέτος πέτυχα χαρακτηριστικές στιγμές μεγάλης εξόδου: backpackers να βγάζουν εισητήρια "με όποιο καράβι φεύγει τώρα", οικογένειες με υπερφορτωμένα αυτοκίνητα να περιμένουν την επιβίβαση, παρέες μέσα στην τρελή χαρά. Και είναι ακόμα Ιούλιος...

Ε, δεν ήθελα και πολύ. Πειραιάς + ψιλο-νοσταλγία + εικόνες φυγής = το κλείσαμε το μαγαζί για φέτος.

Από τότε λειτουργώ σε safe mode, ίσα-ίσα να διεκπεραιώνω τις βασικές δουλειές του γραφείου (εντάξει, συν ένα paper που είχε deadline σήμερα). Όταν όλη η "σκληρά εργαζόμενη" και "αποτελεσματική" Ευρώπη ήδη αράζει και λιάζει τα ασπρουλιάρικα κορμιά της σε κάποια παραλία στην Ελλάδα, την Πορτογαλία ή την Καραϊβική κάνοντας 1 και 1,5 μήνα διακοπές, ποιος ο λόγος εμείς οι Έλληνες να είμαστε στις επάλξεις μέχρι την τελευταία στιγμή πριν τις 2 εβδομάδων δικές μας διακοπές; Not fair.

Γιαυτό λοιπόν το ψιλοκλείνω το μαγαζί. Θα κάνω ένα ευχετήριο post την Παρασκευή και ξανά πάλι μαζί από 20 Αυγούστου. Εξάλλου έχω ετοιμασίες να κάνω, τώρα που μπήκα στο mood για τα καλά!