Αν ήταν πραγματικό πρόσωπο θα συμπλήρωνε 48 χρόνια , μιας και πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Primera Plana σαν σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου του 1964, στην ηλικία των 5 ετών. Θα είχε γίνει διερμηνέας στον ΟΗΕ, μεταφράζοντας τα λεγόμενα των πρεσβευτών και διπλωματών με τέτοιο τρόπο ώστε "να καταλάβουν ο ένας τον άλλον καλύτερα και να υπάρξει επιτέλους ειρήνη". Θα εξακολουθούσε να μισεί τη σούπα αλλά θα την ανεχόταν, μη μπορώντας να την αποφύγει στα επίσημα διπλωματικά γεύματα, και θα συνέχιζε να λατρεύει τους Μπητλς έστω κι αν δεν έγιναν ποτέ "πρόεδροι του κόσμου με τόσο μεγάλη επιρροή σε τόσο κόσμο σε όλες τις χώρες". Ίσως να είχε παντρευτεί και να είχε κάνει οικογένεια, αλλά με τόση αναγούλα που της προκαλούσαν οι συζητήσεις περί γάμου και οικογένειας με τη Σουζανίτα, μάλλον θα είχε μείνει ελεύθερη κι ωραία.

Οι φίλοι της ίσως είχαν ακολουθήσει τις πορείες που λιγότερο ή περισσότερο καθαρά διαγράφονταν μέσα από τις ιστοριούλες της: ο Φελίπε θα είχε γίνει ένας επιτυχημένος μηχανικός, ο Μανολίτο ίσως είχε καταφέρει να φτιάξει μια μεγάλη αλυσίδα σούπερμάρκετ με το όνομα "Μανόλο", η Σουζανίτα θα είχε καμιά δεκαριά κουτσούβελα και έναν άντρα που θα φρόντιζε για όλα, ο Μιγκελίτο ίσως είχε γίνει παπλωματάς ή μπορεί και να ψαχνόταν ακόμα, η Ελευθερία θα προσπαθούσε να είναι "ένας απλός άνθρωπος" και ο μικρός αδερφός της ο Νάντο θα ήταν ένας bon-viveur που ποτέ δε θα έτρωγε μορταδέλα και θα είχε αντικαταστήσει την "πιπίλα on-the-rocks" με το καλύτερο ουίσκι (σίγουρα όχι με αυτό που πούλαγε ο Μανολίτο).

Μπορείς να πλάσεις απέιρα σενάρια για το πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή της Μαφάλντα και της παρέας της από το 1973 που ο Quino αποφάσισε να "απελευθερώσει τους αναγνώστες" από την παρουσία τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο σχολιασμός της είναι σήμερα πιο πολύτιμος από ποτέ, μιας και μέσα στο κλίμα παραλογισμού που διατρέχει τον κόσμο λείπουν εξεταστικές και αιχμηρές ματιές σαν τη δική της. Ματιές που έχουν ως κοινή συνισταμένη την προσήλωση στα ιδανικά της ειρήνης και του αφοπλισμού, την προσέγγιση και κατανόηση των λαών, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη θεώρηση της πολιτικής ως υπηρέτη του λαού, και την απόλυτη απαξίωση του μικροαστισμού.

Αλλά η μαγεία είναι να ανακαλύπτεις ότι η κοσμοθεωρία της, όπως εκφράστηκε στα 12 ελληνικά άλμπουμ και τις 2-3 επιμέρους συλλογές, είναι τόσο επίκαιρη και εύστοχη ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Όπως επίσης ότι μπορεί ακόμα να επηρεάζει τη διαμόρφωση απόψεων ανατρεπτικών, ειλικρινών και εντούτοις όχι ουτοπικών. Τελικά, αυτή η διαχρονικότητα δεν είναι που δημιουργεί τους μύθους;