Φεύγοντας
Πέρασαν ήδη δύο βδομάδες από τότε που μετακόμισα στο καινούριο σπίτι μαζί με τη σύντροφό μου. Μέσα σε αυτές τις εβδομάδες προλάβαμε να αγοράσουμε καινούρια τηλεόραση, να μεταφέρουμε τα περισσότερα από τα βιβλία μας (πάνω από 600 κομμάτια, που προς στιγμή κείτονται διασκορπισμένα εδώ και εκεί), τα CD και τα DVD μας (άλλα τόσα), να πειραματιστούμε με συνταγές που δεν είχαμε ξαναδοκιμάσει, να βάλουμε 4 πλυντήρια, και πολλά άλλα που μάλλον δεν ενδιαφέρουν κανένα αλλά για εμάς κάνουν τη διαφορά.
Είναι περίεργο το συναίσθημα. Πολύ περίεργο. Φεύγω από ένα μέρος το οποίο μόλις τα τελευταία 2 χρόνια είχα αρχίσει να αισθάνομαι ως σπίτι μου, μιας και αναγκάστηκα να μείνω μόνος, με την πλήρη ευθύνη στα χέρια μου - και νομίζω ότι τα έχω πάει αρκετά καλά. Φεύγω από ένα σπίτι του οποίου γνωρίζω την παραμικρή πιθαμή, το ελάχιστο ράισμα στο μάρμαρο, την παραμικρή μυρωδιά, τον πιο ανεπαίσθητο ήχο.
Αλλά φεύγω και από το μέρος που μεγάλωσα - το Κολωνάκι δεν θα το αποκαλούσες "γειτονιά" - για να πάω σε ένα άλλο μέρος, μόλις 15 λεπτά απόσταση με το αυτοκίνητο, αλλά πολύ διαφορετικό σε χαρακτήρα και σε όψη. Φεύγω από τους γνώριμους δρόμους, τα γνώριμα πεζοδρόμια και μαγαζιά, τους ανθρώπους που έχω συνηθίσει να βλέπω κάθε μέρα έστω κι αν ποτέ δεν τους μιλάω και δε μου μιλάνε. Φεύγω αφήνοντας πίσω μου το πνεύμα του Κολωνακίου, το αριστοκρατικό και μεγαλειώδες, το ήρεμο και στιβαρό, όχι το νεοπλουτίστικο και εξεζητημένο, το φωνακλάδικο και το αγενές. Φεύγω γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να κάνω μια νέα αρχή, που δεν θα είναι φορτισμένη με καμία ανάμνηση καλή ή κακή.
Και πάω σε μία γειτονιά που δεν έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά του Κολωνακίου, ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά. Μια γειτονιά σαν όλες τις άλλες, χωρίς κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει, με πιτσιρίκια να παίζουν στο δρόμο, με φροντιστήρια και γυμναστήρια, με σουβλατζίδικα και video club, με ό,τι προσφέρει μια τυπική οικιστική περιοχή της Αθήνας. Μια περιοχή που δεν έχει Cayenne και Jeep να οδηγούνται από μεγαλοαστούς ή/και νεόπλουτους γεμάτους τουπέ και ύφος, που δε συγκεντρώνει χάι κόσμο κάθε ΠΣΚ, που δεν έχει από έναν πολιτικό ή διπλωμάτη σε κάθε δεύτερη πολυκατοικία. Μια περιοχή ιδανική για να χαθείς μέσα στο πλήθος.
Όχι πριν από πολλά χρόνια, προτού μείνω μόνος, έμπαινα στο αυτοκίνητο και οδηγούσα τη νύχτα, άσκοπα. Κατευθυνόμουν προς όποια γειτονιά μπορείς να φανταστείς: από Ζωγράφου μέχρι Δραπετσώνα, από Αγία Παρασκευή μέχρι Πατήσια. Περνώντας από τους άδειους δρόμους έβλεπα τα κλειστά παντζούρια και τα σκοτεινά μπαλκόνια και λαχταρούσα να βρίσκομαι μέσα σε ένα τέτοιο σπίτι, οποιοδήποτε, χωρίς να γνωρίζομαι με κανέναν και ευρισκόμενος όσο το δυνατόν μακρύτερα από τη μέχρι τότε ζωή μου. Αλλά τώρα που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία υπάρχει ακόμα κάτι που με κρατάει πίσω. Δεν είναι ότι δε θέλω να μείνω με τον άνθρωπό μου ή ότι δε θέλω να κάνω μια νέα αρχή, αλλά οι δεσμοί που προανέφερα δεν κόβονται εύκολα, ιδιαίτερα όταν κουβαλάνε μια ζωή 30 χρόνων.
Αλλά νομίζω ότι θα τη βρω την άκρη. Θέμα συνήθειας είναι, φαντάζομαι. Όσο θα περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα πράγματα θα μπαίνουν σε μια ισορροπία, οι δεσμοί θα χαλαρώνουν (αλλά δε θα κόβονται), το νέο σπίτι μου θα το αισθάνομαι περισσότερο σαν το μοναδικό και όχι σαν ένα από τα δύο σπίτια μου.
Οπότε προς το παρόν είμαι στη διαδικασία του να φεύγω. Περίεργο που αυτό το ρήμα δεν εμπεριέχει την έννοια της διάρκειας, αυτή δηλαδή που της προσδίδει η διαδικασία του να κάνεις κάτι. Γιαυτό διάλεξα τον τίτλο "Φεύγοντας", που δηλώνει ακριβώς αυτό που προσπαθώ να κάνω - μια διαρκή διαδικασία φυγής από την μέχρι πρότινος ζωή μου προς μία νέα ζωή.
Υ.Γ. Δεν κάνω κανέναν ορθογραφικό κλπ. έλεγχο σε τούτο το post, που γράφτηκε μέσα σε 5 λεπτά, και να μου συγχωρήσετε τα όποια λάθη. Μάλλον είναι ό,τι πλησιέστερο στην αυτόματη γραφή θα πετύχω ποτέ.
Είναι περίεργο το συναίσθημα. Πολύ περίεργο. Φεύγω από ένα μέρος το οποίο μόλις τα τελευταία 2 χρόνια είχα αρχίσει να αισθάνομαι ως σπίτι μου, μιας και αναγκάστηκα να μείνω μόνος, με την πλήρη ευθύνη στα χέρια μου - και νομίζω ότι τα έχω πάει αρκετά καλά. Φεύγω από ένα σπίτι του οποίου γνωρίζω την παραμικρή πιθαμή, το ελάχιστο ράισμα στο μάρμαρο, την παραμικρή μυρωδιά, τον πιο ανεπαίσθητο ήχο.
Αλλά φεύγω και από το μέρος που μεγάλωσα - το Κολωνάκι δεν θα το αποκαλούσες "γειτονιά" - για να πάω σε ένα άλλο μέρος, μόλις 15 λεπτά απόσταση με το αυτοκίνητο, αλλά πολύ διαφορετικό σε χαρακτήρα και σε όψη. Φεύγω από τους γνώριμους δρόμους, τα γνώριμα πεζοδρόμια και μαγαζιά, τους ανθρώπους που έχω συνηθίσει να βλέπω κάθε μέρα έστω κι αν ποτέ δεν τους μιλάω και δε μου μιλάνε. Φεύγω αφήνοντας πίσω μου το πνεύμα του Κολωνακίου, το αριστοκρατικό και μεγαλειώδες, το ήρεμο και στιβαρό, όχι το νεοπλουτίστικο και εξεζητημένο, το φωνακλάδικο και το αγενές. Φεύγω γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να κάνω μια νέα αρχή, που δεν θα είναι φορτισμένη με καμία ανάμνηση καλή ή κακή.
Και πάω σε μία γειτονιά που δεν έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά του Κολωνακίου, ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά. Μια γειτονιά σαν όλες τις άλλες, χωρίς κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει, με πιτσιρίκια να παίζουν στο δρόμο, με φροντιστήρια και γυμναστήρια, με σουβλατζίδικα και video club, με ό,τι προσφέρει μια τυπική οικιστική περιοχή της Αθήνας. Μια περιοχή που δεν έχει Cayenne και Jeep να οδηγούνται από μεγαλοαστούς ή/και νεόπλουτους γεμάτους τουπέ και ύφος, που δε συγκεντρώνει χάι κόσμο κάθε ΠΣΚ, που δεν έχει από έναν πολιτικό ή διπλωμάτη σε κάθε δεύτερη πολυκατοικία. Μια περιοχή ιδανική για να χαθείς μέσα στο πλήθος.
Όχι πριν από πολλά χρόνια, προτού μείνω μόνος, έμπαινα στο αυτοκίνητο και οδηγούσα τη νύχτα, άσκοπα. Κατευθυνόμουν προς όποια γειτονιά μπορείς να φανταστείς: από Ζωγράφου μέχρι Δραπετσώνα, από Αγία Παρασκευή μέχρι Πατήσια. Περνώντας από τους άδειους δρόμους έβλεπα τα κλειστά παντζούρια και τα σκοτεινά μπαλκόνια και λαχταρούσα να βρίσκομαι μέσα σε ένα τέτοιο σπίτι, οποιοδήποτε, χωρίς να γνωρίζομαι με κανέναν και ευρισκόμενος όσο το δυνατόν μακρύτερα από τη μέχρι τότε ζωή μου. Αλλά τώρα που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία υπάρχει ακόμα κάτι που με κρατάει πίσω. Δεν είναι ότι δε θέλω να μείνω με τον άνθρωπό μου ή ότι δε θέλω να κάνω μια νέα αρχή, αλλά οι δεσμοί που προανέφερα δεν κόβονται εύκολα, ιδιαίτερα όταν κουβαλάνε μια ζωή 30 χρόνων.
Αλλά νομίζω ότι θα τη βρω την άκρη. Θέμα συνήθειας είναι, φαντάζομαι. Όσο θα περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα πράγματα θα μπαίνουν σε μια ισορροπία, οι δεσμοί θα χαλαρώνουν (αλλά δε θα κόβονται), το νέο σπίτι μου θα το αισθάνομαι περισσότερο σαν το μοναδικό και όχι σαν ένα από τα δύο σπίτια μου.
Οπότε προς το παρόν είμαι στη διαδικασία του να φεύγω. Περίεργο που αυτό το ρήμα δεν εμπεριέχει την έννοια της διάρκειας, αυτή δηλαδή που της προσδίδει η διαδικασία του να κάνεις κάτι. Γιαυτό διάλεξα τον τίτλο "Φεύγοντας", που δηλώνει ακριβώς αυτό που προσπαθώ να κάνω - μια διαρκή διαδικασία φυγής από την μέχρι πρότινος ζωή μου προς μία νέα ζωή.
Υ.Γ. Δεν κάνω κανέναν ορθογραφικό κλπ. έλεγχο σε τούτο το post, που γράφτηκε μέσα σε 5 λεπτά, και να μου συγχωρήσετε τα όποια λάθη. Μάλλον είναι ό,τι πλησιέστερο στην αυτόματη γραφή θα πετύχω ποτέ.
:)
Όσο για τις "άσκοπες" βόλτες στην πόλη, θα το ξέρεις πια και συ ότι μόνο άσκοπες δεν ήταν. Δε χορταίνεται η ομορφιά αυτής της πόλης, ειδικά όταν κάτι μέσα σου σε προετοιμάζει για το επόμενο βήμα.
Εύχομαι ένα από τα προσεχή post να έχει τίτλο "Μένοντας".
Ηθικόν δίδαγμα: home is where your heart is (μα πόσο κλισέ πια???)
Είμαι σιγουρη πως οταν εξοικιωθεις με τις νεες "συντεταγμένες", θα νιώθεις όπως στο παλιο σου σπιτι, κι ελπιζω οτι θα ειναι για καλό αυτο.
P.S. : σιχαινομαι το Κολωνακι, επαγγελματικα και κοινωνικά. Πηγαινω μονο για το EMBASSY και το CAROUSEL το καταστημα δώρων στη Λουκιανου, αν ξερεις.Οτνα ανεβαινω την Πατριαρχου Ιωακειμ συμπεριφέρομαι σαν αυτιστικό, κοιταζω τα παπουτσια μου ή το ρολοι μου ή τις βιτρινες, εχοντας γραμμένους τους νεόπλουτους ή παλαιόπλουτους.Μην το παρεις προσωπικά ε exit;
λοιπον,εγω εχω μετακομισει πολλες φορες, απο μια χωρα στην αλλη και μεσα στην αθηνα αλλες τοσες φορες..
το συμερασμα μου ειναι ο,τι μονο εσυ θα κανεις να αισθναθει σπιτι σου πραγμτικα δισο ΣΟΥ..αυτο το 'home sweet home' που λεμε..
η συνηθεια ομως δεν ξερω αν ειναι πραγματικα ενα καλο πραγμα πολλες φορες..εγω μπεδευομαι να ξεπερασω πολλες συνηθειες που δεν υπαρχουνε πια στην δικη μου ζωη..αυτες οι ζεστες συνηθειες που πολλες φορες σε κρατανε παγιδευμενος μεσα τους..
θα σου ευχηθω καλοριζικο το καινουργειο σας σπιτικο και να 'γεμισει' με τα δικα σας 'πραγματα'..αυτα τα πολυτιμα που δεν μπαινουνε σε ραφια και βιβλιοθηκες..και πλυτηρια φυσικα!!:)))
καλημερα!!!
ola 8a ginoun! fusika kai de ginontai automata kapoia pragmata!
xreiazontai ton xrono tous!
omws aksizei! kai 8a eisai polu polu kala kai se auto kai se epomena spitia! 8a ta gemiseis ki auta me anamniseis pou 8a tis koubalas panta mazi sou!
p.s. to pisteueis pws ki egw kapoies fores me pianw na anarwtiemai pws 8a einai se ligo kairo pou ki egw 8a kli8w na allaksw spiti??
ki enw to 8elw polu kai anupomonw, entoutois skeftomai pws einai polu megalo bima kai me pianei mia mikri fobia, ki as min allazw geitonia stin ousia...an8rwpino!
eimai sigouri pantws pws se kapoious mines 8a ta leme kai 8a sumfwnoume poso kala einai sta kainouria spitia, stis kainouries geitonies! giati auto pou kanei ti diafora einai oi an8rwpoi pou einai mazi mas kai autoi aksizoun oso tipota!!!
Εντάξει, δεν αμφιβάλλω ότι θα εγκλιματιστώ κάποια στιγμή (αρκεί να μην εγκληματίσω πρώτα), αλλά θα πάρει χρόνο. Ένα από τα μείον είναι ότι δεν το έχω επιπλώσει και διαμορφώσει εγώ από την αρχή, και γιαυτό αισθάνομαι ακόμα λίιιγο φιλοξενούμενος. Μόνο μικρές (αλλά καλές) παρεμβάσεις έχω κάνει - και αυτές είναι που μου αρέσουν περισσότερο.
Να ξαναπάω Κολωνάκι δεν υπάρχει περίπτωση - θα είναι μεγάλο πισωγύρισμα. Δε με πειράζει πάντως που η περιοχή που μένω τώρα δεν έχει "χαρακτήρα", το ανέφερα ως τυπικό χαρακτηριστικό, όχι ως ουσιαστικό.
Ούτε να φύγω από την Αθήνα μπορώ. Εδώ είναι η ζωή μου, εδώ έχω την ευκαιρία να ακολουθήσω αυτό που θέλω επαγγελματικά.
Δεν είμαι προβληματισμένος πάντως. Απλώς επισημαίνω ότι είναι δύσκολη αυτή η αλλαγή, ακόμα κι αν την έχεις θελήσει (ή έστω νόμιζες ότι την ήθελες...)
Περισσότερα (και προσωπικές απαντήσεις) αύριο - μετά από 48 ώρες στο πόδι είμαι κομμάτια...
Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω σαλαλαλα
narita, η κατάσταση είναι λίγο ρευστή αυτή τη στιγμή. Όχι για το αν θα μείνουμε εκεί αλλά για το πώς θα παγιωθούν τα πράγματα με το σπίτι που έμενα. Μέχρι να μπει κι αυτά σε μια σειρά, θα είμαι λίγο μετέωρος.
Γερμανέ, δεν το νομίζω. Το Κολωνάκι δεν είναι μέρος για να μένεις πλέον.
Pan, ειλικρινά δε με πειράζει. Μου κακοφαίνεται προς στιγμή επειδή η αλλαγή είναι πρόσφατη αλλά δε φρικάρω κιόλας.
Μεγάλε Πολεμιστή, αυτό είναι το μόνο που δε γίνεται. Τουλάχιστον όχι για τα επόμενα 20 χρόνια, εκτός κι αν προκύψει ανάγκη (δουλειά εκτός Αθήνας). Εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα, εδώ θα διαπρέψω (λέμε τώρα).
e t, κάποια περίοδο το είχα πολύ έντονο το συναίσθημα της φυγής. Η κατάσταση ήταν άρρωστη, με αποτέλεσμα να θέλω να φύγω αλλά να μην (;) μπορώ. Μετά άλλαξαν άρδην τα πράγματα. Δεν είσαι η μόνη πάντως :-;
Ελπίδα, είναι κι αυτό που λες. Μου αρέσει η Αθήνα, την αγαπάω μέσα από όλα τα κακά της και το βρισίδι που ρίχνω. Αυτές οι "άσκοπες" βόλτες ήταν η δική μου προσπάθεια να διαφύγω.
Ξωτικό, δεν παίρνω τίποτα προσωπικά ρε συ. Και βέβαια το ξέρω το Carousel, είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Κατά τα άλλα, ήδη αισθάνομαι καλύτερα με το καινούριο σπίτι. Είναι τόσο άμεση η ανάγκη για προσαρμογή που δεν έχω χρόνο να χάνω με κλάψες, of which I've had enough.
laxanaki, θενξ, και για ανταποδίδω την καλημέρα 4 μέρες αργότερα. Περαστικά!
life μου, δε βιάζομαι. Ειδικά από τη στιγμή που ξέρω ότι και το καινούριο σπίτι είναι προσωρινό κατάλυμα μέχρι την μεγάλη αλλαγή. Ίσως τελικά είναι καλύτερο να μη δένεσαι με έναν τόπο ή ένα σπίτι. Σε γλυτώνει από την ψυχική αναταραχή.
tzotza, να είσαι καλά για τις ευχές. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, λένε, και θα το βάλω σε εφαρμογή για όσο καιρό θα είμαι εκεί.
Κατερινάκι, εσύ με ξέρεις καλύτερα από όλους. Νομίζω ότι ευθύνεται η παθογένεια της ελληνικής οικογένειας να μην αφήνει τα παιδιά να ανοίξουν τα φτερά τους, έστω και με το ζόρι, μέχρις ότου αποφασίσουν το μεγάλο βήμα του γάμου.
Μια χαρά θα είστε, μην το σκέφτεσαι. Είναι πολυ σημαντικό ότι τον χώρο θα τον δημιουργήσετε εσείς, σε αντίθεση με εμάς που τον βρήκαμε σχεδόν έτοιμο.
JoaN, φεύγωωωω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμιαααα σαλαλαλα lol