God bless the Manics
Περισσότερα την Κυριακή...
UPDATE - 07/10/2007
Κρίμα που μια τόσο τρομακτική μπάντα έπρεπε να παίξει σε αυτό τον χώρο. Δεν λέω, το Terra Vibe είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε σε φεστιβαλικό χώρο αλλά το να χώνεις μια μπάντα σαν τους Manics να παίζουν Οκτώβρη μήνα σε ένα χώρο για 25 και 30 χιλιάδες ανθρώπους είναι εντελώς μα εντελώς άκυρο.
Και φτάνω στο δια ταύτα. Έχοντας περάσει την τραγική εμπειρία των Depeche Mode περίμενα αρκετό περπάτημα και στριμωξίδι (αν και όχι τόσο πολύ όπως στους Depeche) αλλάμε το που στρίψαμε στην έξοδο για Μαλακάσα και είδαμε τον χώρο εντελώς άδειο (όσοι έχουν πάει στο Terra Vibe με καταλαβαίνουν) πάθαμε μια ψιλο-πλάκα που αυξανόταν όσο προχωρούσαμε. To cut a long story short, γύρω στους 3000 νοματαίους μαζεύτηκαν χτες για να ακούσουν μια από τις καλύτερες μπάντες που έχει βγάλει το νησί τα τελευταία 20 χρόνια, και οι περισσότεροι από αυτούς όχι επειδή ήταν fans αλλά επειδή έπαιζαν οι Manics. Το αποτέλεσμα ήταν οι Manics να χτυπιούνται πάνω στη σκηνή, ειδικά στα πιο πανκ κομμάτια, και από κάτω το κοινό απλώς να ψιλο-κουνιέται εκτός από τους μπροστά στη σκηνή (ζήλεψα), κι εμένα και μερικούς άλλους πιο πίσω που τραγουδούσαμε και χορεύαμε σαν να ήταν το τέλος της ζωής μας.
Όχι ότι έχω παράπονο. Ένα από τα απωθημένα μου εδώ και 13 χρόνια (από το 1994 τους περιμένω ρε γαμώτο) εκπληρώθηκε και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Οι Manics είναι αυθεντικοί working class heroes, της συνομοταξίας των Clash, έστω κι αν έχουν μαλακώσει τα τελευταία χρόνια. Ο James έχει την πιο ασυγκράτητη φωνή της ροκ, τόσο που θαρρείς ότι περιορίζεται όταν τραγουδάει στις χαμηλές νότες και νιώθει πιο άνετα όταν ουρλιάζει τους στίχους. Σαν μπάντα είναι φοβερά δεμένοι και με μία απίστευτη ενέργεια που βάζει τα γυαλιά σε πολλές νεότερες ηλικιακά μπάντες (ας μην ξεχνάμε ότι κοντεύουν να σαρανταρίσουν). Πετούσαν τη μια βόμβα μετά την άλλη, το αυτάρεσκο "You Love Us", τα επικά "Everything Must Go" και "Design For Life", το ελεγειακό "Motorcycle Emptiness", τον τυφώνα που λέγεται "Faster" και το τραγούδι-κατατεθέν τους, "Motown Junk". Και τι πιο ιδανικό να κλείσουν με "If You Tolerate"...
Επίσης αισθάνομαι τυχερός γιατί όλο το Σύμπαν συνομώτησε για να ακούσω το αγαπημένο μου τραγούδι, που δεν παίζουν πολύ συχνά στα live. Χτες όμως το "The Everlasting" το έπαιξε ο (τραγουδιστής) James μόνο με ακουστική κιθάρα σε μια μαγική εκτέλεση, στην καλύτερη στιγμή της συναυλίας. Cheers James!
Φεύγοντας μετά από μιάμιση ώρα, και χωρίς encore παρακαλώ, αναρωτιόμουν (και δεν ήμουν ο μόνος) πόσο διαφορετικά θα ήταν αν έπαιζαν σε έναν μικρότερο, κλειστό χώρο, π.χ. Gagarin ή Αθηνών Αρένα. Ή έστω στον Λυκαβηττό. Αλλά εκεί ίσως μάζευαν ακόμα περισσότερο κόσμο (είναι ολόκληρο ταξίδι μέχρι τη Μαλακάσα) και στο τέλος ο χώρος κατέληγε να είναι μικρός. Κι αυτό δείχνει πόσο λείπει από την Αθήνα ένας σωστός συναυλιακός χώρος που να χωράει 5 με 7 χιλιάδες κόσμο και να μην είναι πρώην κλειστό ή ανοιχτό γήπεδο (αμάν πια).
Και μια ερώτηση για όποιον πήγε: ο extra κιθαρίστας δεν έμοιαζε εκπληκτικά με τον Richey; (σημ.: μέχρι το 1995 οι Manics ήταν 4, ώσπου ο δεύτερος κιθαρίστας τους, Richey Edwards, εξαφανίστηκε και δεν έχει δώσει σημεία ζωής έκτοτε).
Setlist για όσους ενδιαφέρονται:
- You Love Us
- Everything Must Go
- Your Love Alone Is Not Enough
- From Despair To Where
- Motorcycle Emptiness
- Ocean Spray
- Kevin Carter
- Autumnsong
- La Tristesse Durera
- Little Baby Nothing
- Faster
- Send Away The Tigers
- A Design For Life
- The Everlasting
- Australia
- I'm Just A Patsy
- You Stole The Sun From My Heart
- Motown Junk (με εισαγωγή από "Baby Love" των Supremes - τα κάνουν κάτι τέτοια)
- If You Tolerate This Your Children Will Be Next
Highlights: "The Everlasting", "Faster", "Motown Junk".
Lowlights: α) πλήρης απουσία κομματιών από το Lifeblood, β) no encore...
Άντε και του χρόνου, ή οποτεδήποτε βγάλουν καινούριο δίσκο. God bless the Manics!
Υ.Γ. Για μια κριτική της συναυλίας κάντε κλικ εδώ.
Y.Γ.2 Ο έτερος Manic Greek Preacher (καλό!) hitchhiker από το The Ditch έχει ένα εξαιρετικό review της συναυλίας εδώ.
Y.Γ.3 Τι άλλο θα ήθελα να παίξουν: "PCP" καπάκι μετά το "Faster", "Sepia", "Antarctic", "Found That Soul", "Empty Souls", "A Song for Departure" και κλείσιμο με "Cardiff Afterlife". Εντάξει, άκυρα κομμάτια αλλά you can't stop me from dreaming...
καλο weekend!!