Παίρνουμε αυτό που μας αξίζει

Κατηγορία:
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι (μηδενός εξαιρουμένου) για το χάλι που δημιουργήσαμε καθώς και για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα. Νομίζω ότι περάσαμε σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο κοινωνικής αντίδρασης, που θα μας θυμίζει με κάθε αφορμή το πόσο σάπιες είναι οι δομές που στήσαμε ή αφήσαμε (με την ανοχή και την παθητικότητά μας) να στηθούν. Γιατί όλους (νομίζαμε ότι) μας συνέφερε που ζούμε σε ένα μπουρδέλο, ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε χωρίς να δίνουμε δεκάρα για ηθική, νομιμότητα, αξίες. Όμως όταν κάποιος κερδίζει, κάποιος άλλος ζημιώνεται και πρέπει με κάποιον τρόπο να επανέρθει η ισορροπία στο σύστημα. Η ιστορία έχει δείξει ότι συνήθως αυτός ο τρόπος δεν είναι αναίμακτος - και αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα γράφεται ιστορία, με το αίμα του μικρού Αλέξη.

Όπως έγραψα πριν, κατανοώ οποιαδήποτε αντίδραση και οποιαδήποτε ενέργεια έγινε, γίνεται και θα γίνεται από εδώ και στο εξής. Και δεν το λέω ελαφρά τη καρδία: τα μπάχαλα σταμάτησαν 300 μέτρα από το πατρικό μου και περίπου 500 από το τωρινό σπίτι μου. Την επόμενη φορά, που σίγουρα θα υπάρξει, μπορεί να μην είναι έτσι.

Όπως σε κάθε πόλεμο έτσι κι εδώ υπάρχουν οι παράπλευρες απώλειες. Περισσότερο σημαντικές από τις άμεσες (καταστροφές στις εμπορικές, αστικές κλπ. υποδομές) είναι οι έμμεσες: ποιος πιστεύει π.χ. έστω και στο ελάχιστο ότι μια σοβαρή επιχείρηση θα δεχτεί να επενδύσει σε ένα τέτοιο τρελοκομείο; Και που να δεις το καλύτερο: θα χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας (λες και δε μας έφτανε η οικονομική κρίση) και ακόμα περισσότερες πιθανές ή δρομολογούμενες, επιτείνοντας ήδη την κακή κατάσταση της οικονομίας και οδηγώντας σε ακόμα σφοδρότερες αντιδράσεις. Όλες αυτές τις απώλειες θα τις πληρώνουμε στο διηνεκές και σε πολλαπλάσιο βαθμό από ό,τι πληρώσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που τόσες αντιδράσεις προκάλεσαν για το κόστος τους. Σε συνδυασμό με την κατάρρευση των κοινωνικών δομών βυθιζόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο ένας Θεός ξέρει αν και πότε θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε.

Αλλά όπως είπα, επιτέλους παίρνουμε αυτό που μας αξίζει. Έτσι, μπας και καταλάβουμε the hard way πόσο για τον πούτσο κράτος, λαός, κοινωνία είμαστε.

Υ.Γ. Τα "εναλλακτικά" μέσα ενημέρωσης (βλέπε press-gr και συναφή), που υποτίθεται ότι διατείνουν την "εναλλακτική" προσέγγιση τους στη δημοσιογραφία έγιναν οι μεγαλύτερες κατίνες όλης της υπόθεσης. Πήξαμε στο φτηνό συναίσθημα, στις λανθασμένες και αστήριχτες πληροφορίες, στην υπερβολή του λόγου και στον ό,τι-να-ναι σχολιασμό από διάφορους τυχαίους και πανάγνωστους (ως επί το πλείστον). Αν αυτή είναι η εναλλακτική προσέγγιση, προτιμώ την παραδοσιακή.

Υ.Γ.2 Πολλοί συμφωνούν με την ιδέα επιστράτευσης ή και επέμβασης του στρατού για την αποκατάσταση της τάξης. Φαντάζομαι ότι επιπλέον καυλώνουν μπροστά σε φωτογραφίες από τανκς και αυνανίζονται με την προοπτική ενός πογκρόμ για να "καθαρίσει η Ελλάδα από τους αναρχοάπλυτους". Να δούμε μέχρι πού θα μυρίσει το σκατό αν η χώρα κηρυχτεί έστω σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Υ.Γ.3 Πόσο επίκαιροι ακούγονται οι στίχοι των Manics...

 


Νομοτέλεια

Κατηγορία:
Όσοι δηλώνουν σοκαρισμένοι από τα γεγονότα είναι βαθιά νυχτωμένοι. Προφανώς δεν έβλεπαν τι ερχόταν, δεν αφουγκράζονταν τα προσεισμικά κύματα, εθελοτυφλούσαν γιατί έτσι τους βόλευε. Τώρα ας θερίσουν αυτά που έσπειραν.

Υπό αυτό το πρίσμα, δικαιολογώ όλα όσα έγιναν, γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται. Έστω και με πόνο καρδιάς, ειδικά για τον τόπο καταγωγής μου, την Αθήνα. Οι ειρηνικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, όπως οι περυσινές για τα καμένα δάση, λοιδωρούνται, υποβαθμίζονται όσο δεν παίρνει άλλο ή απλώς αγνοούνται. Νομοτελειακά η κατάληξη θα ήταν αυτή. Είναι ο μόνος τρόπος να ανοίξουν τα μυαλά μας - και όχι, δεν αναφέρομαι στην κυριολεκτική έννοια του όρου.
 


-

Κατηγορία:

Δεν ξέρω τι είναι πιο τρομακτικό: αυτό που συνέβη ή ότι υπάρχουν άνθρωποι που το δικαιολογούν...

photo: Athens Indymedia
 


Όλα είναι σχετικά

Κατηγορία:

Μίνι-φραπές για ένα μίνι-καλοκαίρι

Hint: η φωτο είναι σημερινή
 


Βγαλμένα απ' τη ζωή

Κατηγορία:
Αξίωμα #1

"Αν έρχεσαι κατευθείαν από μνημόσυνο έχεις δικαίωμα να παρακάμψεις όλη τη σειρά από μαλάκες που περιμένουν στο ασανσέρ".

Αξίωμα #2

"Το επίπεδο ανθρωπιάς στην κοινωνία αποτελεί ευθεία και θετική συνάρτηση του αριθμού των ανθρώπων που μπαίνουν στο συρμό του Μετρό αφού έχει ηχήσει το προειδοποιητικό σήμα και έχουν αρχίσει να κλείνουν οι πόρτες".

Τι μαθαίνει κανείς μέσα σε μία μέρα...

Υ.Γ. Φεύγω για Brett. Περισσότερα αύριο!
 


Δεσμοί θανάτου

Κατηγορία:
Στην πρόσφατη πτήση μου προς Μπανγκόκ (στο ταξίδι για Πεκίνο) υπήρχαν πολλοί Ελληνοαυστραλοί που επέστρεφαν στη χώρα τους μετά από διακοπές στην πατρίδα. Ανάμεσα σ'αυτούς κι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Ελληνοαυστραλών που γύριζε στη Μελβούρνη έχοντας περάσει τους καλοκαιρινούς μήνες στην Ελλάδα. Περίπου δύο ώρες μετά την αναχώρηση ο άντρας άρχισε να μην αισθάνεται καλά και όσο περνούσε η ώρα η κατάστασή του χειροτέρευε παρά τις προσπάθειες κάποιων γιατρών που έτυχε να βρίσκονται στο αεροπλάνο. Τελικά η πτήση σταμάτησε επειγόντως στο Νέο Δελχί γιατί αυτός ο άνθρωπος χρειαζόταν πολύ άμεση ιατρική βοήθεια και πιθανότατα δεν θα προλάβαινε να φτάσει ζωντανός στη Μπανγκόκ. Εγκεφαλικό, άκουσα να λένε οι γύρω μου, και μάλιστα βαριάς μορφής. Το ζευγάρι κατέβηκε αμέσως από το αεροπλάνο με τις ευχές των υπόλοιπων επιβατών να τους συνοδεύουν αλλά σε μια εμφανώς πικρή ατμόσφαιρα.

Πόσο τραγικό είναι να βρίσκεσαι για λίγες ώρες ή μέρες σε έναν τόπο που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ, δεν έχεις ζήσει ποτέ κι όμως αφήνεις εκεί τη ζωή σου; Πόσο παράταιρο είναι οι τίτλοι τέλους της ζωής σου να αναφέρουν ότι τράβηξες την τελευταία σου ανάσα σε ένα μέρος που δεν πρόλαβες να δεις, να οσμιστείς, να περπατήσεις; Θα μου προκαλούσε μεγάλη ανατριχίλα να έβλεπα (αν, λέμε, μπορούσα) τους τίτλους του τέλους μου να γράφουν ότι γεννήθηκα στην Αθήνα, Ελλάδα και πέθανα, ξέρω γω, στο Μπουένος Άιρες, στο Άμπου Ντάμπι, στο Pittsburgh ή σε κάποιο άλλο μέρος που δεν έχω δει παρά μόνο από φωτογραφίες. Γιατί νιώθω ο δεσμός με τον τόπο που γεννιέσαι υπάρχει αντίστοιχα και με τον τόπο που πεθαίνεις, αλλά από την αντίστροφη πλευρά - ο δεσμός προϋπάρχει της γνωριμίας με τον τόπο. Με άλλα λόγια, συνειδητοποίησα ότι θέλω να πεθάνω σε τόπο που γνωρίζω, όπου κι αν βρίσκεται αυτός ο τόπος και με όποιον άνθρωπο είμαι μαζί (αν είμαι με κάποιον άνθρωπο).

Δεν ξέρω τι έγινε με τον συνταξιδιώτη μου αλλά εύχομαι να πρόλαβε να γυρίσει σπίτι του ζωντανός.
 


Brett Anderson live!


Ό,τι και να πω είναι λίγο. Ο θεός των Suede, η χρυσή τομή μεταξύ Bowie και Morrissey, μια από τις πλέον χαρισματικές μορφές της βρετανικής μουσικής την τελευταία 20ετία μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί ζωντανά στις 20 Νοεμβρίου στο Polis Theater! Και τι live: στο πρώτο μισό παρουσιάζει κομμάτια από τις δύο solo δουλειές του (το ομώνυμο και το άρτι αφιχθέν Wilderness) με συνοδεία πιάνου και βιολοντσέλου και στο δεύτερο μισό αγαπημένα κομμάτια από Suede και Tears με ηλεκτρικό ήχο! Συνολική διάρκεια πάνω από δύο ώρες!

Τους Suede τους έχω δει και στις δύο συναυλίες τους στην Αθήνα, το '94 και το '03, και ξέρω από πρώτο χέρι την ενέργεια των ζωντανών εμφανίσεών τους - γιατί, ας μη γελιόμαστε, ο frontman πάντα κλέβει την παράσταση και δίνει το ρυθμό σε ένα live. Τον ακουστικό Brett τον γνώρισα αρχικά μέσω των θρυλικών "Youtube Series" του και αργότερα μέσω μιας ζωντανής ακουστικής ηχογράφησης με συνοδεία εγχόρδων (Live at Queen Elizabeth Hall) περιορισμένης κυκλοφορίας, που διανεμήθηκε στους παρευρισκόμενους στη συναυλία λίγα λεπτά μετά την ολοκλήρωσή της. Μιλάμε για efficiency!

Πάρτε ένα δείγμα:



Με μία λέξη - μαγεία! Προβλέπεται μακρά η αναμονή μέχρι τις 20...
 


Κλασικός Μαραθώνιος my butt

Πήγα που λες ο καημένος προχτές να γραφτώ στον μαραθώνιο της Αθήνας (στη μεσαία απόσταση των 10 χλμ. - μην το παραχέσουμε) και με τρόμο διάβασα ότι οι εγγραφές έχουν λήξει από τις 19 Οκτωβρίου, δηλ. τρεις ολόκληρες εβδομάδες πριν τον αγώνα! Αλλά επειδή είναι μεγαλόψυχοι δέχονται καθυστερημένες εγγραφές, αλλά μόνο σε περιορισμένο αριθμό και καταβάλλοντας €10 για τιμωρία, επειδή είσαι κακό παιδί και αργοπορημένος. Το δεκαρικάκι, βέβαια, επιπλέον του εικοσαρικακίου που κοστίζει το βασικό πακέτο εγγραφής στον αγώνα των 10 χλμ. Τριάντα Ευρώ για να πας να τρέξεις μια ώρα!

Ας πούμε ότι μια τριμελής οικογένεια θέλει να γραφτεί στον αγώνα των 5 χλμ. Με βάση τις οικογενειακές (lol) χρεώσεις που ισχύουν χρειάζεται €70 ο κυρίως εγγραφόμενος (μόνο στο πλήρες πακέτο μπορεί να γραφτεί) και €60 καθένα από τα άλλα δύο μέλη! Σύνολο €190 για μπαμπά και δύο παιδιά, ενώ αν θέλει να έρθει και η μαμά πρέπει να χτυπήσει ένα 15άρι ακόμα (τουλάχιστον). Ωραίος τρόπος για να ξοδέψεις ένα 200άρι σε μία ώρα!

Ρε άσταδιάλα. Αντί να έχετε μια συμβολική τιμή και να γράφετε κόσμο μέχρι την προηγούμενη μέρα, μπας και μαζευτούν καμιά 50αριά χιλιάδες (άνετα) και ξεστραβωθούν τα ζώα που μας κυβερνούν για το ότι σε μια πόλη των 3,5 εκατομμυρίων οι χώροι που μπορεί κανείς να τρέξει ΑΦΟΒΑ και, το κυριότερο, χωρίς να κινδυνεύει να τραυματιστεί είναι ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ, βάζετε εξωφρενικές τιμές και deadline ΤΡΕΙΣ εβδομάδες πριν!

Για ποιο λόγο θα ήθελα πολύ να ξέρω ρε μάγκες. Για να παραγγείλετε τα "ηλεκτρονικά τσιπ" που θα χρονομετρούν τα παιδάκια με τους γονείς τους; Αλήθεια, τι σκατά έξοδα μπορεί να έχει ένας μαραθώνιος, και μάλιστα με τεράστιο χορηγό την Alpha Bank; Όμως ο περισσότερος κόσμος ούτε τσιπάκια θέλει, ούτε χρονομετρήσεις, ούτε τίποτα. Να τρέξει θέλει. Για μια φορά το χρόνο να τρέξει έχοντας ως θέα την Ακαδημία και την Ακρόπολη, χωρίς να χρειάζεται να κάνει σλάλομ ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, κάδους σκουπιδιών και πινακίδες σουρρεαλιστικά τοποθτημένες στη μέση του πουθενά (όποιος έχει προσπαθήσει να κάνει τζόγκινγκ στον περιφερειακό του Λυκαβηττού με νιώθει). Να τρέξει χωρίς να σιχτιρίζει που ακόμα και χώροι στους οποίους απαγορεύεται η κίνηση οχημάτων γίνονται αφιλόξενοι επειδή κάποιοι δε μπορούν να πάνε από δω εκεί χωρίς να πιάσουν τιμόνι (βλέπε Πανεπιστημιούπολη). Να αισθανθεί έστω και για λίγες ώρες ότι ζει σε μια πόλη φιλόξενη ακόμα και σε όσους δεν καβαλάνε μηχανή και δεν πιάνουν τιμόνι και ότι βγαίνει νικητής απέναντι σε όσους και όσα τον εμποδίζουν να κάνει αυτό που σε όλες τις πόλεις του κόσμου είναι αυτονόητο.

Θα μπορούσα να μπω στη ζούλα μέσα στον αγώνα και να αρχίσω να τρέχω χωρίς να με πάρει κανείς χαμπάρι αλλά έχω ξενερώσει. Γιαυτό το πρωί της Κυριακής θα είμαι κλασικά στο αγαπημένο μου παρκάκι απέναντι από το σπίτι μου για τα καθημερινά 5 χιλιόμετρα, χωρίς χρονόμετρα και συνδρομές, χωρίς deadlines και πακέτα, παρά μόνο με το iPod.

Και μιας και λέμε για μουσική, το παρακάτω playlist δίνει ρυθμό για ένα έντονο μισάωρο (και κάτι ψιλά):

1. Placebo - Meds
2. Editors - The Racing Rats
3. Radiohead - Jigsaw Falling Into Place
4. Panic At The Disco - 9 In The Afternoon
5. Razorlight - Somewhere Else
6. Blur - Popscene
7. Oasis - Bring It On Down
8. Kate Nash - Foundations
9. Supergrass - Bad Blood
10. Teenage Fanclub - Star Sign

Photo: flickr / User: stausi
 


Περίπτωση Zack Addy

Κατηγορία:
Αντιγράφω από το άρθρο της Wikipedia για τον χαρακτήρα Zack Addy από τη σειρά Bones (τα bold δικά μου):

"Episodes towards the end of the first season of Bones reveal that Zack's colleagues, especially Dr. Goodman, feel he has become too comfortable as Dr. Brennan's assistant and is therefore not completing any of his Doctorates to avoid having to grow into a new position. Goodman and Hodgins conspire to make Zack less comfortable in his position to motivate him to complete his studies and assume a role above that of an assistant."

ΓΚΝΤΟΥΠ! Κατευθείαν στο δόξα πατρί! Ρε λες γι'αυτό να μην τελειώνω το διδακτορικό;

Προσοχή: δεν ειρωνεύομαι καθόλου: έχω μια πάγια καλή θέση ως συνεργάτης του καθηγητή μου, η δουλειά είναι ενδιαφέρουσα, τα λεφτά είναι πολύ καλά (όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο), οι δημοσιεύσεις έρχονται... Μου ψιθυρίζει ο διάβολος στο αριστερό μου αυτί: για ποιο λόγο να τελειώσεις το διδακτορικό; Καταρχήν δε θα χρειαστεί να ψάχνεις σαν το ζήτουλα από δω κι από κει για μια θέση ανθυποδιδάσκοντα (με πολλές πιθανότητες αντί να βγάζεις χρήματα, να βάζεις απ' την τσέπη σου κιόλας) σε κάποιο ίδρυμα μακριά από τον τόπο σου βασιζόμενος στη μελλοντική "προοπτική" κάποια στιγμή να βρεις κάτι καλύτερο. Επιπλέον, πού θα βρεις τόσο έτοιμη ερευνητική δουλειά να σε περιμένει, τόσο υψηλού επιπέδου και με σημαντική επιρροή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο σωστούς συνεργάτες/φίλους και ένα τόσο καλά δομημένο (αν και προσωποπαγές) σύστημα εργασίας;

Το αγγελάκι από την άλλη προσπαθεί να μου πει ότι πρέπει να κάνω τα δικά μου αυτόφωτα βήματα και ότι όλοι κάπως έτσι ξεκινούν. Ναι, άγγελέ μου, αλλά ζούμε στην Ελλάδα, που από την άποψη της οργάνωσης της εκπαίδευσης δεν βλέπει τα σοβαρά κράτη ούτε με τα κυάλια (για την ποιότητα της ερευνητικής δραστηριότητας το συζητάμε). Θεωρείται φυσιολογικό να αφήσει κανείς μια δουλειά που γουστάρει, μια καλοπληρωμένη θέση (με προοπτικές περαιτέρω ανέλιξης) για να μπει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα κι όπου τον βγάλει; Κι αν ναι, πώς θα ζήσει όντας newly married και με πλάνα για οικογένεια; Θα τυλίγει σουβλάκια με τα papers του, τις ώρες που δε θα δουλεύει στο Πανεπιστήμιο για τρεις κι εξήντα;

Όλα αυτά δεν τα είχα αποκωδικοποιήσει μέχρι τώρα. Με βολεύει που δεν τελειώνω το διδακτορικό μου. Eventually θα το τελειώσω, αλλά νομίζω ότι μόλις εξήγησα εν μέρει την καθυστέρηση που, τελικά, προκαλώ ηθελημένα.

Και δε μ'αρέσει ο ρόλος του Zack Addy ρε γαμώτο. Χάθηκε να ήμουν ο ωραίος Booth ή έστω ο πάμπλουτος Hodgins;

Photo: flickr / user: serac
 


Notes from Beijing

- Πρωί. Καφές; Γιοκ! Μόνο πράσινο τσάι = μπλιαχ. Λύση (αναγκαστική) = Starbucks, απέναντι. One latte, to take away. Ώπα: γάλα; Μελαμίνη φουλ, κι ας λένε. Soy milk, please. Γάλα σόγιας; Μπλιαχ! Αλλά τι να κάνεις;

- Χάρτης. Πού να πας; Εκεί. Ωραία: 2 τετράγωνα ανατολικά, 4 πάνω, 3 ανατολικά = 30 λεπτά & I'm there. Αμ δε! 1 τετράγωνο = 1 χιλιόμετρο @ least! Περπατάς = OK. Περπατάς κι άλλο = getting anxious. Keep walking = μα πού στο διάολο είναι; Κάνεις λάθος στο χάρτη = &%#@%$&! Στα μισά της διαδρομής = Taxi!

- Φαγητό: go where the locals go. ΟΚ, έφτασες. Μπαίνεις. Κάθεσαι. Ni hao - ni hao. Κατάλογος. WTF? Μόνο κινέζικα; Do you speak English? Κενό βλέμμα. English menu? Κενό βλέμμα. Anybody speaks English? Κενά βλέμματα. Σηκώνεσαι. Zai jian! T.G.I. Friday's.

- Φαγητό no.2: Εστιατόριο με μενού στα αγγλικά. Παραγγέλνεις. Και παραγγέλνεις. Και παραγγέλνεις. Τρως. Και τρως. Και τρως. Check please! What? Μήπως έχετε ξεχάσει κάτι; Τα μισά φαγητά perhaps; Κενό βλέμμα. Never mind. Όχι, όλα μέσα είναι! Πληρώνεις + αφήνεις και σοβαρό tip. Τα thank you σύννεφο.

- Βόλτα. Βράδυ, περπατάς. Παντού κομμωτήρια. Ανοιχτά μεχρι αργά. Χαρακτηριστικό: στην είσοδο, φωτεινός κύλινδρος που γυρίζει. Μέσα: ωραία, βαμμένη και ελαφρώς ντυμένη Κινέζα. You do the maths.

- Traffic. one rule = no rules! Όποιος προλάβει περνάει. Φανάρια προαιρετικά! Προτεραιότητες: 1. Αυτοκίνητο, 2. Ποδήλατο / Μοτοποδήλατο, 3. Κάρα, γάτες, σκύλοι, πύραυλοι, πλοία, 4. (κι ακόμα πιο κάτω) Πεζός.

Έχει και συνέχεια. Να βρω το άλλο μπλοκάκι.

Photo: flickr / User: listorama
 


Δίλημμα #1

Κατηγορία:
Bones

vs.

Grey


άβγαλτη vs. περπατημένη
ιατροδικαστής vs. ιατρός
Temperance vs. Meredith
καστανή vs. (σχεδόν) ξανθιά
απόλυτα συγκροτημένη vs. εντελώς ό,τι να'ναι
κόρη τυχοδιώκτη vs. κόρη διάσημου γιατρού

Προσωπική προτίμηση = Bones δαγκωτό:
my kind of woman

Για να σας δω...
 


Επιτέλους...

...ήρθε!

 


Whatever

Κατηγορία:

Παρασκευή απόγευμα και ανέβαινα τη Σταδίου από Ομόνοια. Ανάμεσα στο πλήθος σκάει εντυπωσιακός τύπος από τις κυλιόμενες του Μετρό με το πιο immaculate κατάλευκο κοστούμι που έχω δει ποτέ. Πώς βλέπεις κάτι σειρές που κατεβαίνει ο άγγελος από τον ουρανό ή κάτι διαφημίσεις απορρυπαντικών με ρούχα «κάτασπρα και λαμπερά», κάπως έτσι. Μιλάμε, ο άνθρωπος φαινόταν να έχει κατεβεί από άλλο κόσμο. Ωραίος, νέος (περί τα 40) και, καθώς φαινόταν, επιτυχημένος επαγγελματίας. Ουάου ήταν το μόνο που σκέφτηκα - και δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα με κάτι τέτοια.

Όπως συνήθως συμβαίνει, μετά το αρχικό ξάφνιασμα άρχισε η αποδόμηση. Περπατώντας σχεδόν παράλληλα για 2-3 λεπτά υπέκλεψα μερικές φράσεις καθώς ο τύπος μιλούσε στο κινητό. Τον έκοψα για ανώτερο στέλεχος - αν μπόρεσα να καταλάβω σωστά ανάμεσα από τις περίπου 10 αναφορές στους "μαλάκες" και τις "καριόλες" που θα "γαμούσε" και το τεχνικό-χρηματοοικονομικό jargon που πέταγε ανάμεσα στα γαμήσια που θα έριχνε. Το όλο σύστημα συνοδευόταν από φωνή και τρόπο ομιλίας που έμοιαζε επικίνδυνα στον Μάκαρο τον Ψωμιάδη - συνδυαζοντας το λεξιλόγιο νταβατζή και τη μαγκιά νταλικέρη.

Ανεβαίνοντας τη Σταδίου πέρασα απέναντι στο ύψος του Φωκά ενώ ο τύπος συνέχισε ευθεία. Ακόμα και από το απέναντι πεζοδρόμιο, και μέχρι να τον χάσω από το οπτικό μου πεδίο, ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα.

Αυτή η τυχαία "συνάντηση" (γιατί αμφιβάλλω αν αυτός με πρόσεξε) με τάραξε. Γενικώς, τα πιο μεγάλα φλας τα παθαίνω κάτι άκυρες στιγμές και με εντελώς άσχετες αφορμές.

Παρένθεση: οι πρωτόλειες απόπειρές μου να καταγράψω γεγονότα όπως αυτά τα φλας κατέληγαν στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο πρόχειρο ημερολόγιο και συνήθως στο καλάθι των αχρήστων. Άσε που παλιότερα δεν υπήρχε χρόνος και ιδιωτικός χώρος για να καταγραφούν σωστά και με συνέχεια. Το βασικότερο όμως που έλειπε ήταν η πίστη ότι αυτά που έγραφα με αντιπροσώπευαν, αφού όταν τα ξαναδιάβαζα φαίνονταν εντελώς γελοία.

Αυτές οι αφορμές ενεργοποιούν μνήμες και αφυπνίζουν σκέψεις (συνήθως όχι ευχάριστες) που καταφέρνω να κρύψω, γνωρίζοντας ότι η ενασχόλησή μου μ' αυτές και η επεξεργασία τους δεν είναι ευχάριστη. Τότε έρχομαι, θέλω δε θέλω, φάτσα-κάρτα με καταστάσεις που απέφευγα να αντιμετωπίσω - και επειδή εδώ και καιρό έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου πως ο,τιδήποτε προκύπτει θα το αντιμετωπίζω σε πραγματικό χρόνο, βρέθηκα στη μέση της Σταδίου να προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις που πετάγονταν στο μυαλό μου σαν jack-in-the-box.

Η σκέψη που κέρδισε τον αγώνα δρόμου με τις υπόλοιπες και έφτασε πρώτη στο μυαλό, περί αναντιστοιχίας του περιτυλίγματος με το εσωτερικό (ή αλλιώς "όλο μέλι και από τηγανίτα τίποτα"), δε με αφήνει αδιάφορο. Έχω συγχρωτιστεί αρκετές φορές με νεόκοπα και ανερχόμενα στελέχη που πίσω από ένα αψεγάδιαστο προσωπείο, με συνοδεία του ανάλογου ύφους, πετούσαν τη μία μπαρούφα πίσω από την άλλη και έδειχναν πλήρη άγνοια περιεχομένου ή συμπεριφέρονταν τουλάχιστον απαράδεκτα. Σε αυτό το θέμα νομίζω ότι τα κουτσοκαταφέρνω. Μπορεί π.χ. να μην φοράω γραβάτες εκ πεποιθήσεως - πιστεύω ότι δεν προσδίδει πλέον κανένα κύρος -και τα κοστούμια μου (όποτε φοράω) να μην είναι των χιλίων Ευρώ, αλλά δεν προσπαθώ μέσα από το ντύσιμό μου να πουλήσω κάτι το οποίο δεν είμαι. Ασφυκτιώ όταν πρέπει να δείχνω «κάπως» και συνήθως δεν το κάνω.

Υπήρχε όμως κάτι που με τσίγκλισε και που ομολογώ ότι δεν το περίμενα, ίσως επειδή δεν θέλω να το παραδεχτώ. Για μια στιγμή ζήλεψα. Ζήλεψα το ωραίο αυτό κοστούμι, τον αέρα και την άνεση του τύπου (έστω και αν όσα έλεγε με αηδίαζαν), τα λεφτά που προφανώς κερδίζει. Ζήλεψα επίσης που ο κόσμος εκτιμά την αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα με οποιοδήποτε κόστος και με οποιαδήποτε συμπεριφορά κι αν επιτυγχάνεται, που παραμυθιάζεται με το φαίνεσθαι, και που ορισμένοι άνθρωποι το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο. Θα μου πεις, εσύ επέλεξες να ακολουθήσεις τον αβέβαιο δρόμο που διαβαίνεις, ενώ θα μπορούσες να πουλάς τον εαυτό σου στον ιδιωτικό τομέα για πολύ περισσότερα χρήματα. Καμία αντίρρηση, έχω επίγνωση πού βρίσκομαι και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου. Γουστάρω που δε χρειάζεται να φοράω κοστούμια για να επιδείξω την αξία μου, που μπορώ ακόμα να γράψω ένα πολύ καλό paper φορώντας φόρμα και αθλητικά, να ακούσω μουσική χωρίς καμία απαγόρευση, να παράγω νέα επιστημονική γνώση. Όμως είναι άδικο, γιατί συχνά αλλού είναι η ουσία και αλλού πέφτει ο προβολέας και όλα τα πλεονεκτήματα που φέρνει μαζί του.

Μέχρι να φτάσω στο σπίτι είχα σχεδόν επανέλθει στην τάξη. Τα έβαλα κάτω και επαναλάμβανα σαν ποίημα μια φράση που μου είχε πει κάποτε ένας ακαδημαϊκός: «ο δύσκολος δρόμος είναι που έχει τη μεγαλύτερη αξία». Ηρέμησα κάπως, άρχισα να σκέφτομαι τα
papers που σχεδιάζω να γράψω, έκανα σκέψεις για μετά το διδακτορικό - όμως ένα αγκαθάκι με τσιμπούσε πού και πού και με τσιμπάει ακόμα.


 


Κλειστόν λόγω επισκευών

Κατηγορία:

Μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία

Update: Επανήλθαμε σε μερική λειτουργία

Update 2: Είμαστε σχεδόν σε πλήρη λειτουργία - κάτι ψιλά απομένουν
 


Ως την άκρη της Γης

Κατηγορία:
Σε κάποιο προηγούμενο post είχα αναφέρει μια φράση που μου είχε πει ο καθηγητής μου στο πρώτο ταξίδι που κάναμε μαζί, πριν περίπου 5 χρόνια στις Βρυξέλλες, και που μπορώ με σιγουριά να πω ότι επιβεβαιώνεται πλήρως: "Όταν αρχίσεις τα ταξίδια, δεν θα θέλεις να σταματήσεις". Μπορώ επιπλέον να συμπληρώσω ότι αν μείνω λίγο καιρό χωρίς ταξίδι, αρχίζει το στερητικό σύνδρομο: αρχίζω να ψάχνω αεροπορικά δρομολόγια για πιθανούς μελλοντικούς προορισμούς, σκέφτομαι πού θα ήταν το ιδανικό ταξίδι του μέλιτος, διατείνομαι τη διαθεσιμότητά μου για οποιοδήποτε ταξίδι μπορεί να φανώ χρήσιμος. Πραγματικά, αυτή τη στιγμή πετάω τη σκούφια μου για ένα διήμερο ταξίδι τη μεθεπόμενη εβδομάδα στο Άμστερνταμ, και παθαίνω απανωτές ονειρώξεις σκεπτόμενος το ταξίδι Αθήνα-Βρυξέλλες-Πεκίνο-Αθήνα που (καλως εχόντων των πραγμάτων) με περιμένει τον επόμενο μήνα και που θα με κρατήσει on the road για καμιά βδομάδα. Απίστευτη κούραση - υπέρτατη ευχαρίστηση.

Κάμποσες φοές έχω συζητήσει με τους συναδέλφους μου στο γραφείο τι είναι αυτό που με κάνει τόσο ανοιχτό σε οποιοδήποτε ταξίδι, κάτι που οι ίδιοι δεν συμμερίζονται. Βασικά έχει να κάνει με την αγωνία μου να γνωρίσω και να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα πριν φύγω από τούτο τον κόσμο. Να δω όσο πιο πολλά μέρη γίνεται, να ακούσω όσο περισσότερη μουσική αντέχουν τα αυτιά μου, να δοκιμάσω όσο πιο πολλά φαγητά χωράει το στομάχι μου. Να γεμίσω με εικόνες, μυρωδιές, ήχους, γεύσεις. Γιατί ό,τι μένει στο τέλος είναι οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες.

Αλλά τα διήμερα επαγγελματικά ταξίδια σε τυπικούς ευρωπαϊκούς προορισμούς δεν καλύπτουν αυτή τη βαθύτερη ανάγκη, παρά μόνο δίνουν μια προσωρινή ευχαρίστηση - σαν να τρως πατατάκια για να χορτάσεις την πείνα σου μέχρι να έρθει το κυρίως γεύμα. Τα ταξίδια που αποτελούν το "κυρίως γεύμα" δεν περιλαμβάνουν τυπικούς προορισμούς, ούτε καν προορισμούς που θεωρούνται τουριστικά εξεζητημένοι - αυτούς μπορώ να τους επισκεφτώ ανά πάσα στιγμή (δεδομένων βέβαια των οικονομικών συνθηκών). Θέλω να προλάβω να πάω εκεί που λίγοι άνθρωποι σκέφτονται να ταξιδέψουν: Βόρεια Κορέα, Νησί Pitcairn, Νέα Καληδονία και όλα τα μικρονησιακά πελάγη του Ειρηνικού Ωκεανού, Βιετνάμ, Γη του Πυρός (Αργεντινή), Ινδονησία, Εκουαδόρ, Ταϊβάν, είναι μερικοί μόνο από τους προορισμούς που έχω βάλει στο καλεντάρι για μελλοντική επίσκεψη. Άλλοι πιο δύσκολοι, άλλοι πιο εύκολοι, αλλά σίγουρα όχι συνηθισμένοι και μακριά από την έννοια του "τουριστικού παράδεισου".

Προφανώς και δεν περιμένω ότι θα καταφέρω να τους επισκεφτώ (τουλάχιστον όχι όλους), αλλά ας υπάρχουν στην άκρη του μυαλού μου, δεν είναι κακό. Βοηθούν στο να περνάνε πιο ευχάριστα κάτι βαρετές, βροχερές, χειμωνιάτικες νύχτες που οσονούπω πλησιάζουν. Η ομορφιά της αναμονής, ακόμα και χωρίς τελικά να επέρχεται η υλοποίηση, δίνει ένα κίνητρο, ένα λόγο για να ονειρεύεσαι, να κρατιέσαι ζωντανός και σε εγρήγορση για τη στιγμή που θα δίνεις το διαβατήριό σου στο check-in και θα λες από μέσα σου για μια ακόμα φορά "τώρα αρχίζει"...

Photo: St Paul's Pool, Pitcairn Island / © www.lareau.org
 


Mind games

Κατηγορία:
Όταν το μυαλό καταφέρνει να απαλλαγεί από τα καθημερινά του προβλήματα, έστω και προσωρινά, αρχίζει τα ταξίδια χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, δημιουργεί φαντασιώσεις και επιθυμίες που δεν καίγεται να πραγματοποιήσει, θέτει περίεργες απορίες για τις οποίες δεν υπάρχει συγκεκριμένη ή σωστή απάντηση, καταρτίζει λίστες με προτεραιότητες που δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιήσει, και άλλα παρόμοια τριπάκια. Πιθανότατα είναι τα κατάλοιπα του 11μηνου overload σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις της ζέστης που δημιουργούν αυτά τα τριπάκια και η ραθυμία των διακοπών που τα διογκώνει.

Για παράδειγμα, το μοναδικό καθημερινό ανάγνωσμα των διακοπών (ένα βιβλίο που είχα πάρει μαζί μου το τελείωσα σε μια μέρα) ήταν η "Πράσινη": αθλητική εφημερίδα, παναθηναϊκών και αντι-ολυμπιακών αποχρώσεων. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές που πρέπει να υπάρχουν αυτή την περίοδο είναι στην υποδοχή των μικρών αγγελιών για τη συγκεκριμένη εφημερίδα: 3-4 σελίδες με αγγελίες του στυλ "Λιζέτα! Μικρή φοιτητριούλα σε θέλει να γίνεις ο δάσκαλός της! τηλ. πρωί 69... βράδυ 69..." για όλα (μα όλα!) τα γούστα. Θα ήθελα να δούλευα εκεί έστω και για μια μέρα, κατά την οποία μπαίνουν τουλάχιστον 150 αγγελίες. Ξαπλωμένος στην ψάθα κάτω από την ομπρέλα έφτιαχνα ολόκληρα σενάρια για κάθε αγγελία ανάλογα με το ύφος γραφής της, πώς να ήταν αυτός που την έβαλε, ποιος ο διάλογος με τους υπαλλήλους της υποδοχής κλπ., παραβλέποντας το προφανές: οι αγγελίες πιθανότατα θα έρχονταν με φαξ ή e-mail. Αλλά είπαμε, πρόκειται για τριπάκι και όχι για κοινωνιολογική ανάλυση...

Επίσης, κατάφερα μέσα στην παραζάλη της παραλίας να προσδιορίσω τα εξής:
1. Το ένα πράγμα που δε συνάντησα στις φετινές διακοπές και δε μου έλειψε καθόλου: γαυροπιτσιρικάδες με μαλλί αλά Μήτρογλου (στάνταρ) και φανέλες του Θρήνου (optional) να ακούνε πίου-πίου και πριόνια από καγκουρεμένα στερεοφωνικά. Ω ναι: κάθε χρόνο θα συναντούσα τουλάχιστον ένα δείγμα από αυτή τη ράτσα, που όλως τυχαίως θα καθόταν δίπλα μου στην παραλία εξανεμίζοντας κάθε ελπίδα ηρεμίας - εκτός από φέτος.
2. Το ένα πράγμα που θα συναντώ στις διακοπές μου εις τον αιώνα τον άπαντα: τουλάχιστον ένα χοντρό μέχρι σκασμού παιδάκι που είτε: α) θα τρέχει λαχανιασμένο πίσω από μια παρέα με αδύνατα πιτσιρίκια, β) θα τρώει σάντουιτς ή παγωτό, γ) θα παίζει μόνος του κάτω από τη σκιά της ομπρέλας επειδή η μαμά του δεν τον αφήνει να βγει στον ήλιο. Επιβεβαιώνεται και ο Λένος Χρηστίδης που μιλούσε παρομοίως για τον Απαραίτητο Χοντρό (ή, χαϊδευτικά, Απαραίτητο ή, χαϊδευτικότερα, Ραίτητο).

Αλλά τα παιχνίδια του μυαλού δε σταματούν εκεί. Να σπας τις ανεπιθύμητες φουσκάλες του καφέ μέχρι το καϊμάκι να γίνει λείο σαν κρέμα, να οδηγείς σε χωματόδρομους με κίνδυνο να σπάσεις το αμάξι αλλά να γουστάρεις που την είδες Rally Acropolis, να σκέφτεσαι κάθε 2 λεπτά τη γάτα που έχεις αφήσει 2 ώρες μακριά (αλλά όχι μόνη της) σε σημείο που να μη μπορείς να απολαύσεις τις διακοπές σου... Με λίγα λόγια, σκέψεις, συμπεριφορά και αντιδράσεις όχι απλά εκτός της καθημερινής πραγματικότητας αλλά εκτός πλαισίου γενικώς. Κοινώς, ό,τι να'ναι.

Το χρειαζόμουν αυτό το τριπάκι όμως. Εκτός από τη σωματική ξεκούραση (πρέπει να κοιμήθηκα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου) αυτό το πνευματικό παρστράτημα (όσα περιέγραψα είναι ένα δείγμα όσων πραγματικά συνέβησαν μέσα στο κεφάλι μου) με έφερε στα ίσα μου. Πλέον δεν γκρινιάζω για διακοπές (όπως έκανα πέρυσι τέτοια εποχή, μία εβδομάδα δηλαδή μετά την επιστροφή), αισθάνομαι πιο δυνατός πνευματικά και σωματικά, και μπαίνω με μεγαλύτερη όρεξη στην τελικη ευθεία. Επιπλέον, επιστρέφω για τα καλά σε τούτο τον χώρο, για τους επόμενους 6 ή 9 μήνες (μέχρι δηλαδή να αποφασίσω πότε θα μπω για τη θητεία μου) και μετά βλέπουμε.

Και για να ξεκινήσει καλά η νέα χρονιά, το "Mind Games" του John Lennon αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσοι διαβάζουν...

 


30 / Born to blog

Thirty ντέρτι σήμερα. Ή αλλιώς 40 παρά δέκα. Ή αλλιώς η 10η επέτειος των 20ων γενεθλίων μου. Όπως και να το πεις, καβάλησα έναν ακόμα χρόνο, έγινα (;) κατά τι σοφότερος, έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και για τους άλλους και, το κυριότερο, αισθάνομαι καλά. Όσα με πλήγωσαν τα έβαλα πίσω μου (χωρίς όμως να τα ξεχνώ) και για πρώτη φορά νώθω ξαλαφρωμένος και, το κυριότερο, συνειδητοποιημένος.

Αυτό το 30 κάπως μου κάθεται πάντως. Τυπικά τα ανέμελα 20's τελείωσαν, και μαζί κόπηκε ο συνδετικός κρίκος μιας δεκαετίας που με βρήκε τριτοετή φοιτητή να πετάω στα σύννεφα (γενικώς) με κάποια ψήγματα σκέψεων για την πορεία που θα ακολουθούσα (και που εν τέλει ακολούθησα) και με αφήνει παντρεμένο, γατο-πατέρα και σχεδόν κάτοχο διδακτορικού. Μέσα σε αυτή τη δεκαετία άνθρωποι πολύ κοντινοί έφυγαν για πάντα, άνθρωποι ήρθαν κι έφυγαν, και επίσης ήρθαν άνθρωποι που ελπίζω να μείνουν για πάντα.

Κατά διαβολεμένη σύμπτωση σήμερα γιορτάζουμε όλοι εμείς που ιστολογούμε, καθώς η 14η Ιουνίου είναι η Διεθνής Ημέρα των Webloggers, που φέτος εορτάζεται για 5η φορά. Κάθε χρόνο, προς τιμή της ημέρας, είθισται να γράφεται ένα post με ένα συγκεκριμένο θέμα. Ο φετινός στόχος είναι να γραφτεί κάτι σχετικά με την αλλαγή, δηλ. τι άλλαξε στη ζωή του γράφοντα τον τελευταίο χρόνο και τι περιμένει να γίνει στον ερχόμενο χρόνο.

Εντάξει, να μην το κλισεδιάσουμε εντελώς το ζήτημα. 1,5 χρόνο τώρα αυτό το πράγμα προσπαθώ να καταγράψω, άλλοτε πιο επιτυχημένα και άλλοτε λιγότερο. Το μόνο που θα έλεγα ότι περιμένω στον χρόνο που μπαίνει είναι να φτάσω επιτέλους σε ένα τέλος με το διδακτορικό, ένα τέλος που το βλέπω συνεχώς πιο κοντά. Μόλις τελειώσω θα κάνω ένα τεράστιο post για τους δρόμους που πρέπει να αποφύγει όποιος θέλει να κάνει ένα διδακτορικό χωρίς να το σιχαθεί, και που δυστυχώς τους ακολούθησα όλους.

Χρόνια πολλά και μη σταματάτε να μπλογκάρετε!
 


Έρευνα Monthly Review/VPRC για τους bloggers - μέρος 2ο

Κατηγορία:
Ο εκδότης του περιοδικού Monthly Review απάντησε στα σχόλια και τα e-mail πολλών συνιστολόγων (Αρκούδος, Έλικας, vrypan και άλλοι) για τα χαρακτηριστικά της έρευνας που διενεργείται από το περιοδικό του σε συνεργασία με την εταιρεία δημοσκοπήσεων VPRC. Η απάντηση είναι εκτενής και για λόγους οικονομίας χώρου δεν τη δημοσιεύω εδώ - είναι όμως διαθέσιμη στο 14ο σχόλιο του post του Αρκούδου που αναφέρω πιο πάνω.

Ένας γρήγορος (έχουμε και δουλειές) σχολιασμός στην απάντηση του εκδότη του περιοδικού ακολουθεί:

1. Ένα περιοδικό του οποίου οι εκδότες, όπως αναφέρεται (και δεν έχω λόγο να μην πιστέψω αυτές τις αναφορές), έχουν αποτελέσει στόχο φακελώματος και διώξεων θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτικό στην επιλογή μεθόδων έρευνας που θα μπορούσαν έστω και κατ' ελάχιστο να θεωρηθούν από κάποιους άλλους ως "φακέλωμα". Φαίνεται ότι οι εκδότες της ελληνικής έκδοσης δεν έχουν διδαχθεί από την ιστορία και τα παθήματα των Αμερικανών προκατόχων τους.

2. Αφενός η πρακτική του ονομαστικού ερωτηματολογίου για την αποφυγή πολλαπλών συμμετοχών ουσιαστικά δεν αποκλείει την πολλαπλή συμμετοχή ιστολόγων που είτε συμμετέχουν σε περισσότερα από ένα ιστολόγια, είτε διατηρούν περισσότερα από ένα ιστολόγια, είτε διατηρούν περισσότερα από ένα προφίλ. Αφετέρου, από τη στιγμή που η έρευνά εν τέλει δέχεται και ανώνυμα ερωτηματολόγια, γιατί δεν θεσμοθετήθηκε εξαρχής η αυτή η πρακτική; Και μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής θα είχε η έρευνα και δεν θα συναντούσε τόσο μεγάλες αντιδράσεις.

Σε ό,τι αφορά τις ανακοινώσεις περί ασφαλούς χρήσης των προσωπικών δεδομένων των συμμετεχόντων από την εταιρεία VPRC, επιτρέψτε μου να είμαι απόλυτα επιφυλακτικός και να μην θέλω να δώσω ούτε το διαδικτυακό ψευδώνυμό μου αν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για τη χρήση του, κάτι που στην συγκεκριμένη έρευνα δεν διασφαλίζεται ούτε στο ελάχιστο.

3.-4. Όπως προείπα, είμαι αντίθετος σε οποιαδήποτε προσπάθεια ομογενοποίησης όσων συμμετέχουν στην κοινότητα των bloggers. Το να προσδοθούν κοινά ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά σε μια κοινότητα που απαρτίζεται από εξαιρετικά διαφοροποιημένα άτομα σε ό,τι αφορά τις ιδεολογικές και πολιτικές τους τοποθετήσεις θα οδηγήσει σε συμπεράσματα αμφισβητούμενης εγκυρότητας.

5. Για εμένα η πρώτη επαφή είναι ιδιαίτερα αρνητική. Ένα "πολιτικό περιοδικό" που δίνει "ιδιαίτερη σημασία στο φαινόμενο του blogging" θα έπρεπε να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι σε αυτή την κοινότητα υπάρχει σημαντικός αριθμός μελών των οποίων τα "αντανακλαστικά λειτουργούν" και όχι να το επιβεβαιώσει εκ των υστέρων, μετά από τις αντιδράσεις που του κοινοποιήθηκαν.
 


Έρευνα Monthly Review/VPRC για τους bloggers

Κατηγορία:
Πριν λίγη ώρα έλαβα ένα mail για κάποια έρευνα που διενεργεί το περιοδικό "Monthly Review" σε συνεργασία με την εταιρεία δημοσκοπήσεων VPRC για το προφίλ των bloggers στην Ελλάδα. Το mail αναφέρει τα εξής:

"Φίλε blogger,

Το μηνιαίο πολιτικό περιοδικό Monthly Review και η εταιρία ερευνών VPRC πραγματοποιούν μια έρευνα προκειμένου να αναδείξουν τα κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά των bloggers στη χώρα μας.

Τα αποτελέσματα της έρευνας θα δημοσιευθούν σε ένα από τα προσεχή τεύχη του περιοδικού, καθώς και στην ηλεκτρονική του έκδοση (www.monthlyreview.gr).

Η επιλογή των blogs έγινε βάσει ποιοτικών χαρακτηριστικών, τα οποία θα βοηθήσουν στην ασφαλέστερη και αντιπροσωπευτικότερη εξαγωγή συμπερασμάτων.

Σε περίπτωση όπου οι διαχειριστές του blog σας είναι περισσότεροι του ενός, δικαίωμα συμμετοχής στην έρευνα έχουν όλοι τους ανεξαιρέτως.

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη συμμετοχή, το ενδιαφέρον και το χρόνο σας.

Παραμένω στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση, απορία ή πρόβλημα."


(επισυνάπτονται ερωτηματολόγια)

Αυτό που είδα και αυτό που μου δόθηκε να καταλάβω με παραξένεψε και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν κρύβω ότι με τρόμαξε. Για τους παρακάτω λόγους δεν προτίθεμαι να πάρω μέρος στην εν λόγω έρευνα και καλώ όσους συμμερίζονται τις απόψεις μου ή έχουν τις ίδιες απορίες να κάνουν το ίδιο.

1. Το ερωτηματολόγιο απαιτεί να συμπληρωθεί το όνομα του blog και του blogger. Θα συμμετείχα σε έρευνα με προσωπικό ερωτηματολόγιο μόνο αν γνώριζα επακριβώς ποια θα είναι η χρησιμοποίηση των προσωπικών στοιχείων μου στην έρευνα, κάτι το οποίο δεν είναι φανερό ούτε κατ' ελάχιστο στην εν λόγω έρευνα. Προσωπικά έχω σχεδιάσει ερωτηματολόγια που απευθύνονταν σε συγκεκριμένους χρήστες, αλλά:

α) δεν ζητούσα προσωπικά στοιχεία παρά μόνο ορισμένα απαραίτητα για την έρευνα δημογραφικά στοιχεία,
β) δεν προσπάθησα εκ των υστέρων να αντιστοιχίσω τα δημογραφικά στοιχεία με τους συγκεκριμένους χρήστες που συμμετείχαν στην έρευνα.

2. Το περιεχόμενο των ερωτήσεων παραείναι προσωπικό για να υπάρχει οποιουδήποτε είδους αντιστοίχιση του ερωτώμενου και των απαντήσεων που δίνει. Ή, πιο απλά, δε γουστάρω να ξέρει κανείς τι νομίζει ο exitmusician για την Αριστερά και τη Δεξιά. Εδώ μιλάμε περί προστασίας της ιδιωτικής ζωής του ατόμου και εσείς προσπαθείτε φόρα παρτίδα
να αντιστοιχίσετε τα ευαίσθητα πολιτικά και ιδεολογικά μας πιστεύω με τα (έστω δικτυακά) ονόματά μας; Για ποιο λόγο πρέπει να ξέρετε το όνομα αυτού που σας απαντά; Μήπως για φακέλωμα;

3. Η έκφραση
"η επιλογή των blogs έγινε βάσει ποιοτικών χαρακτηριστικών" αφενός δεν με διαφωτίζει από τη μεθοδολογική πλευρά και αφετέρου με βρίσκει αντίθετο από την ιδεολογική πλευρά. Από τη μεθοδολογική πλευρά, δεν μου είναι ξεκάθαρο στη βάση ποιων χαρακτηριστικών πραγματοποιήθηκε η στρωματοποιημένη δειγματοληψία που υπαινίσσεται ο συγγραφέας στο mail. Από την ιδεολογική πλευρά, που ουσιαστικά αποτελεί τη βάση της μεθοδολογικής αντίρρησης, είμαι αντίθετος με οποιαδήποτε προσπάθεια ομαδοποίησης/ομογενοποίησης όσων συμμετέχουν στην κοινότητα των blogs βάσει των ιδεολογικών και πολιτικών αντιλήψεών τους. Όσο υπάρχουν αριστεροί bloggers, άλλο τόσο υπάρχουν δεξιοί, κεντρώοι, ακροαριστεροί, ακροδεξιοί και απολιτίκ. Όσο υπάρχουν εθνικιστές bloggers άλλο τόσο υπάρχουν υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας, όσο υπάρχουν bloggers υπέρμαχοι του κρατισμού άλλο τόσο υπάρχουν φιλελεύθεροι. Και αυτή η πολυσυλλεκτικότητα είναι ένα από τα ειδοποιά χαρακτηριστικά της κοινότητας των bloggers. Συνεπώς, η οποιαδήποτε κρατούσα πολιτική/ιδεολογική άποψη μπορεί να προκύψει από αυτή την έρευνα δεν μπορεί να χαρακτηρίσει "γενικά" την κοινότητα των bloggers. Γιατί νομίζω ότι αυτή είναι η έννοια αυτής της έρευνας: να δώσει "γενικούς" χαρακτηρισμούς και να κολλήσει ταμπέλες σε μια κοινότητα που εκ των προτέρων οφείλει να αποποιηθεί τον τίτλο του "κινήματος".

4. Τέλος, δεν αναφέρεται αν τα αποτελέσματα της έρευνας θα είναι άμεσα διαθέσιμα στους συμμετέχοντες, κατά τη συνήθη πρακτική. Αν και αυτό είναι το λιγότερο, αφού προϋποθέτει τη συμμετοχή στην έρευνα.

Θα έλεγα ότι η υπόθεση βρωμάει. Το ερωτηματολόγιο μυρίζει συντηρητίλα, λες και βγήκε από κάποιο think tank της κυβέρνησης (ορίστε τυχεράκηδες, σας αποκάλυψα και ποια είναι η πολιτική μου κλίση). Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το μεγάλο σφάλμα των προσωπικών ερωτηματολογίων, με κάνουν να σκέφτομαι ότι πάμε για big time φακέλωμα υπό το πρίσμα μιας τυπικής (;) έρευνας για το προφίλ των bloggers.

Και αν έχετε αμφιβολίες για τις... αμφιβολίες μου, ρίχτε μια ματιά στην προ μηνών έρευνα του Ζαφείρη Καραμπάση για το προφίλ, τα κίνητρα και τις πρακτικές των ελληνόφωνων bloggers, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της εκπόνησης της πτυχιακής του εργασίας για το μεταπτυχιακό του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Συγκρίνετε τον πειραματικό σχεδιασμό της έρευνάς του (μεταξύ άλλων: ανώνυμα ερωτηματολόγια, συμπλήρωση και υποβολή μέσω ειδικού site) αλλά και το περιεχόμενό της με τη χοντροκομμένη προσπάθεια της εν λόγω εταιρείας και πειστείτε.

Και κάτι ακόμα προς τους υπεύθυνους της εταιρείας: όταν
στέλνετε ερωτηματολόγια μέσω e-mail (άλλο μεγάλο λάθος) φροντίστε τουλάχιστον το αρχείο που επισυνάπτετε να μην είναι corrupted. 5 στις 6 φορές που προσπάθησα να το ανοίξω μου έκλεισε όλο το Word και μαζί όλα τα αρχεία που δούλευα. Ευτυχώς δηλαδή που έχω ανακαλύψει το autosave γιατί αλλιώς θα σας έπαιρνε και θα σας σήκωνε.
 


Το ημερολόγιο του καπετάν-Δημήτρη

Κατηγορία:
Βγαίνω από το λήθαργό μου για να προτείνω ένα υπέροχο blog, για το οποίο τα σημερινά "Νέα" είχαν εκτενές αφιέρωμα. Ο καπετάν-Δημήτρης υπήρξε ναυτικός επί 45 συναπτά έτη και στο blog του παραθέτει ιστορίες από το Ημερολόγιο Γέφυρας που κρατούσε καθημερινά με όλες τις λεπτομέρειες του ταξιδιού του. Βιωματική και ταυτόχρονα απλή γραφή, με έντονη παρουσία ναυτικών ιδιωματισμών και της ναυτικής ορολογίας, που σε μαγνητίζει.

Για εμάς που καταγόμαστε από οικογένεια ναυτικών και έχουμε ταξιδέψει (έστω και για λίγο) πάνω σε εμπορικό πλοίο, ο καπετάν-Δημήτρης μας φέρνει αναμνήσεις από πολύ αγαπημένα πρόσωπα με αποτέλεσμα τούτο το blog να γίνεται τόσο, μα τόσο γνώριμο. Το ρουφάς με λαιμαργία, ακολουθείς στο νοητό χάρτη του μυαλού σου όλη τη διαδρομή που περιγράφει, ζεις δίπλα στους συνταξιδιώτες, τους "ποντοπόρους ταξιδευτές" όπως λέει ο καπετάνιος, μαθαίνεις την κάθε γωνιά του σκαριού που τους φιλοξενεί. Και πολλά ακόμα...

Γράφει ο καπετάν-Δημήτρης:

"Ποτέ δεν θα πω ότι έγινα ναυτικός από την πρώτη στιγμή
Από το πρώτο κιόλας ταξίδι μου το ποντοπόρο
Δεν βιάζομαι να ωριμάσω
Η ωρίμανση θέλει τον καιρό της και εγώ τα έχω καλά με τον καιρό..."

Για εμάς τους νεαρότερους, που νομίζουμε ότι τα ξέρουμε και τα θέλουμε όλα, τούτα τα λόγια μπορεί να ακούγονται ξένα, αλλά κρύβουν μια οικειότητα που δε μπορείς να αγνοήσεις - την οικειότητα της ωριμότητας που τώρα αρχίζουμε να αισθανόμαστε...

Καπετάν-Δημήτρη να είσαι πάντα καλά.
 


Πράσινες οροφές: η συνέχεια

Κατηγορία:
Μετά τη διοργάνωση του πολύ επιτυχημένου συνεδρίου "Πράσινες Οροφές για μια Βιώσιμη Αττική" από το Τμήμα Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενημερώθηκα ότι λειτουργεί σχετικός διαδικτυακός τόπος αφιερωμένος στις πράσινες στέγες στη διεύθυνση http://greenroofs.aueb.gr/.

Ο δικτυακός τόπος προσφέρει χρήσιμο υλικό σχετικά με την πρακτική των πράσινων στεγών. Ξεχώρισα την συνοπτική συλλογή διεθνούς βιβλιογραφίας για το εν λόγω θέμα, που συλλέχτηκε από τον Καθηγητή Επαμεινώνδα Πανά, καθώς και τα πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα έρευνας σχετικά με το επίπεδο επίγνωσης των κατοίκων της Αττικής για τα περιβαλλοντικά προβλήματα του Νομού.

Ομολογώ ότι το mail με το εξαιρετικά ενδιαφέρον link παρέπεσε μέσα στον χαμό του inbox μου, και το αντιλήφθηκα μόλις τώρα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, βέβαια, και το ίδιο ισχύει για την αφύπνιση και τη δραστηριοποίησή μας για τη βελτίωση του μικροκλίματος της πόλης που ζούμε.

Photo © greenroofs.aueb.gr
 


Ιδιογράφως

Κατηγορία:
Τελευταίος και καταιδρωμένος ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση της αγαπητής lifewhispers να ανεβάσω το δικό μου "ιδιόγραφο" - sorry, αλλά ποτέ δεν είναι διαθέσιμη η φωτογραφική μηχανή όταν τη χρειάζεσαι!

Οι κανόνες είναι κάπως έτσι:

1. Γράψε
2. Σκάναρε/φωτογράφισε
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε "για το http://autographcollectors.blogspot.com"
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν.

Δεν χρειάστηκα πολλή ώρα για να σκεφτώ τι θα γράψω: είναι ένας από τους αγαπημένους μου στίχους και περικλείει στις 15 λέξεις του μια ολόκληρη φιλοσοφία που αν την εφαρμόζαμε ίσως να βλέπαμε τη ζωή λίγο διαφορετικά...



Η πρόσκληση είναι ανοιχτή, αν και φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι έχετε ήδη παίξει...

Καλό Σαββατοκύριακο!
 


You can't always get what you want - or can you?

Κατηγορία:
Ας πούμε ότι δυνητικά έχεις τον τρόπο τις περισσότερες φορές να παίρνεις με "όμορφο" (ή τουλάχιστον όχι μη-αποδεκτό) τρόπο αυτό που θέλεις, ακόμα και όταν δεν το δικαιούσαι. Ο τρόπος καθεαυτός είναι αδιάφορος - χαριτωμένη συμπεριφορά, αφοπλιστική ειλικρίνεια, ευγένεια, όλα παίζουν. Δεν μιλάμε για πίεση, εκβιασμό, πλάγια/παράνομα μέσα κλπ. Το ερώτημα είναι: το κάνεις, και αν ναι, σε ποιο βαθμό;

Εγώ, για παράδειγμα δείχνω τόσο πολύ nice guy που εκμεταλλευόμενος αυτό το χαρακτηριστικό έχω κάμποσες φορές γλυτώσει δυσάρεστες μικροκαταστάσεις (μία κλήση, ένα πρόστιμο στην Εφορία και άλλα τέτοια ψιλά) αλλά κωλώνω να το χρησιμοποιήσω για πιο μεγάλες "διευκολύνσεις", ειδικά όταν πρόκειται να ρίξω κάποιον άλλο προκειμένου να ευνοηθώ ο ίδιος. Ή μάλλον δεν κωλώνω, ούτε φοβάμαι τις πιθανές συνέπειες, αλλά ενεργοποιείται μέσα μου ένα αίσθημα δικαίου που δε μπορώ να το παρακάμψω. Όλως τυχαίως, αυτό το αίσθημα δικαίου σχεδόν εκμηδενίζεται όταν συναλλάσσομαι με την Εφορία, αλλά κι εκεί είμαι συνήθως τυπικός στις υποχρεώσεις μου.

Από την άλλη, γενικώς η τσαχπινιά και η γαλιφιά πουλάει και όποιος τη δουλεύει καλά κερδίζει. Πάλι, έχω προσωπικά παραδείγματα ανθρώπων που όχι μόνο έχουν πάρει πολύ περισσότερα από όσα δικαιούνται (σε πολλούς τομείς - δε χρειάζεται να το συγκεκριμενοποιήσω), αλλά και αυτοί που τους τα έδωσαν είναι οι ίδιοι ικανοποιημένοι και χαρούμενοι. Είναι τελικά τόσο εύκολο να εκμεταλλευτείς τον άλλο με μια ευγενική ή χαριτωμένη συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι out of the norm; Πού πάει το περί δικαίου αίσθημα σε όσους χρησιμοποιούν μια τέτοια στρατηγική (γιατί περί τέτοιας πρόκειται); Πόσο μπορεί να ικανοποιείται κάποιος που παίρνει κάτι που δεν του αξίζει; Ή μήπως δεν το γνωρίζει;

Κλισέ το post, αλλά τα ερωτήματα μού γεννήθηκαν σήμερα έχοντας μόλις γλυτώσει το προαναφερθέν πρόστιμο και νιώθωντας μια τόση δα μικρή ενοχούλα που με παραξένεψε.

Επεκτείνω λίγο το θέμα, θέτοντάς το σε κατά προσέγγιση μαφαλντικό context (γιατί δυστυχώς δεν έχω πρόχειρα στο γραφείο τα τεύχη της Μαφάλντα). Ρωτάει λοιπόν ο Μιγκελίτο τον Φελίπε ποια είναι η στάση που πρέπει να έχει κανείς στη ζωή: Να το παίζει αδιάφορος για να μην τον ενοχλεί κανείς; Να δείχνει αυτάρκης για να τον σέβονται όλοι; Να δείχνει αδύναμος για να τον βοηθούν όλοι; Η συνέχεια της βινιέτας είναι διαφορετική αλλά το ερώτημα έχει τη δική του ξεχωριστή οντότητα.
 


Πάμε καλά

Κατηγορία:
Αν με ρωτούσες πριν ένα χρόνο τι προοπτικές διαβλέπω στη ζωή μου θα σου έλεγα "καμία" - αδράνεια στα προσωπικά, τέλμα στα επαγγελματικά, ανάγκη προσαρμογής σε μία ακόμα αλλαγή, αλλά και ένα μικρό φως που (όσο κι αν ήθελα να εθελοτυφλώ) λαμπύριζε ασθενικά αλλά σταθερά. Εκ των υστέρων βλέπω ότι εκείνη η περίοδος αποτελούσε την απαραίτητη καθοδική φάση του κύκλου, αυτή που βρίσκεται λίγο πριν, κατά τη διάρκεια και λίγο μετά το πέρασμα από το κατώτατο σημείο. Πέρασα άσχημα εκείνη την περίοδο, έτρωγα τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη σαν το Τζανετάκο, αμφέβαλα για τη μοναδική ικανότητά μου για την οποία δεν είχα ποτέ σκεφτεί διαφορετικά. Ειδικά αυτό το τελευταίο ήταν τεράστια ήττα, όμως το πάλεψα και κατάφερα να το ξεπεράσω.

Ένα χρόνο μετά, λοιπόν, ούτε στα πιο άγρια όνειρά μου θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα βρισκόμουν στη σημερινή κατάσταση. Με (όχι απόλυτη) χρονική σειρά: μετακόμισα, απόκτησα γάτα (μπορεί να φαίνεται trivial αλλά είναι πολύ σημαντικό), έκανα ουσιαστική πρόοδο με τη διατριβή μου, βελτίωσα τη σχέση μου με τη σύντροφό μου, ανέβασα την απόδοσή μου στη δουλειά, βελτίωσα τα οικονομικά μου, και πριν λίγο καιρό παντρεύτηκα. Ναι, παντρεύτηκα, αγαπητέ αναγνώστη (αν έχει μείνει κανείς), το έβαλα το δαχτυλίδι, έδωσα τον όρκο, ξεκίνησα οικογένεια, όπως θες πες το. Ή, κατά την εκκλησιαστική άποψη εκπορνεύτηκα, αφού ο γάμος ήταν πολιτικός. Μας ήρθε, να πούμε, τώρα στην τρέλα έτσι, μας ήρθε να παντρευτούμε, γουστάραμε γάμο, και τον κάναμε. Απλά, όμορφα και προπάντων επί της ουσίας.

Παρένθεση: Τελικά το δαχτυλίδι του γάμου έχει μαγικές ιδιότητες όπως το δαχτυλίδι του Σάουρον. Κάνει τους άλλους να σε βλέπουν πιο σοβαρά και να σε αποδέχονται πιο εύκολα, ανοίγει πόρτες προς ανθρώπους που θέλεις αλλά και προς ανεπιθύμητους, σε κάνει "part of the family", ακόμα κι αν η σχέση σου με τον/τη σύζυγο κοντεύει να κλείσει δεκαετία. Επίσης, είναι εντυπωσιακό πώς μια τελετή 10 λεπτών σε κάποιο Δημαρχείο δίνει σε πολύ κόσμο τόση ατελείωτη χαρά, απείρως περισσότερη από τη χαρά που πρέπει να δίνει η συνειδητοποίηση ότι μέσα σε αυτόν τον ατομικιστικό κόσμο δύο άνθρωποι έχουν εδώ και 10 χρόνια βρει το άλλο τους μισό και πρόκειται να πορευτούν μαζί ανεξάρτητα από τη νομική υπόσταση της σχέσης τους ή/και τη χρονική επισημοποίησή της. Κλείνει η παρένθεση.

Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να λες "η γυναίκα μου" και να εννοείς κάτι περισσότερο από απλώς το άλλο μέλος της σχέσης σου, όσο μακροχρόνια κι αν είναι. Θα μου πεις βέβαια ότι αν έχεις αποφασίσει ότι θα είσαι με τον σύντροφό σου για το υπόλοιπο της ζωής σου λίγη σημασία έχει αν είσαι παντρεμένος ή όχι. Δεκτό, αλλά από την άλλη αφού το έχεις αποφασίσει γιατί να μην αναλάβεις και τις τυπικές ευθύνες (νομικές κλπ.) της συμβίωσης; Η αδέσμευτη μακροχρόνια σχέση (ειδικά όταν καταλήγει στη δημιουργία οικογένειας) μου φέρνει αρκετά σε safe play - ναι μεν είμαστε μαζί αλλά αφήνουμε μια καβάντζα για να την κάνουμε χωρίς συνέπειες, αν η περίσταση το απαιτεί.

Τέλος πάντων, things are looking up, που λένε και στο χωριό μου, η Περσεφόνη μεγαλώνει και ομορφαίνει (αυτό για το Ξωτικό που ρωτούσε χτες), και μέσα στον πανικό της δουλειάς, του διδακτορικού και της στράτευσής μου στις αρχές του επόμενου χρόνου ψάχνουμε για σπίτι καθώς για καινούριο αυτοκίνητο για τη σύζυγο. Μεγάλες αλλαγές, για ακόμα μια φορά, μόνο που τώρα είναι επιθυμητές και ευχάριστες (εκτός από το γαμωφανταριλίκι).

Και επειδή πρέπει να υπάρχει και η απαραίτητη μουσική υπόκρουση, όση ώρα έγραφα αυτό το post έτρεχε στο μυαλό μου το παρακάτω τραγούδι από μια καλή αλλά παρεξηγημένη μπάντα της εποχής της Britpop:



Shed Seven - Getting Better
 


Αντί συνέχειας...

Κατηγορία:

ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Ο Τζίγγερ έλαβε το μήνυμα των καιρών και του κόσμου που ξέσπασε, μύρισε τη μπόχα και τη σαπίλα που ο ίδιος άφησε να δημιουργηθεί, αντιλήφθηκε το τέλμα στο οποίο ο ίδιος οδήγησε τον σύλλογο και έκανε μια αντρίκια και πάνω απ'όλα Παναθηναϊκή κίνηση, γκρεμίζοντας τα θεμέλια του σαθρού συστήματος που βυσσοδομούσε κατά της Παναθηναϊκής υπόστασης.

Το επόμενο βήμα, εκτός από την κάλυψη της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που πρέπει να θεωρείται δεδομένη, πρέπει είναι η εκκαθάριση από όλα τα χαφιεδορουφιάνικα, ραδιούργα και προπάντων μη Παναθηναϊκά στοιχεία που βρίσκονται μέσα και γύρω από την ομάδα. Αυτά που κατατρώγαν τόσα χρόνια τα σωθικά του συλλόγου, που ήθελαν να τον συρρικνώσουν και να τον διατηρούν μικρό για να μπορούν να εξυπηρετούν τα δικά τους σκοτεινά συμφέροντα.

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της νέας ιστορίας ενός πραγματικά ενωμένου και μεγάλου Παναθηναϊκού.

 


Πράσινο μανιφέστο (μέρος 1ο)

Κατηγορία:
Θα δώσει, λέει, ο ραλίστας συνέντευξη τύπου τη Μεγάλη Τρίτη και εικάζεται ότι θα τοποθετηθεί για τα τρέχοντα ζητήματα στην ομάδα (συλλαλητήριο, συνεργασία με ΠΕΚ κλπ.) - αλλά πάντα υπάρχει η περίπτωση να μην πει τίποτα, λες και την περασμένη Κυριακή δε συνέβη κάτι το μεγαλειώδες και σπάνιο (πόσες συγκεντρώσεις των 30.000 ατόμων έχετε δει να οργανώνονται στην Αθήνα;). Η ΠΕΚ προτίθεται να τον προλάβει καταθέτοντας πρόταση εξαγοράς της ΠΑΕ τη Μεγάλη Δευτέρα, ύψους €100 εκ., ώστε να τον αναγκάσει να πάρει θέση την Τρίτη. Θυμίζει σενάριο από ταινία με επιχειρηματικό περιεχόμενο και γιάπηδες της δεκαετίας του '80 - σαν να οραματίζομαι τον Michael Douglas στο ρόλο του Βγενόπουλου να αποφασίζει την επιθετική εξαγορά του Παναθηναϊκού από το γραφείο του στον 78ο όροφο ενός ανύπαρκτου ουρανοξύστη στην Αθήνα. Για το ρόλο του Τζίγγερ θα πρότεινα τον Jim Carrey, κατά προτίμηση όπως έπαιζε στην ταινία "Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος".

Σαν οπαδός του Παναθηναϊκού (και όχι φίλαθλος), έχοντας περάσει πάμπολλες στιγμές στο πέταλο της 13 και σε εποχές που κυριολεκτικά έβραζε, θέλω να πω ότι δε με νοιάζει αν την ΠΑΕ θα την πάρει ο Βγενόπουλος, ο Σάλλας ή ομάδα εφοπλιστών. Ούτε θεωρώ το όψιμο ενδιαφέρον του Mr. MIG ως επίδειξη αγνής αγανάκτησης που όλως τυχαίως βγήκε τώρα στο προσκήνιο. Είναι δεδομένο ότι το λαϊκό έρεισμα που προσδίδει η (επιτυχημένη) ιδιοκτησία ενός συλλόγου με εκατομμύρια ακολουθητές αποτελεί δυνατό χαρτί στα χέρια αυτού που το έχει, και όποιος το αρνείται απλώς λέει ψέματα. Θα ήταν το ίδιο αν ο MIG π.χ. έκανε μήνυση σε όλους τους πολιτικούς που τολμούσαν να του κάνουν κριτική έχοντας 3 εκατομμύρια Παναθηναϊκούς να πίνουν νερό στο όνομά του; Στην Ελλάδα που όλα δικαιολογούνται κατά το προσωπικό συμφέρον, όχι.

Αυτό που με νοιάζει είναι να φύγει ο ραλίστας, η οικογένειά του και όλο το ελεεινό, σαθρό, εμετικό σύστημα που έχει στηθεί γύρω από την ομάδα. Ένα σύστημα που επεκτείνεται οπουδήποτε μπορεί να φτάσει η δύναμη της οικογένειας Βαρδινογιάννη - και όλοι ξέρουμε πόσο μεγάλη δύναμη έχει. Χαρακτηριστικά, και δυστυχώς όχι μεμονωμένα, τα παραδείγματα που αναφέρει ο δημοσιογράφος Στέλιος Μαρκάκης στο πολύ αξιόλογο blog του - παραδείγματα που καταδεικνύουν ότι οι σφουγγοκωλάριοι και οι... Γκοτζίλες έχουν όχι αποκτήσει απλά την εύνοια του συστήματος αλλά έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους τόση δύναμη, με τις ευχές και την προστασία της ιδιοκτησίας, που γίνονται επικίνδυνοι.

Από την άλλη με βάζει σε σκέψεις που ανάμεσα στους πρώτους που έτρεξαν να πάρουν φανερά το μέρος του Mr. MIG (προφανώς στο πλαίσιο ενός κυκλωτικού σχεδίου) ήταν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, που δεν δίστασαν μάλιστα να τον χαρακτηρίσουν ως "λαϊκό άνθρωπο σαν κι αυτούς" (!) Καταλαβαίνω ότι μετά από πολλά χρόνια αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν βήμα να εκφραστούν, μιας και ο Τζίγγερ και το κονκλάβιό του έχουν αποκλείσει ένα τεράστιο μέρος της παναθηναϊκής ιστορίας. Ούτε αμφισβητώ την πραγματική αγάπη τους για τον σύλλογο - όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να τραγουδάει τον ύμνο και να κλαίει κάθε αμφιβολία πάει περίπατο. Αλλά θα περίμενα μια στάση λίγο πιο προσεκτική και εξεταστική ως προς τις προθέσεις του Βγενόπουλου. Αυτές οι προθέσεις του, όχι ως προς το όραμά του για τον Παναθηναϊκό αλλά ως προς τη χρησιμοποίηση του Παναθηναϊκού ως μέσου πίεσης για άλλους σκοπούς, είναι που με κάνουν να κρατιέμαι. Θα μου πεις, οποιοσδήποτε κι αν ήταν στη θέση του MIG θα είχε τις ίδιες προθέσεις - ακόμα και ο Βαρδινογιάννης κάνει το ίδιο τώρα. Ναι, αλλά ο Βαρδινογιάννης έχει καταφέρει το αδύνατο: να στρέψει 3 εκατομμύρια κόσμο (μείον καμιά... χιλιάδα σφουγγοκωλάριους και παρατρεχάμενους) εναντίον του ενώ θα μπορούσε να τους έχει μαζί του. Επιπλέον, οι ευρύτερες κινήσεις του Βγενόπουλου έκαναν αμέσως φανερή τη σύνδεση της αυξημένης επιχειρηματικής δραστηριότητάς του με το προφίλ που προσπαθεί να περάσει ως οπαδός του Παναθηναϊκού και μάλιστα "λαϊκός".

(συνεχίζεται...)