Αν με ρωτούσες πριν ένα χρόνο τι προοπτικές διαβλέπω στη ζωή μου θα σου έλεγα "καμία" - αδράνεια στα προσωπικά, τέλμα στα επαγγελματικά, ανάγκη προσαρμογής σε μία ακόμα αλλαγή, αλλά και ένα μικρό φως που (όσο κι αν ήθελα να εθελοτυφλώ) λαμπύριζε ασθενικά αλλά σταθερά. Εκ των υστέρων βλέπω ότι εκείνη η περίοδος αποτελούσε την απαραίτητη καθοδική φάση του κύκλου, αυτή που βρίσκεται λίγο πριν, κατά τη διάρκεια και λίγο μετά το πέρασμα από το κατώτατο σημείο. Πέρασα άσχημα εκείνη την περίοδο, έτρωγα τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη σαν το Τζανετάκο, αμφέβαλα για τη μοναδική ικανότητά μου για την οποία δεν είχα ποτέ σκεφτεί διαφορετικά. Ειδικά αυτό το τελευταίο ήταν τεράστια ήττα, όμως το πάλεψα και κατάφερα να το ξεπεράσω.

Ένα χρόνο μετά, λοιπόν, ούτε στα πιο άγρια όνειρά μου θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα βρισκόμουν στη σημερινή κατάσταση. Με (όχι απόλυτη) χρονική σειρά: μετακόμισα, απόκτησα γάτα (μπορεί να φαίνεται trivial αλλά είναι πολύ σημαντικό), έκανα ουσιαστική πρόοδο με τη διατριβή μου, βελτίωσα τη σχέση μου με τη σύντροφό μου, ανέβασα την απόδοσή μου στη δουλειά, βελτίωσα τα οικονομικά μου, και πριν λίγο καιρό παντρεύτηκα. Ναι, παντρεύτηκα, αγαπητέ αναγνώστη (αν έχει μείνει κανείς), το έβαλα το δαχτυλίδι, έδωσα τον όρκο, ξεκίνησα οικογένεια, όπως θες πες το. Ή, κατά την εκκλησιαστική άποψη εκπορνεύτηκα, αφού ο γάμος ήταν πολιτικός. Μας ήρθε, να πούμε, τώρα στην τρέλα έτσι, μας ήρθε να παντρευτούμε, γουστάραμε γάμο, και τον κάναμε. Απλά, όμορφα και προπάντων επί της ουσίας.

Παρένθεση: Τελικά το δαχτυλίδι του γάμου έχει μαγικές ιδιότητες όπως το δαχτυλίδι του Σάουρον. Κάνει τους άλλους να σε βλέπουν πιο σοβαρά και να σε αποδέχονται πιο εύκολα, ανοίγει πόρτες προς ανθρώπους που θέλεις αλλά και προς ανεπιθύμητους, σε κάνει "part of the family", ακόμα κι αν η σχέση σου με τον/τη σύζυγο κοντεύει να κλείσει δεκαετία. Επίσης, είναι εντυπωσιακό πώς μια τελετή 10 λεπτών σε κάποιο Δημαρχείο δίνει σε πολύ κόσμο τόση ατελείωτη χαρά, απείρως περισσότερη από τη χαρά που πρέπει να δίνει η συνειδητοποίηση ότι μέσα σε αυτόν τον ατομικιστικό κόσμο δύο άνθρωποι έχουν εδώ και 10 χρόνια βρει το άλλο τους μισό και πρόκειται να πορευτούν μαζί ανεξάρτητα από τη νομική υπόσταση της σχέσης τους ή/και τη χρονική επισημοποίησή της. Κλείνει η παρένθεση.

Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να λες "η γυναίκα μου" και να εννοείς κάτι περισσότερο από απλώς το άλλο μέλος της σχέσης σου, όσο μακροχρόνια κι αν είναι. Θα μου πεις βέβαια ότι αν έχεις αποφασίσει ότι θα είσαι με τον σύντροφό σου για το υπόλοιπο της ζωής σου λίγη σημασία έχει αν είσαι παντρεμένος ή όχι. Δεκτό, αλλά από την άλλη αφού το έχεις αποφασίσει γιατί να μην αναλάβεις και τις τυπικές ευθύνες (νομικές κλπ.) της συμβίωσης; Η αδέσμευτη μακροχρόνια σχέση (ειδικά όταν καταλήγει στη δημιουργία οικογένειας) μου φέρνει αρκετά σε safe play - ναι μεν είμαστε μαζί αλλά αφήνουμε μια καβάντζα για να την κάνουμε χωρίς συνέπειες, αν η περίσταση το απαιτεί.

Τέλος πάντων, things are looking up, που λένε και στο χωριό μου, η Περσεφόνη μεγαλώνει και ομορφαίνει (αυτό για το Ξωτικό που ρωτούσε χτες), και μέσα στον πανικό της δουλειάς, του διδακτορικού και της στράτευσής μου στις αρχές του επόμενου χρόνου ψάχνουμε για σπίτι καθώς για καινούριο αυτοκίνητο για τη σύζυγο. Μεγάλες αλλαγές, για ακόμα μια φορά, μόνο που τώρα είναι επιθυμητές και ευχάριστες (εκτός από το γαμωφανταριλίκι).

Και επειδή πρέπει να υπάρχει και η απαραίτητη μουσική υπόκρουση, όση ώρα έγραφα αυτό το post έτρεχε στο μυαλό μου το παρακάτω τραγούδι από μια καλή αλλά παρεξηγημένη μπάντα της εποχής της Britpop:



Shed Seven - Getting Better