You can't always get what you want - or can you?
Ας πούμε ότι δυνητικά έχεις τον τρόπο τις περισσότερες φορές να παίρνεις με "όμορφο" (ή τουλάχιστον όχι μη-αποδεκτό) τρόπο αυτό που θέλεις, ακόμα και όταν δεν το δικαιούσαι. Ο τρόπος καθεαυτός είναι αδιάφορος - χαριτωμένη συμπεριφορά, αφοπλιστική ειλικρίνεια, ευγένεια, όλα παίζουν. Δεν μιλάμε για πίεση, εκβιασμό, πλάγια/παράνομα μέσα κλπ. Το ερώτημα είναι: το κάνεις, και αν ναι, σε ποιο βαθμό;
Εγώ, για παράδειγμα δείχνω τόσο πολύ nice guy που εκμεταλλευόμενος αυτό το χαρακτηριστικό έχω κάμποσες φορές γλυτώσει δυσάρεστες μικροκαταστάσεις (μία κλήση, ένα πρόστιμο στην Εφορία και άλλα τέτοια ψιλά) αλλά κωλώνω να το χρησιμοποιήσω για πιο μεγάλες "διευκολύνσεις", ειδικά όταν πρόκειται να ρίξω κάποιον άλλο προκειμένου να ευνοηθώ ο ίδιος. Ή μάλλον δεν κωλώνω, ούτε φοβάμαι τις πιθανές συνέπειες, αλλά ενεργοποιείται μέσα μου ένα αίσθημα δικαίου που δε μπορώ να το παρακάμψω. Όλως τυχαίως, αυτό το αίσθημα δικαίου σχεδόν εκμηδενίζεται όταν συναλλάσσομαι με την Εφορία, αλλά κι εκεί είμαι συνήθως τυπικός στις υποχρεώσεις μου.
Από την άλλη, γενικώς η τσαχπινιά και η γαλιφιά πουλάει και όποιος τη δουλεύει καλά κερδίζει. Πάλι, έχω προσωπικά παραδείγματα ανθρώπων που όχι μόνο έχουν πάρει πολύ περισσότερα από όσα δικαιούνται (σε πολλούς τομείς - δε χρειάζεται να το συγκεκριμενοποιήσω), αλλά και αυτοί που τους τα έδωσαν είναι οι ίδιοι ικανοποιημένοι και χαρούμενοι. Είναι τελικά τόσο εύκολο να εκμεταλλευτείς τον άλλο με μια ευγενική ή χαριτωμένη συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι out of the norm; Πού πάει το περί δικαίου αίσθημα σε όσους χρησιμοποιούν μια τέτοια στρατηγική (γιατί περί τέτοιας πρόκειται); Πόσο μπορεί να ικανοποιείται κάποιος που παίρνει κάτι που δεν του αξίζει; Ή μήπως δεν το γνωρίζει;
Κλισέ το post, αλλά τα ερωτήματα μού γεννήθηκαν σήμερα έχοντας μόλις γλυτώσει το προαναφερθέν πρόστιμο και νιώθωντας μια τόση δα μικρή ενοχούλα που με παραξένεψε.
Επεκτείνω λίγο το θέμα, θέτοντάς το σε κατά προσέγγιση μαφαλντικό context (γιατί δυστυχώς δεν έχω πρόχειρα στο γραφείο τα τεύχη της Μαφάλντα). Ρωτάει λοιπόν ο Μιγκελίτο τον Φελίπε ποια είναι η στάση που πρέπει να έχει κανείς στη ζωή: Να το παίζει αδιάφορος για να μην τον ενοχλεί κανείς; Να δείχνει αυτάρκης για να τον σέβονται όλοι; Να δείχνει αδύναμος για να τον βοηθούν όλοι; Η συνέχεια της βινιέτας είναι διαφορετική αλλά το ερώτημα έχει τη δική του ξεχωριστή οντότητα.
Εγώ, για παράδειγμα δείχνω τόσο πολύ nice guy που εκμεταλλευόμενος αυτό το χαρακτηριστικό έχω κάμποσες φορές γλυτώσει δυσάρεστες μικροκαταστάσεις (μία κλήση, ένα πρόστιμο στην Εφορία και άλλα τέτοια ψιλά) αλλά κωλώνω να το χρησιμοποιήσω για πιο μεγάλες "διευκολύνσεις", ειδικά όταν πρόκειται να ρίξω κάποιον άλλο προκειμένου να ευνοηθώ ο ίδιος. Ή μάλλον δεν κωλώνω, ούτε φοβάμαι τις πιθανές συνέπειες, αλλά ενεργοποιείται μέσα μου ένα αίσθημα δικαίου που δε μπορώ να το παρακάμψω. Όλως τυχαίως, αυτό το αίσθημα δικαίου σχεδόν εκμηδενίζεται όταν συναλλάσσομαι με την Εφορία, αλλά κι εκεί είμαι συνήθως τυπικός στις υποχρεώσεις μου.
Από την άλλη, γενικώς η τσαχπινιά και η γαλιφιά πουλάει και όποιος τη δουλεύει καλά κερδίζει. Πάλι, έχω προσωπικά παραδείγματα ανθρώπων που όχι μόνο έχουν πάρει πολύ περισσότερα από όσα δικαιούνται (σε πολλούς τομείς - δε χρειάζεται να το συγκεκριμενοποιήσω), αλλά και αυτοί που τους τα έδωσαν είναι οι ίδιοι ικανοποιημένοι και χαρούμενοι. Είναι τελικά τόσο εύκολο να εκμεταλλευτείς τον άλλο με μια ευγενική ή χαριτωμένη συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι out of the norm; Πού πάει το περί δικαίου αίσθημα σε όσους χρησιμοποιούν μια τέτοια στρατηγική (γιατί περί τέτοιας πρόκειται); Πόσο μπορεί να ικανοποιείται κάποιος που παίρνει κάτι που δεν του αξίζει; Ή μήπως δεν το γνωρίζει;
Κλισέ το post, αλλά τα ερωτήματα μού γεννήθηκαν σήμερα έχοντας μόλις γλυτώσει το προαναφερθέν πρόστιμο και νιώθωντας μια τόση δα μικρή ενοχούλα που με παραξένεψε.
Επεκτείνω λίγο το θέμα, θέτοντάς το σε κατά προσέγγιση μαφαλντικό context (γιατί δυστυχώς δεν έχω πρόχειρα στο γραφείο τα τεύχη της Μαφάλντα). Ρωτάει λοιπόν ο Μιγκελίτο τον Φελίπε ποια είναι η στάση που πρέπει να έχει κανείς στη ζωή: Να το παίζει αδιάφορος για να μην τον ενοχλεί κανείς; Να δείχνει αυτάρκης για να τον σέβονται όλοι; Να δείχνει αδύναμος για να τον βοηθούν όλοι; Η συνέχεια της βινιέτας είναι διαφορετική αλλά το ερώτημα έχει τη δική του ξεχωριστή οντότητα.
Το θεωρητικό μέρος του τριλήμματος του Μιγκελίτο είναι σχετικά εύκολο. Βέβαια, δεν είναι απαράιτητο ότι έχουμε όλοι την ίδια απάντηση. Το δύσκολο είναι στο πεδίο της πράξης και μπορεί να υπάρξει μεγάλη πάλη ανάμεσα σε αυτό, που δεοντολογικά σκέφτεσαι και αυτό, που πραγματικά κάνεις. Εάν το επιτύχεις αυτό, μπορείς μάλιστα και να προσαρμόζεσαι στις περιστάσεις χωρίς αυτό να δείχνει χαμαιλεοντισμό και κουτοπονηρία, ή μάλλον καλύτερα να ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ χαμαιλεοντισμός και κουτοπονηριά.
Τον αδιάφορο δεν τον ενοχλεί κανείς, ούτε τον βοηθά κανείς. Ούτε, όμως, μπορεί να μάθει κάτι από τους άλλους. Δεν ενοχλεί τους άλλους και ο ίδιος ούτε και τους βοηθά.
Ο αδύναμος, τώρα. Το θέμα είναι εάν οι άλλοι βοηθούν τον αδύναμο ή ικανοποιούν κάποιο αίσθημα ανωτερώτητας. Ο ίδιος ο αδύναμος από την άλλη δεν είναι ότι βοηθιέται αλλά μπλέκει σε έναν κυκεώνα εξάρτησης.
Προφανώς μένει ο αυτάρκης, ο οποίος είναι αντικείμενο σεβασμού, αλλά και σέβεται τους άλλους, αναγνωρίζει τις αδυναμίες του, όπως και των άλλων και μπορεί να βοηθήσει και να δεχθεί βοήθεια χωρίς τα παράφερνα της εξάρτησης κλπ.
ΟΚ η απάντηση μου είναι αρκετά κλισέ.
Σε αυτο το ερώτημα εμμεσα απαντας σε προηγούμενη φράση του πόστ
*δεν κωλώνω, ούτε φοβάμαι τις πιθανές συνέπειες, αλλά ενεργοποιείται μέσα μου ένα αίσθημα δικαίου που δε μπορώ να το παρακάμψω*
Αδιάφοροι και ανθρωποι που πρέπει να δειχνουν αυτάρκεις (με την καλή έννοια) ειμαστε ολοι οι μικροαστοί.
Ασχετο, θα ψαξω να βρω παλια τευχη Μαφαλντα
εκει μαλιστα
θα είχες φαντάζομαι ενοχές για ευνοικη συμπεριφορα
που θα γέμιζαν 10 ποστ
Αγαπητέ Ντροπαλέ,
Εκ των υστέρων μετάνιωσα που επέκτεινα το ερώτημα βάζοντας το τρίλημμα του Μιγκελίτο, αλλά ό,τι γράφεται δε σβήνει. Κι αυτό γιατί ήταν εντελώς out of context σε σχέση με τη χρήση του στη βινιέτα. Σε κάθε περίπτωση συμφωνώ προφανώς ότι ο αυτάρκης έχει το μεγαλύτερο προτέρημα. Κλισέ και το σχόλιο.
JoaN, μερικές φορές νομίζω ότι πρέπει να ακολουθούμε ακραίες απόψεις. Δεν είναι πανάκεια η μέση οδός...
Γερμανέ, κι εγώ κάνω bookmark το "αδιάφοροι είμαστε όλοι οι μικροαστοί". Από τις πιο ουσιαστικές κουβέντες που έχω διαβάσει εδώ και καιρό...
Narita, φαντάζεσαι; Θα είχα αυτοκτονήσει από τις τύχεις αν είχα τον χαρακτήρα που έχω τώρα lol
Πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευση.
Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι όπως έχει γίνει η σύγχρονη ζωή μας - "the thin ice of modern life", όπως εξαιρετικά εύστοχα την χαρακτήρισαν οι Floyd - δυστυχώς ο άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα για να επιβιώσει.
Καλό Σ/Κ!
Food for thought για το Σαββατόβραδο lol
Δεν θα πω πως δεν έχω εκμεταλλευτεί κι εγώ κάποιες καταστάσεις,στις δημόσιες υπηρεσίες παράδειγμα, καθότι γυναίκα είναι εύκολο να προσπεράσεις κάποιες θέσεις και να βρεθείς να εξυπηρέτησε πριν από κάποιους που ήταν εκεί πριν.
Η Ελλάδα ευνοεί τέτοιες καταστάσεις και αναρωτιέμαι υπάρχει κάποιος που ενώ είχε την δυνατότητα να το κάνει το αρνήθηκε;
Τα πράγματα όμως διαφέρουν σε περιπτώσεις που παραβιάζονται τα δικαιώματα άλλων ή σε περιπτώσεις που βλάπτονται άλλοι για να ευνοηθείς εσύ.
Τότε έχει να κάνει με τα όρια της ηθικής του καθενός μας.
Όσον αφορά τη στάση ζωής,ας προσπαθήσει ο καθένας μας να διεκδικεί πράγματα που αξίζει να αποκτήσει και ας αγωνίζεται με γνώμονα την ηθική για την απόκτηση τους.