You can't always get what you want - or can you?

Κατηγορία:
Ας πούμε ότι δυνητικά έχεις τον τρόπο τις περισσότερες φορές να παίρνεις με "όμορφο" (ή τουλάχιστον όχι μη-αποδεκτό) τρόπο αυτό που θέλεις, ακόμα και όταν δεν το δικαιούσαι. Ο τρόπος καθεαυτός είναι αδιάφορος - χαριτωμένη συμπεριφορά, αφοπλιστική ειλικρίνεια, ευγένεια, όλα παίζουν. Δεν μιλάμε για πίεση, εκβιασμό, πλάγια/παράνομα μέσα κλπ. Το ερώτημα είναι: το κάνεις, και αν ναι, σε ποιο βαθμό;

Εγώ, για παράδειγμα δείχνω τόσο πολύ nice guy που εκμεταλλευόμενος αυτό το χαρακτηριστικό έχω κάμποσες φορές γλυτώσει δυσάρεστες μικροκαταστάσεις (μία κλήση, ένα πρόστιμο στην Εφορία και άλλα τέτοια ψιλά) αλλά κωλώνω να το χρησιμοποιήσω για πιο μεγάλες "διευκολύνσεις", ειδικά όταν πρόκειται να ρίξω κάποιον άλλο προκειμένου να ευνοηθώ ο ίδιος. Ή μάλλον δεν κωλώνω, ούτε φοβάμαι τις πιθανές συνέπειες, αλλά ενεργοποιείται μέσα μου ένα αίσθημα δικαίου που δε μπορώ να το παρακάμψω. Όλως τυχαίως, αυτό το αίσθημα δικαίου σχεδόν εκμηδενίζεται όταν συναλλάσσομαι με την Εφορία, αλλά κι εκεί είμαι συνήθως τυπικός στις υποχρεώσεις μου.

Από την άλλη, γενικώς η τσαχπινιά και η γαλιφιά πουλάει και όποιος τη δουλεύει καλά κερδίζει. Πάλι, έχω προσωπικά παραδείγματα ανθρώπων που όχι μόνο έχουν πάρει πολύ περισσότερα από όσα δικαιούνται (σε πολλούς τομείς - δε χρειάζεται να το συγκεκριμενοποιήσω), αλλά και αυτοί που τους τα έδωσαν είναι οι ίδιοι ικανοποιημένοι και χαρούμενοι. Είναι τελικά τόσο εύκολο να εκμεταλλευτείς τον άλλο με μια ευγενική ή χαριτωμένη συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι out of the norm; Πού πάει το περί δικαίου αίσθημα σε όσους χρησιμοποιούν μια τέτοια στρατηγική (γιατί περί τέτοιας πρόκειται); Πόσο μπορεί να ικανοποιείται κάποιος που παίρνει κάτι που δεν του αξίζει; Ή μήπως δεν το γνωρίζει;

Κλισέ το post, αλλά τα ερωτήματα μού γεννήθηκαν σήμερα έχοντας μόλις γλυτώσει το προαναφερθέν πρόστιμο και νιώθωντας μια τόση δα μικρή ενοχούλα που με παραξένεψε.

Επεκτείνω λίγο το θέμα, θέτοντάς το σε κατά προσέγγιση μαφαλντικό context (γιατί δυστυχώς δεν έχω πρόχειρα στο γραφείο τα τεύχη της Μαφάλντα). Ρωτάει λοιπόν ο Μιγκελίτο τον Φελίπε ποια είναι η στάση που πρέπει να έχει κανείς στη ζωή: Να το παίζει αδιάφορος για να μην τον ενοχλεί κανείς; Να δείχνει αυτάρκης για να τον σέβονται όλοι; Να δείχνει αδύναμος για να τον βοηθούν όλοι; Η συνέχεια της βινιέτας είναι διαφορετική αλλά το ερώτημα έχει τη δική του ξεχωριστή οντότητα.
 

10 comments so far.

  1. Φράνσις 9/5/08 10:22 π.μ.
    Με ρούμπωσες παλι ρε συ exit! Αν σου πω οτι συμφωνώ οριζοντίως και καθέτως με το ποστ αθ είμαι κοινότοπη. Εχω ακριβως το ίδιο ή κατα πολυ παρόμοιο "πρόβλημα". Επισης μικροδείχνω σκανδαλωδώς και ενδεχομένως στις διαφορες υπηρεσίες που πηγαίνω, εχω παντα την απορία αν αυτο που πετυχα, όταν το πετυχαίνω, είναι λογω της ευγένειας ή λογω των πειστικών επιχειρηματων μου. Επειδή εχω ως σπορ να μαζοχίζομαι με τετοια ερωτήματα, εχω καταλήξει στο εξής: κανε αυτο που υπαγεορευει η συνείδησή σου να κανεις, ακου την εσωτερική σου φωνή, αν εχεις τέτοια, και όταν σε παίρνει προσπαθησε να γλυτώσεις το τομαρι σου. ξερω οτι το τελευταιο ισως το θεωρήσεις αντιφατικό με την υπολοιπη προταση, αλλα μπορώ να το σώσω! Δηλαδή: αν λαβεις υποψη σου ότι το κρατος, και κυρίως το ελληνικο κρατος είναι ενα οργιο κουτοπονηριάς, αυθαιρεσίας και αναισθησίας, αυτο που μπορεις κατα τη γνωμημ μου να κανεις, δεδομενων καποιων αξιών και αρχών που σε διέπουν, είναι να διεκδικεις σταθερά και να σφαζεις με το μπαμπάκι. Γιατι να νιώθεις ενοχος και ολοι μας, όταν είσαι νοματαγης, σε γενικές γραμμες, σέβεσαι τους συνανθρωπους σου, και προσπαθείς να μην τους αδικείς, όταν καταφέρνεις, να γλιτωσεις καποιο προστιμο; Στο κατω κατω ακομη και το Δίκαιο αανγνωρίχει το ενστικτο αυτοσυντηρησης και γιαυτό ακριβως απαγορεύει την όρκιση του κατηγορουμενου για καποιο αδίκημα, καθως και του επιτρεπει το δικαιωμα σιωπης και αυτοϋπόθαλψης. Εκανες ας πουμε μια λαδιά; Αν διωκεσαι, εχεις απολυτο και εκ του νομου δικαιωμα να κανεις τον Κινέζο. Αλλα όχι να παραπλανησεις τις αρχες με τη μεθοδο: "αυτος το εκανε κυρια Προεδρε, εχω και αποδείξεις", όταν γνωριχεις βεβαι οτι αυτο που λες είναι καραμπινατο ψέμα ετσι; Δε θελω να επεκταθω σε νομικα πρωινιάτικα, αλλα νομιζω καταλαβαινεις τη διαφορά. ¨Εν ολιγοις, νομιζω πως οσοι ειμαστε τα "προβατα" αυτης της κωλοκοινωνίας η οποια ουτε ανταμοιβει ,ουτε προωθει τη εντιμοτητα, δικαιούμαστε καποια φορα κι εμεις οχι να παρανομήσουμε ,αλλα αν τη σκαπουλαρουμε.Μεγαλο θεμα ανοιξες, αλλα προς το παρον εχω να πω. Κοιτα που δε θυμαμαι καθολου τη συνεχεια του στρπ της Μαφαλντα ρε γαμωτο για να σου απαντήσω αναλόγως.(Ποτε μην λυπασαι που στερεις το κρατος απο χρήμα.Αυτο για να μας δωσε λεφτα μας πινει το αιμα πρωτα, είναι ο μεγαλυτερος ψιλικατζης exit μου, οποτε no mercy. Ευγένεια και σεβασμος ατου αλλου αλλα να θυμασαι πως το κρατος είναι αναγκαιο κακό. Με ίση βαρύτητα στις δυο λεξεις.
  2. Ντροπαλός 9/5/08 11:53 π.μ.
    Καλημέρα exit,
    Το θεωρητικό μέρος του τριλήμματος του Μιγκελίτο είναι σχετικά εύκολο. Βέβαια, δεν είναι απαράιτητο ότι έχουμε όλοι την ίδια απάντηση. Το δύσκολο είναι στο πεδίο της πράξης και μπορεί να υπάρξει μεγάλη πάλη ανάμεσα σε αυτό, που δεοντολογικά σκέφτεσαι και αυτό, που πραγματικά κάνεις. Εάν το επιτύχεις αυτό, μπορείς μάλιστα και να προσαρμόζεσαι στις περιστάσεις χωρίς αυτό να δείχνει χαμαιλεοντισμό και κουτοπονηρία, ή μάλλον καλύτερα να ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ χαμαιλεοντισμός και κουτοπονηριά.
    Τον αδιάφορο δεν τον ενοχλεί κανείς, ούτε τον βοηθά κανείς. Ούτε, όμως, μπορεί να μάθει κάτι από τους άλλους. Δεν ενοχλεί τους άλλους και ο ίδιος ούτε και τους βοηθά.
    Ο αδύναμος, τώρα. Το θέμα είναι εάν οι άλλοι βοηθούν τον αδύναμο ή ικανοποιούν κάποιο αίσθημα ανωτερώτητας. Ο ίδιος ο αδύναμος από την άλλη δεν είναι ότι βοηθιέται αλλά μπλέκει σε έναν κυκεώνα εξάρτησης.
    Προφανώς μένει ο αυτάρκης, ο οποίος είναι αντικείμενο σεβασμού, αλλά και σέβεται τους άλλους, αναγνωρίζει τις αδυναμίες του, όπως και των άλλων και μπορεί να βοηθήσει και να δεχθεί βοήθεια χωρίς τα παράφερνα της εξάρτησης κλπ.
    ΟΚ η απάντηση μου είναι αρκετά κλισέ.
  3. JoaN 9/5/08 4:15 μ.μ.
    Έλα ντε? Κάπου στη μέση θαρρώ πως είναι η απάντηση...
  4. [Germanos] 10/5/08 3:38 μ.μ.
    Το ερωτημα του Μιγκελίτο το βάζω στα bookmark , διοτι ειναι σημείο αναφοράς - εστω και απλοικό σημείο αναφοράς.
    Σε αυτο το ερώτημα εμμεσα απαντας σε προηγούμενη φράση του πόστ
    *δεν κωλώνω, ούτε φοβάμαι τις πιθανές συνέπειες, αλλά ενεργοποιείται μέσα μου ένα αίσθημα δικαίου που δε μπορώ να το παρακάμψω*
    Αδιάφοροι και ανθρωποι που πρέπει να δειχνουν αυτάρκεις (με την καλή έννοια) ειμαστε ολοι οι μικροαστοί.

    Ασχετο, θα ψαξω να βρω παλια τευχη Μαφαλντα
  5. Unknown 10/5/08 8:21 μ.μ.
    που να ήσουν και γκόμενα ρε exit και δη θεογκομενα..

    εκει μαλιστα
    θα είχες φαντάζομαι ενοχές για ευνοικη συμπεριφορα
    που θα γέμιζαν 10 ποστ
  6. exitmusician 10/5/08 10:59 μ.μ.
    Πωπω, Ξωτικό, από πού ν'αρχίσω και πού να τελειώσω! Σε ό,τι έχει να κάνει με το κράτος, δεν έχω κανένα ηθικό ενδοιασμό για μικρές "διευκολύνσεις", για τους λόγους που ανέφερες και έχοντας προσωπικά παραδείγματα αδικίας και ανισότητας στη μεταχείριση. Η αδυναμία είναι όταν μπαίνουν άλλοι άνθρωποι στη μέση, και νομίζω ότι αυτή είναι η λογική στάση. Γιαυτό απορώ και εξανίσταμαι με όσους χρησιμοποιούν πλάγια αλλά όχι παράνομα μέσα. Πάντως για το κράτος δεν έχω κανένα πρόβλημα. Παλιότερα είχα κι εκεί κολλήματα αλλά αφού είδα στο πετσί μου τι σημαίνει "διαδικασία" στο Δημόσιο μου έφυγε κάθε αμφιβολία.

    Αγαπητέ Ντροπαλέ,

    Εκ των υστέρων μετάνιωσα που επέκτεινα το ερώτημα βάζοντας το τρίλημμα του Μιγκελίτο, αλλά ό,τι γράφεται δε σβήνει. Κι αυτό γιατί ήταν εντελώς out of context σε σχέση με τη χρήση του στη βινιέτα. Σε κάθε περίπτωση συμφωνώ προφανώς ότι ο αυτάρκης έχει το μεγαλύτερο προτέρημα. Κλισέ και το σχόλιο.

    JoaN, μερικές φορές νομίζω ότι πρέπει να ακολουθούμε ακραίες απόψεις. Δεν είναι πανάκεια η μέση οδός...

    Γερμανέ, κι εγώ κάνω bookmark το "αδιάφοροι είμαστε όλοι οι μικροαστοί". Από τις πιο ουσιαστικές κουβέντες που έχω διαβάσει εδώ και καιρό...

    Narita, φαντάζεσαι; Θα είχα αυτοκτονήσει από τις τύχεις αν είχα τον χαρακτήρα που έχω τώρα lol
  7. Pan 16/5/08 4:49 μ.μ.
    Καλησπέρα!

    Πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευση.

    Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι όπως έχει γίνει η σύγχρονη ζωή μας - "the thin ice of modern life", όπως εξαιρετικά εύστοχα την χαρακτήρισαν οι Floyd - δυστυχώς ο άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα για να επιβιώσει.

    Καλό Σ/Κ!
  8. exitmusician 17/5/08 9:11 μ.μ.
    Καλησπέρα Pan! Αυτό που λες είναι μια προέκταση των ερωτημάτων μου: πρέπει να χρησιμοποιεί κανείς όλα τα όπλα που έχει ή μέχρι ενός σημείου; Αν ισχύει το δεύτερο, μέχρι ποιου σημείου;

    Food for thought για το Σαββατόβραδο lol
  9. Σταλαγματιά 18/5/08 4:03 π.μ.
    Ακριβώς τα ίδια ερωτήματα παιδεύουν κι εμένα.
    Δεν θα πω πως δεν έχω εκμεταλλευτεί κι εγώ κάποιες καταστάσεις,στις δημόσιες υπηρεσίες παράδειγμα, καθότι γυναίκα είναι εύκολο να προσπεράσεις κάποιες θέσεις και να βρεθείς να εξυπηρέτησε πριν από κάποιους που ήταν εκεί πριν.
    Η Ελλάδα ευνοεί τέτοιες καταστάσεις και αναρωτιέμαι υπάρχει κάποιος που ενώ είχε την δυνατότητα να το κάνει το αρνήθηκε;
    Τα πράγματα όμως διαφέρουν σε περιπτώσεις που παραβιάζονται τα δικαιώματα άλλων ή σε περιπτώσεις που βλάπτονται άλλοι για να ευνοηθείς εσύ.
    Τότε έχει να κάνει με τα όρια της ηθικής του καθενός μας.
    Όσον αφορά τη στάση ζωής,ας προσπαθήσει ο καθένας μας να διεκδικεί πράγματα που αξίζει να αποκτήσει και ας αγωνίζεται με γνώμονα την ηθική για την απόκτηση τους.
  10. exitmusician 20/5/08 3:42 μ.μ.
    Αναστασία καλώς ήρθες καταρχήν. Είσαι περιεκτικότατη και σαφέστατη. Η κατά περίπτωση προσαρμογή της στάσης μας, με βάση τις επιπτώσεις που έχει στους άλλους, είναι ίσως η πιο σωστή λύση. Αλλά, όπως είπα και στη JoaN πιο πάνω, μερικές φορές είναι προτιμότερο να είσαι ακραίος παρά να ακολουθείς μέσες οδούς και τέτοια.

Something to say?