Whatever
Παρασκευή απόγευμα και ανέβαινα τη Σταδίου από Ομόνοια. Ανάμεσα στο πλήθος σκάει εντυπωσιακός τύπος από τις κυλιόμενες του Μετρό με το πιο immaculate κατάλευκο κοστούμι που έχω δει ποτέ. Πώς βλέπεις κάτι σειρές που κατεβαίνει ο άγγελος από τον ουρανό ή κάτι διαφημίσεις απορρυπαντικών με ρούχα «κάτασπρα και λαμπερά», κάπως έτσι. Μιλάμε, ο άνθρωπος φαινόταν να έχει κατεβεί από άλλο κόσμο. Ωραίος, νέος (περί τα 40) και, καθώς φαινόταν, επιτυχημένος επαγγελματίας. Ουάου ήταν το μόνο που σκέφτηκα - και δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα με κάτι τέτοια.
Όπως συνήθως συμβαίνει, μετά το αρχικό ξάφνιασμα άρχισε η αποδόμηση. Περπατώντας σχεδόν παράλληλα για 2-3 λεπτά υπέκλεψα μερικές φράσεις καθώς ο τύπος μιλούσε στο κινητό. Τον έκοψα για ανώτερο στέλεχος - αν μπόρεσα να καταλάβω σωστά ανάμεσα από τις περίπου 10 αναφορές στους "μαλάκες" και τις "καριόλες" που θα "γαμούσε" και το τεχνικό-χρηματοοικονομικό jargon που πέταγε ανάμεσα στα γαμήσια που θα έριχνε. Το όλο σύστημα συνοδευόταν από φωνή και τρόπο ομιλίας που έμοιαζε επικίνδυνα στον Μάκαρο τον Ψωμιάδη - συνδυαζοντας το λεξιλόγιο νταβατζή και τη μαγκιά νταλικέρη.
Ανεβαίνοντας τη Σταδίου πέρασα απέναντι στο ύψος του Φωκά ενώ ο τύπος συνέχισε ευθεία. Ακόμα και από το απέναντι πεζοδρόμιο, και μέχρι να τον χάσω από το οπτικό μου πεδίο, ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Αυτή η τυχαία "συνάντηση" (γιατί αμφιβάλλω αν αυτός με πρόσεξε) με τάραξε. Γενικώς, τα πιο μεγάλα φλας τα παθαίνω κάτι άκυρες στιγμές και με εντελώς άσχετες αφορμές.
Παρένθεση: οι πρωτόλειες απόπειρές μου να καταγράψω γεγονότα όπως αυτά τα φλας κατέληγαν στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο πρόχειρο ημερολόγιο και συνήθως στο καλάθι των αχρήστων. Άσε που παλιότερα δεν υπήρχε χρόνος και ιδιωτικός χώρος για να καταγραφούν σωστά και με συνέχεια. Το βασικότερο όμως που έλειπε ήταν η πίστη ότι αυτά που έγραφα με αντιπροσώπευαν, αφού όταν τα ξαναδιάβαζα φαίνονταν εντελώς γελοία.
Αυτές οι αφορμές ενεργοποιούν μνήμες και αφυπνίζουν σκέψεις (συνήθως όχι ευχάριστες) που καταφέρνω να κρύψω, γνωρίζοντας ότι η ενασχόλησή μου μ' αυτές και η επεξεργασία τους δεν είναι ευχάριστη. Τότε έρχομαι, θέλω δε θέλω, φάτσα-κάρτα με καταστάσεις που απέφευγα να αντιμετωπίσω - και επειδή εδώ και καιρό έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου πως ο,τιδήποτε προκύπτει θα το αντιμετωπίζω σε πραγματικό χρόνο, βρέθηκα στη μέση της Σταδίου να προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις που πετάγονταν στο μυαλό μου σαν jack-in-the-box.
Η σκέψη που κέρδισε τον αγώνα δρόμου με τις υπόλοιπες και έφτασε πρώτη στο μυαλό, περί αναντιστοιχίας του περιτυλίγματος με το εσωτερικό (ή αλλιώς "όλο μέλι και από τηγανίτα τίποτα"), δε με αφήνει αδιάφορο. Έχω συγχρωτιστεί αρκετές φορές με νεόκοπα και ανερχόμενα στελέχη που πίσω από ένα αψεγάδιαστο προσωπείο, με συνοδεία του ανάλογου ύφους, πετούσαν τη μία μπαρούφα πίσω από την άλλη και έδειχναν πλήρη άγνοια περιεχομένου ή συμπεριφέρονταν τουλάχιστον απαράδεκτα. Σε αυτό το θέμα νομίζω ότι τα κουτσοκαταφέρνω. Μπορεί π.χ. να μην φοράω γραβάτες εκ πεποιθήσεως - πιστεύω ότι δεν προσδίδει πλέον κανένα κύρος -και τα κοστούμια μου (όποτε φοράω) να μην είναι των χιλίων Ευρώ, αλλά δεν προσπαθώ μέσα από το ντύσιμό μου να πουλήσω κάτι το οποίο δεν είμαι. Ασφυκτιώ όταν πρέπει να δείχνω «κάπως» και συνήθως δεν το κάνω.
Υπήρχε όμως κάτι που με τσίγκλισε και που ομολογώ ότι δεν το περίμενα, ίσως επειδή δεν θέλω να το παραδεχτώ. Για μια στιγμή ζήλεψα. Ζήλεψα το ωραίο αυτό κοστούμι, τον αέρα και την άνεση του τύπου (έστω και αν όσα έλεγε με αηδίαζαν), τα λεφτά που προφανώς κερδίζει. Ζήλεψα επίσης που ο κόσμος εκτιμά την αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα με οποιοδήποτε κόστος και με οποιαδήποτε συμπεριφορά κι αν επιτυγχάνεται, που παραμυθιάζεται με το φαίνεσθαι, και που ορισμένοι άνθρωποι το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο. Θα μου πεις, εσύ επέλεξες να ακολουθήσεις τον αβέβαιο δρόμο που διαβαίνεις, ενώ θα μπορούσες να πουλάς τον εαυτό σου στον ιδιωτικό τομέα για πολύ περισσότερα χρήματα. Καμία αντίρρηση, έχω επίγνωση πού βρίσκομαι και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου. Γουστάρω που δε χρειάζεται να φοράω κοστούμια για να επιδείξω την αξία μου, που μπορώ ακόμα να γράψω ένα πολύ καλό paper φορώντας φόρμα και αθλητικά, να ακούσω μουσική χωρίς καμία απαγόρευση, να παράγω νέα επιστημονική γνώση. Όμως είναι άδικο, γιατί συχνά αλλού είναι η ουσία και αλλού πέφτει ο προβολέας και όλα τα πλεονεκτήματα που φέρνει μαζί του.
Μέχρι να φτάσω στο σπίτι είχα σχεδόν επανέλθει στην τάξη. Τα έβαλα κάτω και επαναλάμβανα σαν ποίημα μια φράση που μου είχε πει κάποτε ένας ακαδημαϊκός: «ο δύσκολος δρόμος είναι που έχει τη μεγαλύτερη αξία». Ηρέμησα κάπως, άρχισα να σκέφτομαι τα papers που σχεδιάζω να γράψω, έκανα σκέψεις για μετά το διδακτορικό - όμως ένα αγκαθάκι με τσιμπούσε πού και πού και με τσιμπάει ακόμα.
Ad augusta per angusta, λοιπόν και μην ανησυχείς, νομίζω αυτό το αγκαθάκι το αισθανόμαστε όλοι και ιδίως όλοι όσοι είμαστε σε τομείς, που χαρακτηρίζονται "άχρηστοι" (ευγενική διατύπωση: "και πού δουλεύεις με αυτό; )
καλημερα
Σε τέτοιες περιπτώσεις η αποδόμηση είναι ακόμη πιο οδυνηρή.
Ας έχουμε όσα θα μας έκαναν να νοιώσουμε άνετα και άστα τα υπόλοιπα. Άνθρωπος ο οποίος κυκλοφορεί με κουστούμι-παγωτό και βρίζει ασύστολα μιλώντας σε ένα κινητό τις όμορφες φθινοπωρινές μέρες της Αθήνας, για λύπηση είναι και όχι για ζήλια.
Όσο για μένα που κυκλοφορώ μ'αυτά λόγω δουλειάς, δεν μπορώ να πω ότι μου λείπουν ;-)
Καλησπέρα
Ντροπαλέ, σ'αυτή τη χώρα και στο μυαλό των πολλών αν δεν είσαι δικηγόρος, γιατρός ή μηχανικός δε μετράς. Το τι αμήχανες σιωπές έχω εισπράξει από κόσμο όταν λέω τι δουλειά κάνω (άλλοι από μνησικακία, άλλοι επειδή απλά δεν καταλάβαιναν) είναι frustrating.
Παρεμπιπτόντως μ' αρέσουν τα λατινικά αποφθέγματα που χρησιμοποιείς. Και του Luc βέβαια, που είναι δικής του έμπνευσης/μετατροπής από τα λίγα που καταλαβαίνω (καθότι κλασικός τεταρτοδεσμίτης)!
Lifewhispers, δε με ενοχλεί να μην είμαι στο προσκήνιο, με ενοχλεί να βρίσκονται στο προσκήνιο άνθρωποι που δεν αξίζουν (γενικώς). Δεν ξέρω πώς θα διαχειριζόμουν μια θέση με υψηλή προβολή. Ίσως είναι και θέμα εμπιστοσύνης στις δυνατότητές μου, δηλαδή, να λειτουργώ καλύτερα όταν δεν έχω δημιουργήσει (ή δεν έχουν καλλιεργηθεί σε σχέση με τη δουλειά μου) υπερβολικές προσδοκίες.
Pan, εξαρτάται αν ο "αποδομούμενος" είναι ή υπήρξε σημαντικό πρόσωπο για σένα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση που περιγράφω, μάλλον το χάρηκα :-)
Kitsomitse, νομίζω ότι η απάντηση στη lifewhispers καλύπτει εν μέρει το δικό σου σχόλιο. Συμφωνώ ότι ίσως κάτι λείπει, το αισθάνομαι και το ψάχνω. Αλλαγή στη γκαρνταρόμπα θα κάνω έτσι κι αλλιώς, γιατί με 15 κιλά λιγότερα τα φθινοπωρινά μου επιπλέουν lol
Narita, τρέφω ιδιαίτερη αντιπάθεια στις στελεχογκόμενες/bitches-του-γραφείου και γιαυτό αποκλείεται να παραληρούσα για οποιαδήποτε τέτοια γυναίκα.
Ξωτικό, εντάξει, είσαι στο μυαλό μου μέσα. Και τα γράφεις και πολύ καλύτερα από ό,τι εγώ. Με συγκινείς, ειλικρινά.
------------------------
Κι εγώ ... γουστάρω , που ... γουστάρεις έτσι .
Anna-Silia