Ως την άκρη της Γης
Σε κάποιο προηγούμενο post είχα αναφέρει μια φράση που μου είχε πει ο καθηγητής μου στο πρώτο ταξίδι που κάναμε μαζί, πριν περίπου 5 χρόνια στις Βρυξέλλες, και που μπορώ με σιγουριά να πω ότι επιβεβαιώνεται πλήρως: "Όταν αρχίσεις τα ταξίδια, δεν θα θέλεις να σταματήσεις". Μπορώ επιπλέον να συμπληρώσω ότι αν μείνω λίγο καιρό χωρίς ταξίδι, αρχίζει το στερητικό σύνδρομο: αρχίζω να ψάχνω αεροπορικά δρομολόγια για πιθανούς μελλοντικούς προορισμούς, σκέφτομαι πού θα ήταν το ιδανικό ταξίδι του μέλιτος, διατείνομαι τη διαθεσιμότητά μου για οποιοδήποτε ταξίδι μπορεί να φανώ χρήσιμος. Πραγματικά, αυτή τη στιγμή πετάω τη σκούφια μου για ένα διήμερο ταξίδι τη μεθεπόμενη εβδομάδα στο Άμστερνταμ, και παθαίνω απανωτές ονειρώξεις σκεπτόμενος το ταξίδι Αθήνα-Βρυξέλλες-Πεκίνο-Αθήνα που (καλως εχόντων των πραγμάτων) με περιμένει τον επόμενο μήνα και που θα με κρατήσει on the road για καμιά βδομάδα. Απίστευτη κούραση - υπέρτατη ευχαρίστηση.
Κάμποσες φοές έχω συζητήσει με τους συναδέλφους μου στο γραφείο τι είναι αυτό που με κάνει τόσο ανοιχτό σε οποιοδήποτε ταξίδι, κάτι που οι ίδιοι δεν συμμερίζονται. Βασικά έχει να κάνει με την αγωνία μου να γνωρίσω και να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα πριν φύγω από τούτο τον κόσμο. Να δω όσο πιο πολλά μέρη γίνεται, να ακούσω όσο περισσότερη μουσική αντέχουν τα αυτιά μου, να δοκιμάσω όσο πιο πολλά φαγητά χωράει το στομάχι μου. Να γεμίσω με εικόνες, μυρωδιές, ήχους, γεύσεις. Γιατί ό,τι μένει στο τέλος είναι οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες.
Αλλά τα διήμερα επαγγελματικά ταξίδια σε τυπικούς ευρωπαϊκούς προορισμούς δεν καλύπτουν αυτή τη βαθύτερη ανάγκη, παρά μόνο δίνουν μια προσωρινή ευχαρίστηση - σαν να τρως πατατάκια για να χορτάσεις την πείνα σου μέχρι να έρθει το κυρίως γεύμα. Τα ταξίδια που αποτελούν το "κυρίως γεύμα" δεν περιλαμβάνουν τυπικούς προορισμούς, ούτε καν προορισμούς που θεωρούνται τουριστικά εξεζητημένοι - αυτούς μπορώ να τους επισκεφτώ ανά πάσα στιγμή (δεδομένων βέβαια των οικονομικών συνθηκών). Θέλω να προλάβω να πάω εκεί που λίγοι άνθρωποι σκέφτονται να ταξιδέψουν: Βόρεια Κορέα, Νησί Pitcairn, Νέα Καληδονία και όλα τα μικρονησιακά πελάγη του Ειρηνικού Ωκεανού, Βιετνάμ, Γη του Πυρός (Αργεντινή), Ινδονησία, Εκουαδόρ, Ταϊβάν, είναι μερικοί μόνο από τους προορισμούς που έχω βάλει στο καλεντάρι για μελλοντική επίσκεψη. Άλλοι πιο δύσκολοι, άλλοι πιο εύκολοι, αλλά σίγουρα όχι συνηθισμένοι και μακριά από την έννοια του "τουριστικού παράδεισου".
Προφανώς και δεν περιμένω ότι θα καταφέρω να τους επισκεφτώ (τουλάχιστον όχι όλους), αλλά ας υπάρχουν στην άκρη του μυαλού μου, δεν είναι κακό. Βοηθούν στο να περνάνε πιο ευχάριστα κάτι βαρετές, βροχερές, χειμωνιάτικες νύχτες που οσονούπω πλησιάζουν. Η ομορφιά της αναμονής, ακόμα και χωρίς τελικά να επέρχεται η υλοποίηση, δίνει ένα κίνητρο, ένα λόγο για να ονειρεύεσαι, να κρατιέσαι ζωντανός και σε εγρήγορση για τη στιγμή που θα δίνεις το διαβατήριό σου στο check-in και θα λες από μέσα σου για μια ακόμα φορά "τώρα αρχίζει"...
Photo: St Paul's Pool, Pitcairn Island / © www.lareau.org
Η επιθυμία σου για ταξίδια φαίνεται απολύτως κατανοητή, τόσο για να δεις νέους τόπους, όσο και ως η φαντασία της επιστροφής στην βάση σου. Αυτό, που φαίνεται μη-κατανοητό είναι η πρόσληψη των συναδέλφων σου, που δεν εμφανίζονται και τόσο ενθουσιώδεις. Δεν τούς αρέσουν τα ταξίδια ή υποκρύπτεται κάτι άλλο (οικονομική αδυναμία, υποχρεώσεις κλπ) ;
Σκέφτομαι το παραπάνω σε συνδυασμό με τις διαδρομές και ταξίδια, που σχεδιάζεις με τον νου σου και με ένα βασικό σημείο διαφωνίας, που έχω με την φίλη μου, όταν τής λέω, ότι πολλές φορές με φοβίζει να έχω όνειρα, διότι μπορεί να απογοητευθώ.
Μακάρι να μπορέσεις να πας σε όσα μέρη ονειρεύτηκες και μακάρι οι αισθήσεις σου να είναι ανοιχτές σε κάθε σου ταξίδι, από το μακρύτερο μέχρι την διπλανή σου γειτονιά.
Τα ταξίδια (από τότε που έχω δικά μου χρήματα) είναι κάτι σαν κορύφωση της εργασίας. Δουλεύουμε μεν, αλλά τα επενδύουμε σε εμπειρίες και αναμνήσεις.
Σου εύχομαι να τα γυρίσεις όλα, όχι με τη μία για να προλάβεις να αφομοιώσεις. Και σε τελική ανάλυση, μόνο όταν στοχεύεις κάπου μπορείς να το πετύχεις...
Καλές βόλτες!
παντα λεω "no place like home" αλλα δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση από το να προσγειώνεται το αεροπλάνο σε ενα νέο, α΄γνωστο σε μένα προορισμό.
καλημερα mate!
Kitsomitso, πλέον "Europe is our playground", όπως τραγουδούν οι Suede. Σειρά έχουν οι άλλοι, οι πιο δύσκολοι προορισμοί.
Ξωτικό μου, τριολέ με Scarlett και Penelope είναι το όνειρο του κάθε σινεφίλ (ακόμα καλύτερα αν στη θέση της πρώτης έβαζες τη Gwyneth). Τώρα για τον Javier δε μπορώ να εκφέρω γνώμη, δεν έχω κάποια φαντασίωση μαζί του lol
Lifewhispers, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, και το ξεβόλεμα και η κούραση. Αν ξαναπάω ατην Κίνα θα είμαι 25 ώρες on the road, αλλά δεν παραπονιέμαι!