Mind games
Όταν το μυαλό καταφέρνει να απαλλαγεί από τα καθημερινά του προβλήματα, έστω και προσωρινά, αρχίζει τα ταξίδια χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, δημιουργεί φαντασιώσεις και επιθυμίες που δεν καίγεται να πραγματοποιήσει, θέτει περίεργες απορίες για τις οποίες δεν υπάρχει συγκεκριμένη ή σωστή απάντηση, καταρτίζει λίστες με προτεραιότητες που δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιήσει, και άλλα παρόμοια τριπάκια. Πιθανότατα είναι τα κατάλοιπα του 11μηνου overload σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις της ζέστης που δημιουργούν αυτά τα τριπάκια και η ραθυμία των διακοπών που τα διογκώνει.
Για παράδειγμα, το μοναδικό καθημερινό ανάγνωσμα των διακοπών (ένα βιβλίο που είχα πάρει μαζί μου το τελείωσα σε μια μέρα) ήταν η "Πράσινη": αθλητική εφημερίδα, παναθηναϊκών και αντι-ολυμπιακών αποχρώσεων. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές που πρέπει να υπάρχουν αυτή την περίοδο είναι στην υποδοχή των μικρών αγγελιών για τη συγκεκριμένη εφημερίδα: 3-4 σελίδες με αγγελίες του στυλ "Λιζέτα! Μικρή φοιτητριούλα σε θέλει να γίνεις ο δάσκαλός της! τηλ. πρωί 69... βράδυ 69..." για όλα (μα όλα!) τα γούστα. Θα ήθελα να δούλευα εκεί έστω και για μια μέρα, κατά την οποία μπαίνουν τουλάχιστον 150 αγγελίες. Ξαπλωμένος στην ψάθα κάτω από την ομπρέλα έφτιαχνα ολόκληρα σενάρια για κάθε αγγελία ανάλογα με το ύφος γραφής της, πώς να ήταν αυτός που την έβαλε, ποιος ο διάλογος με τους υπαλλήλους της υποδοχής κλπ., παραβλέποντας το προφανές: οι αγγελίες πιθανότατα θα έρχονταν με φαξ ή e-mail. Αλλά είπαμε, πρόκειται για τριπάκι και όχι για κοινωνιολογική ανάλυση...
Επίσης, κατάφερα μέσα στην παραζάλη της παραλίας να προσδιορίσω τα εξής:
1. Το ένα πράγμα που δε συνάντησα στις φετινές διακοπές και δε μου έλειψε καθόλου: γαυροπιτσιρικάδες με μαλλί αλά Μήτρογλου (στάνταρ) και φανέλες του Θρήνου (optional) να ακούνε πίου-πίου και πριόνια από καγκουρεμένα στερεοφωνικά. Ω ναι: κάθε χρόνο θα συναντούσα τουλάχιστον ένα δείγμα από αυτή τη ράτσα, που όλως τυχαίως θα καθόταν δίπλα μου στην παραλία εξανεμίζοντας κάθε ελπίδα ηρεμίας - εκτός από φέτος.
2. Το ένα πράγμα που θα συναντώ στις διακοπές μου εις τον αιώνα τον άπαντα: τουλάχιστον ένα χοντρό μέχρι σκασμού παιδάκι που είτε: α) θα τρέχει λαχανιασμένο πίσω από μια παρέα με αδύνατα πιτσιρίκια, β) θα τρώει σάντουιτς ή παγωτό, γ) θα παίζει μόνος του κάτω από τη σκιά της ομπρέλας επειδή η μαμά του δεν τον αφήνει να βγει στον ήλιο. Επιβεβαιώνεται και ο Λένος Χρηστίδης που μιλούσε παρομοίως για τον Απαραίτητο Χοντρό (ή, χαϊδευτικά, Απαραίτητο ή, χαϊδευτικότερα, Ραίτητο).
Αλλά τα παιχνίδια του μυαλού δε σταματούν εκεί. Να σπας τις ανεπιθύμητες φουσκάλες του καφέ μέχρι το καϊμάκι να γίνει λείο σαν κρέμα, να οδηγείς σε χωματόδρομους με κίνδυνο να σπάσεις το αμάξι αλλά να γουστάρεις που την είδες Rally Acropolis, να σκέφτεσαι κάθε 2 λεπτά τη γάτα που έχεις αφήσει 2 ώρες μακριά (αλλά όχι μόνη της) σε σημείο που να μη μπορείς να απολαύσεις τις διακοπές σου... Με λίγα λόγια, σκέψεις, συμπεριφορά και αντιδράσεις όχι απλά εκτός της καθημερινής πραγματικότητας αλλά εκτός πλαισίου γενικώς. Κοινώς, ό,τι να'ναι.
Το χρειαζόμουν αυτό το τριπάκι όμως. Εκτός από τη σωματική ξεκούραση (πρέπει να κοιμήθηκα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου) αυτό το πνευματικό παρστράτημα (όσα περιέγραψα είναι ένα δείγμα όσων πραγματικά συνέβησαν μέσα στο κεφάλι μου) με έφερε στα ίσα μου. Πλέον δεν γκρινιάζω για διακοπές (όπως έκανα πέρυσι τέτοια εποχή, μία εβδομάδα δηλαδή μετά την επιστροφή), αισθάνομαι πιο δυνατός πνευματικά και σωματικά, και μπαίνω με μεγαλύτερη όρεξη στην τελικη ευθεία. Επιπλέον, επιστρέφω για τα καλά σε τούτο τον χώρο, για τους επόμενους 6 ή 9 μήνες (μέχρι δηλαδή να αποφασίσω πότε θα μπω για τη θητεία μου) και μετά βλέπουμε.
Και για να ξεκινήσει καλά η νέα χρονιά, το "Mind Games" του John Lennon αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσοι διαβάζουν...
Για παράδειγμα, το μοναδικό καθημερινό ανάγνωσμα των διακοπών (ένα βιβλίο που είχα πάρει μαζί μου το τελείωσα σε μια μέρα) ήταν η "Πράσινη": αθλητική εφημερίδα, παναθηναϊκών και αντι-ολυμπιακών αποχρώσεων. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές που πρέπει να υπάρχουν αυτή την περίοδο είναι στην υποδοχή των μικρών αγγελιών για τη συγκεκριμένη εφημερίδα: 3-4 σελίδες με αγγελίες του στυλ "Λιζέτα! Μικρή φοιτητριούλα σε θέλει να γίνεις ο δάσκαλός της! τηλ. πρωί 69... βράδυ 69..." για όλα (μα όλα!) τα γούστα. Θα ήθελα να δούλευα εκεί έστω και για μια μέρα, κατά την οποία μπαίνουν τουλάχιστον 150 αγγελίες. Ξαπλωμένος στην ψάθα κάτω από την ομπρέλα έφτιαχνα ολόκληρα σενάρια για κάθε αγγελία ανάλογα με το ύφος γραφής της, πώς να ήταν αυτός που την έβαλε, ποιος ο διάλογος με τους υπαλλήλους της υποδοχής κλπ., παραβλέποντας το προφανές: οι αγγελίες πιθανότατα θα έρχονταν με φαξ ή e-mail. Αλλά είπαμε, πρόκειται για τριπάκι και όχι για κοινωνιολογική ανάλυση...
Επίσης, κατάφερα μέσα στην παραζάλη της παραλίας να προσδιορίσω τα εξής:
1. Το ένα πράγμα που δε συνάντησα στις φετινές διακοπές και δε μου έλειψε καθόλου: γαυροπιτσιρικάδες με μαλλί αλά Μήτρογλου (στάνταρ) και φανέλες του Θρήνου (optional) να ακούνε πίου-πίου και πριόνια από καγκουρεμένα στερεοφωνικά. Ω ναι: κάθε χρόνο θα συναντούσα τουλάχιστον ένα δείγμα από αυτή τη ράτσα, που όλως τυχαίως θα καθόταν δίπλα μου στην παραλία εξανεμίζοντας κάθε ελπίδα ηρεμίας - εκτός από φέτος.
2. Το ένα πράγμα που θα συναντώ στις διακοπές μου εις τον αιώνα τον άπαντα: τουλάχιστον ένα χοντρό μέχρι σκασμού παιδάκι που είτε: α) θα τρέχει λαχανιασμένο πίσω από μια παρέα με αδύνατα πιτσιρίκια, β) θα τρώει σάντουιτς ή παγωτό, γ) θα παίζει μόνος του κάτω από τη σκιά της ομπρέλας επειδή η μαμά του δεν τον αφήνει να βγει στον ήλιο. Επιβεβαιώνεται και ο Λένος Χρηστίδης που μιλούσε παρομοίως για τον Απαραίτητο Χοντρό (ή, χαϊδευτικά, Απαραίτητο ή, χαϊδευτικότερα, Ραίτητο).
Αλλά τα παιχνίδια του μυαλού δε σταματούν εκεί. Να σπας τις ανεπιθύμητες φουσκάλες του καφέ μέχρι το καϊμάκι να γίνει λείο σαν κρέμα, να οδηγείς σε χωματόδρομους με κίνδυνο να σπάσεις το αμάξι αλλά να γουστάρεις που την είδες Rally Acropolis, να σκέφτεσαι κάθε 2 λεπτά τη γάτα που έχεις αφήσει 2 ώρες μακριά (αλλά όχι μόνη της) σε σημείο που να μη μπορείς να απολαύσεις τις διακοπές σου... Με λίγα λόγια, σκέψεις, συμπεριφορά και αντιδράσεις όχι απλά εκτός της καθημερινής πραγματικότητας αλλά εκτός πλαισίου γενικώς. Κοινώς, ό,τι να'ναι.
Το χρειαζόμουν αυτό το τριπάκι όμως. Εκτός από τη σωματική ξεκούραση (πρέπει να κοιμήθηκα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου) αυτό το πνευματικό παρστράτημα (όσα περιέγραψα είναι ένα δείγμα όσων πραγματικά συνέβησαν μέσα στο κεφάλι μου) με έφερε στα ίσα μου. Πλέον δεν γκρινιάζω για διακοπές (όπως έκανα πέρυσι τέτοια εποχή, μία εβδομάδα δηλαδή μετά την επιστροφή), αισθάνομαι πιο δυνατός πνευματικά και σωματικά, και μπαίνω με μεγαλύτερη όρεξη στην τελικη ευθεία. Επιπλέον, επιστρέφω για τα καλά σε τούτο τον χώρο, για τους επόμενους 6 ή 9 μήνες (μέχρι δηλαδή να αποφασίσω πότε θα μπω για τη θητεία μου) και μετά βλέπουμε.
Και για να ξεκινήσει καλά η νέα χρονιά, το "Mind Games" του John Lennon αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσοι διαβάζουν...
Το θέμα είναι ότι πολλές φορές όταν έχουμε το χρόνο με τον εαυτό μας για κάτι τέτοιο, προσπαθούμε να τον γεμίσουμε απλώς με ανούσιες αηδίες...
Βίβια λα μοχίτο, λοιπόν! Τουλάχιστον ως άλλο νέκταρ βοηθάει τις προσπάθειές μας για άνωθεν επικοινωνία.
ΥΓ Καλά δε μου λες, τώρα που ανηφορίζω εγώ για τα μέρη σου αποφάσισες να πας μαμά-πατρίδα;
μια φορα, στην παραλια με επαιρνε ωραιοτατα ο υπνος.
καιρος ηταν να ξανγυρισουμε δε νομιζεις;;;;
αντε καλη επανοδο εις το μπλογκ αυτο και τα καλυτερα ερχονται μολις ερθει και το φθινοπωρο (που ευχομαι να μην αργησει)
να σαι καλά για την αφιερωση!!
Θα είμαι ειλικρινής: το σχόλιο σου με το παιδάκι κάτω από την ομπρέλλα με ενόχλησε. Οπωσδήποτε, υπάρχουν παιδάκια, που είναι φυλακισμένα κάτω από την ομπρέλλα επειδή η μάνα τους είναι ανασφαλής ή ό,τι άλλο, παρά διότι νοιάζονται για την υγεία των παιδιών τους.
Προσωπικά, είμαι αναγκασμένος να κάθομαι κάτω από ομπρέλλα και αρκετές φορές καίγομαι και κάτω από αυτήν. Όπως καταλαβαίνεις, λοιπόν, πολλές φορές μού στερείται η δυνατότητα να πάω πχ σε παραλίες, που δεν θα έχουν μία στοιχειώδη υποδομή, όπως και δυνατότητα να βρεθώ με φίλους, που θα πάνε σε τέτοιες παραλίες. Όποτε το έχω κάνει είτε έχω αναγκάσει τους φίλους μου να φύγουμε/ή έχω φύγει εκνευρίζοντάς τους στενοχωρώντας τους, είτε, εάν παραμείνω/παραμείνουμε, δεν συνεχίζουμε για καφεδάκι κλπ, αλλά πάμε σε φαρμακείο κέντρο υγείας για να αντιμετωπισθεί το κάψιμο, η ηλίαση, οι ζαλάδες κλπ και με τους φίλους να λένε "Ρε συ, δεν το πιστεύαμε αυτό, που μάς έλεγες, ούτε αυτό, που βλέπουμε!"
Φυσικά ασχολήθηκα με αυτό, που ενοχλεί εμένα, όταν με κοιτάζουν με αυτό το πρίσμα στην παραλία. Διότι και εγώ με την σειρά μου, ενδεχομένως να μην είμαι καλύτερος. Αλήθεια, έχεις παρατηρήσει πόση κακεντρέχεια υπάρχει στην παραλία; Λες και όσο βγαίνουν τα ρούχα, τόσο μειώνεται και η ευγένεια μας και η κατανόησή μας προς τους άλλους: "Γριά στην παραλία; Χαλάει την αισθητική μου. Κλειδώστε την!", "Τί ενοχλητικά παιδιά!" (προφανώς αυτός, που το λέει γεννήθηκε ενήλικος). "Τί χοντρος!, τι χαμηλοκ***α! Πού είναι η μπούργκα!" (προφανώς αυτός, που το λέει έχει τέλειο σώμα) κλπ.
Στα άλλα τώρα: Δεν ξέρω, πότε είναι η καλύτερη περίοδος να μπεις, όποτε αισθάνεσαι έτοιμος και βολεύει με τις προτεραιότητές σου (σε φώτισα τώρα!) Μπαίνοντας νωρίς "ξεμπερδεύεις", μπαίνοντας αργότερα μπορεί να πέσεις σε πιθανότητα περαιτέρω μείωσης της θητείας. Να μην κάνεις 12μηνο, αλλά λιγότερο. Παράλληλα πρέπει να ισορροπήσεις και τις απαιτήσεις και αντοχές της ηλικίας σου. Φαντάζομαι, βέβαια, ότι καθώς το έχεις ορίσει να πάς μέσα στο 6μηνο/9μηνο, τέτοια συζήτηση είναι περιττή. Δεν θα ήταν, εάν ρωτούσες να πάω στα 19 στα 29 ή στα 39;
Το κριτήριο σου προφανώς, απ' όσες πληροφορίες έχεις δώσει γενικά στο blog σου, θα είναι μεταξύ άλλων το διδακτορικό σου: πού βρίσκεσαι σε σχέση με αυτό; Το ξεκίνησες πρόσφατα; Πήγαινε το συντομότερο δυνατόν να τελειώνεις. Είσαι έτοιμος να το κλείσεις; Τελείωσέ το, μην αφήνεις εκκρεμότητες, έστω και εάν στο τέλος ο προγραμματισμός σου για την θητεία θα είναι στο προσεχές 15μηνο.
Life, μα δε φύγαμε πια τόσο πολύ για να μη μπορούμε να προσαρμοστούμε! Κάθε καλοκαίρι και χειρότερα πάντως. Φεύγεις με την ψυχή στο στόμα και εκεί που πας να χαλαρώσεις - τσουπ, πάλι πίσω. Το θέμα είναι να καταφέρεις να αξιοποιήσεις το χρόνο των διακοπών όσο το δυνατόν καλύτερα, όπερ για εμένα σημαίνει: μικρά ταξίδια και μικρές διαδρομές στον τόπο διακοπών.
Joan, ας πούμε ότι αυτό ίσχυε όταν το έγραψα. Τώρα νυστάζω lol
Γερμανέ, ήταν φοβερό. Κάθε μισή ώρα έπαιρνα τηλέφωνο την πεθερά μου να τη ρωτήσω τι κάνει το μικρό. Φαντάζομαι ότι με τα παιδιά μου δεν θα κάνω έτσι lol
Πω πω Narita είσαι πολύ μπροστά lol. Ξέχασα επίσης να αναφέρω το space γυαλί και το αρειμάνιο κάπνισμα.
Ξωτικό, η γάτα έκανε 2 εβδομάδες διακοπές στο χωριό και γύρισε ξεκοιλιασμένη από το πολύ φαί (που της έδιναν πίσω από την πλάτη μου - γκρρρ). Τώρα την έχω σε δίαιτα - είναι και στειρωμένη, και δεν κάνει να τρώει πολύ. Αντιχειμωνιάτικο post θα κάνεις; Καλά, ακόμα είναι νωρίς να γκρινιάζεις για το χειμώνα ρε συ. Και όχι, δε θα πω "Καλό Χειμ.", αλλά "Καλό Φθιν." lol
Ας το κλείσουμε εδώ το συγκεκριμένο θέμα. Έγραψα ότι ενοχλήθηκα, μού έδωσες μια αιτιολογημένη απάντηση (.
Από προσωπική εμπειρία δεν μπόρεσα να κάνω και πολλά πράγματα κατά την διάρκεια της θητείας μου σε σχέση με το διδακτορικό: είτε γιατί υπήρχε απίστευτη βαρεμάρα (που σε παρασέρνει να βαριέσαι τα πάντα), είτε διότι αντιθέτως υπήρχε απίστευτο πήξιμο :-(
Ευτυχώς, πάντως, έκανα γρήγορη επάνοδο μετά την απόλυση. Μέσα σε 1,5 με 2 μήνες είχα ξαναξεκινήσει. με αυτό.
Σού εύχομαι να καταφέρεις να το τελειώσεις μέσα ή καλύτερα ακόμα πριν φύγεις.
Τώρα σχετικά με την αναβολή σου, επειδή το αναφέρεις σε απάντηση άλλου σχολίου, δες το από κάθε πλευρά, στο εάν όντως τελειώνει. Στα γενικά που ξέρουμε περί αναβολών υπάρχουν άλλες τόσες εξειδικεύσεις. Και μην ξεχνάς ότι τα δικαιώματά σου, σπάνια σού τα λένε (και όχι μόνο ο στρατός). Εξάλλου, έχεις βάσιμους λόγους (το διδακτορικό σου), εάν τυχόν θελήσεις να δεις για περαιτέρω αναβολή, δεν είναι λόγοι του τύπου "βαριέμαι", "θα είμαι μέσα και οι φίλοι μου , θα διασκεδάζουν" κλπ
Το στυλ του καθενός πάντως με αφήνει αδιάφορο. Όλοι είμαστε ίσοι κάτω από τον ήλιο - κυριολεκτικά.
Συμφωνώ ότι ως στρατιώτης δε μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Με μια καλή μετάθεση όμως, και με τη μειωμένη θητεία που θα υπηρετήσω (6μηνο), ίσως να μη βγω εντελώς εκτός κλίματος. Προφανώς και δε μπορείς να γίνει σοβαρή έρευνα, αλλά ευελπιστώ ότι θα μου μένουν μόνο τα τελικά γραψίματα.