Πράσινο μανιφέστο (μέρος 1ο)
Θα δώσει, λέει, ο ραλίστας συνέντευξη τύπου τη Μεγάλη Τρίτη και εικάζεται ότι θα τοποθετηθεί για τα τρέχοντα ζητήματα στην ομάδα (συλλαλητήριο, συνεργασία με ΠΕΚ κλπ.) - αλλά πάντα υπάρχει η περίπτωση να μην πει τίποτα, λες και την περασμένη Κυριακή δε συνέβη κάτι το μεγαλειώδες και σπάνιο (πόσες συγκεντρώσεις των 30.000 ατόμων έχετε δει να οργανώνονται στην Αθήνα;). Η ΠΕΚ προτίθεται να τον προλάβει καταθέτοντας πρόταση εξαγοράς της ΠΑΕ τη Μεγάλη Δευτέρα, ύψους €100 εκ., ώστε να τον αναγκάσει να πάρει θέση την Τρίτη. Θυμίζει σενάριο από ταινία με επιχειρηματικό περιεχόμενο και γιάπηδες της δεκαετίας του '80 - σαν να οραματίζομαι τον Michael Douglas στο ρόλο του Βγενόπουλου να αποφασίζει την επιθετική εξαγορά του Παναθηναϊκού από το γραφείο του στον 78ο όροφο ενός ανύπαρκτου ουρανοξύστη στην Αθήνα. Για το ρόλο του Τζίγγερ θα πρότεινα τον Jim Carrey, κατά προτίμηση όπως έπαιζε στην ταινία "Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος".
Σαν οπαδός του Παναθηναϊκού (και όχι φίλαθλος), έχοντας περάσει πάμπολλες στιγμές στο πέταλο της 13 και σε εποχές που κυριολεκτικά έβραζε, θέλω να πω ότι δε με νοιάζει αν την ΠΑΕ θα την πάρει ο Βγενόπουλος, ο Σάλλας ή ομάδα εφοπλιστών. Ούτε θεωρώ το όψιμο ενδιαφέρον του Mr. MIG ως επίδειξη αγνής αγανάκτησης που όλως τυχαίως βγήκε τώρα στο προσκήνιο. Είναι δεδομένο ότι το λαϊκό έρεισμα που προσδίδει η (επιτυχημένη) ιδιοκτησία ενός συλλόγου με εκατομμύρια ακολουθητές αποτελεί δυνατό χαρτί στα χέρια αυτού που το έχει, και όποιος το αρνείται απλώς λέει ψέματα. Θα ήταν το ίδιο αν ο MIG π.χ. έκανε μήνυση σε όλους τους πολιτικούς που τολμούσαν να του κάνουν κριτική έχοντας 3 εκατομμύρια Παναθηναϊκούς να πίνουν νερό στο όνομά του; Στην Ελλάδα που όλα δικαιολογούνται κατά το προσωπικό συμφέρον, όχι.
Αυτό που με νοιάζει είναι να φύγει ο ραλίστας, η οικογένειά του και όλο το ελεεινό, σαθρό, εμετικό σύστημα που έχει στηθεί γύρω από την ομάδα. Ένα σύστημα που επεκτείνεται οπουδήποτε μπορεί να φτάσει η δύναμη της οικογένειας Βαρδινογιάννη - και όλοι ξέρουμε πόσο μεγάλη δύναμη έχει. Χαρακτηριστικά, και δυστυχώς όχι μεμονωμένα, τα παραδείγματα που αναφέρει ο δημοσιογράφος Στέλιος Μαρκάκης στο πολύ αξιόλογο blog του - παραδείγματα που καταδεικνύουν ότι οι σφουγγοκωλάριοι και οι... Γκοτζίλες έχουν όχι αποκτήσει απλά την εύνοια του συστήματος αλλά έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους τόση δύναμη, με τις ευχές και την προστασία της ιδιοκτησίας, που γίνονται επικίνδυνοι.
Από την άλλη με βάζει σε σκέψεις που ανάμεσα στους πρώτους που έτρεξαν να πάρουν φανερά το μέρος του Mr. MIG (προφανώς στο πλαίσιο ενός κυκλωτικού σχεδίου) ήταν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, που δεν δίστασαν μάλιστα να τον χαρακτηρίσουν ως "λαϊκό άνθρωπο σαν κι αυτούς" (!) Καταλαβαίνω ότι μετά από πολλά χρόνια αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν βήμα να εκφραστούν, μιας και ο Τζίγγερ και το κονκλάβιό του έχουν αποκλείσει ένα τεράστιο μέρος της παναθηναϊκής ιστορίας. Ούτε αμφισβητώ την πραγματική αγάπη τους για τον σύλλογο - όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να τραγουδάει τον ύμνο και να κλαίει κάθε αμφιβολία πάει περίπατο. Αλλά θα περίμενα μια στάση λίγο πιο προσεκτική και εξεταστική ως προς τις προθέσεις του Βγενόπουλου. Αυτές οι προθέσεις του, όχι ως προς το όραμά του για τον Παναθηναϊκό αλλά ως προς τη χρησιμοποίηση του Παναθηναϊκού ως μέσου πίεσης για άλλους σκοπούς, είναι που με κάνουν να κρατιέμαι. Θα μου πεις, οποιοσδήποτε κι αν ήταν στη θέση του MIG θα είχε τις ίδιες προθέσεις - ακόμα και ο Βαρδινογιάννης κάνει το ίδιο τώρα. Ναι, αλλά ο Βαρδινογιάννης έχει καταφέρει το αδύνατο: να στρέψει 3 εκατομμύρια κόσμο (μείον καμιά... χιλιάδα σφουγγοκωλάριους και παρατρεχάμενους) εναντίον του ενώ θα μπορούσε να τους έχει μαζί του. Επιπλέον, οι ευρύτερες κινήσεις του Βγενόπουλου έκαναν αμέσως φανερή τη σύνδεση της αυξημένης επιχειρηματικής δραστηριότητάς του με το προφίλ που προσπαθεί να περάσει ως οπαδός του Παναθηναϊκού και μάλιστα "λαϊκός".
(συνεχίζεται...)
Σαν οπαδός του Παναθηναϊκού (και όχι φίλαθλος), έχοντας περάσει πάμπολλες στιγμές στο πέταλο της 13 και σε εποχές που κυριολεκτικά έβραζε, θέλω να πω ότι δε με νοιάζει αν την ΠΑΕ θα την πάρει ο Βγενόπουλος, ο Σάλλας ή ομάδα εφοπλιστών. Ούτε θεωρώ το όψιμο ενδιαφέρον του Mr. MIG ως επίδειξη αγνής αγανάκτησης που όλως τυχαίως βγήκε τώρα στο προσκήνιο. Είναι δεδομένο ότι το λαϊκό έρεισμα που προσδίδει η (επιτυχημένη) ιδιοκτησία ενός συλλόγου με εκατομμύρια ακολουθητές αποτελεί δυνατό χαρτί στα χέρια αυτού που το έχει, και όποιος το αρνείται απλώς λέει ψέματα. Θα ήταν το ίδιο αν ο MIG π.χ. έκανε μήνυση σε όλους τους πολιτικούς που τολμούσαν να του κάνουν κριτική έχοντας 3 εκατομμύρια Παναθηναϊκούς να πίνουν νερό στο όνομά του; Στην Ελλάδα που όλα δικαιολογούνται κατά το προσωπικό συμφέρον, όχι.
Αυτό που με νοιάζει είναι να φύγει ο ραλίστας, η οικογένειά του και όλο το ελεεινό, σαθρό, εμετικό σύστημα που έχει στηθεί γύρω από την ομάδα. Ένα σύστημα που επεκτείνεται οπουδήποτε μπορεί να φτάσει η δύναμη της οικογένειας Βαρδινογιάννη - και όλοι ξέρουμε πόσο μεγάλη δύναμη έχει. Χαρακτηριστικά, και δυστυχώς όχι μεμονωμένα, τα παραδείγματα που αναφέρει ο δημοσιογράφος Στέλιος Μαρκάκης στο πολύ αξιόλογο blog του - παραδείγματα που καταδεικνύουν ότι οι σφουγγοκωλάριοι και οι... Γκοτζίλες έχουν όχι αποκτήσει απλά την εύνοια του συστήματος αλλά έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους τόση δύναμη, με τις ευχές και την προστασία της ιδιοκτησίας, που γίνονται επικίνδυνοι.
Από την άλλη με βάζει σε σκέψεις που ανάμεσα στους πρώτους που έτρεξαν να πάρουν φανερά το μέρος του Mr. MIG (προφανώς στο πλαίσιο ενός κυκλωτικού σχεδίου) ήταν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, που δεν δίστασαν μάλιστα να τον χαρακτηρίσουν ως "λαϊκό άνθρωπο σαν κι αυτούς" (!) Καταλαβαίνω ότι μετά από πολλά χρόνια αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν βήμα να εκφραστούν, μιας και ο Τζίγγερ και το κονκλάβιό του έχουν αποκλείσει ένα τεράστιο μέρος της παναθηναϊκής ιστορίας. Ούτε αμφισβητώ την πραγματική αγάπη τους για τον σύλλογο - όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να τραγουδάει τον ύμνο και να κλαίει κάθε αμφιβολία πάει περίπατο. Αλλά θα περίμενα μια στάση λίγο πιο προσεκτική και εξεταστική ως προς τις προθέσεις του Βγενόπουλου. Αυτές οι προθέσεις του, όχι ως προς το όραμά του για τον Παναθηναϊκό αλλά ως προς τη χρησιμοποίηση του Παναθηναϊκού ως μέσου πίεσης για άλλους σκοπούς, είναι που με κάνουν να κρατιέμαι. Θα μου πεις, οποιοσδήποτε κι αν ήταν στη θέση του MIG θα είχε τις ίδιες προθέσεις - ακόμα και ο Βαρδινογιάννης κάνει το ίδιο τώρα. Ναι, αλλά ο Βαρδινογιάννης έχει καταφέρει το αδύνατο: να στρέψει 3 εκατομμύρια κόσμο (μείον καμιά... χιλιάδα σφουγγοκωλάριους και παρατρεχάμενους) εναντίον του ενώ θα μπορούσε να τους έχει μαζί του. Επιπλέον, οι ευρύτερες κινήσεις του Βγενόπουλου έκαναν αμέσως φανερή τη σύνδεση της αυξημένης επιχειρηματικής δραστηριότητάς του με το προφίλ που προσπαθεί να περάσει ως οπαδός του Παναθηναϊκού και μάλιστα "λαϊκός".
(συνεχίζεται...)
