Η κιθάρα μου είναι μια ακουστική Fender και μοιάζει με αυτή στη φωτογραφία. Την αγόρασα το '94 για το σεβαστό (τότε) ποσό των 40.000 δραχμών και είναι η δεύτερη, μετά από μια σχεδόν κατεστραμμένη μεταχειρισμένη των 10.000 που φιλοδώρησε με άπειρους κάλους τα άπειρα δάχτυλά μου. Θυμάμαι ότι την ίδια μέρα αγόρασα το songbook "Beatles Complete" (που μόνο complete δεν ήταν) και ένα βιβλίο εκμάθησης του Μπαλταζάνη που μου το είχε προτείνει ο φίλος μου ο Μίμης. Το πρώτο τραγούδι που κατάφερα να βγάλω (τρόπος του λέγειν) ήταν το "Hope of Deliverance" του McCartney, κι αυτό επειδή είχε μόνο δύο συγχορδίες - σολ και μι μινόρε. Το βιβλίο του Μπαλταζάνη πήγε κατευθείαν στη βιβλιοθήκη όπου και παραμένει μέχρι σήμερα, το songbook έγινε φύλλο και φτερό παρότι ελλιπές.

Όταν τα δάχτυλά μου κατάφεραν να αλλάζουν τα εύκολα ακκόρντα με σχετική άνεση εμφανίστηκε το μεγάλο πρόβλημα του μπαρέ. Στην αρχή με τίποτα! Έδινα, έπαιρνα, άνοιγα τα δάχτυλά μου σε σημείο που πονούσαν αλλά δεν! Με τα πολλά κατάφερα να μάθω ορισμένα βασικά μπαρέ χωρίς να παθαίνω εξάρθρωση και με τα περισσότερα κατάφερα να αλλάζω απλά και μπαρέ ακκόρντα με σχετική άνεση. Και επειδή η κιθάρα είναι σαν το ποδήλατο, που δεν το ξεχνάς όταν το μάθεις, πιστεύω ότι δεν θα έχω αυτό το πρόβλημα ξανά.

Ποτέ δεν ήμουν από τους τύπους που επιδεικνύονται, όπως ίσως έχεις καταλάβει. Δεν έπαιρνα δηλαδή την κιθάρα μαζί μου στο σχολείο για να παίζω Σαββόπουλο και Λοΐζο στα διαλείμματα γύρω από ημι-εκστασιασμένους συμμαθητές, ούτε ήμουν ποτέ πρώτη μούρη στις σχολικές γιορτές τραγουδώντας το "Γελαστό Παιδί" ή το "Έλα ήλιε μου". 2-3 στιγμές είναι που θυμάμαι να έχω ευχαριστηθεί να παίζω για άλλους: ένα λυτρωτικό "Razzmatazz" σε ένα σχολικό διάλειμμα την άνοιξη του '96 μέσα στην παραζάλη των Πανελληνίων, ένα αισιόδοξο "Whatever" για μια πολύ ωραία συντροφιά το '96 στο πάρτυ του Μίμη μετά τις Πανελλήνιες (βλέπε ποστ περί "μουσικών αμαρτιών") και (μη με βρίσεις) ένα φορτισμένο "Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα" σε μια νυχτερινή παρέα κάπου στο 1ο ή 2ο έτος της σχολής... Όλες οι άλλες απολαύσεις ήταν βαθιά προσωπικές.

Μέσα σ' όλα αυτά κι ένα έγκλημα: η σύντροφός μου δεν με έχει ακούσει ποτέ να παίζω...

Έχω να πιάσω την κιθάρα μου πάνω από 6 χρόνια. Πάντοτε ήταν συνώνυμο μπητλικής αισιοδοξίας, όταν τα χέρια μου έσκαγαν πάνω στις χορδές με δύναμη και αποφασιστικότητα παίζοντας τον "Taxman" ή προσπαθούσαν να αποτυπώσουν τον ντελικάτο ρυθμό του "Here Comes The Sun" - και τα τελευταία χρόνια αυτή η αισιοδοξία δεν υπήρχε στη ζωή μου. Σήμερα όμως θα τη βγάλω από την κατασκονισμένη θήκη της, θα σφίξω το λαιμό της, θα της αλλάξω χορδές, θα την κουρδίσω, θα της ρίξω κι ένα γυάλισμα και θα είναι έτοιμη. Γιατί κι εγώ είμαι πλέον έτοιμος και αισιόδοξος.

Πώς μου ήρθε αυτή η αναλαμπή; Χτες όλη μέρα ακουγόταν από τον ακάλυπτο ένα υπέροχο τραγουδιστό κελάηδισμα που μου θύμισε το υπέροχο "Blackbird", από τα αγαπημένα μου κομμάτια που έχω περάσει πάμπολλες ώρες προσπαθώντας (ανεπιτυχώς) να το παίξω. Για κατέβασε και άκου:

11 Blackbird.mp3


"All your life
You were only waiting for this moment to arise"


Photo (c) www.samedaymusic.com