Πήγα που λες ο καημένος προχτές να γραφτώ στον μαραθώνιο της Αθήνας (στη μεσαία απόσταση των 10 χλμ. - μην το παραχέσουμε) και με τρόμο διάβασα ότι οι εγγραφές έχουν λήξει από τις 19 Οκτωβρίου, δηλ. τρεις ολόκληρες εβδομάδες πριν τον αγώνα! Αλλά επειδή είναι μεγαλόψυχοι δέχονται καθυστερημένες εγγραφές, αλλά μόνο σε περιορισμένο αριθμό και καταβάλλοντας €10 για τιμωρία, επειδή είσαι κακό παιδί και αργοπορημένος. Το δεκαρικάκι, βέβαια, επιπλέον του εικοσαρικακίου που κοστίζει το βασικό πακέτο εγγραφής στον αγώνα των 10 χλμ. Τριάντα Ευρώ για να πας να τρέξεις μια ώρα!

Ας πούμε ότι μια τριμελής οικογένεια θέλει να γραφτεί στον αγώνα των 5 χλμ. Με βάση τις οικογενειακές (lol) χρεώσεις που ισχύουν χρειάζεται €70 ο κυρίως εγγραφόμενος (μόνο στο πλήρες πακέτο μπορεί να γραφτεί) και €60 καθένα από τα άλλα δύο μέλη! Σύνολο €190 για μπαμπά και δύο παιδιά, ενώ αν θέλει να έρθει και η μαμά πρέπει να χτυπήσει ένα 15άρι ακόμα (τουλάχιστον). Ωραίος τρόπος για να ξοδέψεις ένα 200άρι σε μία ώρα!

Ρε άσταδιάλα. Αντί να έχετε μια συμβολική τιμή και να γράφετε κόσμο μέχρι την προηγούμενη μέρα, μπας και μαζευτούν καμιά 50αριά χιλιάδες (άνετα) και ξεστραβωθούν τα ζώα που μας κυβερνούν για το ότι σε μια πόλη των 3,5 εκατομμυρίων οι χώροι που μπορεί κανείς να τρέξει ΑΦΟΒΑ και, το κυριότερο, χωρίς να κινδυνεύει να τραυματιστεί είναι ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ, βάζετε εξωφρενικές τιμές και deadline ΤΡΕΙΣ εβδομάδες πριν!

Για ποιο λόγο θα ήθελα πολύ να ξέρω ρε μάγκες. Για να παραγγείλετε τα "ηλεκτρονικά τσιπ" που θα χρονομετρούν τα παιδάκια με τους γονείς τους; Αλήθεια, τι σκατά έξοδα μπορεί να έχει ένας μαραθώνιος, και μάλιστα με τεράστιο χορηγό την Alpha Bank; Όμως ο περισσότερος κόσμος ούτε τσιπάκια θέλει, ούτε χρονομετρήσεις, ούτε τίποτα. Να τρέξει θέλει. Για μια φορά το χρόνο να τρέξει έχοντας ως θέα την Ακαδημία και την Ακρόπολη, χωρίς να χρειάζεται να κάνει σλάλομ ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, κάδους σκουπιδιών και πινακίδες σουρρεαλιστικά τοποθτημένες στη μέση του πουθενά (όποιος έχει προσπαθήσει να κάνει τζόγκινγκ στον περιφερειακό του Λυκαβηττού με νιώθει). Να τρέξει χωρίς να σιχτιρίζει που ακόμα και χώροι στους οποίους απαγορεύεται η κίνηση οχημάτων γίνονται αφιλόξενοι επειδή κάποιοι δε μπορούν να πάνε από δω εκεί χωρίς να πιάσουν τιμόνι (βλέπε Πανεπιστημιούπολη). Να αισθανθεί έστω και για λίγες ώρες ότι ζει σε μια πόλη φιλόξενη ακόμα και σε όσους δεν καβαλάνε μηχανή και δεν πιάνουν τιμόνι και ότι βγαίνει νικητής απέναντι σε όσους και όσα τον εμποδίζουν να κάνει αυτό που σε όλες τις πόλεις του κόσμου είναι αυτονόητο.

Θα μπορούσα να μπω στη ζούλα μέσα στον αγώνα και να αρχίσω να τρέχω χωρίς να με πάρει κανείς χαμπάρι αλλά έχω ξενερώσει. Γιαυτό το πρωί της Κυριακής θα είμαι κλασικά στο αγαπημένο μου παρκάκι απέναντι από το σπίτι μου για τα καθημερινά 5 χιλιόμετρα, χωρίς χρονόμετρα και συνδρομές, χωρίς deadlines και πακέτα, παρά μόνο με το iPod.

Και μιας και λέμε για μουσική, το παρακάτω playlist δίνει ρυθμό για ένα έντονο μισάωρο (και κάτι ψιλά):

1. Placebo - Meds
2. Editors - The Racing Rats
3. Radiohead - Jigsaw Falling Into Place
4. Panic At The Disco - 9 In The Afternoon
5. Razorlight - Somewhere Else
6. Blur - Popscene
7. Oasis - Bring It On Down
8. Kate Nash - Foundations
9. Supergrass - Bad Blood
10. Teenage Fanclub - Star Sign

Photo: flickr / User: stausi