Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι (μηδενός εξαιρουμένου) για το χάλι που δημιουργήσαμε καθώς και για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα. Νομίζω ότι περάσαμε σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο κοινωνικής αντίδρασης, που θα μας θυμίζει με κάθε αφορμή το πόσο σάπιες είναι οι δομές που στήσαμε ή αφήσαμε (με την ανοχή και την παθητικότητά μας) να στηθούν. Γιατί όλους (νομίζαμε ότι) μας συνέφερε που ζούμε σε ένα μπουρδέλο, ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε χωρίς να δίνουμε δεκάρα για ηθική, νομιμότητα, αξίες. Όμως όταν κάποιος κερδίζει, κάποιος άλλος ζημιώνεται και πρέπει με κάποιον τρόπο να επανέρθει η ισορροπία στο σύστημα. Η ιστορία έχει δείξει ότι συνήθως αυτός ο τρόπος δεν είναι αναίμακτος - και αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα γράφεται ιστορία, με το αίμα του μικρού Αλέξη.

Όπως έγραψα πριν, κατανοώ οποιαδήποτε αντίδραση και οποιαδήποτε ενέργεια έγινε, γίνεται και θα γίνεται από εδώ και στο εξής. Και δεν το λέω ελαφρά τη καρδία: τα μπάχαλα σταμάτησαν 300 μέτρα από το πατρικό μου και περίπου 500 από το τωρινό σπίτι μου. Την επόμενη φορά, που σίγουρα θα υπάρξει, μπορεί να μην είναι έτσι.

Όπως σε κάθε πόλεμο έτσι κι εδώ υπάρχουν οι παράπλευρες απώλειες. Περισσότερο σημαντικές από τις άμεσες (καταστροφές στις εμπορικές, αστικές κλπ. υποδομές) είναι οι έμμεσες: ποιος πιστεύει π.χ. έστω και στο ελάχιστο ότι μια σοβαρή επιχείρηση θα δεχτεί να επενδύσει σε ένα τέτοιο τρελοκομείο; Και που να δεις το καλύτερο: θα χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας (λες και δε μας έφτανε η οικονομική κρίση) και ακόμα περισσότερες πιθανές ή δρομολογούμενες, επιτείνοντας ήδη την κακή κατάσταση της οικονομίας και οδηγώντας σε ακόμα σφοδρότερες αντιδράσεις. Όλες αυτές τις απώλειες θα τις πληρώνουμε στο διηνεκές και σε πολλαπλάσιο βαθμό από ό,τι πληρώσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που τόσες αντιδράσεις προκάλεσαν για το κόστος τους. Σε συνδυασμό με την κατάρρευση των κοινωνικών δομών βυθιζόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο ένας Θεός ξέρει αν και πότε θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε.

Αλλά όπως είπα, επιτέλους παίρνουμε αυτό που μας αξίζει. Έτσι, μπας και καταλάβουμε the hard way πόσο για τον πούτσο κράτος, λαός, κοινωνία είμαστε.

Υ.Γ. Τα "εναλλακτικά" μέσα ενημέρωσης (βλέπε press-gr και συναφή), που υποτίθεται ότι διατείνουν την "εναλλακτική" προσέγγιση τους στη δημοσιογραφία έγιναν οι μεγαλύτερες κατίνες όλης της υπόθεσης. Πήξαμε στο φτηνό συναίσθημα, στις λανθασμένες και αστήριχτες πληροφορίες, στην υπερβολή του λόγου και στον ό,τι-να-ναι σχολιασμό από διάφορους τυχαίους και πανάγνωστους (ως επί το πλείστον). Αν αυτή είναι η εναλλακτική προσέγγιση, προτιμώ την παραδοσιακή.

Υ.Γ.2 Πολλοί συμφωνούν με την ιδέα επιστράτευσης ή και επέμβασης του στρατού για την αποκατάσταση της τάξης. Φαντάζομαι ότι επιπλέον καυλώνουν μπροστά σε φωτογραφίες από τανκς και αυνανίζονται με την προοπτική ενός πογκρόμ για να "καθαρίσει η Ελλάδα από τους αναρχοάπλυτους". Να δούμε μέχρι πού θα μυρίσει το σκατό αν η χώρα κηρυχτεί έστω σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Υ.Γ.3 Πόσο επίκαιροι ακούγονται οι στίχοι των Manics...