Δεσμοί θανάτου
Στην πρόσφατη πτήση μου προς Μπανγκόκ (στο ταξίδι για Πεκίνο) υπήρχαν πολλοί Ελληνοαυστραλοί που επέστρεφαν στη χώρα τους μετά από διακοπές στην πατρίδα. Ανάμεσα σ'αυτούς κι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Ελληνοαυστραλών που γύριζε στη Μελβούρνη έχοντας περάσει τους καλοκαιρινούς μήνες στην Ελλάδα. Περίπου δύο ώρες μετά την αναχώρηση ο άντρας άρχισε να μην αισθάνεται καλά και όσο περνούσε η ώρα η κατάστασή του χειροτέρευε παρά τις προσπάθειες κάποιων γιατρών που έτυχε να βρίσκονται στο αεροπλάνο. Τελικά η πτήση σταμάτησε επειγόντως στο Νέο Δελχί γιατί αυτός ο άνθρωπος χρειαζόταν πολύ άμεση ιατρική βοήθεια και πιθανότατα δεν θα προλάβαινε να φτάσει ζωντανός στη Μπανγκόκ. Εγκεφαλικό, άκουσα να λένε οι γύρω μου, και μάλιστα βαριάς μορφής. Το ζευγάρι κατέβηκε αμέσως από το αεροπλάνο με τις ευχές των υπόλοιπων επιβατών να τους συνοδεύουν αλλά σε μια εμφανώς πικρή ατμόσφαιρα.
Πόσο τραγικό είναι να βρίσκεσαι για λίγες ώρες ή μέρες σε έναν τόπο που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ, δεν έχεις ζήσει ποτέ κι όμως αφήνεις εκεί τη ζωή σου; Πόσο παράταιρο είναι οι τίτλοι τέλους της ζωής σου να αναφέρουν ότι τράβηξες την τελευταία σου ανάσα σε ένα μέρος που δεν πρόλαβες να δεις, να οσμιστείς, να περπατήσεις; Θα μου προκαλούσε μεγάλη ανατριχίλα να έβλεπα (αν, λέμε, μπορούσα) τους τίτλους του τέλους μου να γράφουν ότι γεννήθηκα στην Αθήνα, Ελλάδα και πέθανα, ξέρω γω, στο Μπουένος Άιρες, στο Άμπου Ντάμπι, στο Pittsburgh ή σε κάποιο άλλο μέρος που δεν έχω δει παρά μόνο από φωτογραφίες. Γιατί νιώθω ο δεσμός με τον τόπο που γεννιέσαι υπάρχει αντίστοιχα και με τον τόπο που πεθαίνεις, αλλά από την αντίστροφη πλευρά - ο δεσμός προϋπάρχει της γνωριμίας με τον τόπο. Με άλλα λόγια, συνειδητοποίησα ότι θέλω να πεθάνω σε τόπο που γνωρίζω, όπου κι αν βρίσκεται αυτός ο τόπος και με όποιον άνθρωπο είμαι μαζί (αν είμαι με κάποιον άνθρωπο).
Δεν ξέρω τι έγινε με τον συνταξιδιώτη μου αλλά εύχομαι να πρόλαβε να γυρίσει σπίτι του ζωντανός.
Πόσο τραγικό είναι να βρίσκεσαι για λίγες ώρες ή μέρες σε έναν τόπο που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ, δεν έχεις ζήσει ποτέ κι όμως αφήνεις εκεί τη ζωή σου; Πόσο παράταιρο είναι οι τίτλοι τέλους της ζωής σου να αναφέρουν ότι τράβηξες την τελευταία σου ανάσα σε ένα μέρος που δεν πρόλαβες να δεις, να οσμιστείς, να περπατήσεις; Θα μου προκαλούσε μεγάλη ανατριχίλα να έβλεπα (αν, λέμε, μπορούσα) τους τίτλους του τέλους μου να γράφουν ότι γεννήθηκα στην Αθήνα, Ελλάδα και πέθανα, ξέρω γω, στο Μπουένος Άιρες, στο Άμπου Ντάμπι, στο Pittsburgh ή σε κάποιο άλλο μέρος που δεν έχω δει παρά μόνο από φωτογραφίες. Γιατί νιώθω ο δεσμός με τον τόπο που γεννιέσαι υπάρχει αντίστοιχα και με τον τόπο που πεθαίνεις, αλλά από την αντίστροφη πλευρά - ο δεσμός προϋπάρχει της γνωριμίας με τον τόπο. Με άλλα λόγια, συνειδητοποίησα ότι θέλω να πεθάνω σε τόπο που γνωρίζω, όπου κι αν βρίσκεται αυτός ο τόπος και με όποιον άνθρωπο είμαι μαζί (αν είμαι με κάποιον άνθρωπο).
Δεν ξέρω τι έγινε με τον συνταξιδιώτη μου αλλά εύχομαι να πρόλαβε να γυρίσει σπίτι του ζωντανός.
...
Άσε που, αυτή η σκέψη -"πού θα ήθελα να πεθάνω" -μπορεί να οδηγήσει σε άλλες πιο ακραίες σκέψεις και πράξεις.
Φαντάζομαι και πόσο άσχημο θα είναι να πεθαίνεις τη στιγμή που έχεις επιθυμήσει το σπίτι σου,ή πόσο άσχημο θα ήταν για τη γυναίκα του να κανονίσει τα πάντα μονη της για να τον γυρίσει πίσω στην Αυστραλία.Μακάρι να μη χρειάστηκε να γίνει κάτι τέτοιο..
το ξέρω αλλά, τα όνειρα δεν διώκονται! :)
JoaN, νομίζω ότι όταν (αν) έχεις συναίσθηση του τι πρόκειται να επέρθει, το συγκεκριμένο θα σε επηρεάσει big time, όπως και άλλες μικρότερες επιθυμίες σου ακριβώς επειδή είναι οι τελευταίες.
Spirou, είναι ακριβώς αυτό που γράφω από πάνω. Το να θέλεις π.χ. να πιεις έναν καφέ ως η τελευταία απόλαυση στη ζωή σου και να μη μπορείς είναι πολύ μεγάλο κρίμα. Πόσο μάλλον να θέλεις να πεθάνεις στον τόπο σου και να μη μπορείς.
Charoulita, αυτή είναι μια διαφορετική σκοπιά του ίδιου γεγονότος. Η αιφνίδια απώλεια αφήνει λίγο χρόνο αδράνειας να περάσει και μετά εκρήγνυται...
Narita, :-)
N.Ago, και ποιος το θέλει; Από την άλλη who wants to live forever? (το παρατράβηξα λίγο).
Α, και καλώς ήρθες!
Εμένα πάντως αν έπεφταν οι τίτλοι του τέλους στην Ανταρκτική προσπαθώντας να φτάσω την Ρωσική βάση Βοστόκ ή την Αμερικανική Άμουντσεν Σκοτ μετά από συντριβή αεροσκάφους, δε θα με χάλαγε και τόσο. Μιλάμε σκέτη υπερπαραγωγή του Χόλυγουντ.