Να τελειώνω
Δεν είναι προεκλογικό παραλήρημα αυτό το post, ούτε φωνή οργής ή/και άγχους στο γενικότερο κλίμα που έχουμε εγκλωβιστεί τώρα τελευταία. Και όμως, είναι άμεσα συνδεδεμένο με την κληρονομιά που μας αφήνει ο εφιάλτης που ζήσαμε και τον συναισθηματικό αντίκτυπο που έχει σε προσωπικό, πλέον, επίπεδο. Γιατί οι βαθύτερες επιπλοκές τώρα αρχίζουν να εκδηλώνονται ή θα αρχίσουν οσονούπω. Και δεν εννοώ μόνο όσους έπληξε άμεσα η καταστροφή, αλλά και εμάς που μας χτύπησε έμμεσα αλλά πολύ βίαια.
Τέλος πάντων, προ ολίγων μηνών παραληρούσα και μέσα από τούτο το μπλογκ για το διδακτορικό μου, για τη μη επαρκή αξιοποίησή μου σε διάφορες διαδικασίες και δραστηριότητες, για τους copycats και τους ατσαλάκωτους, και για μαύρα σκυλιά στον κόρφο μου. Η σχετική σημαντικότητα αυτών των ζητημάτων για τη ζωή μου ήταν εκείνη την περίοδο στο υψηλότερο δυνατό σημείο. Κοινώς, ξυπνούσα, ζούσα και κοιμόμουν με πολύ συγκεκριμένες και περιορισμένες σκέψεις να στροβιλίζουν στο μυαλό μου. Όλο αυτό το θλιβερό πανηγύρι με τσάκιζε. Έφτανα στον πάτο, προσπαθούσα να σκαρφαλώσω, ξαναέπεφτα, η ψυχολογία μου ανεβοκατέβαινε πιο γρήγορα κι από ασανσέρ σε κτίριο δημόσιας υπηρεσίας, και όλα αυτά εξαιτίας 2-3 πολύ συγκεκριμένων ζητημάτων. Και να πω ότι δεν έχω περάσει my share of personal tragedies και άρα είμαι άβγαλτος ή δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τα δύσκολα; Λάθος, το έχω περάσει και μάλιστα εις πολλαπλούν και για πολύ σοβαρότερα ζητήματα από αυτό. Απλώς είχα μπει σε λάθος loop και δε μπορούσα να βγω με τίποτα.
Ύστερα ήρθαν οι διακοπές. Εκεί πραγματικά χαλάρωσα αλλά με τεχνητά μέσα, γιατί δε βρηκα κάποια λύση για το πρόβλημα αλλά απλά το έβαλα στην άκρη για λίγες μέρες. Δε με χάλασε όμως. Ξεκουράστηκα, άδειασα τον σκληρό από ό,τι άχρηστο κουβάλαγε ένα χρόνο και θεώρησα εαυτόν έτοιμο να ξανακαταπιαστώ με το ατέρμονο "πρόβλημα".
Ώσπου ήρθε η κόλαση επί της Γης και κάθε ισορροπία ή δείγμα ισορροπίας άρχισε να καταρρέει. Μπορεί να φαίνεται πολύ τσιτάτο, αλλά με συντάραξε εκ βάθρων. Πέραν του ότι γκρέμισε την εικόνα του έστω ελάχιστα σοβαρού κράτους που μετά κόπων είχα καταφέρει να δημιουργήσω (και που μέχρι τότε υπερασπιζόμουν με θέρμη, γιατί αισθανόμουν ότι το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι ο άκρατος μηδενισμός και η ισοπέδωση των πάντων), έδωσε ένα εντελώς διαφορετικό perspective στα δικά μου προβλήματα.
Αυτό λοιπόν που βγήκε είναι ότι οι δικοί μου εφιάλτες δεν πιάνουν μία μπροστά στο συναισθηματικό φορτίο που θα κληθούν να κουβαλήσουν οι άνθρωποι που έζησαν στο πετσί τους την καταστροφή. Σαν να ζυγίζεις μια μύγα κι έναν ελέφαντα. Και όχι, δε με νοιάζει που συγκρίνω πιθανώς ανόμοια πράγματα γιατί η ζυγαριά κλίνει τόσο δραματικά προς τη μία μεριά που καμία προσπάθεια ομαλοποίησης και ενίσχυσης της συγκρισιμότητας των καταστάσεων δεν θα μεταβάλλει την ανισορροπία. Επίσης πολύ τσιτάτο, αλλά έτσι είναι ρε γαμώτο, κι αν δεν ήταν έτσι δεν θα το έγραφα εδώ μέσα.
Αποφάσισα λοιπόν να λύσω το "πρόβλημά" μου αναγνωρίζοντας ότι α) είναι πολύ απλούστερο από ό,τι το θεωρούσα και β) οι αντικειμενικές συνθήκες που το δημιουργούσαν στην ουσία ήταν αποκυήματα της δικής μου αδυναμίας να δώσω μια ριζική λύση και διογκώνοντας καταστάσεις που με βόλευαν για να συνεχίζω να αυτοοικτίρομαι. Ύφαινα, δηλαδή, γύρω μου ένα κουκούλι από δικαιολογίες, προφάσεις αλλά και διογκώσεις υπαρκτών προβλημάτων, και μετά χωνόμουν μέσα για να αυτομαστιγωθώ, προστατευμένος από κάθε λογική εξέταση των πραγμάτων.
Σίγουρα θα μου πεις ότι μπορεί να είναι αποφάσεις που λαμβάνονται υπό ακραία συναισθηματική φόρτιση. Δεκτό, με την επισήμανση ότι οι αποφάσεις αυτές αναιρούνται μετά από λίγο καιρό, όταν οι συνθήκες έρθουν πάλι σε ομαλά και ανεκτά επίπεδα. Εδώ όμως δε μιλάμε για αποφάσεις εν θερμώ, αλλά για μια αλλαγή εκ βάθρων, που ενδεχομένως να μην είχε συντελεστεί αν δεν ερχόταν κάποιο ισχυρό σοκ όπως αυτό που περιέγραψα.
Η κατακλείδα λοιπόν είναι η εξής: να τελειώνω με το διδακτορικό όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά γίνεται, και όλα τα άλλα θα έρθουν. Ούτε επηρεάζουν την περαιτέρω ακαδημαϊκή μου πορεία, ούτε καθορίζουν το μέλλον μου, ούτε κλείνουν ή ανοίγουν πόρτες. Θεωρώ τον εαυτό μου άξιο (αξιότερο από πολλούς άλλους, αλλά αυτό είναι άλλο story) και ικανό για να προσπαθήσει όταν έρθει η στιγμή και όχι να θεωρεί καταστάσεις δεδομένες εκ των προτέρων. Να τελειώνω με αυτό το πράγμα που μου έχει φάει την ψυχή, κυριολεκτικά, αλλά το αγαπάω το καριόλικο για να το παρατήσω εντελώς. Αλλά πιο πολύ να τελειώνω με αυτό το συνεχές κλωθογύρισμα και να σταματήσω να βλέπω "τα άλλα τρένα να περνούν".
Photo © Natalie Dee (http://www.nataliedee.com)
(εχμμμ, εγώ μήπως να μη το αρχίσω τελικά το ρημάδι; loooool :p )
Εσύ τουλάχιστον τις χρησιμοποιείς για το διδακτορικό σου...δηλαδή υπάρχει πτυχίο και μεταπτυχιακό - ήρωας, ήρωας!
αυτο που σου έυχομαι έιναι να ανατραπέι η κατασταση ΑΚΡΙΒΩΣ μόλις τελειωσεις..;) ;)
Καλό κουράγιο φίλε μου -θα το χρειαστεις.
Καλ΄οβράδυ
Proserpina, αν και όταν το αρχίσεις, δούλεψε σαν να εξαρτάται η ζωή σου από αυτό. Κι επειδή το βλέπω το μικρόβιο μέσα σου (ως γνωστόν, ο βήχας, ο έρωτας και η διάθεση για διδακτορικό δεν κρύβονται), take the leap of faith και ξεκίνα!
Δισχιδή μου, απορώ μερικές φορές με μένα. Δεν είχα ποτέ τέτοια υπαρξιακά προβλήματα, ούτε στο πτυχίο ούτε στο μεταπτυχιακό. Εδώ όμως η δουλειά είναι απόλυτα προσωπική, δεν έχει συγκεκριμένη δομή (δυστυχώς), άρα η σχέση που έχεις με τον εαυτό σου κυριολεκτικά περνάει στο χαρτί.
Μαρινάκι, με ξέρεις. "Typical me, I started something, and now I'm not too sure" λέει ο φίλος μας ο Morrissey. Κάπου εκεί βρισκόμουν μέχρι πρότινος, ώσπου είπα ότι θα το τελειώσω αυτό που άρχισα χωρίς να αναρωτιέμαι εκ των προτέρων για τίποτα. Μπορείς να πεις ότι κι αυτό είναι ένα είδος escape.
Ναι, καμία αντίρρηση, life μου. Αφορμή ήταν, ένα τεράστιο "άντε και γαμήσου". Όπως και να 'χει πάντως, καλό μου κάνει.
Νατασσάκι, αυτό λέω κι εγώ. Να πάω παρακάτω, ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.
Narita, "κουράγιο" είναι το μήνυμα του post. Σωστά το αντιλήφθηκες.
έχεις όλα τα συμπτώματα διδακτορικού
ανεξαρτήτως πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικών εξελίξεων ;)
καλημέρες
(και να μη σου τρώει την ψυχή τίποτα!!)
Τελικα εισαι Πα.Πειτης; Ποια η σχεση σου με Καρβουνη και εκδ. Σταμουλη...;
Καταρχήν θενξ για τον καλό σου λόγο. Το θέμα είναι ότι αυτή τη σκέψη που λες πρέπει να τη διοχετεύσω προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ωραία τα γράφω εδώ μέσα, αλλά δεν αρκεί. Επίσης, η μικρή αναμαλλιάρα λέει ότι "Σήμερα έχω διάθεση για ανακωχή - αλλά δε χρειάζεται να το ξέρει κι ο εχθρός". Έτσι κι εγώ λέω να το κρατήσω λίγο το "μανιάτικό" μου, απλά για να υπάρχει.
m13, κλασικά συμπτώματα διδακτορικής κατάθλιψης είναι. Όλοι τα περνάνε, σχεδόν όλοι τα ξεπερνάνε. Ελπίζω να φτάσω στο δεύτερο. Φιλιά.
Θεραπευτή, +ευλόγησον+ (lol)
Πρώην ΠαΠειτης είμαι. Το βιβλίο του Καρβούνη το έχω διδαχθεί κι εγώ...
Pan, καλά ντε! Σε 2 λεπτά είμαι έτοιμος lol
Καλη τυχη ευχομαι
(exit στην κυριολεξία ε?)
Από την άλλη, δε λέει με τίποτα να μην το τελειώσεις - εκτός αν έχουν περάσει μόνο μερικοί μήνες από τότε που έκανες το λάθος να το ξεκινήσεις.
Τελείωνε το λοιπόν φίλε μου το τιμημένο. Καλό θα είναι, μην ανησυχείς. Υπάρχουν σοβαρότεροι δαίμονες εκεί έξω για να παλέψεις.
Ελαφίνι μου χαίρομαι που σου δίνω κουράγιο. Ελπίζω να συνεχίσει αυτή η αισιοδοξία και να φτάσουμε στο exit. Μόνο που μετά θα πρέπει να ψάξω για καινούριο nickname lol
Νεφέλικα, δεν θα μπορούσες να το περιγράψεις πιο εύστοχα. Ειδικά το ότι "δε μπαίνει κανείς στον κόπο να το διαβάσει" ήταν μία από τις βασικές σκέψεις που με έκαναν να σκεφτώ αυτά που έγραψα στο post, υπό την έννοια ότι τουλάχιστον στην Ελλάδα αν έχεις κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά τον παίρνεις τον τίτλο χωρίς πολύ ξεψάχνισμα. Εδώ που βρίσκομαι εγώ το ξεψάχνισμα είναι πιο έντονο αλλά υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες που σου εγγυώνται την επιτυχία.
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....