Οι μικρές απολαύσεις
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι αισθάνομαι πραγματικά υπερήφανος που συμμετείχα στην κυριακάτικη συγκέντρωση. Σε λίγο καιρό και με τις κατάλληλες κινήσεις αισιοδοξώ ότι μπορεί να θεωρείται ορόσημο σε ό,τι αφορά τις κινητοποιήσεις των πολιτών στην Ελλάδα. Αρκεί να μην προσπαθήσει να καπηλευτεί κανείς την κυριότητά της και να μην περάσει στην κοινή γνώμη ως μια κίνηση κάποιων γραφικών τύπων - νομίζω πάντως ότι το δεύτερο το έχουμε πετύχει.
Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Τούτο το post το είχα κατά νου αρκετό καιρό. Τι αρκετό δηλαδή, ήταν το πρώτο post που μου ήρθε στο μυαλό όταν ξεκίνησα το μπλογκ στην πρώτη αποτυχημένη μορφή του (we all need a kickstart), αλλά το έβαλα στο ψυγείο - ούτε κι εγώ ξέρω γιατί. Μου'ρθε σήμερα το πρωί στο μυαλό, εντελώς ξαφνικά, την ώρα που έφτιαχνα τον espresso μου. Και επειδή το θέμα του με ξεκουράζει και με ηρεμεί, σκέφτηκα να το γράψω για εσάς αλλά και για να 'χω να το βλέπω when the going gets tough που λέμε και στο χωριό μου.
Καθημερινά εργάζομαι περίπου 13-15 ώρες, τόσο για τη δουλειά του γραφείου όσο και για τη διατριβή μου. Παρότι μου αρέσει η δουλειά μου δεν αισθάνομαι workaholic, δεν ξυπνάω δηλαδή με την πρώτη σκέψη στη δουλειά ούτε πέφτω για ύπνο με τη δουλειά ως τελευταία σκέψη. Γουστάρω να λουφάρω πού και πού (αν και με 15 ώρες δουλειά καθημερινά η έννοια της λούφας αυτόματα αναιρείται), να ξεκλέβω λίγο χρόνο για μένα και οπωσδήποτε να κάνω τρία πράγματα ανεξάρτητα από το χρόνο που συνήθως δεν έχω. Αυτές είναι οι τρεις μικρές καθημερινές μου απολαύσεις, τρία μικρά στηρίγματα στο συνεχές τρέξιμο, γράψιμο και διάβασμα στο οποίο είμαι παραδομένος ψυχή τε και σώματι τα τελευταία 5 χρόνια.
Η πρώτη απόλαυση είναι η παρασκευή του πρωινού espresso. Όλη η ιεροτελεστία του να ζεστάνεις τη μηχανή, να αφήσεις το πρώτο νερό να τρέξει, να μετρήσεις την ακριβή δοσολογία του καφέ, να μετρήσεις ακριβώς το χρονικό διάστημα στο οποίο το νερό θα έρθει σε επαφή με τον καφέ και να σταματήσεις τη ροή, είναι μια διαδικασία 3 λεπτών αλλά είναι τόσο απολαυστική όσο και η ίδια η κατανάλωση του καφέ. Α, απαραιτήτως χωρίς ζάχαρη αλλά με συνοδεία μικρού σοκολατακίου υγείας. Και παρότι ο αριθμός των espresso που καταναλώνω καθημερινά ποικίλει μεταξύ 2 και 4, ο homemade πρώτος είναι πάντα ο καλύτερος.
Η δεύτερη απόλαυση είναι εκείνη η μισή με μία ώρα που συνήθως είμαι μόνος στο γραφείο προτού έρθουν οι υπόλοιποι. Όχι δεν κατεβάζω τσόντες as some of you might think αλλά ανοίγω το iTunes, επιλέγω ραδιόφωνο, κλικάρω Classical, διαλέγω 1.FM - Otto's Baroque Music και βάζω τα ηχεία στο τέρμα. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο Otto αλλά του βγάζω το καπέλο, ειδικά όταν με φιλοδωρεί με Bach ή Albinioni και ειδικότερα όταν μου προσφέρει τα Βραδεμβούργια Κονσέρτα του πρώτου. Οι καθαρίστριες του ορόφου που εκείνη την ώρα κάνουν τη δουλειά τους ξέρουν πλέον ότι ήρθα και δεν υπάρχει περίπτωση να με κλειδώσουν μέσα. Ο Otto μένει ανοικτός όλη την υπόλοιπη μέρα αλλά σε ένταση που μόλις ακούγεται καθότι οι υπόλοιποι έχουν πλέον καταφτάσει.
Η τρίτη μικρή απόλαυση έρχεται πλέον το βράδυ, αφού τα μηχανήματα έχουν κλείσει και η εργάσιμη μέρα έχει τελειώσει. Όχι, δεν έρχεται το Johnnie Walker αλλά το βιβλίο που διαβάζω εκείνη την περίοδο. Δεν το ανοίγω για να με πάρει ο ύπνος αλλά για να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει σε άλλες στροφές σε σχέση με τη δουλειά της ημέρας. Συνήθως βέβαια δεν μπορώ να αντέξω παραπάνω από 5-6 σελίδες (ή καμιά δεκαριά αν είναι λογοτεχνία), όμως αυτές οι λίγες σελίδες καθαρίζουν το μυαλό μου από τη φύρα που έχει μαζέψει όλη τη μέρα και κάνουν ένα επιτυχημένο παρκάρισμα του σκληρού δίσκου και ένα αναίμακτο shut down - από αυτά που όταν ξανανοίγεις το μηχάνημα το επόμενο πρωί δεν κάνει 300 ώρες για να πάρει μπρος ψάχνοντας να βρει τι πήγε λάθος την προηγούμενη φορά που το έκλεισες.
Εννοείται ότι αυτές οι συνήθειες λαμβάνουν χώρα τις καθημερινές (εντάξει, η πρώτη κάθε μέρα). Τα Σαββατοκύριακα είναι άλλη περίπτωση, όχι πολύ διαφορετική αλλά με μεγαλύτερο βαθμό ευελιξίας. Ως εκ τούτου, αγαπημένες συνήθειες εκτός από τον πρωινό espresso και τα σαββατιάτικα ψώνια της εβδομάδας δεν υπάρχουν.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα μπλογκοπαίχνιδο με αυτό το post, αλλά δεν το κάνω. Με ευχαρίστηση όμως θα ήθελα να μάθω για τις δικές σας μικρές καθημερινές απολαύσεις, για όποιον θέλει να τις μοιραστεί.
Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Τούτο το post το είχα κατά νου αρκετό καιρό. Τι αρκετό δηλαδή, ήταν το πρώτο post που μου ήρθε στο μυαλό όταν ξεκίνησα το μπλογκ στην πρώτη αποτυχημένη μορφή του (we all need a kickstart), αλλά το έβαλα στο ψυγείο - ούτε κι εγώ ξέρω γιατί. Μου'ρθε σήμερα το πρωί στο μυαλό, εντελώς ξαφνικά, την ώρα που έφτιαχνα τον espresso μου. Και επειδή το θέμα του με ξεκουράζει και με ηρεμεί, σκέφτηκα να το γράψω για εσάς αλλά και για να 'χω να το βλέπω when the going gets tough που λέμε και στο χωριό μου.
Καθημερινά εργάζομαι περίπου 13-15 ώρες, τόσο για τη δουλειά του γραφείου όσο και για τη διατριβή μου. Παρότι μου αρέσει η δουλειά μου δεν αισθάνομαι workaholic, δεν ξυπνάω δηλαδή με την πρώτη σκέψη στη δουλειά ούτε πέφτω για ύπνο με τη δουλειά ως τελευταία σκέψη. Γουστάρω να λουφάρω πού και πού (αν και με 15 ώρες δουλειά καθημερινά η έννοια της λούφας αυτόματα αναιρείται), να ξεκλέβω λίγο χρόνο για μένα και οπωσδήποτε να κάνω τρία πράγματα ανεξάρτητα από το χρόνο που συνήθως δεν έχω. Αυτές είναι οι τρεις μικρές καθημερινές μου απολαύσεις, τρία μικρά στηρίγματα στο συνεχές τρέξιμο, γράψιμο και διάβασμα στο οποίο είμαι παραδομένος ψυχή τε και σώματι τα τελευταία 5 χρόνια.
Η πρώτη απόλαυση είναι η παρασκευή του πρωινού espresso. Όλη η ιεροτελεστία του να ζεστάνεις τη μηχανή, να αφήσεις το πρώτο νερό να τρέξει, να μετρήσεις την ακριβή δοσολογία του καφέ, να μετρήσεις ακριβώς το χρονικό διάστημα στο οποίο το νερό θα έρθει σε επαφή με τον καφέ και να σταματήσεις τη ροή, είναι μια διαδικασία 3 λεπτών αλλά είναι τόσο απολαυστική όσο και η ίδια η κατανάλωση του καφέ. Α, απαραιτήτως χωρίς ζάχαρη αλλά με συνοδεία μικρού σοκολατακίου υγείας. Και παρότι ο αριθμός των espresso που καταναλώνω καθημερινά ποικίλει μεταξύ 2 και 4, ο homemade πρώτος είναι πάντα ο καλύτερος.
Η δεύτερη απόλαυση είναι εκείνη η μισή με μία ώρα που συνήθως είμαι μόνος στο γραφείο προτού έρθουν οι υπόλοιποι. Όχι δεν κατεβάζω τσόντες as some of you might think αλλά ανοίγω το iTunes, επιλέγω ραδιόφωνο, κλικάρω Classical, διαλέγω 1.FM - Otto's Baroque Music και βάζω τα ηχεία στο τέρμα. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο Otto αλλά του βγάζω το καπέλο, ειδικά όταν με φιλοδωρεί με Bach ή Albinioni και ειδικότερα όταν μου προσφέρει τα Βραδεμβούργια Κονσέρτα του πρώτου. Οι καθαρίστριες του ορόφου που εκείνη την ώρα κάνουν τη δουλειά τους ξέρουν πλέον ότι ήρθα και δεν υπάρχει περίπτωση να με κλειδώσουν μέσα. Ο Otto μένει ανοικτός όλη την υπόλοιπη μέρα αλλά σε ένταση που μόλις ακούγεται καθότι οι υπόλοιποι έχουν πλέον καταφτάσει.
Η τρίτη μικρή απόλαυση έρχεται πλέον το βράδυ, αφού τα μηχανήματα έχουν κλείσει και η εργάσιμη μέρα έχει τελειώσει. Όχι, δεν έρχεται το Johnnie Walker αλλά το βιβλίο που διαβάζω εκείνη την περίοδο. Δεν το ανοίγω για να με πάρει ο ύπνος αλλά για να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει σε άλλες στροφές σε σχέση με τη δουλειά της ημέρας. Συνήθως βέβαια δεν μπορώ να αντέξω παραπάνω από 5-6 σελίδες (ή καμιά δεκαριά αν είναι λογοτεχνία), όμως αυτές οι λίγες σελίδες καθαρίζουν το μυαλό μου από τη φύρα που έχει μαζέψει όλη τη μέρα και κάνουν ένα επιτυχημένο παρκάρισμα του σκληρού δίσκου και ένα αναίμακτο shut down - από αυτά που όταν ξανανοίγεις το μηχάνημα το επόμενο πρωί δεν κάνει 300 ώρες για να πάρει μπρος ψάχνοντας να βρει τι πήγε λάθος την προηγούμενη φορά που το έκλεισες.
Εννοείται ότι αυτές οι συνήθειες λαμβάνουν χώρα τις καθημερινές (εντάξει, η πρώτη κάθε μέρα). Τα Σαββατοκύριακα είναι άλλη περίπτωση, όχι πολύ διαφορετική αλλά με μεγαλύτερο βαθμό ευελιξίας. Ως εκ τούτου, αγαπημένες συνήθειες εκτός από τον πρωινό espresso και τα σαββατιάτικα ψώνια της εβδομάδας δεν υπάρχουν.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα μπλογκοπαίχνιδο με αυτό το post, αλλά δεν το κάνω. Με ευχαρίστηση όμως θα ήθελα να μάθω για τις δικές σας μικρές καθημερινές απολαύσεις, για όποιον θέλει να τις μοιραστεί.
Για τη συναυλία για την Πάρνηθα λέει ο ΠΡΕΖΑ TV, την Παρασκευή 8 το βράδυ στο Σύνταγμα με διάφορους Έλληνες καλλιτέχνες.
@ auburn Kate
To Adagio for Strings του Samuel Barber (όχι του Albinioni) στη διασκευή από τον Orbit είναι μο-να-δι-κό. Δε χρειάζεται να σκοτώσεις το άλογό σου γιατί πραγματικά ανατριχιάζω όποτε το ακούω. Όμως και όλος ο υπόλοιπος δίσκος του Orbit είναι καταπληκτικός, ειδικά οι διασκευές σε Cage και Satie.
Υπάρχουν εικονογραφημένα με συνταγές μαγειρικής; Δείχνουν δηλαδή π.χ. το Ντόναλντ να φτιάχνει Πάπια Πεκίνου; (lol) Θενξ για τις απολαύσεις σου!
Είχα κι εγώ τη συνήθεια κάποτε να χαλαρώνω μ'ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι αλλά το έκοψα εντελώς κι ησύχασα. "Μα ό,τι μας δένει στα παλιά είν’ οι κακές συνήθειες σαλαλα" όπως θα ΄λεγε κι η JoaN lol
@ auburn kate
Μαφάλντα με συνταγή για σούπα; Χαχαχαχ ούτε να το φανταστώ δε θέλω. Θα πετσόκοβε μέσα όλα τα φυτά του μπαμπά από τη μανία της ή θα έβαζε τον Νάντο να μαγειρέψει που του αρέσει η "θουπίτσα" χαχαχαχ
Handel λατρεύω τα Concerti Grossi. Vivaldi ομολογώ ότι δεν έχω ψάξει περισσότερο από τις 4 Εποχές.
@ joan
Ώπα! Την κουβέντα σου είχαμε πιο πάνω lol Κι ένας καφές κάνει πάντα καλό αρκεί να μην είναι ο 5ος της ημέρας lol
Εγώ, περιμένω πως και πως να γυρίσω από την δουλειά στο σπίτι, να φωνάξει ο γιος μου : "ήλθες μπαμπάκα;" και να τρέξει να με φιλήσει... Αν και τελικά, κι εγώ εκτός ποστ είμαι, μιας και το παραπάνω είναι ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ απόλαυση!
Οι καθημερινές, μικρές απολαύσεις, είναι η καλύτερες! Και συμφωνώ για τον πρώτο καφέ - ζεστό, όλο το χρόνο - και για το βραδινό βιβλίο, κι εγώ το αγαπώ πολύ. Η δική μου τρίτη συνήθεια, καθημερινή κι αγαπημένη, έχει να κάνει με τις γλάστρες στο μπαλκόνι μου - πότισμα, καθάριμα και γλυκόλογα, για να νιώσουν καλύτερα!
Και, για την εισαγωγή σου, συμφωνώ απόλυτα.
Natassaki, αυτές τις λίγες στιγμές που έχουμε πραγματικά για τον εαυτό μας δεν πρέπει να τις συνδέουμε με τίποτα άλλο. Όταν δηλαδή φτιάχνω καφέ το πρωί είμαι 1000% συγκεντρωμένος σ'αυτό, δεν το κάνω μηχανικά σκεπτόμενος κάτι άλλο ταυτόχρονα. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά, γιατί απλά να λουφάρει μπορεί κανείς πολύ εύκολα.
Ροΐδη, όπως το είπες. Τα ζεις για να τα ζεις, σαν να ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου...
keim, εννοείται ότι αλλάζουν στη φύση τους αλλά πάντα υπάρχουν ως στιγμές.
Kate, έλεγα μήπως κάναμε κάτι πιο involved. Θα επανέρθω με λεπτομέρειες.
elafini, αντί για "Ραμώ" διάβασα στιγμιαία "Ρέμο" και μόλις τώρα σταμάτησα τις εισπνοές οξυγόνου... Λικεράκι μαστίχα, ε; Καιρό έχω να το ακούσω αυτό το ηδύποτο πάντως lol