Φωτοϊστορία
Μετά από πρόσκληση του Σπιτόγατου ανεβάζω τη φωτοιστορία μου, ζητώντας εκ των προτέρων την επιείκειά σας καθότι είναι η πρώτη μου "συγγραφική" απόπειρα ever.
"Θα είχε μιάμιση ώρα που περπατούσε, κατά μήκος της παραλίας και έπειτα στον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί προς το μοναστήρι του Άη Νικόλα, προσπαθώντας να βάλει μια στοιχειώδη τάξη στις σκέψεις της και να κατανοήσει την πλήρη έκταση όλων αυτών που της είχαν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Μια αλληλουχία γεγονότων που είχαν ως συνέπεια να διακόψει κάθε επαφή με την αδερφή της χωρίς να ξέρει αν, πότε και υπό ποιες συνθήκες θα ξαναμιλούσαν. Ήταν η πρώτη φορά που χώριζαν για τόσο καιρό και είχε απελπιστεί μη γνωρίζοντας πώς να αντιμετωπίσει αυτό που ποτέ δεν περίμενε ότι θα συνέβαινε. Αλλά όσο κι αν σκεφτόταν, όσο πάσχιζε να βάλει τα γεγονότα σε μια σειρά και να καθορίσει τη στάση της απέναντι στην αδερφή της, τόσο περισσότερο πελαγοδρομούσε και απελπιζόταν.
Παραδομένη καθώς ήταν στις σκέψεις της δεν κατάλαβε για πότε είχε φτάσει στο ξωκλήσι που από την ανηφοριά έβλεπε ολόκληρη την παραλία μέχρι την άλλη άκρη πέρα μακριά, στη στροφή για τη Χώρα. Κάθησε στο πεζούλι να πάρει μια ανάσα αλλά σύντομα σηκώθηκε μη μπορώντας ν'αντέξει τον δυνατό ήλιο και έκανε να συνεχίσει την πορεία της προς την κατεύθυνση του μοναστηριού. Περνώντας έξω από την πόρτα του ξωκλησιού κοντοστάθηκε και αποφάσισε να μπει για λίγο μέσα. Όπως όλοι οι κάτοικοι του νησιού, είχε μια ιδιαίτερη σχέση με ό,τι θεωρείται Θείο και συχνά έβρισκε παρηγοριά στην επαφή της με το Θεό. Είχε μια ελπίδα ότι αυτή η επαφή θα απάλυνε τον πόνο της και θα τη φώτιζε.
Μέσα στο ξωκλήσι δεν υπήρχε ψυχή. Κάθησε σε μια μπροστινή καρέκλα και προσπάθησε να αφουγκραστεί την ησυχία, παρατηρώντας τις εικόνες και την ξυλουργική δουλειά που κοσμούσαν το μικρό τέμπλο. Η ματιά της πέρασε πάνω από τα περίτεχνα σκαλίσματα, τις εικόνες και τις αγιογραφίες που έδιναν στο εσωτερικό του ναΐσκου μια αταίριαστη μεγαλοπρέπεια και πολυτέλεια σε σχέση με το ταπεινό εξωτερικό του. Έφερε στο νου της άλλες φορές που χανόταν με τις ώρες στο άκουσμα των δοξολογιών και των λόγων των Ευαγγελίων. Αλλά η επαφή που προσδοκούσε δεν ερχόταν, γιατί η τρικυμία στην ψυχή της, αυτή ακριβώς που προσπαθούσε να απαλύνει, όρθωνε ένα αδιαπέραστο τείχος ανάμεσα σ'αυτήν και το Θείο.
Απογοητευμένη σηκώθηκε και με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Βγαίνοντας στον καυτό ήλιο στάθηκε αναποφάσιστη για το πού να πάει, μιας και οι σκέψεις της καθώς περπατούσε έγιναν πιο συγκεχυμένες αντί να ξεδιαλύνουν. Κάτι όμως την τραβούσε προς το μοναστήρι, όπου και πίστευε ότι θα συναντούσε κάποιον να τη συμβουλεύσει. Τότε αντιληφθηκε έναν παππού καθισμένο στο πεζούλι δεξιά της να την κοιτάζει επίμονα. Αισθάνθηκε άβολα αλλά του ανταπόδωσε τη ματιά που διασταυρώθηκε με τη δικιά του για λίγα δευτερόλεπτα. Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε μειλίχια και της είπε με αργή φωνή:
- Δε θα βρεις εδώ αυτό που ψάχνεις κορίτσι μου. Η απάντηση σ'αυτό που σε βασανίζει είναι μέσα σου και μόνο εκεί...
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε. Όλα όσα την βασάνιζαν μεμιάς μπήκαν σε μια λογική σειρά, έβγαζαν πλέον νόημα. Η καρδιά της τής έλεγε να επικοινωνήσει με την αδερφή της, έστω κι αν δεν είχε διαμορφώσει καμία στρατηγική επαναπροσέγγισης και δεν είχε σκεφτεί τι θα της έλεγε, πώς θα επικρατούσε στην αναμέτρηση, πώς θα την έπειθε ότι είχε δίκιο. Έβγαλε το κινητό της και κάλεσε τον αριθμό του κινητού της αδερφής της, ήρεμη πλέον ότι έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε. Γύρισε το βλέμμα της προς τη μεριά του παππού για να του νεύσει ένα ευχαριστώ αλλά το πεζούλι ήταν άδειο...
Δεν έμαθε ποτέ ποιος ήταν ο παππούς, ούτε αναρωτήθηκε τι γύρευε εκεί πέρα και πώς ήξερε να της πει αυτό που της είπε. Γιαυτήν ήταν ακριβώς η απάντηση που ήθελε να ακούσει, η απάντηση που έψαχνε να βρει στα ξωκλήσια και τα μοναστήρια. Γιατί ορισμένες φορές η καλύτερη συμβουλή που μπορεί να σου δώσει κάποιος είναι να μην ακούσεις τη συμβουλή του."
Παραδομένη καθώς ήταν στις σκέψεις της δεν κατάλαβε για πότε είχε φτάσει στο ξωκλήσι που από την ανηφοριά έβλεπε ολόκληρη την παραλία μέχρι την άλλη άκρη πέρα μακριά, στη στροφή για τη Χώρα. Κάθησε στο πεζούλι να πάρει μια ανάσα αλλά σύντομα σηκώθηκε μη μπορώντας ν'αντέξει τον δυνατό ήλιο και έκανε να συνεχίσει την πορεία της προς την κατεύθυνση του μοναστηριού. Περνώντας έξω από την πόρτα του ξωκλησιού κοντοστάθηκε και αποφάσισε να μπει για λίγο μέσα. Όπως όλοι οι κάτοικοι του νησιού, είχε μια ιδιαίτερη σχέση με ό,τι θεωρείται Θείο και συχνά έβρισκε παρηγοριά στην επαφή της με το Θεό. Είχε μια ελπίδα ότι αυτή η επαφή θα απάλυνε τον πόνο της και θα τη φώτιζε.
Μέσα στο ξωκλήσι δεν υπήρχε ψυχή. Κάθησε σε μια μπροστινή καρέκλα και προσπάθησε να αφουγκραστεί την ησυχία, παρατηρώντας τις εικόνες και την ξυλουργική δουλειά που κοσμούσαν το μικρό τέμπλο. Η ματιά της πέρασε πάνω από τα περίτεχνα σκαλίσματα, τις εικόνες και τις αγιογραφίες που έδιναν στο εσωτερικό του ναΐσκου μια αταίριαστη μεγαλοπρέπεια και πολυτέλεια σε σχέση με το ταπεινό εξωτερικό του. Έφερε στο νου της άλλες φορές που χανόταν με τις ώρες στο άκουσμα των δοξολογιών και των λόγων των Ευαγγελίων. Αλλά η επαφή που προσδοκούσε δεν ερχόταν, γιατί η τρικυμία στην ψυχή της, αυτή ακριβώς που προσπαθούσε να απαλύνει, όρθωνε ένα αδιαπέραστο τείχος ανάμεσα σ'αυτήν και το Θείο.
Απογοητευμένη σηκώθηκε και με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Βγαίνοντας στον καυτό ήλιο στάθηκε αναποφάσιστη για το πού να πάει, μιας και οι σκέψεις της καθώς περπατούσε έγιναν πιο συγκεχυμένες αντί να ξεδιαλύνουν. Κάτι όμως την τραβούσε προς το μοναστήρι, όπου και πίστευε ότι θα συναντούσε κάποιον να τη συμβουλεύσει. Τότε αντιληφθηκε έναν παππού καθισμένο στο πεζούλι δεξιά της να την κοιτάζει επίμονα. Αισθάνθηκε άβολα αλλά του ανταπόδωσε τη ματιά που διασταυρώθηκε με τη δικιά του για λίγα δευτερόλεπτα. Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε μειλίχια και της είπε με αργή φωνή:
- Δε θα βρεις εδώ αυτό που ψάχνεις κορίτσι μου. Η απάντηση σ'αυτό που σε βασανίζει είναι μέσα σου και μόνο εκεί...
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε. Όλα όσα την βασάνιζαν μεμιάς μπήκαν σε μια λογική σειρά, έβγαζαν πλέον νόημα. Η καρδιά της τής έλεγε να επικοινωνήσει με την αδερφή της, έστω κι αν δεν είχε διαμορφώσει καμία στρατηγική επαναπροσέγγισης και δεν είχε σκεφτεί τι θα της έλεγε, πώς θα επικρατούσε στην αναμέτρηση, πώς θα την έπειθε ότι είχε δίκιο. Έβγαλε το κινητό της και κάλεσε τον αριθμό του κινητού της αδερφής της, ήρεμη πλέον ότι έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε. Γύρισε το βλέμμα της προς τη μεριά του παππού για να του νεύσει ένα ευχαριστώ αλλά το πεζούλι ήταν άδειο...
Δεν έμαθε ποτέ ποιος ήταν ο παππούς, ούτε αναρωτήθηκε τι γύρευε εκεί πέρα και πώς ήξερε να της πει αυτό που της είπε. Γιαυτήν ήταν ακριβώς η απάντηση που ήθελε να ακούσει, η απάντηση που έψαχνε να βρει στα ξωκλήσια και τα μοναστήρια. Γιατί ορισμένες φορές η καλύτερη συμβουλή που μπορεί να σου δώσει κάποιος είναι να μην ακούσεις τη συμβουλή του."
;)))
Συνέχισε να γράφεις, είναι στ' αλήθεια πολύ καλό!