No holds barred
Ένα post του BrokenLink με έβαλε σε σκέψεις. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που συνδυάστηκε με το κλείσιμο του μπλογκ του.
Όπως είχα πει αρκετά νωρίτερα, ξεκίνησα να γράφω στο μπλογκ με σκοπό να εκτεθώ σε έναν άγνωστο κόσμο και να μετρήσω τις δυνάμεις μου ξεκινώντας κάτι από το απόλυτο μηδέν και βλέποντας μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Σ'αυτή την πορεία πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι το μόνο "πρέπει" είναι να γράφω πρώτα απ'όλα για την πάρτη μου και όπως ακριβώς θέλω να πω αυτά που έχω στο μυαλό μου. Αυτή είναι η άσκηση, αυτό και το αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι το έχω επιτύχει μέχρι στιγμής: αυτά που υπάρχουν γραμμένα εδώ μέσα είναι 100% εγώ. Και αν η αρχή ήταν λίγο μουδιασμένη (όπως και κάθε αρχή) νομίζω ότι τώρα τα πράγματα πάνε πιο στρωτά κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, όπως επίσης με χαροποιεί ότι υπάρχουν άλλες ψυχές που μπορούν να ταυτιστούν σ'ένα βαθμό με αυτά που γράφω.
Αλλά επειδή η μπλογκόσφαιρα είναι ένας μικρός κόσμος, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πέσεις πάνω σε κάποιον φίλο που θα αναγνωρίσεις πίσω από ένα nick, σε κάποιον γνωστό που θα καταλάβει ποιος είσαι. Από ανθρώπους που σε γνωρίζουν δε μπορείς να κρυφτείς πίσω από κανένα ψευδώνυμο. Όταν μάλιστα αποφασίζεις να εκτεθείς σε ένα άγνωστο για σένα πλήθος του οποίου τη σύνθεση δε γνωρίζεις, πρέπει να έχεις σε μια άκρη του μυαλού σου ότι μπορεί μέσα σ'αυτό το πλήθος να υπάρχουν και 2-3 άνθρωποι που σε ξέρουν και τους ξέρεις. Αυτό ήταν από τα πρώτα πράγματα που αναλογίστηκα προτού αρχίσω να ασχολούμαι ουσιαστικά με το μπλογκ, αλλά δεν με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Είχα πει ότι βλέπω αυτό το μπλογκ σαν "άσκηση θάρρους" και ξεκίνησα έτοιμος για όλα. No holds barred που λένε και στο χωριό μου.
The bottomline is ότι δε φοβάμαι να με ανακαλύψουν άνθρωποι που με γνωρίζουν προσωπικά, δε φοβάμαι να εκθέσω τις αδυναμίες μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα να κλάψω, να φωνάξω, να γελάσω, να χώσω μπινελίκια, να αυτομαστιγωθώ, να, να, να... Είναι στο χέρι οποιουδήποτε με γνωρίζει (ή θεωρεί ότι με γνωρίζει) προσωπικά να εκμεταλλευτεί όσα γράφω εδώ για να καταλάβει καλύτερα και σε μεγαλύτερο βάθος ποιος είμαι και πού προσπαθώ να πάω. Αν λοιπόν ο Χ φίλος ή γνωστός προτιμήσει, ξέρω γω, να λοιδωρήσει τις αδυναμίες μου ή να αυτοεπιβεβαιωθεί θεωρώντας εαυτόν "καλύτερο" από εμένα, εκείνος θα χάσει, όχι εγώ. And if they don't believe me now, will they ever believe me? λέει το αγαπημένο μου τραγούδι όλων των εποχών (περισσότερες λεπτομέρειες σε μελλοντικό post), όμως ειλικρινά δεν με απασχολεί αν κανείς θα με πιστέψει. Φτάνει που πιστεύω εγώ στον εαυτό μου - και σε αυτό βοήθησε και αυτό το μπλογκ.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν αναζητώ την επαφή με άλλους ανθρώπους. Αν δεν την επιδίωκα θα έγραφα σε ένα ημερολόγιό που μετά θα κλείδωνα στο συρτάρι μου και τέλος. Αλλά δεν είναι αυτοσκοπός (ούτε καν σκοπός) η δημοφιλία. Ούτε θέλω όσοι γνωστοί και φίλοι διαβάζουν να παρεξηγήσουν αυτό το post, δεν αναφέρεται προσωπικά σε κανέναν ούτε έχει λάβει αφορμή από κανέναν. Απλά θα ήθελα οι φίλοι και γνωστοί από την άλλη μου ζωή, που με ξέρουν πολύ πριν ανεβάσω το μπλογκ, να είναι σίγουροι ότι εδώ μέσα ό,τι γράφεται θα είναι 100% exitmusician.
Έτσι το βλέπω εγώ φίλε BrokenLink. Ελπίζω πραγματικά να αναθεωρήσεις και να τα γράψεις λίγο στα παπάρια σου γιατί το μπλογκ σου είναι πρώτα απ'όλα για σένα. Από εκεί ξεκινάει κι εκεί καταλήγει.
Όπως είχα πει αρκετά νωρίτερα, ξεκίνησα να γράφω στο μπλογκ με σκοπό να εκτεθώ σε έναν άγνωστο κόσμο και να μετρήσω τις δυνάμεις μου ξεκινώντας κάτι από το απόλυτο μηδέν και βλέποντας μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Σ'αυτή την πορεία πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι το μόνο "πρέπει" είναι να γράφω πρώτα απ'όλα για την πάρτη μου και όπως ακριβώς θέλω να πω αυτά που έχω στο μυαλό μου. Αυτή είναι η άσκηση, αυτό και το αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι το έχω επιτύχει μέχρι στιγμής: αυτά που υπάρχουν γραμμένα εδώ μέσα είναι 100% εγώ. Και αν η αρχή ήταν λίγο μουδιασμένη (όπως και κάθε αρχή) νομίζω ότι τώρα τα πράγματα πάνε πιο στρωτά κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, όπως επίσης με χαροποιεί ότι υπάρχουν άλλες ψυχές που μπορούν να ταυτιστούν σ'ένα βαθμό με αυτά που γράφω.
Αλλά επειδή η μπλογκόσφαιρα είναι ένας μικρός κόσμος, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πέσεις πάνω σε κάποιον φίλο που θα αναγνωρίσεις πίσω από ένα nick, σε κάποιον γνωστό που θα καταλάβει ποιος είσαι. Από ανθρώπους που σε γνωρίζουν δε μπορείς να κρυφτείς πίσω από κανένα ψευδώνυμο. Όταν μάλιστα αποφασίζεις να εκτεθείς σε ένα άγνωστο για σένα πλήθος του οποίου τη σύνθεση δε γνωρίζεις, πρέπει να έχεις σε μια άκρη του μυαλού σου ότι μπορεί μέσα σ'αυτό το πλήθος να υπάρχουν και 2-3 άνθρωποι που σε ξέρουν και τους ξέρεις. Αυτό ήταν από τα πρώτα πράγματα που αναλογίστηκα προτού αρχίσω να ασχολούμαι ουσιαστικά με το μπλογκ, αλλά δεν με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Είχα πει ότι βλέπω αυτό το μπλογκ σαν "άσκηση θάρρους" και ξεκίνησα έτοιμος για όλα. No holds barred που λένε και στο χωριό μου.
The bottomline is ότι δε φοβάμαι να με ανακαλύψουν άνθρωποι που με γνωρίζουν προσωπικά, δε φοβάμαι να εκθέσω τις αδυναμίες μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα να κλάψω, να φωνάξω, να γελάσω, να χώσω μπινελίκια, να αυτομαστιγωθώ, να, να, να... Είναι στο χέρι οποιουδήποτε με γνωρίζει (ή θεωρεί ότι με γνωρίζει) προσωπικά να εκμεταλλευτεί όσα γράφω εδώ για να καταλάβει καλύτερα και σε μεγαλύτερο βάθος ποιος είμαι και πού προσπαθώ να πάω. Αν λοιπόν ο Χ φίλος ή γνωστός προτιμήσει, ξέρω γω, να λοιδωρήσει τις αδυναμίες μου ή να αυτοεπιβεβαιωθεί θεωρώντας εαυτόν "καλύτερο" από εμένα, εκείνος θα χάσει, όχι εγώ. And if they don't believe me now, will they ever believe me? λέει το αγαπημένο μου τραγούδι όλων των εποχών (περισσότερες λεπτομέρειες σε μελλοντικό post), όμως ειλικρινά δεν με απασχολεί αν κανείς θα με πιστέψει. Φτάνει που πιστεύω εγώ στον εαυτό μου - και σε αυτό βοήθησε και αυτό το μπλογκ.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν αναζητώ την επαφή με άλλους ανθρώπους. Αν δεν την επιδίωκα θα έγραφα σε ένα ημερολόγιό που μετά θα κλείδωνα στο συρτάρι μου και τέλος. Αλλά δεν είναι αυτοσκοπός (ούτε καν σκοπός) η δημοφιλία. Ούτε θέλω όσοι γνωστοί και φίλοι διαβάζουν να παρεξηγήσουν αυτό το post, δεν αναφέρεται προσωπικά σε κανέναν ούτε έχει λάβει αφορμή από κανέναν. Απλά θα ήθελα οι φίλοι και γνωστοί από την άλλη μου ζωή, που με ξέρουν πολύ πριν ανεβάσω το μπλογκ, να είναι σίγουροι ότι εδώ μέσα ό,τι γράφεται θα είναι 100% exitmusician.
Έτσι το βλέπω εγώ φίλε BrokenLink. Ελπίζω πραγματικά να αναθεωρήσεις και να τα γράψεις λίγο στα παπάρια σου γιατί το μπλογκ σου είναι πρώτα απ'όλα για σένα. Από εκεί ξεκινάει κι εκεί καταλήγει.
Υ.Γ. Τυχαινει να ακουμε τον ιδιο δισκο αυτον τον καιρο...
Κλεινω! Αν ζεις ακομη, καλημερααααααα!
Εδώ μέσα, είτε χρησιμοποιούμε ψευδώνυμο είτε όχι,ένα κομμάτι του εαυτού μας βγαίνει.Από την αρχή αποφάσισα να είμαι εγώ ακριβώς όπως είμαι και στη ζωή μου - δεν έχω γράψει ούτε μια λέξη που δεν πιστεύω, ούτε σε post ούτε σε σχόλιο. Και αυτά που γράφω τα διαβάζουν και άνθρωποι που με ξέρουν - και δεν έχω πρόβλημα. Και δεν φοβάμαι να εκθέσω - ως ένα σημείο - τον εαυτό μου.
Προφανώς, υπάρχουν και άλλοι τρόποι όμως: να διαχωρίσει κανείς εντελώς τη διαδικτυακή από την πραγματική του ταυτότητα. Δεν τους κατηγορώ, απλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω.
Εδώ μέσα είναι μια μικρή κοινωνία, θα υπάρχουν λοιπόν όλοι οι τύποι ανθρώπων - δεν είναι να απορείς γι' αυτό.
Συνεχίζεις όσο σου αρέσει και σε εκφράζει.Δεν το βλέπω σαν υποχρέωση, όποτε θέλω και όποτε μπορώ γράφω. Δεν είναι επάγγελμα, τρόπος επικοινωνίας είναι!
Καλησπέρα.
άμα είναι να κόψεις με κάποια άτομα θα κόψεις... κάτι που θα έχει ανέβει στο blog θα ναι η αφορμή...
Kate, σεντόνι! Να το δώσεις στους γαύρους για το Ch.L. lol. Συμφωνώ πάντως, υπάρχει διάδραση με τον εαυτό μας και όταν γράφουμε και όταν διαβάζουμε τα δικά μας γραφόμενα.
Germanos, πρέπει να παίζουν και άλλα πράγματα από πίσω. Το blog επίτρεψέ μου να θεωρώ ότι ίσως ήταν η αφορμή.
Natassaki μου, δεν απορώ καθόλου και συμφωνώ μαζί σου 100%. Έχω ξεκαθαρίσει σε μεγάλο βαθμό μέσα μου (αλλά και εδώ) γιατί γράφω και τι προσπαθώ να πετύχω. Είπαμε: χωρίς φόβο, χωρίς πάθος - αλλά με τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας.
Joan, συμφωνώ.
Μάνο, μάλλον ο πλέον κατάλληλος είσαι, με ολόκληρο το σόι στη μπλογκόσφαιρα! Αν και οι στενές φιλίες και οι κοντινές συγγενικές σχέσεις δύσκολα μπορούν να χαλάσουν μόνο από ένα post σ'ένα blog. Αν γίνει κάτι τέτοιο θα είναι μόνο η αφορμή, όπως έλεγα και στον Germano πιο πάνω.
Έλα, ντε! :)
Καλό Σ/Κ
Natassaki, ελήφθη! Όσο πάνε και γίνονται πιο sophisticated τα μπλογκοπαίχνιδα πάντως. Πάνε οι αθώες εποχές του Προυστ και των αγαπημένων ταινιών lol
.....................................
lol lol lol