Τούτο το blog το ξεκίνησα σε μια περίοδο ανάνηψης από απώλεια συγγενικού προσώπου, που σε συνδυασμό με άλλα γεγονότα έθεσε νέα δεδομένα για την υπόλοιπη ζωή μου. Μέσα σε ένα σκηνικό απόλυτης ανατροπής στο οποίο έπρεπε να προσαρμοστώ και μάλιστα άμεσα, θεώρησα ότι με το να εκτεθώ σε έναν άγνωστο (και γι'αυτό πιο αντικειμενικό) κόσμο θα υποβοηθούσα και θα επιτάχυνα τη λύτρωση από τους δαίμονές μου. Η ιδέα του blog με έθελξε γιατί συνδυάζει τη μοναχικότητα ενός προσωπικού ημερολογίου, που δεν διαβάζει κανένας παρά μόνο ο κάτοχός του, με την δυνητική απογύμνωση μπροστά σε αναρίθμητους ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια ακριβώς γιατί το μόνο που γνωρίζουν είναι αυτό που ο εκάστοτε συγγραφέας αφήνει να γίνει γνωστό.

Τέλος πάντων, εκείνη η προσπάθεια δεν τελεσφόρησε γιατί εκ των υστέρων κατάλαβα ότι η ανάνηψη από μια απώλεια πρόκειται για μια διαδικασία βαθιά εσωτερική, που απαιτεί μεγάλες τομές και, το κυριότερο, πολλούς μικρούς ή μεγάλους θανάτους ακόμα... Και ότι για να εκτεθείς πρέπει να έχεις κάτι να εκθέσεις, κι εγώ τότε ήμουν εντελώς άδειος. Όχι δηλαδή ότι τώρα έχω πολλά να πω αλλά αυτό το λίγο που έχω είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το προσφέρω, ανεξάρτητα από το αν θα βρεθεί κάποιος να το διαβάσει, να σχολιάσει ή να απαντήσει.

Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι ο κάθε συγγραφέας γράφει πρώτα από όλα για την πάρτη του, παρότι μπορεί στο πίσω (ή το εμπρός) μέρος του μυαλού του να έχει την αναγνώριση από τους ομοίους του. Επειδή λοιπόν γράφει για τη δική του ανάγκη, ευχαρίστηση, καύλα ή ό,τι άλλο τον ωθεί δεν πρέπει να υποβάλλει τον εαυτό του και τα γραπτά του σε κανενός είδους αξιολόγηση γιατί η μόνη «αυθεντία» που μπορεί να αξιολογήσει έναν άνθρωπο είναι ο ίδιος ο εαυτός του (και αυτό υπό προϋποθέσεις). Το blogging είναι καταρχήν ένας τρόπος διάδρασης του συγγραφέα με τον εαυτό του, ο ίδιος μετατρέπεται σε λήπτη των απόψεων που καταθέτει, τις εισάγει στο σύστημά του, τις επεξεργάζεται σαν να ήταν απόψεις τρίτου, ψάχνεται, αναθεωρεί, επιβεβαιώνει. Σε αυτή την διαδικασία δεν χωρά κριτική αξιολόγηση των γραπτών για το περιεχόμενο και τη λογοτεχνικότητά τους παρά μόνο ενδεχομένως σχολιασμός και συζήτηση.

Αφορμή για αυτό το post πήρα από ένα αντίστοιχο post του Μπαμπάκη περί flaming στη μπλογκόσφαιρα που από ό,τι καταλαβαίνω αφθονεί. Εντάξει, το επέκτεινα λίγο αλλά το νόημα παραμένει ότι το blog πρέπει πρώτιστα να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος επικοινωνίας με τον εαυτό σου και έπειτα με οποιονδήποτε άλλο. Στη δεύτερη περίπτωση καλό είναι να λείπει το ξεκατίνιασμα.