Καφεποσίας σύνεργα
Όσο πάνε αυτά τα μπλογκοπαίχνιδα γίνονται και πιο σαδιστικά λεπτομερή. Ε βέβαια. Αφού ξεμπερδέψαμε με το επίπεδο "πώς σε λένε και με τι ασχολείσαι" να μην πάμε σε πιο juicy θέματα; Προβλέπω ότι σε λίγο καιρό για να συμμετάσχεις σε τέτοια παιχνίδια θα πρέπει να πάρεις θετική γνωμοδότηση από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Από την άλλη μεριά βέβαια πώς να πεις όχι στη lifewhispers; Εγώ πάντως δε μπορώ lol Δικαιούμαι όμως μια μικρή διαφοροποίηση, καθότι λόγω του είδους του καφέ που πίνω δε χρησιμοποιώ κούπες αλλά φλυτζάνια. Here goes λοιπόν.
Έχω γράψει σε προηγούμενο post για την απόλαυση του espresso οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας αλλά ιδιαίτερα το πρωί και αργά το απόγευμα. Ένας απολαυστικός espresso είναι το μοναδικό διαβατήριο για μια καλή μέρα. Τέλος. Γιαυτό το λόγο μηχανή espresso υπάρχει και στο πατρικό (από όπου γράφω αυτή τη στιγμή) και στο καινούριο σπίτι.
Χρησιμοποιώ τούτα τα δύο φλυτζάνια, ένα σε κάθε σπίτι. Δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη ιστορία, απλα έτυχε να βρίσκονται διαθέσιμα και κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά. Μελλοντικά θέλω να την ψάξω λίγο παραπάνω την υπόθεση "φλυτζάνι espresso", άρα κάθε πρόταση ευπρόσδεκτη.
Το επόμενο όμως φλυτζάνι έχει μεγάλη ιστορία και παράδοση. Είναι καραχρησιμοποιημένο τα τελευταία 10+ χρόνια (σε σημείο που ο καφές έχει ποτίσει την πορσελάνη στο χείλος και στο εσωτερικό), έχει κάνα δυο μικρά ραγίσματα στο χείλος και το εξωτερικό design έχει αρχίσει να ξεφτίζει.
Θα μου πεις, γιατί δεν το αλλάζω; Ο λόγος είναι απλός και πολύ ουσιαστικός: σε κανένα μα κανένα μα κανένα άλλο φλιτζάνι ο ελληνικός δεν είναι τόσο γευστικός όσο σε αυτό. Καρατσεκαρισμένο με τουλάχιστον 20 άλλα φλιτζάνια: πορσελάνινα, πλουμιστά, με δράκους, σκέτα άσπρα, το αποτέλεσμα είναι suboptimal. Τούτο δω είναι το benchmark των φλυτζανιών ελληνικού καφέ και συνεπώς φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Μετά από εκατοντάδες λίτρα καφέ που έχει φιλοξενήσει, ξέρω ακριβώς την αφή του, την κλίση του, το μέγεθος που έχει το χερούλι, είναι προέκταση του χεριού μου όταν φτιάχνω ελληνικό. Δεν θέλω ούτε καν να σκέφτομαι τι θα γίνει αν (God forbid) πάθει κάτι.
Τις σπάνιες φορές που πίνω άλλο ρόφημα (τσάι ή χαμομήλι) χρησιμοποιώ μια από τις κούπες της συντρόφου μου, με θέμα (τι άλλο;) τις γάτες.
Εντάξει, θα μου πεις, "επιστήμων άνθρωπος" (εδώ γελάμε) και χρησιμοποιείς τέτοια κούπα; Θα σου απαντήσω "Frankly my dear, I don't give a damn". Όχι επειδή θέλω να το παίξω και καλούμπεν ανεξάρτητος και αντί-δήθεν αλλά κυρίως επειδή το concept "κούπα του καφέ" δε με βρίσκει σύμφωνο. Δε μπορείς να βάλεις espresso σε κούπα, ούτε ελληνικό, κι ας διαφημίζεται κάποιος "κουπάτος" (τι λέξη, Jebus) καφές - shoot the advertisers! Τα μόνα ροφήματα που προσομοιάζουν σε καφέ και που μπορείς να πιεις σε κούπα είναι ο nes (που δεν τον αγγίζω - την αγαπάω την καρδιά μου) και εκείνο το νεροζούμι που λέγεται γαλλικός ή φίλτρου, τον οποίο αποκήρυξα στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Αμερική (παρεμπιπτόντως, οι Αμερικανοί πίνουν πολύ καφέ φίλτρου, και τον φτιάχνουν εντελώς ξενέρωτο - σκότωνα άνθρωπο για έναν αξιοπρεπή espresso και τελικά τον έφτιαξα μόνος μου όταν έφτασα σπίτι). Συνεπώς η ιδέα της προσωπικής αγαπημένης κούπας δε με βρίσκει σύμφωνο μιας και δεν συνδυάζεται με τα είδη του καφέ που πίνω.
Κοίτα όμως μια κουλαμάρα a-la-exitmusician: σε κάθε ταξίδι που πηγαίνω αγοράζω από μια αναμνηστική κούπα! How strange is that? Απαραίτητες προϋποθέσεις: να έχω περάσει έστω μια ημέρα στο εν λόγω μέρος, να μην είμαι απλά transit στο αεροδρόμιο, και η κούπα να γράφει τουλάχιστον το όνομα της πόλης. Αυτή τη στιγμή έχω καμιά 20αριά και συνεχίζω. Εδώ πλέον κάθε κούπα έχει τη δική της ιστορία, μερικές εκ των οποίων επιφυλάσσομαι να αφηγηθώ σε μελλοντικό post!
Αυτά τα δικά μου περί καφεποσίας. Αφήνω ανοιχτή την πρόσκληση για συμμετοχή στο παιχνίδι σε όποιον διαβάζει τις παπαριές που γράφω!
Από την άλλη μεριά βέβαια πώς να πεις όχι στη lifewhispers; Εγώ πάντως δε μπορώ lol Δικαιούμαι όμως μια μικρή διαφοροποίηση, καθότι λόγω του είδους του καφέ που πίνω δε χρησιμοποιώ κούπες αλλά φλυτζάνια. Here goes λοιπόν.
Έχω γράψει σε προηγούμενο post για την απόλαυση του espresso οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας αλλά ιδιαίτερα το πρωί και αργά το απόγευμα. Ένας απολαυστικός espresso είναι το μοναδικό διαβατήριο για μια καλή μέρα. Τέλος. Γιαυτό το λόγο μηχανή espresso υπάρχει και στο πατρικό (από όπου γράφω αυτή τη στιγμή) και στο καινούριο σπίτι.
Χρησιμοποιώ τούτα τα δύο φλυτζάνια, ένα σε κάθε σπίτι. Δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη ιστορία, απλα έτυχε να βρίσκονται διαθέσιμα και κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά. Μελλοντικά θέλω να την ψάξω λίγο παραπάνω την υπόθεση "φλυτζάνι espresso", άρα κάθε πρόταση ευπρόσδεκτη.Το επόμενο όμως φλυτζάνι έχει μεγάλη ιστορία και παράδοση. Είναι καραχρησιμοποιημένο τα τελευταία 10+ χρόνια (σε σημείο που ο καφές έχει ποτίσει την πορσελάνη στο χείλος και στο εσωτερικό), έχει κάνα δυο μικρά ραγίσματα στο χείλος και το εξωτερικό design έχει αρχίσει να ξεφτίζει.
Θα μου πεις, γιατί δεν το αλλάζω; Ο λόγος είναι απλός και πολύ ουσιαστικός: σε κανένα μα κανένα μα κανένα άλλο φλιτζάνι ο ελληνικός δεν είναι τόσο γευστικός όσο σε αυτό. Καρατσεκαρισμένο με τουλάχιστον 20 άλλα φλιτζάνια: πορσελάνινα, πλουμιστά, με δράκους, σκέτα άσπρα, το αποτέλεσμα είναι suboptimal. Τούτο δω είναι το benchmark των φλυτζανιών ελληνικού καφέ και συνεπώς φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Μετά από εκατοντάδες λίτρα καφέ που έχει φιλοξενήσει, ξέρω ακριβώς την αφή του, την κλίση του, το μέγεθος που έχει το χερούλι, είναι προέκταση του χεριού μου όταν φτιάχνω ελληνικό. Δεν θέλω ούτε καν να σκέφτομαι τι θα γίνει αν (God forbid) πάθει κάτι.Τις σπάνιες φορές που πίνω άλλο ρόφημα (τσάι ή χαμομήλι) χρησιμοποιώ μια από τις κούπες της συντρόφου μου, με θέμα (τι άλλο;) τις γάτες.
Εντάξει, θα μου πεις, "επιστήμων άνθρωπος" (εδώ γελάμε) και χρησιμοποιείς τέτοια κούπα; Θα σου απαντήσω "Frankly my dear, I don't give a damn". Όχι επειδή θέλω να το παίξω και καλούμπεν ανεξάρτητος και αντί-δήθεν αλλά κυρίως επειδή το concept "κούπα του καφέ" δε με βρίσκει σύμφωνο. Δε μπορείς να βάλεις espresso σε κούπα, ούτε ελληνικό, κι ας διαφημίζεται κάποιος "κουπάτος" (τι λέξη, Jebus) καφές - shoot the advertisers! Τα μόνα ροφήματα που προσομοιάζουν σε καφέ και που μπορείς να πιεις σε κούπα είναι ο nes (που δεν τον αγγίζω - την αγαπάω την καρδιά μου) και εκείνο το νεροζούμι που λέγεται γαλλικός ή φίλτρου, τον οποίο αποκήρυξα στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Αμερική (παρεμπιπτόντως, οι Αμερικανοί πίνουν πολύ καφέ φίλτρου, και τον φτιάχνουν εντελώς ξενέρωτο - σκότωνα άνθρωπο για έναν αξιοπρεπή espresso και τελικά τον έφτιαξα μόνος μου όταν έφτασα σπίτι). Συνεπώς η ιδέα της προσωπικής αγαπημένης κούπας δε με βρίσκει σύμφωνο μιας και δεν συνδυάζεται με τα είδη του καφέ που πίνω.
Κοίτα όμως μια κουλαμάρα a-la-exitmusician: σε κάθε ταξίδι που πηγαίνω αγοράζω από μια αναμνηστική κούπα! How strange is that? Απαραίτητες προϋποθέσεις: να έχω περάσει έστω μια ημέρα στο εν λόγω μέρος, να μην είμαι απλά transit στο αεροδρόμιο, και η κούπα να γράφει τουλάχιστον το όνομα της πόλης. Αυτή τη στιγμή έχω καμιά 20αριά και συνεχίζω. Εδώ πλέον κάθε κούπα έχει τη δική της ιστορία, μερικές εκ των οποίων επιφυλάσσομαι να αφηγηθώ σε μελλοντικό post!
Αυτά τα δικά μου περί καφεποσίας. Αφήνω ανοιχτή την πρόσκληση για συμμετοχή στο παιχνίδι σε όποιον διαβάζει τις παπαριές που γράφω!
;)))
η ωρα ειναι 12 και κατι, μπολις μπαινω σε deeep shit για την υπόλοιπη μερα, αλλα δεν μπορουσα να μη σχολιάσω!!! αφενος νομιζω οτι επρεπε να μας δωσεςι λιγες κουπες απο πόλεις. αφετερου η πρωτη κούπα ειναι τρο-με-ρη! παρακαλω να μαζευτουν ολες σε ενα σπιτι!!!καλημερα!
espresso καφές, φυσικά, αλλά σε διπλή δόση και σε μεγάλο φλυτζάνι εγώ!
Και τι πάει να πει "επιστήμων άνθρωπος" - εγώ δλδ,σοβαρή (:p) μαμά με καριέρα που πίνω στα στρουμφάκια, να ανησυχώ????
Καλημέρα, καλώς όρισες
(και μην μου πεις ότι ξαναφεύγεις, θα σκάσω! :)))) )
latreyw ton kafe, tis koypes poy ka8e mia paizei diaforetiko rolo safws...
isws kapoia mera na anafer8w ektenws.
φιλιά :)
Σπιτόγατε είμαι κι εγώ περίεργος. Να φανταστώ ότι δε θες να συμμετάσχεις lol
lifewhispers η ώρα είναι 12:30 την επόμενη μέρα από το σχόλιιό σου και ελπίζω να βγήκες από τα deep shit! Το post για τις κούπες θα το κάνω στο εγγύς μέλλον. Έχω αρκετές ιστορίες...
Νατασσάκι, διπλός και ενίοτε και τριπλός (a la Travolta στο Swordfish - νομίζω), αλλά όχι το πρωί. Αν και ο διπλός δεν πρέπει να είναι σε ποσότητα περισσότερος από ό,τι ένας κανονικός ελληνικός στο μικρό φλυτζανάκι. Δεν ξαναφεύγω, τουλάχιστον για τις επόμενες 2 εβδομάδες. Μετά έχει ο Θεός :-)
joan, αναφέρσου, ευπειθώς και συντόμως lol
elafini μου, η ωραιότερη μυρωδιά είναι αυτή του φρεσκοκομμένου ελληνικού. Μπορώ να τραβάω "τζούρες" με τις ώρες. Βάλε όμως κάτι και για τις δικές σου κούπες. Έστω ένα teaser :-)
Ξωτικό, σπρώξε με, ευχαρίστως να (ξανα)χαθώ στα μονοπάτια του καφέ. Υπήρχε περίοδος που χτπυάγα 4-5 espresso τη μέρα αλλά παρολίγο να καταρρεύσω - αυτό συμβαίνει όταν κινείσαι με δανεικά καύσιμα. Τώρα έχω πέσει στους 2 (σπάνια 3) and I feel fine! Αναμένω τις δικές σου κούπες, έστω κι αν είναι για γαλλικό (μπλιαχ)
;>>>
Colpocoquette, το ίδιο πράγμα είναι. Αρκεί να αποδεικνύει ότι πήγες :-)
Μπράβο ρε Έφη, και έσπαγα το κεφάλι μου πού διάολο τα είχαν πάρει οι δικοί μου! Μιλάμε θα σε ευγνωμονώ αιώνια. Μια χάρη όμως: να μου τα δίνεις ένα-ένα τα φλυτζάνια και μόνο όταν το προηγούμενο σπάσει - περίπου 1 σε 10 χρόνια. I commit myself ότι θα σε βλέπω για την υπόλοιπη ζωή μου lol
Kate, το πουλί λέγεται snowy owl και έχει αυτή τη χαρακτηριστική ανθρωπομορφική έκφραση απορίας, εξ ου και η λεζάντα που το συνοδεύει. Δεν είμαι αιμοβόρικο ρε συ, πόσο μπορεί να είναι μια κουκουβάγια;