Το ταξίδι προς την επιτυχία
...είναι στρωμένο με γαϊδουράγκαθα, ναρκοπέδια και διάσπαρτους ελεύθερους σκοπευτές. Έχει λίμνες με κροκόδειλους, καταιγίδες από μετεωρίτες, κουτάκια που αν πέσει το πιόνι σου πρέπει να το μετακινήσεις 5 τετράγωνα προς τα πίσω, και τιμωρίες στη γωνία με το ένα πόδι όρθιο. Πολλές φορές τα παραπάνω εμφανίζονται ταυτόχρονα.
Επίσης περιλαμβάνει πολύ σταμάτα-ξεκίνα (μα πάρα πολύ). Περισσότερο σταμάτα παρά ξεκίνα, δηλαδή. Αλλά και όταν ξεκινάς, σπάνια πηγαίνεις με μεγαλύτερη ταχύτητα από την πρώτη, κι αυτή είναι πάντοτε η δευτέρα. Για τρίτη και πάνω δεν το συζητώ, τουλάχιστον όχι για εμένα.
Δε λείπουν οι καλοθελητές, οι μεσάζοντες που σου υπόσχονται συντομεύσεις και παρακάμψεις, καινούριες ασφαλτοστρωμένες εθνικές οδούς και ειδυλλιακές διαδρομές, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που επιδιώκουν είναι να σε οδηγήσουν μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια και μίζερους επαρχιακούς χωματόδρομους. Ούτε φυσικά λείπουν αυτοί που τρέχουν ιλιγγιωδώς στο αντίθετο ρεύμα και περηφανεύονται που φτάνουν "γρήγορα" στο τέλος.
Τέλος, αντίθετα με οποιοδήποτε ταξίδι, τούτο δω δεν έχει εγγυημένη άφιξη ούτε δεδομένη ικανοποίηση από τον τελικό προορισμό. Επίσης είναι πιθανό όχι μόνο να καταλήξεις σε εντελώς διαφορετικό μέρος από αυτό που προσδοκούσες αλλά να μη μπορείς καν να πάρεις το δρόμο της επιστροφής.
"Τότε", θα μου πεις, "γιατί το κάνεις αυτό το ταξίδι;"
Θα σου απαντήσω ότι δεν ξέρω πλέον. Ανέβηκα όταν δεν ήξερα πού θα με έβγαζε, και τώρα είναι αργά για να κατεβώ - αν το ήθελα. Όταν όμως ξεκίνησα φαινόταν σαν μια ενδιαφέρουσα διαδρομή με προδιαγεγραμμένη κατάληξη - ceteris paribus. Αυτό το ceteris paribus ήταν που δεν είχα υπολογίσει σωστά, τα random components (μερικά από τα οποία ανέφερα παραπάνω) που τελικά είναι πιο σημαντικά από τα systematic components στον προσδιορισμό της συνάρτησης επιτυχίας (κατ' αντιστοιχία με τη συνάρτηση χρησιμότητας). Θεωρώ ότι η μαγεία της ζωής είναι να προγραμματίζεις 5-10 πράγματα και να τα φέρνεις ή να τα βλέπεις να έρχονται σε πέρας. Αλλά τι γίνεται όταν ο προγραμματισμός δεν εξελίσσεται όπως τον έχεις σχεδιάσει, και ιδιαίτερα όταν τις περισσότερες φορές τα μέτρα επαναφοράς που μπορείς να εφαρμόσεις είναι ελάχιστα; Προσπαθείς να ενσωματώσεις τα random components μέσα στο σύστημά σου ή συνεχίζεις με τον αρχικό προγραμματισμό, εναποθέτοντας στο Θεό τις ελπίδες σου να καταλήξεις σε ένα αποδεκτό αποτέλεσμα;
Δε συνηθίζω μονολόγους σαν τον παραπάνω αλλά τις τελευταίες μέρες το μυαλό μου έχει μπουχτίσει με κατανομές, συναρτήσεις χρησιμότητας και basic choice models. Το ερώτημα όμως παραμένει, έστω κι αν τώρα λαμβάνει μορφή ψευδοεπιστημονική, προσαρμοζόμενο σαν τον χαμαιλέοντα στις επιταγές/απαιτήσεις κάθε περιόδου.
Επίσης περιλαμβάνει πολύ σταμάτα-ξεκίνα (μα πάρα πολύ). Περισσότερο σταμάτα παρά ξεκίνα, δηλαδή. Αλλά και όταν ξεκινάς, σπάνια πηγαίνεις με μεγαλύτερη ταχύτητα από την πρώτη, κι αυτή είναι πάντοτε η δευτέρα. Για τρίτη και πάνω δεν το συζητώ, τουλάχιστον όχι για εμένα.
Δε λείπουν οι καλοθελητές, οι μεσάζοντες που σου υπόσχονται συντομεύσεις και παρακάμψεις, καινούριες ασφαλτοστρωμένες εθνικές οδούς και ειδυλλιακές διαδρομές, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που επιδιώκουν είναι να σε οδηγήσουν μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια και μίζερους επαρχιακούς χωματόδρομους. Ούτε φυσικά λείπουν αυτοί που τρέχουν ιλιγγιωδώς στο αντίθετο ρεύμα και περηφανεύονται που φτάνουν "γρήγορα" στο τέλος.
Τέλος, αντίθετα με οποιοδήποτε ταξίδι, τούτο δω δεν έχει εγγυημένη άφιξη ούτε δεδομένη ικανοποίηση από τον τελικό προορισμό. Επίσης είναι πιθανό όχι μόνο να καταλήξεις σε εντελώς διαφορετικό μέρος από αυτό που προσδοκούσες αλλά να μη μπορείς καν να πάρεις το δρόμο της επιστροφής.
"Τότε", θα μου πεις, "γιατί το κάνεις αυτό το ταξίδι;"
Θα σου απαντήσω ότι δεν ξέρω πλέον. Ανέβηκα όταν δεν ήξερα πού θα με έβγαζε, και τώρα είναι αργά για να κατεβώ - αν το ήθελα. Όταν όμως ξεκίνησα φαινόταν σαν μια ενδιαφέρουσα διαδρομή με προδιαγεγραμμένη κατάληξη - ceteris paribus. Αυτό το ceteris paribus ήταν που δεν είχα υπολογίσει σωστά, τα random components (μερικά από τα οποία ανέφερα παραπάνω) που τελικά είναι πιο σημαντικά από τα systematic components στον προσδιορισμό της συνάρτησης επιτυχίας (κατ' αντιστοιχία με τη συνάρτηση χρησιμότητας). Θεωρώ ότι η μαγεία της ζωής είναι να προγραμματίζεις 5-10 πράγματα και να τα φέρνεις ή να τα βλέπεις να έρχονται σε πέρας. Αλλά τι γίνεται όταν ο προγραμματισμός δεν εξελίσσεται όπως τον έχεις σχεδιάσει, και ιδιαίτερα όταν τις περισσότερες φορές τα μέτρα επαναφοράς που μπορείς να εφαρμόσεις είναι ελάχιστα; Προσπαθείς να ενσωματώσεις τα random components μέσα στο σύστημά σου ή συνεχίζεις με τον αρχικό προγραμματισμό, εναποθέτοντας στο Θεό τις ελπίδες σου να καταλήξεις σε ένα αποδεκτό αποτέλεσμα;
Δε συνηθίζω μονολόγους σαν τον παραπάνω αλλά τις τελευταίες μέρες το μυαλό μου έχει μπουχτίσει με κατανομές, συναρτήσεις χρησιμότητας και basic choice models. Το ερώτημα όμως παραμένει, έστω κι αν τώρα λαμβάνει μορφή ψευδοεπιστημονική, προσαρμοζόμενο σαν τον χαμαιλέοντα στις επιταγές/απαιτήσεις κάθε περιόδου.
Προσωπική μου άποψη...οπότε ίσως όχι και η βέλτιστη, αν ξέρεις που θες να σε βγάλει αυτή η πορεία μείνε πιστός στο όραμά σου, έχε το οδηγό αλλά μην προσπερνάς τα random components και εσύ δεν προδίδεις τον εαυτό σου και διατηρείς επαφή με την πραγματικότητα... κάτι έχουν να μας διδάξουν τα άτιμα για τον τρόπο με τον οποίο κινούμαστε και το χώρο στον οποίο βρισκόμαστε... αν καταλαβαίνω καλά τι εννοείς. Δεν ξέρω σε τι βαθμό πρέπει να τα ενσωματώσεις στο σύστημά σου αλλά σίγουρα ψηφίζω να μην τα αγνοήσεις.
Αυτό μου θύμησες τώρα..
Charoulita, η διαδρομή μου αρέσει σε γενικές γραμμές. Έχει και τα όμορφα και τα άσχημα σημεία της. Σχεδόν πάντα οι μεγαλύτερες αλλαγές και οι σημαντικότερες αποφάσεις παίρνονται μετά από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις. Από το τελευταίο τουλάχιστον δεν έχω παράπονο lol
Ξωτικό, το προσπαθώ. Δεν είναι πάντα εύκολο γιατί δεν ξέρεις από πού μπορεί να σου έρθουν οι τρικλοποδιές. Η εμπειρία όμως είναι μεγάλο όπλο. Την είδα την απάντηση, έρχομαι για σχόλιο!
Παπί, αυτό που είπε ο Lennon με την Ono: Life is what happens to you while you're busy making other plans. Δε συμφωνώ απόλυτα γιατί και το πλάνο μέρος της ζωής είναι.
Narita: find "επιτυχία", replace with "ευτυχία". Η μόνη αλλαγή είναι ότι το δεύτερο ταξίδι μπορεί να μην καταλήξει κάπου.
hang in there dear!!!
καλημερα και καλο μηνα!!!
:)
Συμφωνο παντως οτι τα ραντομ κομπονεντς ειναι που δειχνουν την εφυία του παιχνιδιου που φτιάχνουμε και αποκαλούμε βιο μας
Alla elpizw oti an sou pw oti osoi ergazontai sklira kai ginontai kai ligo "paxuderma" sto telos ta katafernoun,tha se voithisei.Kai eimai sigouri oti esu prospatheis polu,opote tha ta katafereis mia xara.
Asxeto,alla grafeis polu wraia :)
Spirou, καταρχήν σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δεν ξέρω αν γράφω καλά αλλά ξέρω ότι αυτά που γράφω τα αισθάνομαι 100%.
Το θέμα πάντως είναι ότι δεν είμαι στην αρχή, αλλά προς το τέλος. Και, ναι, έχω γίνει λίγο παχύδερμο. Καλό κάνει όμως. Δείχνει ότι οι άμυνές σου υπάρχουν και ανεβαίνουν όταν παραστεί ανάγκη.