Ταξιδεύοντας
Χάθηκα τόσες μέρες, το ξέρω. Δυστυχώς οι καταιγιστικοί ρυθμοί επανήλθαν στη δουλειά και δε λένε να κοπάσουν τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Νοέμβρη. Ως τότε θα είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι, με τέσσερα ταξίδια (το ένα υπερατλαντικό) ήδη επιβεβαιωμένα και κλεισμένα και ένας Θεός ξέρει πόσα ακόμα που θα βγουν στη μέση.
Αυτό το συνεχές πήγαινε-έλα έχει βέβαια και τα καλά του. Αν μάλιστα είσαι των ταξιδιών, όπως εγώ, μπορείς εύκολα να γυρίσεις σχεδόν όλη την Ευρώπη, έστω κι αν μένεις 2 μέρες σε κάθε προορισμό και είσαι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σε συναντήσεις εργασίας. Δεν έχει σημασία, αρκεί να φεύγεις. Να μπαίνεις στο αεροπλάνο και να κατεβαίνεις μετά από 2-3 ώρες σε άλλη χώρα, άλλη κουλτούρα, άλλη γλώσσα, σε έναν άλλο τόπο. Priceless.
Χάρη σε αυτό το χαρακτηριστικό του συστήματος, λίγοι είναι οι ευρωπαϊκοί προορισμοί που θα ήθελα να επισκεφτώ και δεν το έχω κάνει ακόμα. Και αν είσαι λιγάκι τυχερός μπορεί να σου κάτσει κανένα πιο extreme όπως η Κίνα αλλά και το ταξίδι στις ΗΠΑ που έρχεται οσονούπω. Η πλάκα είναι ότι το συζητούσα με τους συναδέλφους στο γραφείο και όλοι μα όλοι θα προσπαθούσαν να τη σκαπουλάρουν από το ταξίδι στην Κίνα αν ήταν στη θέση μου. Μα είναι δυνατόν; Σου δίνεται μια τεράστια ευκαιρία, παρά το κοπιαστικό ταξίδι, να πας σε ένα μέρος που δύσκολα θα επισκεφτόσουν υπό άλλες συνθήκες και αρνείσαι; Δεν ξέρω, ίσως είμαι εγώ ο Mr. Περιπέτειας (που πολύ το αμφιβάλλω) αλλά νομίζω ότι όταν σου δίνεται η ευκαιρία να φύγεις έστω και για μια μέρα το οφείλεις στον εαυτό σου να το κάνεις. Γαμώτο δηλαδή, εδώ πετάω τη σκούφια μου ακόμα και για αυθημερόν ταξίδι στις Βρυξέλλες for Christ's sake. Ιδιαίτερα τώρα που δεν έχω ακόμα οικογενειακές υποχρεώσεις - γιατί σε τέτοια περίπτωση το οφείλεις στην οικογένειά σου να ταξιδεύεις όσο το δυνατόν λιγότερο.
Είναι μάλλον αυτό μου είπε ο καθηγητής μου στο πρώτο ταξίδι που κάναμε μαζί: "Μόλις αρχίσεις τα ταξίδια, δε θα θέλεις να σταματήσεις" (έχω ένα περίεργο συναίσθημα ότι σε κάποιο post την έχω ξαναχρησιμοποιήσει αυτή τη φράση. Oh well). Βέβαια αυτή την περίοδο αισθάνομαι ότι δε θέλω να πάω πουθενά. Είναι μόλις μέσα Σεπτέμβρη και ήδη αισθάνομαι κουρασμένος, λες και δε γύρισα από διακοπές μόλις πριν ένα μήνα. Δηλαδή, σκέφτομαι το τρέξιμο και το άγχος που έχω να φάω τους επόμενους δύο μήνες και με πιάνει ταχυκαρδία. Δυστυχώς η τραγωδία του Αυγούστου μας έχει εξοντώσει συναισθηματικά και ψυχολογικά - και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Αλλά τελικά ξέρω ότι με το που θα κατεβώ από το αεροπλάνο και τις τέσσερις (τουλάχιστον) φορές και θα κατευθυνθώ προς το parking μακράς διαρκείας του Ελ. Βενιζέλος θα αισθανθώ εκείνη τη γνώριμη γλυκιά κούραση και την προσμονή να γυρίσω στο νέο μου σπίτι. Θα μπω στο αμάξι, θα βάλω ένα αγαπημένο CD και θα αφεθώ στις σκέψεις μου οδηγώντας back home, σε μια αγκαλιά που με περιμένει ζεστή και ορθάνοιχτη. Αν βρέχει κιόλας, θα είναι ιδανικά.
Αυτό το συνεχές πήγαινε-έλα έχει βέβαια και τα καλά του. Αν μάλιστα είσαι των ταξιδιών, όπως εγώ, μπορείς εύκολα να γυρίσεις σχεδόν όλη την Ευρώπη, έστω κι αν μένεις 2 μέρες σε κάθε προορισμό και είσαι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σε συναντήσεις εργασίας. Δεν έχει σημασία, αρκεί να φεύγεις. Να μπαίνεις στο αεροπλάνο και να κατεβαίνεις μετά από 2-3 ώρες σε άλλη χώρα, άλλη κουλτούρα, άλλη γλώσσα, σε έναν άλλο τόπο. Priceless.
Χάρη σε αυτό το χαρακτηριστικό του συστήματος, λίγοι είναι οι ευρωπαϊκοί προορισμοί που θα ήθελα να επισκεφτώ και δεν το έχω κάνει ακόμα. Και αν είσαι λιγάκι τυχερός μπορεί να σου κάτσει κανένα πιο extreme όπως η Κίνα αλλά και το ταξίδι στις ΗΠΑ που έρχεται οσονούπω. Η πλάκα είναι ότι το συζητούσα με τους συναδέλφους στο γραφείο και όλοι μα όλοι θα προσπαθούσαν να τη σκαπουλάρουν από το ταξίδι στην Κίνα αν ήταν στη θέση μου. Μα είναι δυνατόν; Σου δίνεται μια τεράστια ευκαιρία, παρά το κοπιαστικό ταξίδι, να πας σε ένα μέρος που δύσκολα θα επισκεφτόσουν υπό άλλες συνθήκες και αρνείσαι; Δεν ξέρω, ίσως είμαι εγώ ο Mr. Περιπέτειας (που πολύ το αμφιβάλλω) αλλά νομίζω ότι όταν σου δίνεται η ευκαιρία να φύγεις έστω και για μια μέρα το οφείλεις στον εαυτό σου να το κάνεις. Γαμώτο δηλαδή, εδώ πετάω τη σκούφια μου ακόμα και για αυθημερόν ταξίδι στις Βρυξέλλες for Christ's sake. Ιδιαίτερα τώρα που δεν έχω ακόμα οικογενειακές υποχρεώσεις - γιατί σε τέτοια περίπτωση το οφείλεις στην οικογένειά σου να ταξιδεύεις όσο το δυνατόν λιγότερο.
Είναι μάλλον αυτό μου είπε ο καθηγητής μου στο πρώτο ταξίδι που κάναμε μαζί: "Μόλις αρχίσεις τα ταξίδια, δε θα θέλεις να σταματήσεις" (έχω ένα περίεργο συναίσθημα ότι σε κάποιο post την έχω ξαναχρησιμοποιήσει αυτή τη φράση. Oh well). Βέβαια αυτή την περίοδο αισθάνομαι ότι δε θέλω να πάω πουθενά. Είναι μόλις μέσα Σεπτέμβρη και ήδη αισθάνομαι κουρασμένος, λες και δε γύρισα από διακοπές μόλις πριν ένα μήνα. Δηλαδή, σκέφτομαι το τρέξιμο και το άγχος που έχω να φάω τους επόμενους δύο μήνες και με πιάνει ταχυκαρδία. Δυστυχώς η τραγωδία του Αυγούστου μας έχει εξοντώσει συναισθηματικά και ψυχολογικά - και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Αλλά τελικά ξέρω ότι με το που θα κατεβώ από το αεροπλάνο και τις τέσσερις (τουλάχιστον) φορές και θα κατευθυνθώ προς το parking μακράς διαρκείας του Ελ. Βενιζέλος θα αισθανθώ εκείνη τη γνώριμη γλυκιά κούραση και την προσμονή να γυρίσω στο νέο μου σπίτι. Θα μπω στο αμάξι, θα βάλω ένα αγαπημένο CD και θα αφεθώ στις σκέψεις μου οδηγώντας back home, σε μια αγκαλιά που με περιμένει ζεστή και ορθάνοιχτη. Αν βρέχει κιόλας, θα είναι ιδανικά.
Και οι επιστροφές όπως τις περιγράφεις ωραίες κι αυτές.
Όσο σε παίρνει να εξαντλείς κάθε πιθανότητα για ταξίδια.
Κάποιοι δεν έχουν πάει ποτέ εξωτερικό! (Για μένα λέτε;)
τυχερουλη!!μονο αυτο εχω να πω!!(με τρωει η ζηλια αλλα δειχνω καποιο επιπεδο!!)
παντως το ιδιο συνασιθημα της κουρασης το αισθανομαστε πολλοι νομιζω..ακομη και μετα απο μεγαλες διακοπες..και οι εκλογες μια ακομη απογοητευση στην λιστα μας για φετος..oh well..
καλα ταξιδια και καλα να περνας!!
χαιρομαι που σε βρηκα!!:))
Δισχιδή, δεν είναι ποτέ αργά. Τα ταξίδια είναι από τα λίγα πράγματα που μπορείς να κάνεις ανεξαρτήτως ηλικίας και που ποτέ δεν πρόκειται να βαρεθείς. Θυμάμαι ότι όταν επιστρέφαμε με τη σύντροφό μου από Ρώμη είδαμε σε ένα από τα billboards επί της Αττικής Οδού μια διαφήμιση αεροπορικής εταιρείας με εξευτελιστικές τιμές για Κρακοβία (άσχετο) και αρχίσαμε να το ψάχνουμε για το αμέσως επόμενο Σ/Κ! Τελικά δεν τα καταφέραμε αλλά επιβεβαιώσαμε το γνωμικό του καθηγητή!
Tzotza, καλώς ήρθες! Έλπιζα ότι είναι απλά παροδικό εξαιτίας της επαναπροσαρμογής στους κανονικούς ρυθμούς αλλά τελικά φαίνεται ότι είναι βαθύτερο, για εμένα τουλάχιστον. Νομίζω ότι θα μας βγει στην πορεία, γιατί δεν έχουμε ακόμα περάσει από το στάδιο του θρήνου.
Spikon, "καλός καιρός" και "πάντα τέτοια" (δηλ. βροχές)! Τώρα που το λες θα μπορούσα να έχω κάποιον για το laptop μου (είναι και βαρύ το άτιμο) αλλά εσένα θα σε ήθελα ως συνταξιδιώτη!
...ταξίδιιιι στο κέεντρο της γηςς σαλαλαα
Θα δηλώσω ξεκάθαρα - όπως πάντα - ότι ΖΗΛΕΥΩ που πας ταξίδια!!!!
(καλά, είναι τρελοί αυτοί οι "Ρωμαίοι"! Δεν θέλουν να πάνε στην ΚΙΝΑ;;; Εγώ θα "σκότωνα" για τέτοιο ταξίδι!!! :))) )
Εξυπηρετώ ως φορτοεκφορτωτής, χαμάλης, χλιμίτζουρας..ότι θες για να με πάρεις μαζί σου. Θα σου κάνω παρέα και στις διαδρομες αεροδρόμιο-ξενοδοχείο-meeting
-εστιατόριο-μπαράκι-ξενοδοχείο
-αεροδρόμιο
Προσπαθώ να σου αφήσω σχόλιο από χτες. να σου πω ποσο χαιρομαι που εχεις την τυχη να κανεις τοσα ταξιδια και ποσο ελπιζω να σου δινουν τουλαχιστον μια μερα ακομη σε καθε εναν απο τους προορισμους σου για να ξεφυγεις λιγο απο τα της δουλειας. Ελπιζω αυτη τη φορα να τ ακαταφερω...
Ευχαριστωωωωωωω ;)
Narita, με τέτοιο όνομα πώς να μη σε καλέσω! Όταν προσγειωθούμε στο ομώνυμο αεροδρόμιο θα νιώσεις σαν στο σπίτι σου lol
Δεν είναι πάντως και για να ζηλεύετε (ζηλιάρηδες!), γιατί το ταξίδι είναι το τελευταίο μέρος μιας σειράς ενεργειών που έχουν ξεκινήσει αρκετό καιρό πριν και που συνήθως είναι ιδιαίτερα αγχωτικές.
Life, don't mention it...
Μάνο κι εσύ ιπτάμενος Ολλανδός να υποθέσω...
Ωραία δουλειά πάντως.Μπραβο σου :)