Χτες είχα πάει σε ένα φιλικό σπίτι στην Κάντζα και από εκεί σε μία μουσική ταβέρνα στο Κορωπί. Δεν είναι του στυλ μου αυτά τα μέρη με τα ανέμπνευστα προκάτ φαγητά και τις δήθεν κεφάτες ορχήστρες, αλλά ήταν κανονισμένο από μια παρέα της κοπέλας μου οπότε there was no escape. Το καλό ήταν ότι είχε μια καλοκουρδισμένη κομπανία νεαρών που επιπλέον φαινόταν ότι γούσταρε που έπαιζε και δεν το έκανε σαν αγγαρεία, οπότε υπήρχε μια σανίδα σωτηρίας. Όταν λοιπόν άρχισε να παίζει η ορχήστρα και μαζί το απαραίτητο people-watching των μελών ("ο κιθαρίστας πρέπει να'ναι παλιοροκάς", "το μπουζούκι είναι μες στη μαγκιά" κλπ.), αναδείχτηκε ο βιολιστής που:

α) ήταν λες και βγήκε από τοπική του ΚΚΕ - μούσια, κοτσίδα, anorak, μπύρες,
β) πέταγε κάτι απίστευτα solo (αν υπάρχει κάτι τέτοιο στη βιολιστική) και
γ) μέσα στον πανικό των χασαποσέρβικων έχωνε κρυφά μελωδίες όπως Looney Tunes, 9η του Μπετόβεν, Έφη Θώδη και άλλα.

Μιλάμε είχα κυριολεκτικά καρφωθεί στον τύπο, λίγο έλειψε να με παρεξηγήσουν. Μου έφτιαξε την κατά τα άλλα ψιλοβαρετή βραδιά. Τελικά η ανατροπή εισέρχεται παντού, έστω και με τον πιο ανώδυνο τρόπο, και η σημειολογία της είναι που την κάνει ορισμένες φορές διασκεδαστική. Πόσες φορές δηλαδή έχετε δει ένα ολόκληρο μαγαζί να κοπανιέται σαν τρελό σε ρυθμό χασαποσέρβικου που βασίζεται στη μελωδία των Looney Tunes; Απόλαυση.

Υ.Γ. Προς τους απανταχού ιδιοκτήτες μουσικών μεζεδοπωλείων, νεο-παραδοσιακών ταβερνείων κλπ: Δεν είναι κακό να έχετε τα φώτα χαμηλά. Πολύς κόσμος (π.χ., 10 στους 10 στο χτεσινό τραπέζι) το εκτιμά να μην αισθάνεται ότι βρίσκεται κάτω από τους προβολείς του Ολυμπιακού Σταδίου όταν τρώει.