Αποτελεί αξίωμα ότι η κατάρα της γκαντεμιάς θα εμφανιστεί σε εκείνον που την κατέχει τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Χαρακτηριστικές εκφάνσεις είναι να ψάχνεις μισή ωρα για παρκάρισμα, να βρίσκεις 5 στενά μακριά και γυρνώντας στο σπίτι να έχουν αδειάσει 3 θέσεις ακριβώς από κάτω, ή να τελειώνει η εφημερίδα/ο γύρος/τα εισητήρια τη στιγμή που φτάνει η σειρά σου. Αυτές οι εκφάνσεις της γκαντεμιάς, παρότι εκνευριστικές όταν συμβαίνουν, δεν αφήνουν κατάλοιπα και κρίματα. Είναι όμως ορισμένες στιγμές που μένουν χαραγμένες, με ένα μεγάλο "γιατί;" να πλανάται χωρίς ποτέ να πάρει απάντηση.

Οι δικές μου τρεις ξεχωριστές στιγμές γκαντεμιάς όλως τυχαίως αφορούν πρόσωπα που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο των τεχνών. Μάλιστα έτυχαν την περίοδο που είχα μια ιδιαίτερη πώρωση με αυτά τα πρόσωπα και το έργο τους, κάνοντας την ανάμνησή τους ακόμα πιο δυσβάσταχτη:

1. Ιούλιος 2000, Rockwave Festival. Headliners οι Oasis, με τους οποίους είχα βρει την δική μου μουσική Αποκάλυψή από το 1994. Με ένα πολύ καλό line-up (Moby, Flaming Lips, Muse και Closer) η μέρα φαινόταν τέλεια. Και πραγματικά, το απόγευμα εκείνης της Τετάρτης ήταν ηλιόλουστο αλλά όχι καυτό (πράγμα περίεργο για Ιούλιο), the spirits were high και η παρέα ιδανική. Έλα όμως που τότε δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το Internet και δεν είχα διαβάσει ότι τα αδέλφια Gallagher είχαν πλακωθεί για 1574η φορά, με αποτέλεσμα ο κιθαρίστας και ως τότε αποκλειστικός συνθέτης Noel να τους παρατήσει στη μέση της περιοδείας και να πάει διακοπές (το φελέκι μου). Με το που βγαίνουν στη σκηνή και δεν είδα τον Noel έπαθα τη μεγαλύτερη ήττα της ζωής μου. Ρώτησα κάτι παιδιά δίπλα μου και μου εξήγησαν το όνειρο. Η υπόλοιπη συναυλία πέρασε με εμένα σε κατάσταση σοκ και να αναρωτιέμαι συνέχεια "γιατί ρε γαμώτο;"...

2. Σεπτέμβριος 2000, φεστιβάλ κόμικς της Βαβέλ. Επίτιμος καλεσμένος ο Κίνο, δημιουργός της Μαφάλντα (και όχι μόνο - επιφυλάσσομαι σε μελλοντικό post), την οποία διάβαζα ανελλιπώς και μετά μανίας από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Από τα δημοσιεύματα του τύπου είδα ότι ο Κίνο θα ήταν στην έκθεση και θα υπέγραφε βιβλία μία συγκεκριμένη μέρα. Έτσι είπα να συνδυάσω την έτσι κι αλλιώς προγραμματισμένη επίσκεψή μου στην έκθεση με την παρουσία του Κίνο και στήθηκα από νωρίς το απόγευμα εξοπλισμένος με βιβλιαράκι Μαφάλντα (τόμος 12, "Νικήθαμε") για να πάρω το πολυπόθητο αυτόγραφο. Έλα όμως που η ώρα περνούσε, εγώ είχα περιορισμένο χρόνο και ο Κίνο δεν ερχόταν... Είχα γυρίσει την έκθεση 120 φορές, μπορούσα να την ξαναστήσω από μνήμης αν με άφηνες, αλλά ο Κίνο πουθενά. Τελικά αναγκάστηκα να φύγω με βαριά καρδιά αφού είχα καρα-στήσει την κοπέλα μου ή οποία ομολογουμένως με περίμενε υπομονετικά. Την επόμενη μέρα διάβασα ότι ο Κίνο είχε φτάσει στην έκθεση λίγη ώρα μετά που έφυγα προκειμένου να μπορέσει η... Νατάσα Καραμανλή (née Παζαΐτη) να τον συναντήσει...

3. Ιούνιος 2002, Στοά του Βιβλίου. Ομιλία του Μάριο Βάργκας Γιόσα και παρουσίαση του νέου βιβλίου του "Η γιορτή του τράγου". Πετούσα στα ουράνια για 2 εβδομάδες, τεράστια χαρά να βλέπεις τον αγαπημένο σου συγγραφέα, τον μύθο της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας alive and kicking, και όχι μόνο αυτό αλλά να έχεις την ευκαιρία να του πάρεις και αυτόγραφο. Έφυγα νωρίτερα από τη δουλειά προφασιζόμενος ραντεβού με γιατρό και με το "Η πόλη και τα σκυλιά" ανά χείρας έτρεξα στη Στοά του Βιβλίου. Έπιασα θέση πίσω από τους πολυ(α)σήμαντους που πάντα πιάνουν τις πρώτες θέσεις (αμφιβάλλω αν η Μιλένα Αποστολάκη ήξερε τον Γιόσα αλλά τέλος πάντων) και το ελληνικό λογοτεχνικό κατεστημένο που του έκανε τη χάρη να παρευρεθεί στην ομιλία του και όλα καλά. Συναρπαστική η ομιλία (αν εξαιρέσει κανείς τους τύπους που και καλά έκαναν ψαγμένες ερωτήσεις αλλά περισσότερο τους εαυτούς τους προσπαθούσαν να δείξουν) αλλά αν δεν έχεις κάτι στο χαρτί (i.e., αυτόγραφο) η αποστολή επετεύχθη κατά το ήμισυ. Με το τέλος της ομιλίας χώνομαι στη σειρά για αυτόγραφο, φτάνει η σειρά μου και πάνω που έχω ετοιμάσει την τέλεια ατάκα στα ισπανικά που όχι μόνο θα έκανε τον Γιόσα να μου αφιερώσει στο βιβλίο μου αλλά και να μου αφιερώσει το επόμενο βιβλίο του... γίνεται μπλακ άουτ (#%@!#&). Πάλι καλά που είχα προλάβει να ανοίξω το βιβλίο μπροστά του και έτσι έχω μια μουντζούρα που μετά από πολύ κόπο κατάφερα να αποκρυπτογραφήσω και που πλέον μπορώ να πω με 99% βεβαιότητα ότι γράφει MVL, δηλαδή τα αρχικά του ονόματός του.

Τώρα που το θυμάμαι, το '93 ή '94 έχασα συναυλία της Montserrat Caballé επειδή μπήκα στο νοσοκομείο με οξεία σκωληκοειδίτιδα, αλλά αυτό δεν μου στοίχισε τόσο όσο τα προηγούμενα. Η λίστα φυσικά είναι living document και σίγουρα θα ανανεωθεί με γκαντεμιές που δεν έχουν συμβεί ακόμα...