Προχτές (ή τη Δευτέρα; δε θυμάμαι ακριβώς) παρακολουθούσα στην Τηλεόραση 902 τον "Ασυμβίβαστο" με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ήταν η πρώτη φορά που την είδα και είχα αφοσιωθεί στη ζωντανή εικόνα του Σιδηρόπουλου (αφού μέχρι τότε τον έβλεπα μόνο σε φωτογραφίες) παρά στα ποιοτικά στοιχεία της ταινίας. Με συνεπήρε το καθαρό βλέμμα του, η πραότητα της ομιλίας του και ο λόγος του σε ορισμένα σημεία (συνέντευξη) που φαινόταν ότι δεν ήταν εντός σεναρίου.

Με το τέλος της ταινίας μου ήρθε η επιθυμία να ξανακούσω το "Εν Λευκώ" μετά από αρκετό καιρό. Ψάχνοντάς το στο χάος των CD μου βρήκα μια συλλογή-αφιέρωμα στον Σιδηρόπουλο από το Ποπ & Ροκ, έτος 1996, με τίτλο "Ταξιδεύοντας", την οποία είχα ξεχάσει εντελώς. Άρχισα να ξεφυλλίζω το προσεγμένο αισθητικά 16σέλιδο (με ορισμένα κείμενα όμως που αντί να εξυψώνουν το έργο του Σιδηρόπουλου "καταδικάζουν" τους επικριτές του - φάουλ, κατά τη γνώμη μου) ώσπου έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία του πατρικού σπιτιού του, γωνία Δροσοπούλου και Κεφαλληνίας στην Κυψέλη. Στο σπίτι αυτό ο Σιδηρόπουλος πήρε τη μοιραία δόση, στις 6 Δεκεμβρίου του 1990.

Περιττό να πω ότι έπαθα πλάκα. Από τη συγκεκριμένη διασταύρωση περνάω σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία 5 χρόνια που εργάζομαι στην Κυψέλη, σήμερα μάλιστα ξαναπέρασα επί τούτου, και αν δεν είχα δει τη συγκεκριμένη φωτογραφία απλά θα προσπερνούσα όπως έχω κάνει τόσες άλλες φορές. Φυσικά δεν υπάρχει το παραμικρό (έστω μια μικρή πλακέτα) που να δηλώνει ότι εκεί έζησε αυτός ο άνθρωπος, ως ελάχιστος φόρος στη μνήμη του, αφού ο τάφος του στον Κόκκινο Μύλο δεν υπάρχει και τα σχέδια που κάποτε υπήρχαν για δημιουργία οικογενειακού τάφου είναι άγνωστο τι έχουν γίνει.

Περισσότερο όμως συγκλονίστηκα όταν σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι που περνάνε δίπλα μας, οι χώροι στους οποίους ζούμε και κινούμαστε και οι στιγμές που φεύγουν κρατάνε μυστικά που δεν πρόκειται να μάθουμε χωρίς να μεσολαβήσει κάποιο "twist of fate" ή κάποια σύμπτωση που δεν την προκαλούμε. Πόσο μπορεί μια τέτοια σύμπτωση να αλλάξει τη σταθερότητα στη ζωή μας, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο; Μας συμφέρει να μαθαίνουμε τα πάντα που μας αφορούν/επηρεάζουν ή μήπως ορισμένες φορές είναι καλύτερο να μην το πολυκυνηγάμε και να τα αφήνουμε να περνούν;

Υ.Γ. Το (τεράστιο) οίκημα βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής και κατά τα φαινόμενα θα φιλοξενήσει γραφεία. Ίσως η πλακέτα δεν μπαίνει για να μη χαλάσει το "corporate image" της εταιρείας...

Η φωτογραφία είναι από το 16σέλιδο βιβλιαράκι της συλλογής "Ταξιδεύοντας" και περιέχει ανέκδοτους στίχους με τίτλο "Στη Νεκρόπολη της Ελευσίνας". Προέρχεται από το site-αφιέρωμα στον Σιδηρόπουλο που βρίσκεται στη διεύθυνση http://cgi.di.uoa.gr/~bitsikas/Pavlos.html