Ε, αυτό ήταν. Με έχει πιάσει το καλοκαιρινό mood μου και δε μπορώ να κάνω τίποτα. Είχα τόσες ιδέες για γράψιμο: μια που μου έδωσε ο enteka σε ένα από τα πρόσφατα post του, ένα που χρωστάω στη Ραδιοκέφαλη για το πιο κουλό ταξίδι που θέλω να κάνω, συν τα κλασικά post της παράκρουσης που με πιάνει κατά καιρούς, υλικό υπάρχει θενκ Γκοντ. Διάθεση όμως δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή για σκέψη και αναζήτηση στο Internet τέτοια εποχή. Φτάσαμε κι εμείς τα όριά μας, τα ξεπεράσαμε προ πολλού, γέμισε και το buffer και τώρα δε χωράει ούτε ένα γράμμα παραπάνω στο σκληρό μας δίσκο. Από τέλη Αυγούστου και πάλι.

Πάντα υπάρχει ένα turning point μεταξύ του σημείου που οι διακοπές είναι ένα όνειρο και της στιγμής που συνειδητοποιείς ότι γίνονται πραγματικότητα. Και δεν εννοώ το πακετάρισμα των μπαγκαζιών, το ταξίδι προς τον προορισμό ή την άφιξη στον προορισμό, αλλά ένα γεγονός, μια στιγμή αρκετά πριν την έναρξη των διακοπών που καταλαβαίνεις ότι α) επιτέλους φεύγεις και β) πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσεις να κουνιέσαι αν δε θέλεις να τρέχεις τελευταία στιγμή. Τα τελευταία 3 χρόνια που ένα μέρος των διακοπών μου το περνάω σε νησιά το turning point δεν είναι ούτε η απόφαση για τον προορισμό, ούτε η κράτηση των δωματίων αλλά η παραλαβή των ακτοπλοϊκών εισητηρίων. Φέτος, μάλιστα, είχα ιδιαίτερο πρόβλημα να βρω εισητήριο για το αυτοκίνητο και μπλέχτηκα σε κάμποσα πάρε-δώσε με πρακτορεία στον Πειραιά μέχρι να πάρω το χαρτάκι στα χέρια μου. Ε, η πρώτη από αυτές τις 3-4 φορές που χρειάστηκε να κατεβώ αυτοπροσώπως ήταν το turning point για φέτος.

Παρότι έχω περάσει 4+ χρόνια καθημερινής τρέλας στον Πειραιά (ως φοιτητής στο ένδοξο Πα.Πει.) και παρότι για εμένα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον Ολυμπιακό (= μπλιαχ, φτου, ουέκ, κλπ.) με πιάνει μια ψιλο-νοσταλγία τις λίγες φορές που τυχαίνει να κατεβώ: ξανάρχονται στο μυαλό ήχοι, εικόνες και μυρωδιές (ιδιαίτερα αυτές) που δύσκολα ξεχνιούνται, ιδιαίτερα όταν έχεις 4+ χρόνια που γεμίζεις καθημερινά απ'αυτές. Συν ότι έχω συνδυάσει αυτό το λιμάνι με τη φυγή γενικώς, φυγή για διακοπές, φυγή από καταστάσεις, φυγή για αλλαγή ζωής. Φέτος πέτυχα χαρακτηριστικές στιγμές μεγάλης εξόδου: backpackers να βγάζουν εισητήρια "με όποιο καράβι φεύγει τώρα", οικογένειες με υπερφορτωμένα αυτοκίνητα να περιμένουν την επιβίβαση, παρέες μέσα στην τρελή χαρά. Και είναι ακόμα Ιούλιος...

Ε, δεν ήθελα και πολύ. Πειραιάς + ψιλο-νοσταλγία + εικόνες φυγής = το κλείσαμε το μαγαζί για φέτος.

Από τότε λειτουργώ σε safe mode, ίσα-ίσα να διεκπεραιώνω τις βασικές δουλειές του γραφείου (εντάξει, συν ένα paper που είχε deadline σήμερα). Όταν όλη η "σκληρά εργαζόμενη" και "αποτελεσματική" Ευρώπη ήδη αράζει και λιάζει τα ασπρουλιάρικα κορμιά της σε κάποια παραλία στην Ελλάδα, την Πορτογαλία ή την Καραϊβική κάνοντας 1 και 1,5 μήνα διακοπές, ποιος ο λόγος εμείς οι Έλληνες να είμαστε στις επάλξεις μέχρι την τελευταία στιγμή πριν τις 2 εβδομάδων δικές μας διακοπές; Not fair.

Γιαυτό λοιπόν το ψιλοκλείνω το μαγαζί. Θα κάνω ένα ευχετήριο post την Παρασκευή και ξανά πάλι μαζί από 20 Αυγούστου. Εξάλλου έχω ετοιμασίες να κάνω, τώρα που μπήκα στο mood για τα καλά!