Το natassaki με προσκάλεσε στο παιχνίδι με τις φράσεις και ανταποκρίνομαι, παρατηρώντας πάντως ότι τα μπλογκοπαίχνιδα όσο πάνε και γίνονται ολοένα πιο sophisticated. Ένας από τους λόγους που άργησα να ανταποκριθώ στην πρόσκληση είναι επειδή δεν μπορούσα να καταλάβω πώς παίζεται (OK, shoot me). Χάθηκε η απλότητα ενός Προυστ, η αγνότητα ενός "7 αγαπημένα insert your choice here";

Τέλος πάντων, σταματάω το παραλήρημα και ξεκινάω με την ουσία:

1. "Δεν ελπίζω τίποτε, δε φοβούμαι τίποτε, είμαι λεύτερος" μου πάσαρε το natassaki. Σε αντίθεση με το γενικότερο ρεύμα αποδοχής αυτού του αφορισμού ως αυθεντικής και ειλικρινούς στάσης ζωής, και χωρίς να λαμβάνω υπόψη το context στο οποίο γράφτηκε, θα έλεγα ότι δεν την ενστερνίζομαι. Το "είμαι λεύτερος" στο τέλος θα μπορούσε να αντικατασταθεί από ένα "δε με ενδιαφέρει τίποτα" και πάλι it would make sense. Ίσως αυτό ήταν που ήθελε να πει ο Καζαντζάκης (λέμε τώρα) : είμαι ελεύθερος από οποιουδήποτε είδους κοινωνική δέσμευση και κατά συνέπεια αποποιούμαι οποιαδήποτε ευθύνη των πράξεών μου στην κοινωνία. Με άλλα λόγια, είμαι ατομιστής.

Ενδεχομένως όμως ο Καζαντζάκης να χρησιμοποίησε αυτό τον αφορισμό με σκοπό να φτάσει σε άλλο επίπεδο, να ελευθερωθεί δηλαδή από όλα τα δεσμά της κοσμικής ζωής για να φτάσει σε υψηλότερα επίπεδα διανόησης ή/και επαφής με το Θεό. Αυτή η προσέγγιση έχει μια βάση κατά τη γνώμη μου μιας και η προσπάθεια προσέγγισης του θείου ήταν ένα recurring theme σε όσα βιβλία του έχω διαβάσει. Αλλά στο context της σημερινής κοινωνικής δράσης νομίζω ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

2. Αλλάζω εντελώς γήπεδο και προσφέρω τούτη τη φράση προς σχολιασμό: "Ένα, και μόνο, μας είναι απαραίτητο: η Μοναξιά, η μεγάλη εσώτερη Μοναξιά. Να βυθίζεσαι στον εαυτό σου και, ώρες ολόκληρες, να μην ανταμώνεις εκεί κανέναν - αυτός πρέπει να'ναι ο ανώτερος του καθενός στόχος". Τούτη τη φράση (εντάξει, δύο φράσεις είναι αλλά το νόημα είναι σαφές) την έγραψε ο Rainer Maria Rilke στην αλληλογραφία του με έναν νεαρό λογοτέχνη το 1903 - όλη η αλληλογραφία υπάρχει στο βιβλίο "Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή". Νομίζω ότι η μαγεία της μοναξιάς είναι αδιαμφισβήτητη, γιατί σου επιτρέπει να αφιερώσεις ολόκληρο τον εαυτό σου στη δημιουργία, απρόσκοπτα, απαλλαγμένος από συμβατικές αναζητήσεις και συγχρωτισμούς. Προσωπικά επιδιώκω τη μοναξιά όχι γιατί είμαι αντικοινωνικός (νομίζω ότι είμαι αρκετά νορμάλ σε αυτό τον τομέα) αλλά γιατί είναι η μοναδική ευκαιρία που έχω για να τα πω με τον εαυτό μου, να κάνω την εσωτερική κριτική μου, αλλά και να σκεφτώ, να συγκρουστώ μέσα μου και μέσω της σύγκρουσης να προσπαθήσω να φτάσω ένα βήμα βαθύτερα.

3. "Τους φίλους τους διαλέγουμε εμείς για οικογένεια" λέει το natassaki και δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Υπάρχει όμως ένα σημαντικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη χρονική στιγμή και τις συνθήκες που επιλέγουμε τους φίλους μας. Σε αυτή τη βάση οι "παιδικές" φιλίες είναι κατά τη γνώμη μου οι πιο εύθραυστες, και δυστυχώς έχω παραδείγματα στα οποία παιδικοί φίλοι με/μας έχουν καταπλήξει τόσο αρνητικά που δεν μπορούσα να το πιστέψω.

4. "Η προσωπική ακεραιότητα πρέπει να είναι απόλυτη ανεξαρτήτως του κόστους". Βασικό αξίωμα ζωής. Σχετίζεται και με το προηγούμενο post.

Προσκαλώ με τη σειρά μου, αν φυσικά θέλουν και δεν βαριούνται, την auburn Kate, τη m13, τη Mauve All και την Ion. Κυρίες μου, it's all yours...