Βαρέθηκα
Και ενώ το αφεντικό διακοπάρει, εμένα τα νεύρα μου καταφέρνουν να γίνονται τσατάλια ακόμα και εξ αποστάσεως. Και δεν είναι μόνο τα νεύρα μου που σπάνε αλλά και η εύθραυστη όπως αποδεικνύεται ισορροπία (βλέπε εδώ κι εδώ) στη μεταξύ μας σχέση. Έγινε κάτι σήμερα αλλά δεν έχει σημασία τι.
Σημασία έχει ότι ειλικρινά βαρέθηκα. Βαρέθηκα αυτή τη συνεχή διόγκωση του παραμικρού προβλήματος που μπορεί να προκύψει. Βαρέθηκα τη σκόπιμη μεταφορά άγχους όταν ξέρει ότι ο άλλος το εισπράττει και δεν τον γράφει στ' αρχίδια του. Θα έπρεπε να του δείξω δηλαδή ότι τα έχω όλα γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι για να το κόψει αυτό το παραμύθι; Βαρέθηκα να είναι σε δεύτερη προτεραιότητα το δικό μου μέλλον. Βαρέθηκα τις ευκαιρίες που δε μου δίνονται. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με αντικείμενο διαφορετικό από αυτό που φιλοδοξώ να θεραπεύσω. Βαρέθηκα να πρέπει να φτύσω αίμα πριν απολαύσω 2 γαμημένες βδομάδες διακοπών. Βαρέθηκα να ακούω ότι η δουλειά μου "εκτιμάται ιδιαίτερα". Βαρέθηκα να μην έχω το χρόνο και το κουράγιο να ασχοληθώ με τα δικά μου πράγματα επειδή δε γεννήθηκα Σούπερμαν που τα προλαβαίνει όλα και μπορεί να δουλεύει αποτελεσματικά κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Βαρέθηκα να μετράω τη μέρα με ανθρωποώρες. Αλλά περισσότερο απ'όλα βαρέθηκα να βλέπω τους άλλους να προχωρούν κι εγώ να μένω στάσιμος. Αυτό είναι που με σκοτώνει, αυτό είναι που δεν αντέχω καθόλου μα καθόλου.
Επίσης έχω σιχαθεί να παραπονιέμαι, να πλάθω σενάρια και να ανακοινώνω τις απόψεις μου στους συνεργάτες μου. Γιατί το αποτέλεσμα δεν αλλάζει, και αύριο και μεθαύριο θα είναι η ίδια σκατένια μέρα, με την ίδια σκατοδιάθεση και την ίδια κατάληξη: εγώ μ'ένα κεφάλι-τούμπανο και μια ψυχολογία καταρρακωμένη να μην έχω κουράγιο ούτε να φάω, ούτε να δουλέψω, μόνο να κάθομαι και να αυτοοικτίρομαι όπως αυτή τη στιγμή. Χρωστάω σε ανθρώπους που μου έχουν σταθεί τόσα χρόνια, χρωστάω στην κοπέλα μου που στέκεται υπομονετικά δίπλα μου, αλλά δε μπορώ να κάνω βήματα προς τα μπρος.
Στο διάολο να πάνε όλα. Να γαμηθούν και οι δημοσιεύσεις και τα impact factors και όλα. Δε μπορώ να παίξω αυτό το παιχνίδι γιατί δεν έχει καμία αξία πλέον.
Σημασία έχει ότι ειλικρινά βαρέθηκα. Βαρέθηκα αυτή τη συνεχή διόγκωση του παραμικρού προβλήματος που μπορεί να προκύψει. Βαρέθηκα τη σκόπιμη μεταφορά άγχους όταν ξέρει ότι ο άλλος το εισπράττει και δεν τον γράφει στ' αρχίδια του. Θα έπρεπε να του δείξω δηλαδή ότι τα έχω όλα γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι για να το κόψει αυτό το παραμύθι; Βαρέθηκα να είναι σε δεύτερη προτεραιότητα το δικό μου μέλλον. Βαρέθηκα τις ευκαιρίες που δε μου δίνονται. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με αντικείμενο διαφορετικό από αυτό που φιλοδοξώ να θεραπεύσω. Βαρέθηκα να πρέπει να φτύσω αίμα πριν απολαύσω 2 γαμημένες βδομάδες διακοπών. Βαρέθηκα να ακούω ότι η δουλειά μου "εκτιμάται ιδιαίτερα". Βαρέθηκα να μην έχω το χρόνο και το κουράγιο να ασχοληθώ με τα δικά μου πράγματα επειδή δε γεννήθηκα Σούπερμαν που τα προλαβαίνει όλα και μπορεί να δουλεύει αποτελεσματικά κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Βαρέθηκα να μετράω τη μέρα με ανθρωποώρες. Αλλά περισσότερο απ'όλα βαρέθηκα να βλέπω τους άλλους να προχωρούν κι εγώ να μένω στάσιμος. Αυτό είναι που με σκοτώνει, αυτό είναι που δεν αντέχω καθόλου μα καθόλου.
Επίσης έχω σιχαθεί να παραπονιέμαι, να πλάθω σενάρια και να ανακοινώνω τις απόψεις μου στους συνεργάτες μου. Γιατί το αποτέλεσμα δεν αλλάζει, και αύριο και μεθαύριο θα είναι η ίδια σκατένια μέρα, με την ίδια σκατοδιάθεση και την ίδια κατάληξη: εγώ μ'ένα κεφάλι-τούμπανο και μια ψυχολογία καταρρακωμένη να μην έχω κουράγιο ούτε να φάω, ούτε να δουλέψω, μόνο να κάθομαι και να αυτοοικτίρομαι όπως αυτή τη στιγμή. Χρωστάω σε ανθρώπους που μου έχουν σταθεί τόσα χρόνια, χρωστάω στην κοπέλα μου που στέκεται υπομονετικά δίπλα μου, αλλά δε μπορώ να κάνω βήματα προς τα μπρος.
Στο διάολο να πάνε όλα. Να γαμηθούν και οι δημοσιεύσεις και τα impact factors και όλα. Δε μπορώ να παίξω αυτό το παιχνίδι γιατί δεν έχει καμία αξία πλέον.
Ψαχνω να βρω την λυση , οταν την βρω θα σου πω
Ούτε και με τις διακοπές γλυτώνεις...
Τουλάχιστον, τα 'πες και ξεθύμανες.Τώρα, πόσο θα αντέξεις έτσι, εξαρτάται από τον καθένα ξεχωριστά - εγώ, ας πούμε, το ανέχτηκα 4-5 χρόνια, πριν "φρικάρω" εντελώς και τους παρατήσω...Αλλά παίζουν ρόλο και οι συνθήκες - φαντάζομαι, αν ήμουν ο άντρας της οικογένειας, δεν θα ήταν τόσο εύκολο να μείνω χωρίς δουλειά...
Τι να πω;;;Να τα λες,βοηθάει καμιά φορά...
Καληνύχτα.
Νομίζω ότι είναι αφ' ενός μεν απλά θέμα αποφάσεων, που πολλές φορές διστάζουμε να πάρουμε, και αφ' ετέρου σκληρής και επικεντρωμένης δουλειάς, η οποία θέλει αρκετή προσπάθεια για να αποδώσει.
Κουράγιο. Ένα σεβαστό ποσοστό του πληθυσμού βρίσκεται στην ίδια κατάσταση.
Φυσικά, το ζήτημα για τον καθένα είναι πως θα φύγει ο ίδιος από εκεί κι όχι το τι κάνουν οι άλλοι...
μπορώ να πώ σε καταλαβαίνω σχεδόν απόλυτα (δε μετράω τη μέρα σε εργατοώρες)
εδώ
http://m13.dontkissthefrog.net/?p=310
κι εδώ
http://m13.dontkissthefrog.net/?p=241
είναι δύο ποστ.
πιστεύω θα σου δώσουν μία άλφα λύση τουλάχιστον στην καταρρακωμένη σου ψυχολογία
cheer up!!!
:D
καλημέρα :)
Πρέζα, μακάρι να χρειαζόμουν μόνο διακοπές. Αλλαγή εκ βάθρων χρειάζομαι.
Natassaki μου το θέμα είναι ότι έχω τόσο τσιτωμένα νεύρα που το παραμικρό με κάνει να κλατάρω. Βοηθάει να τα γράφω, έχεις δίκιο, και γιαυτό το κάνω. Δεν το κάνω όμως απλώς για να ξεθυμάνω αλλά γιατί η συζήτησή μαζί σας με βοηθάει, ειλικρινά.
zero2one, η σκληρή και επικεντρωμένη δουλειά χρειάζεται και τις κατάλληλες συνθήκες ηρεμίας. Δεν μπορεί να γίνεσαι ψυχολογικά σκατά το πρωί και να περιμένει ο άλλος ότι θα αποδώσεις λες και είσαι ρομπότ. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι.
m13, θενκς για τα λινκς. Τα έχω διαβάσει πολλάκις, και ειδικά το δεύτερο είναι spot on. Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πάω αμέσως από το ένα άκρο στο άλλο. Έπρεπε να με δεις πριν 2-3 χρόνια πώς ταραζόμουν με το τίποτα. Το έχω ελέγξει ως ένα σημείο, θαρρώ, αλλά δεν μπορώ ακόμα να αντιδράσω σε ακραίες καταστάσεις με τον ίδιο αδιάφορο τρόπο. Πού θα πάει όμως, θα χοντροπετσιάσω σε τέτοιο βαθμό που και ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν να μας στείλει ξεχεστήριο γράμμα δεν θα ιδρώσει το αυτάκι μου ούτε σταγόνα.
lifewhispers μου, έτσι είναι εδώ και αρκετό καιρό, και εμφανίζεται με διαφορετική μορφή. Χτες εμφανίστηκε με τη μορφή σπαστικού ελέγχου. Σήμερα ήμασταν σε mood διακοπών και χου-χου-χου χι-χι-χι. Σκωτσέζικο ντους μιλάμε, να μην ξέρεις τι να περιμένεις. Και αυτές οι παλινωδίες δεν κάνουν καλό στην εύθραυστη ισορροπία που έγραψα πιο πάνω.
Kate, για να μην παρεξηγηθώ δεν είναι χαρτογιακάς ο άνθρωπος. Επιστήμονας είναι και μάλιστα από τους καλύτερους στην ειδικότητά του παγκοσμίως. Απλά είναι κάποιες αντιδράσεις του που πλέον δεν τις αντέχω. Αυτό είναι που μου τη δίνει και εκρήγνυμαι έτσι. Όπως έλεγα στην lifewhispers, πλέον μπήκε σε mood διακοπών και σήμερα ήταν χαλαρός ενώ χτες κόντεψε να φέρει την καταστροφή. Does that make any sense?
Τι να πω; Διασκέδασε το καλοκαίρι σου και θα σου'ρθει μόνη της η λύση! (Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος κι ας μη μου φαίνεται!)
Φιλιά!
Blogaki, αν εσένα δε σου φαίνεται ότι είσαι αισιόδοξος άνθρωπος εμείς τι να πούμε lol; Θενκς για τις συμβουλές, δε μπορώ να κάνω και αλλιώς εξάλλου αφού σε καμιά 10αριά μέρες την κάνω κι εγώ. Εκκρεμότητα ως τον Σεπτέμβρη...
Germane, lol! Το ξέρεις καλύτερα εσύ το Blogaki μάλλον!
Δε θα σου πω τι να κάνεις, δεν ξέρω και τι ακριβώς σου συμβαίνει άλλωστε αλλά νομίζω πως δεδομένου ότι κάνεις κάτι που το έχεις επιλέξει (αν κατάλαβα καλά) οφείλεις να υποστηρίξεις την επιλογή σου. Απο 'κει και πέρα είναι και θέμα του πόσο καλά πουλάς τον εαυτό σου. Δυστυχώς αν δεν είναι κανείς "πουτανίτσα" στις μέρες μας φτάνει σε αδιέξοδα.
Εσύ ξέρεις καλύτερα τι πρέπει να κάνεις και όσοι σε αγαπάνε δευτερευόντως.
Εύχομαι όλα να σου πάνε καλά και να δικαιωθείς γρήγορα!
Α, και βγάλε και λεφτά γρήγορα να μου δανείζεις..:))
2σχ2, βρήκες κατευθείαν στόχο. Δυστυχώς δεν γουστάρω καθόλου μα καθόλου το προσωπικό μάρκετινγκ. Πάντα πίστευα ότι η ποιότητα της δουλειάς μου αρκεί για να μου δώσει τα credits που μου αναλογούν. Τελικά δεν είναι καθόλου έτσι. Βλέπω άλλους να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και ορισμένους "μεγάλους" να το τρώνε το παραμύθι. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και άνθρωποι που δε μασάνε.
Όσο για τα λεφτά, σε καμιά δεκαριά χρόνια θα μπορώ να σου πω πιο συγκεκριμένα lol
Τώρα, άλλοι πουλάνε όχι απλά φύκια αλλά αέρα κοπανιστό. Αυτό για πολλούς είναι όχι απλά κατακριτέο αλλά μεμπτό. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που γουστάρουν ρε παιδί μου να βλέπουν φύκια. Και δεν είναι λίγοι. Αυτό μου τη δίνει.