Το λοιπόν, η πολυαναμενόμενη συζήτηση έγινε. Μολονότι έγινε σε δύο φάσεις και όχι ακριβώς μέσα στα χρονικά περιθώρια που είχα θέσει, τουλάχιστον πραγματοποιήθηκε και μάλιστα με κοινή πρωτοβουλία.

Στο πρώτο μέρος της συζήτησης φάνηκε ότι ήμουν οργισμένος, απογοητευμένος, γενικώς σε κακό χάλι. Ξεκινήσαμε να συζητάμε για κάτι πάνω στη δουλειά του γραφείου και με αυτή την αφορμή έθεσα το μεγάλο θέμα του ανεκμετάλλευτου προσωπικού μου potential σε μία συγκεκριμένη δραστηριότητα. Άφησα να εννοηθεί ότι υπάρχει ανισότητα στη μεταχείριση και στις ευκαιρίες που δίνονται, υπενθύμισα ποια είναι τα όνειρα και οι φιλοδοξίες μου, και τόνισα ξεκάθαρα ότι αν δω ότι ο δρόμος που χαράσσεται για μένα με οδηγεί σε διαφορετικό στόχο θα εγκαταλείψω την προσπάθεια. Μέχρι εκεί καλά, είχα το πάνω χέρι και I had made my stand, όντας έτοιμος ακόμα και να πέσω ηρωικά αν χρειαζόταν.

Η αντίδραση της άλλης πλευράς ήταν άμεση. Παραδέχτηκε ότι η ανισορροπία που υπάρχει οφείλεται σε συγκυρίες της δεδομένης χρονικής στιγμής στην οποία δόθηκαν οι ευκαιρίες. Υποστήριξε ότι η εν λόγω δραστηριότητα δεν προσδίδει κάτι το θετικό σε περίπτωση που εκτελεστεί σωστά, ενώ μπορεί να έχει μεγάλες συνέπειες αν γίνει καμία στραβή. Ανέφερε ότι δεν αποτελεί ούτε καν τυπική προϋπόθεση για περαιτέρω εξέλιξη και ότι άλλη είναι η σημαντική προϋπόθεση που κανείς πρέπει να πληρεί σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό. Τέλος, τόνισε με τον πιο εμφατικό και πατρικό τρόπο ότι δεν υπάρχει κανενός είδους προτίμηση ή σπρώξιμο για συγκεκριμένα άτομα.

Από τα παραπάνω γνωρίζω ότι το προτελευταίο ισχύει απόλυτα και μάλιστα ψέγω τον εαυτό μου για το γεγονός ότι έπρεπε να το είχα αντιληφθεί αρκετά νωρίτερα. Όμως και πάλι ούτε σ' αυτό τον τομέα φέρω την απόλυτη ευθύνη, καθώς και εκεί οι ευκαιρίες μου ήταν αισθητά λιγότερες και όσες μου δόθηκαν στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Εκεί που βλέπω τη δική μου ευθύνη είναι ότι θα μπορούσα να έχω δημιουργήσει ο ίδιος τέτοιες ευκαιρίες, κάτι που πρέπει να γίνει αν θέλω να προχωρήσω παραπέρα.

Το συγκυριακό της υπόθεσης το καταλαβαίνω και κατανοώ τις συνθήκες που το επέβαλαν, αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι που μετράει, το οποίο μάλιστα είναι συνάρτηση του ρίσκου που προανέφερα. Δεν πιστεύω ότι το ρίσκο είναι πια τόσο μεγάλο όσο παρουσιάστηκε, ειδάλλως οι όμοιοί μου που θα αναλάμβαναν αυτή τη δραστηριότητα θα ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα, πράγμα που δε συμβαίνει. Όσο για το ότι δεν αποτελεί τυπική προϋπόθεση δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω, δεν μπορώ όμως να παραγνωρίσω ότι μετράει θετικά σε περίπτωση σωστής εκτέλεσης, έστω και informally. Με αυτά τα δεδομένα, υπάρχει ένα σπρώξιμο προς συγκεκριμένα άτομα, έστω και έμμεσο.

Το καλό είναι ότι με βάση την παραπάνω συζήτηση μου δόθηκε το πράσινο φως να επιλέξω εγώ τι θέλω να κάνω και αν θέλω να αναλάβω αυτή τη δραστηριότητα. Ίσως η άλλη πλευρά περιμένει ότι με αυτή την περιγραφή / τονισμό των αρνητικών σημείων έναντι των θετικών θα απαντήσω αρνητικά - και η αλήθεια είναι σκέφτομαι να επικεντρωθώ μόνο στον πραγματικά σημαντικό τομέα αφήνοντας τα άλλα για μετά. Όμως με τρώει και θέλω να το κάνω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι μπορεί να απορροφήσει σημαντικούς πόρους που θα τους χρειαστώ στην κύρια δραστηριότητά μου καθώς και ότι οι επιπτώσεις από πιθανό αρνητικό αποτέλεσμα θα βαρύνουν μόνο εμένα. The bottomline is ότι δεν έχω ανακοινώσει ακόμα την απόφασή μου γιατί δεν ξέρω ποια θα είναι.

Και ρωτώ: φανταστείτε ότι είσαστε στη θέση μου, στο δικό σας επαγγελματικό χώρο (η generic περιγραφή της συζήτησης έχει ακριβώς το σκοπό να κάνει την κατάσταση προσαρμόσιμη σε διαφορετικές συνθήκες) και είχατε αυτή τη συζήτηση με τον άμεσα προϊστάμενό σας. Τι θα κάνατε;