Don't you (forget about me)
Να που κουτσά-στραβά τελειώνει ο Νοέμβρης, και γράφω μόλις το τρίτο post γι'αυτό το μήνα. Οι λόγοι της απουσίας μου πολλοί: η άφιξη της Ariel, η απουσία (ακόμα) γρήγορου Internet στο σπίτι, αλλά προπάντων δουλειά, δουλειά, δουλειά. Το κλείσιμο ενός project όταν παράλληλα τρέχουν άλλα δύο είναι από τα χειρότερα σκηνικά. Απορροφά όλη την ενέργεια για ο,τιδήποτε άλλο, μαζί και για τη συνήθη βόλτα στη μπλογκόσφαιρα.
Το περίεργο είναι ότι ούτε εδώ είχα όρεξη να γράψω: μου ερχόταν μια ιδέα, άνοιγα ένα καινούριο post και με το που έγραφα μερικές λέξεις με κυρίευε μια απελπισία προερχόμενη από τη συνειδητοποίηση ότι θα έπρεπε να βάλω το μυαλό μου σε άλλη μια διαδικασία ταξινόμησης και καταγραφής, αυτή τη φορά των σκέψεών μου. Ε, αμέσως έκλεινα τον browser και έφευγα. Νομίζω όμως ότι τώρα πέρασε η καταιγίδα και θα επανέλθω. Απλά ελπίζω να μη με ξεχάσατε.
Από εκεί προκύπτει και ο τίτλος του post, αλλά όχι αποκλειστικά.
Πριν λίγες μέρες με προσκάλεσε μια φίλη να ανοίξω λογαριασμό στο Facebook - του οποίου τη χρησιμότητα ακόμα δεν έχω εκτιμήσει πλήρως αλλά anyway. Καθώς περιδιάβαινα με την περιέργεια του αρχάριου τα προφίλ φίλων και γνωστών, μου έκανε εντύπωση ότι οι "φίλοι" στο Facebook μπορεί να είναι παλιοί συμμαθητές με τους οποίους δεν αντάλλαζες κουβέντα (πολύ τυπικό), κάποιοι που είχατε παρακολουθήσει μαζί ένα δίωρο σεμινάριο, ή ακόμα φίλοι φίλων που είχες γνωρίσει μέσα σε μια παρέα 25 ατόμων μια βραδιά στον Βέρτη. Μετά από λίγη ώρα περιήγησης και βλέποντας ότι "Χ has 147 friends" ή ότι "Y is soulmates with Z", άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί όλο αυτό το fuss να συναγελαστείς (έστω και ηλεκτρονικά) με ανθρώπους με τους οποίους ούτε είχες ούτε μπήκες ποτέ στον κόπο να αποκτήσεις ουσιαστική επαφή. Σκεφτόμουν επίσης για ποιο λόγο να συνδεθείς με τους πραγματικούς σου φίλους, με τους οποίους κάνεις πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να σου προσφέρει το κάθε Facebook. Αλλά ομολογώ ότι έχω κολλήσει να περιηγούμαι σε προφίλ, groups και networks, να βλέπω τι κάνουν και πού βρίσκονται παλιοί γνωστοί και γνώριμοι, ικανοποιώντας μια περιέργεια για την οποία δεν αισθάνομαι καμία ντροπή.
Μου φαίνεται, τελικά, ότι η όψιμη μετατροπή ακόμα και των πιο εφαπτομενικών επαφών/γνωριμιών σε διαδικτυακούς "φίλους" και ο αγώνας για τη δημιουργία όσο το δυνατό μεγαλύτερου δικτύου "φίλων" δείχνει ότι η ανασφάλειά μας να μην μας ξεχάσει το παρελθόν μας μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανό το παρόν μας. Βέβαια, η ισορροπία μεταξύ παρελθόντος και παρόντος απαιτεί προσοχή, γιατί μπορεί τελικά να μας ξεχάσουν και τα δύο.
Το περίεργο είναι ότι ούτε εδώ είχα όρεξη να γράψω: μου ερχόταν μια ιδέα, άνοιγα ένα καινούριο post και με το που έγραφα μερικές λέξεις με κυρίευε μια απελπισία προερχόμενη από τη συνειδητοποίηση ότι θα έπρεπε να βάλω το μυαλό μου σε άλλη μια διαδικασία ταξινόμησης και καταγραφής, αυτή τη φορά των σκέψεών μου. Ε, αμέσως έκλεινα τον browser και έφευγα. Νομίζω όμως ότι τώρα πέρασε η καταιγίδα και θα επανέλθω. Απλά ελπίζω να μη με ξεχάσατε.
Από εκεί προκύπτει και ο τίτλος του post, αλλά όχι αποκλειστικά.
Πριν λίγες μέρες με προσκάλεσε μια φίλη να ανοίξω λογαριασμό στο Facebook - του οποίου τη χρησιμότητα ακόμα δεν έχω εκτιμήσει πλήρως αλλά anyway. Καθώς περιδιάβαινα με την περιέργεια του αρχάριου τα προφίλ φίλων και γνωστών, μου έκανε εντύπωση ότι οι "φίλοι" στο Facebook μπορεί να είναι παλιοί συμμαθητές με τους οποίους δεν αντάλλαζες κουβέντα (πολύ τυπικό), κάποιοι που είχατε παρακολουθήσει μαζί ένα δίωρο σεμινάριο, ή ακόμα φίλοι φίλων που είχες γνωρίσει μέσα σε μια παρέα 25 ατόμων μια βραδιά στον Βέρτη. Μετά από λίγη ώρα περιήγησης και βλέποντας ότι "Χ has 147 friends" ή ότι "Y is soulmates with Z", άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί όλο αυτό το fuss να συναγελαστείς (έστω και ηλεκτρονικά) με ανθρώπους με τους οποίους ούτε είχες ούτε μπήκες ποτέ στον κόπο να αποκτήσεις ουσιαστική επαφή. Σκεφτόμουν επίσης για ποιο λόγο να συνδεθείς με τους πραγματικούς σου φίλους, με τους οποίους κάνεις πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να σου προσφέρει το κάθε Facebook. Αλλά ομολογώ ότι έχω κολλήσει να περιηγούμαι σε προφίλ, groups και networks, να βλέπω τι κάνουν και πού βρίσκονται παλιοί γνωστοί και γνώριμοι, ικανοποιώντας μια περιέργεια για την οποία δεν αισθάνομαι καμία ντροπή.
Μου φαίνεται, τελικά, ότι η όψιμη μετατροπή ακόμα και των πιο εφαπτομενικών επαφών/γνωριμιών σε διαδικτυακούς "φίλους" και ο αγώνας για τη δημιουργία όσο το δυνατό μεγαλύτερου δικτύου "φίλων" δείχνει ότι η ανασφάλειά μας να μην μας ξεχάσει το παρελθόν μας μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανό το παρόν μας. Βέβαια, η ισορροπία μεταξύ παρελθόντος και παρόντος απαιτεί προσοχή, γιατί μπορεί τελικά να μας ξεχάσουν και τα δύο.
εσένα τώρα που κοιτάω λίγο πιο προσεκτικά το βλογ και παλιότερα ποστς
κάπου σε θυμάμαι ναι..ναι..
:DD
Οσο για το facebook, εχω γραφτει και δεν εχω καταλαβεια κομη πωε δουλευει γαμωτο. βεβαια δεν ξερω και πολλα ατομα για να κανω ολοκληρο δικτυο που λες, αλλα ευτυχως δε σκαω. συμφωνω μαζι σου. δεν ειμαι και τοσο ανασφαλης ωστε να χρειαζομαι να το αποδειξω. το θεωρω ως killing some time απλως.
καλημερες!
Είναι βέρτσουαλ του κερατά και αρκούντως επιφανειακά.
Από την άλλη μπορέις να φτιάξεις ένα προφίλ με θέμα τον Μπόμπ Μάρλεύ (hi5)...
Δεν είναι κακό :-DDD
Άσε ετοιμάζω μεγάλο ποστ για το facebook!
BTW, mia vradia sto berti? LOL
"Hold on to people they're slipping away"
Δε συνηθίζω να κάνω εξομολογήσεις αλλά όταν έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο αποξένωσης που δεν μπορούμε να κρατήσουμε άλλους δίπλα μας, είναι λίγο παράλογο να κυνηγάμε παλιούς φίλους στο facebook και να τους πετάμε βρυκολακάκια.
Αν γινότανε να κρατούσαμε αυτούς που μας έχουν απομείνει κοντά μας καλό θα ήτανε.
Κάπου, κάτι χάθηκε στο δρόμο μου φαίνεται...
...και φυσικά τα χαιρετήσματα μου στον exit...
Ξωτικό μου, όποιος θέλει όντως βρίσκει τον άλλο, και συμπληρώνω ότι μετά από τόσα χρόνια ξέρεις με ποιον θέλεις να βρεθείς και με ποιον όχι. Τα υπόλοιπα είναι "προφάσεις εν αμαρτίαις". Η νιαουρίνα έχει μεγαλώσει απίστευτα, έχει παχύνει κι έχει στρογγυλέψει η φάτσα της!
Narita, lol - κάποια στιγμή με θυμόσουν, πριν εξαφανιστώ...
life μου, ουσιαστικά killing time είναι. Γιαυτό δεν καταλαβαίνω κάποιους που έχουν γίνει "friends" με άσχετα άτομα όπως ο Αλογοσκούφης και ο Μάκης Πουνέντης (lol). Τι προσδοκούν από τέτοια "φιλία", αδυνατώ να καταλάβω.
Polsemannen, και βέρτσουαλ και ιντεράκτιβ και με SMS και με MMS, κι όπως θες... Επιφανειακό, δεκτόν, αλλά έχει την πλάκα του - από ικανοποίηση της περιέργειας και μόνο.
Προσκυνώ τον τιτανομεγιστοτεράστιο άρχοντα του NHS, τον Dimitri Saris! Όσοι ζείτε στο UK μείνετε ήσυχοι όσο υπάρχουν γιατροί σαν τον Dimitri Saris lol
Colpocoquette ομολογώ ότι το να πετάω πρόβατα στους φίλους μου, να τους κερνάω e-μπυρόνια και να συγκρίνω τις γνώσεις μου στο Friends είναι κάτι που δεν το κάνω στην πραγματικότητα, αν και θα μου άρεσε. Νομίζω. Whatever. Περιμένω με αγωνία το δικό σου.
Keim, συμφωνώ. Δε χάνεις πάντως και πολλά πράγματα που δεν έχεις γραφτεί. Α, επίσης, οι βραδιές στο Βέρτη είναι κλασικό occasion γνωριμίας επιπέδου Facebook: 25 άτομα σ'ένα τραπέζι να το παίζουν παρέα lol
gm2263, με έστειλες με το στιχάκι. Μου θύμισες ένα τραγούδι του φίλτατου Morrissey:
"Hold on to your friends
Resist or move on
Be mad, be rash
Smoke and explode
Sell all of your clothes
Just bear in mind
Oh, there just might come a time
When you need some friends"
Και με αυτό το στιχάκι I am officially depressed (α-λα-Facebook-προφίλ lol)
Pan, αν παρατήσω τα υπόλοιπα δεν θα έχω ούτε μια ταπεινή PSTN σύνδεση για να γράφω. Εκεί είναι που θα με ξεχάσετε όλοι (κλαψ, λυγμ)