Πλησιάζουν οι μέρες που θα μας θυμίσουν τις άλλες μέρες που ζήσαμε ακριβώς ένα χρόνο πριν. Τότε που για πρώτη φορά ζήσαμε στο πετσί μας την μέχρι τότε θεωρητική έννοια της κοινωνικής εξέγερσης, που για μήνες μετά η μυρωδιά από τα δακρυγόνα μας έκαιγε τα πνευμόνια, που η ζωή στην Αθήνα, στην Ελλάδα άλλαξε για πάντα έστω κι αν προσποιούμαστε ότι παραμένει η ίδια. Και το προαίσθημά μου για αυτές τις μέρες είναι βαθύτατα ανησυχητικό.

Σήμερα πέρασα, λογικά για τελευταία φορά φέτος, μέσα από τα Εξάρχεια πηγαίνοντας στο γραφείο. Ο αέρας εξέπνεε μία και μόνο έννοια: αναμονή - για αυτό που θα συμβεί σε λίγες μέρες. Το πανό στη γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλλα πληροφορεί ότι το ζητούμενο το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται θα είναι η εκδίκηση. Οι αφίσες κολλημένες για χιλιοστή φορά πάνω σε ταλαίπωρα ΚΑΦΑΟ καλούν να μην ξεχαστεί ποτέ η 6η Δεκέμβρη 2008. Η παρουσία δυνάμεων αστυνομίας ιδιαίτερα ενισχυμένη, σαν να είναι έτοιμη να ρίξει λάδι στη φωτιά όταν αυτή ανάψει - και για να ξανανάψει αυτή η φωτιά δε χρειάζεται παρά η απειροελάχιστη σπίθα, ίσως ούτε καν κι αυτή. Μια άρρωστη ησυχία, μια επίπλαστη κανονικότητα στη ροή των πραγμάτων, σε πλήρη αντίθεση με αυτό που όλοι ξέρουμε ότι θα συμβεί.

Βγήκα από τα Εξάρχεια με ένα πολύ δυσοίωνο προαίσθημα, ένα βαρύ "sense of foreboding" για αυτά που θα ζήσουμε τα επόμενα 24ωρα. Το να περιμένεις να συμβει κάτι κακό και ταυτόχρονα αναπόφευκτο δεν αντέχεται, ειδικά όταν ξέρεις ότι τη στιγμή που εσύ τρως, κοιμάσαι, οδηγείς, κάποιοι οργανώνουν μια επανάληψη του περσινού ολοκαυτώματος, ενός εφιάλτη που όλοι ευχόμασταν να μην ξαναζήσουμε αλλά μάλλον θα πρέπει να χωνέψουμε ότι θα τον ζούμε κάθε Δεκέμβρη από δω και πέρα. Και αν τα περυσινά ήταν κατά κάποιο τρόπο αναγκαία (βλέπε εδώ και εδώ), κάθε επανάληψή τους εις μνήμην εκείνων των ημερών αποπροσανατολίζει από το πραγματικό ζήτημα (αυτή δηλαδή την παντελή έλλειψη αξιών που χαρακτηρίζει τη νεοελληνική κοινωνία και για την οποία κανείς, μετά τις περυσινές θεωρητικολογίες και τα ευχολόγια, δεν έχει τολμήσει να ξαναμιλήσει) και στρέφει την προσοχή σε σπασμένες βιτρίνες και καμένα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Ό,τι χρειάζεται, δηλαδή, για να διαιωνίζεται ένας φαύλος κύκλος δράσης - μη αντίδρασης που θα ολοκληρώνεται και θα ξαναρχίζει κάθε 6η Δεκέμβρη.

Στο τελευταίο κρούσμα αστυνομικής αυθαιρεσίας με τους Ράμπο της κακιάς ώρας που ξυλοκόπησαν 35χρονη γυναίκα μπροστά στα μάτια του παιδιού της η αντίδραση του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη ήταν αν μη τι άλλο άμεση. Ανακοίνωσε ότι οι ψυχάκηδες θα φύγουν από το Σώμα μια και καλή. Επίσης ότι οι αστυνομικοί, συμπεριλαμβανομένων και των ΜΑΤ, θα φορούν διακριτικά ώστε οι καταγγέλοντες πολίτες να μπορούν να κάνουν ονομαστική αναφορά εναντίον των αστυνομικών. Και όλα αυτά σε συνέντευξη τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την ίδρυση "γραφείου αντιμετώπισης υποθέσεων αστυνομικής αυθαιρεσίας" ή κάπως έτσι.

Με άλλα λόγια, τι είπε ο υπουργός; Ότι μέχρι τώρα οι ψυχάκηδες που δρούσαν με παρόμοιο τρόπο είτε δε φεύγουν καθόλου από το Σώμα είτε επιστρέφουν μετά από ένα χρονικό διάστημα (αρκετό για να περάσει η παραβατική συμπεριφορά τους στη συλλογική λήθη). Ότι ο πολίτης μέχρι τώρα δεν ξέρει ούτε μπορεί να μάθει από πού προέρχεται η αδέσποτη γκλομπιά/ξυλιά/σφαίρα και ο ψυχολογικός/σωματικός εξευτελισμός ή ποιος ευθύνεται για την αδιαφορία και την πλημελλή άσκηση των καθηκόντων των υπαλλήλων των σωμάτων ασφαλείας. Ότι επίσης δεν υπάρχει κάποιος εσωτερικός μηχανισμός ελέγχου αυτών των περιστατικών και άρα κάθε ψυχάκιας μπορεί μέχρι τώρα να κάνει ό,τι θέλει και να την σκαπουλάρει άνετα και χωρίς κανένα κόστος.

Αν μη τι άλλο, του υπουργού πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι έχει αυτογνωσία. Όμως, ας αναρωτηθούμε επίσης τι (δεν) έκανε ο ίδιος και οι πριν και μετά από αυτόν υπουργοί για να φτάσουμε στις σημερινές ανακοινώσεις, που για άλλη μια φορά παρουσιάζουν το αυτονόητο σαν κατόρθωμα ή κατάκτηση ενώ στην ουσία υπερθεματίζουν την ανεπάρκεια όλων των επικεφαλής της δημόσιας τάξης τις τελευταίες δεκαετίες.

Τον τελευταίο καιρό θα έχετε προσέξει τη διαφημιστική εκστρατεία του ΚΑΠΕ για το ecodriving ή ελληνιστί οικολογική οδήγηση. Ας δούμε λίγο πώς ορίζεται και τι περιλαμβάνει.

Σύμφωνα με το ΚΑΠΕ, ecodriving είναι "ένας έξυπνος τρόπος οδήγησης που συμβάλλει στη μείωση της κατανάλωσης καυσίμου, των εκπομπών ρύπων και των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου". Χμ, όχι ιδιαίτερα διαφωτιστικό, I must say. Ποιες είναι, λοιπόν, οι συγκεκριμένες οδηγικές τεχνικές που συνιστούν οικολογική οδήγηση; Είναι οι εξής πολύ απλοί 13 κανόνες που εφαρμόζονται πριν ξεκινήσουμε την οδήγηση αλλά και κατά τη διάρκειά της:

- Αλλαγή ταχύτητας στις 1.500 με 2.000 στροφές. Μπορεί οι 1.500 στροφές να είναι χαμηλές (τουλάχιστον το δικό μου αυτοκίνητο κλωτσάει) αλλά οι 2.000 είναι απόλυτα επαρκείς ώστε η αλλαγή ταχύτητας να είναι "γεμάτη". Check your στροφόμετρο.
- Οδήγηση με σταθερή ταχύτητα. Αν το αυτοκίνητό σου έχει trip computer με μετρητή στιγμιαίας κατανάλωσης καυσίμου θα παρατηρήσεις ότι ακόμα και μέσα στην πόλη η κατανάλωση μπορεί να περιοριστεί σημαντικά αν οδηγείς με σταθερή ταχύτητα και σε σχετικά χαμηλές στροφές (μέχρι 2.500). Αν έχεις και cruise control που διατηρεί αυτόματα σταθερή την ταχύτητα, είσαι άρχοντας. Προσωπικά έχω παρατηρήσει ότι μπορώ να οδηγώ μέσα στην πόλη με σταθερή ταχύτητα 60 χλμ./ώρα σε αυτοκίνητο 1400 κυβικών και μ.ό. κατανάλωσης 5lt/100km. Μια χαρά.
- Πρόβλεψη των συνθηκών κυκλοφορίας. Από την εμπειρία μου αυτός είναι ο πιο σημαντικός κανόνας. Εννοείται ότι απαγορεύεται να μαρσάρεις στις 9.000 στροφές για να πεταχτείς πρώτος από κόκκινο φανάρι μόνο και μόνο για να σταματήσεις σε άλλο φανάρι 50 μέτρα παρακάτω. Μπορείς όμως να προβλέπεις (ή και να βλέπεις) το χρώμα του επόμενου φαναριού και τη διάρκειά του και ανάλογα να μεταβάλλεις την ταχύτητα του αυτοκινήτου ώστε να μη χρειαστεί να σταματήσεις εντελώς. Πίστεψέ με, είναι πολύ πιο εύκολο από ό,τι ακούγεται. Σε αυτό βοηθούν πολύ και τα προειδοποιητικά φανάρια στο δρόμο (διπλά φανάρια που αναβοσβήνουν με πορτοκαλί χρώμα και που προειδοποιούν ότι ακολουθεί κόκκινο φανάρι).
- Σταμάτημα με ομαλή επιβράδυνση. Δεν χρειάζεται να πατάς φρένο και με τα δύο πόδια για να σταματήσεις 3 εκατοστά από τον προπορευόμενο. Πρόβλεψε τις συνθήκες και άφησε το γκάζι (εννοείται πάντοτε με ταχύτητα στο κιβώτιο) ώστε το αυτοκίνητο να ρολάρει. Δε χρειάζεται βέβαια να υπερβάλλεις πηγαίνοντας με 5 χλμ./ώρα, αλλά ούτε και να καις τα φρένα σε κάθε κόκκινο φανάρι.
- Σβήσιμο κινητήρα σε σύντομες στάσεις (μεγαλύτερες του 1 λεπτού). Αυτό δεν ξέρω πόσο καλό είναι για τον κινητήρα του αυτοκινήτου. Σε μία τυπική διαδρομή στην Αθήνα μπορεί να χρειαστεί να σβήσεις τον κινητήρα ακόμα και 10 φορές. Πόσο επιβαρύνεται η μίζα ή/και ο κινητήρας; Δεν το ξέρω. Πάντως εννοείται ότι σβήνεις τον κινητήρα αν "πεταχτείς" κάπου 5 λεπτά. Σώζεις και το αυτοκίνητό σου από κλοπή (you wouldn't believe τον αριθμό των αυτοκινήτων που κλέβονται επειδή ο οδηγός πετάχτηκε κάπου και άφησε τα κλειδιά στη μίζα).
- Τακτική συντήρηση ελαστικών και κινητήρα. Κοινώς, μην είσαι "καβαλάρης": έλεγχε το αυτοκίνητο τακτικά. Η οδήγηση με πίεση ελαστικών μόλις 0.3 bar μικρότερη από αυτή που συστήνει ο κατασκευαστής αυξάνει την κατανάλωση κατά 3%. Γι'αυτό δες τι προτείνει ο κατασκευαστής στο manual και ακολούθησέ το. Εννοείται ότι δεν παραφουσκώνεις τα ελαστικά, εκτός κι αν έχεις δίπλωμα κυβερνήτη σκάφους μιας και το αυτοκίνητο θα γλιστράει και θα φεύγει ακόμα και στην ευθεία.
- Αποφυγή μεταφοράς περιττών φορτίων. Εκείνη τη σχάρα για τη μεταφορά των σκι τι στο καλό τη θέλεις Αύγουστο μήνα; Άσ'τη στο σπίτι και όταν είναι να ανηφορίσεις στον Παρνασσό την ξαναβάζεις. Επίσης, το καγκούρεμα του αυτοκινήτου με και καλά αεροδυναμικές αεροτομές, σπόιλερ κλπ. μάλλον επιβαρύνει παρά βελτιώνει την κατανάλωση.
- Συνετή χρήση κλιματισμού. Μπήκε ο Μάιος με τις πρώτες ζέστες του και αμέσως βλέπεις αυτοκίνητα να κυκλοφορούν με κλειστά παράθυρα. Αφιερωμένο το τραγούδι του Αντώνη Καλογιάννη που λέει "άνοιξε το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει του Μάη". Εγώ πάντως δε μπορώ με A/C πάνω από 10 λεπτά, ούτε καν τον Αύγουστο. Με πιάνουν τα λαιμά μου.
- Ομαλή επιβράδυνση στις στροφές. Πάλι σχετίζεται με την πρόβλεψη των συνθηκών κυκλοφορίας. Εκτός κι αν είσαι ο Jenson Button, διεκδικείς το πρωτάθλημα F1 και σε ακολουθεί ο Lewis Hamilton σε απόσταση μισού δευτερολέπτου.
- Αποφυγή χρήσης οχήματος για σύντομες διαδρομές. Αυτό που λέμε "με το αμάξι στο περίπτερο"; Forget it. Είναι απίστευτο πόσα πολλά μπορείς να παρατηρήσεις περπατώντας μέσα στην πόλη ή κινούμενος με ΜΜΜ (ή ακόμα και με ποδήλατο).
- Χρήση του βοηθητικού εξοπλισμού του αυτοκινήτου (στροφόμετρο, trip computer, cruise control). Στις παραπάνω συμβουλές έχουν αναφερθεί (και χρησιμοποιηθεί) και τα τρία αυτά όργανα.
- Επιλογή αποδοτικότερου οχήματος. Όταν πας να αγοράσεις καινούριο τουτού μη σκας αν δεν βγαίνει σε υπέρλευκο άσπρο της πέρλας ή αν το πεντάλ του φρένου είναι γκρι αντί για μαύρο, δώσε βάση σε άλλα θέματα όπως η μέση ατανάλωση και η εκπομπή ρύπων. Επίσης σκέψου ότι αν κατά βάση κινείσαι στο τρίγωνο Πετράλωνα-Κυψέλη-Πατήσια δε χρειάζεσαι τζιπ 4.500 κυβικών. Μάθε για την κατανάλωση καυσίμου και τον βέλτιστο τύπο καυσίμου για κάθε όχημα. Θέσε τις περιβαλλοντικές επιδόσεις του αυτοκινήτου ψηλά και επέλεξε με βάση αυτές.
- Σχεδιασμός διαδρομής. Για να πας από την Κυψέλη στα Πατήσια δε χρειάζεται να περάσεις από τον Κορυδαλλό. Τώρα με τα navigator systems είναι πραγματικά πανεύκολο να σχεδιάσεις μια σωστή (αν και όχι τη βέλτιστη) διαδρομή. Εγώ πάντως προτιμώ τον παραδοσιακό οδικό χάρτη της Αθήνας, εκείνο το κλασικό πράσινο βιβλίο. Είναι και καλή εξάσκηση για το μυαλό!

Τους τελευταίους μήνες (τουλάχιστον όσο καιρό βρισκόμουν και κυκλοφορούσα στην Αθήνα) έχω προσπαθήσει να εφαρμόσω τους κανόνες της οικολογικής οδήγησης. Παρότι το έχω καταφέρει μόνο εν μέρει, παρατηρώ ότι και απολαμβάνω περισσότερο την οδήγηση αλλά και το αυτοκίνητό μου καίει περίπου 20% λιγότερο από ό,τι πριν (περίπου 9lt/100 km από 11lt/100km με σχεδόν αποκλειστική οδήγηση στο κέντρο της Αθήνας). Αξίζει, συμφέρει την τσέπη και επιβαρύνει κατά τι λιγότερο το περιβάλλον.

Για περισσότερες πληροφορίες, video και υπολογιστικά και εκπαιδευτικά εργαλεία το site που σε ενδιαφέρει είναι το Ecodriving.gr.

Εδώ και μερικές ώρες είμαι πια πολίτης. Κομπλέ, με αστυνομική ταυτότητα, με (ελαφρά) τριχοφυία στο πρόσωπο, με φαβοριτούλα κάτω από το cheekbone, τέλοσπάντων με ό,τι δεν μπορεί να έχει ένας στρατιώτης στη θητεία του. Το μόνο που απομένει είναι να μπω σε μερικές ώρες στο αεροπλάνο, όπως αρκετές φορές τον τελευταίο μήνα, και να γυρίσω σπίτι από όπου έφυγα ένα πρωινό της 18ης Μαΐου για ένα ταξίδι κυριολεκτικά στο άγνωστο.

Σήμερα, λοιπόν, μπήκε τέλος σε ένα εξάμηνο που κατά περιόδους ήταν φρικτό, απαίσιο και μίζερο μαζί. Η εβδομάδα προσαρμογής στη μονάδα είναι κατά γενική ομολογία από τις χειρότερες εβδομάδες στη στρατιωτική ζωή. Αλλά επειδή η προσαρμογή δεν κρατά μόνο μία εβδομάδα, οι πρώτοι 2 μήνες είναι άσχημοι από πολλές απόψεις: αισθάνεσαι σαν ψάρι έξω από το νερό, σε προορίζουν για όλων των ειδών τις χαμοδουλειές και "χωσίματα" προς όφελος των παλαιοτέρων (κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά είναι σίγουρα άσχημο όταν συμβαίνει σε σένα) και γενικώς υπάρχει ακόμα μια καχυποψία/αβεβαιότητα προς το πρόσωπό σου. Εκεί είναι που θέλει κουράγιο και balls γιατί η αναβολή σε φλερτάρει επικίνδυνα, και αρκετοί είναι αυτοί που παραδίδονται στη σαγήνη της. Αυτά είναι ορισμένα από τα κακά ενθύμια που αφήνει η θητεία.


Αν όμως τύχεις σε καλή μονάδα και, το κυριότερο, σε καλά παιδιά στο θάλαμο υπάρχουν στιγμές που δε μπορείς να τις ξαναζήσεις στην πολιτική ζωή. Στιγμές που η έννοια της συντροφικότητας βρίσκει τέλεια εφαρμογή, που πραγματικά πρέπει να εργαστείς σαν σύνολο όχι για να ανταμειφθείς αλλά για να μην τιμωρηθείς. Πρωινά ξυπνήματα όχι με μπινελίκια και φωνές αλλά με ανελέητα πειράγματα και μουσικές στα iPod. Ανελέητες στιγμές γέλιου στις σκοπιές και τις αγγαρείες, στις λάντζες και στις ασκήσεις. Και η συνειδητοποίηση ότι κάτω από τα χακί ανεξαρτήτως βαθμού βρίσκονται άνθρωποι και όχι στρατιώτες, λοχίες ή ταγματάρχες.


Αν βάλεις όλα αυτά (και πολλά άλλα) στην παλάντζα των συναισθημάτων, το ισοζύγιο βγαίνει θετικό. Κοινώς, είμαι ευχαριστημένος από το πώς πέρασα τη θητεία μου, παρά τις υστερίες του πρώτου καιρού (βλέπε τα πρώτα posts σε αυτή την ενότητα) και το συνεχές whining. Κι αυτό γιατί κατάλαβα ότι η συνεχής και υπερβολική απαλεψιά δεν κάνει κακό μόνο σε εμένα αλλά περισσότερο στον κόσμο που συναναστρέφεται μαζί σου. Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο μάθημα που πήρα. Επιφυλάσσομαι όμως για μια πιο συγκροτημένη ανάλυση μελλοντικά. Απλώς τώρα θέλω να μεταφέρω κάποιες πρόχειρες σκέψεις as they come, απαλλαγμένες από τον μανδύα του στρατιωτικού mindset.

Εδώ επίσης κλείνει η ενότητα "Army stories" τούτου του blog. Και για να κρατήσουμε την παράδοση, τι καλύτερος τρόπος να τελειώσεις με τούτο το αριστούργημα των Sundays και την αιθέρια φωνή της Harriet Wheeler να σου υπενθυμίζει ότι η ιστορία κάπου εδώ τελειώνει...

Το αντίτιμο της ηθικής ικανοποίησης που προσδίδει η διατήρηση της αξιοπρέπειας σου είναι η αναγνώριση ότι όσοι δεν συμμερίζονται αυτή την ανάγκη πιθανότατα θα βρεθούν πιο μπροστά από εσένα και θα αποκομίσουν περισσότερα, ενδεχομένως χωρίς να ζημιωθεί η εικόνα τους και η άποψη που έχουν οι τρίτοι για αυτούς. Αν μπορείς να ζήσεις μ'αυτό, έχει καλώς, ειδάλλως κάθε φορά που κάποιος θα καταρρακώνει την αξιοπρέπειά του ζητώντας (ή ζητιανεύοντας) και εν τέλει παίρνοντας αυτό που εσύ περιμένεις (δικαιωματικά) να σου δοθεί θα νιώθεις ένα τσίμπημα στην συνείδησή σου για τη δική σου χαμένη ευκαιρία και την κερδισμένη ευκαιρία του άλλου.

Αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό, στο περιβάλλον του στρατού, βλέπω παιδιά 20 και 22 χρονών να κλαίγονται για 2-3 μέρες άδεια, να χρησιμοποιούν κάθε είδους μέσο για να πάρουν ένα πόστο, π.χ. στο κυλικείο ή σε κάποιο γραφείο, και, το χειρότερο, να μην διστάζουν να ρίχνουν τους συναδέλφους τους προκειμένου να πάρουν αυτό που θέλουν τη στιγμή που το θέλουν. Είναι κάτι που με στενοχωρεί αφάνταστα. Παιδιά που μόλις βγήκαν από το σχολείο να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται όχι απλά ως ανταγωνιστές (κάτι που είναι θεμιτό) αλλά ως αντίπαλοι με όλους, έχοντας διαποτιστεί με μια άρρωστη ατομιστική νοοτροπία από τα γεννοφάσκια τους. Αλλά ακόμα περισσότερο με λυπεί που διακρίνω μια ηττοπάθεια, μια παραίτηση από οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής, όχι μόνο στο ευρύτερο κοινωνικό αλλά και στο προσωπικό επίπεδο. Παιδιά που φέρονται σαν μεσήλικες κουρασμένοι από τη ζωή, που επαναλαμβάνουν τσιτάτα και κοινοτυπίες περί της δυσκολίας της ζωής παράταιρα με την ηλικία τους και την έμφυτη ζωντάνια που τη συνοδεύει. Παιδιά στη συμπεριφορά των οποίων δεν είναι αντιληπτή ούτε καν μια μικρή ένδειξη ότι θα μπορέσουν να γίνουν τα ίδια οι φορείς της αλλαγής που αναφέρουν (με ένα επίπλαστο ύφος εμπειρίας, αναμασώντας τις απόψεις του περιβάλλοντός τους) ότι είναι απαραίτητη, γενικώς και αορίστως.

Όσο, λοιπόν, αρνούμαι να ακολουθήσω τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού, στο οποίο νικητής είναι αυτός που θα τσαλαπατήσει την αξιοπρέπειά του όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα, βρίσκομαι κατά καιρούς να έχω λιγότερα στα χέρια μου από όσα αξίζω ή τελικά να παίρνω ό,τι αξίζω με μεγαλύτερη δυσκολία από ό,τι οι άλλοι. Και αν στο συγκεκριμένο περιβάλλον το διακύβευμα είναι ελάχιστα σημαντικό, με ανησυχεί η προβολή αυτής της συμπεριφοράς σε άλλες σημαντικότερες περιστάσεις με αντίστοιχα σημαντικότερες επιπτώσεις. Έχω όμως την πίστη ότι τελικά κανείς καλός δεν χάνεται, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα του παραπάνω παιχνιδιού του στερήσει προσωρινά κάποια ευκαιρία, ακόμα κι αν κάποιος άλλος ανταμειφθεί χωρίς να το αξίζει.

Ίσως, πάλι, να είναι σημάδι της ηλικίας. Εχω παρατηρήσει ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στρατιώτες δείχνουν έναν αλτρουισμό που μπορεί να εμπνεύσει τους μικρότερους και που εκδηλώνεται π.χ. με την προσπάθεια για επιβολή ισότητας μεταξύ των καθηκόντων των στρατιωτών ή με την αυθόρμητη βοήθεια προς τους συναδέλφους ακόμα κι αν είναι πέραν των υποχρεώσεών τους. Αυτή νομίζω ότι είναι και η σημαντικότερη συνεισφορά του μεγαλύτερου σε ηλικία: όχι απλά να δείξει τον σωστό δρόμο αλλά να συμμετάσχει πρώτος στη χάραξή του. Και να κάνει αντιληπτό με τη συμπεριφορά του ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι αδυναμία αλλά προτέρημα.

Και να που η αξιότιμη ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων αποφάσισε ότι αυτό που λείπει από τον Έλληνα στρατιώτη για να ανεβεί κάνα δυο επίπεδα στην επιχειρησιακή ετοιμότητά του είναι 6ήμερα σκηνάκια. Από Δευτέρα, λοιπόν, θα κατασκηνώσουμε στη μέση του πουθενά, θα φάμε καταπληκτικό gourmet φαγητό αποτελούμενο από κονσέρβες και διπυρίτη, θα π(ι)ούμε τις ιστορίες μας, θα βραχούμε ως το κόκκαλο (όπως προβλέπει η ΕΜΥ) και θα γυρίσουμε κατάκοποι και άπλυτοι αλλά η αποστολή θα έχει επιτευχθεί: θα έχουμε γίνει καλύτεροι στρατιώτες, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους εξωτερικούς εχθρούς. Για τους εσωτερικούς (κάθε είδους), ούτε συζήτηση...

Ήθελα να σχολιάσω κάμποσα πράγματα, από την εκλογή του Έλληνα Ομπάμα μέχρι το Νόμπελ στον πραγματικό Ομπάμα, αλλά ο χρόνος με πιέζει. Ραντεβού σε καμιά 10αριά μέρες που θα επιστρέψω στην Αθήνα με άδεια απολύσεως: ask not for whom the leledonia sing, they sing for ME!

Και για να μην χαλάσουμε το έθιμο, πάρτε ένα ηλιόλουστο τραγούδι από τη θεά Isobel Campbell (πρώην μέλος των Belle & Sebastian και νυν μούσα της indie pop) και τον γνωστό και μη εξαιρετέο Mark Lanegan (Screaming Trees, Queens of the Stone Age κλπ.)

Η μουσική που ακούω στις μέρες μου μέσα στο στρατόπεδο δε διαφέρει από αυτή που ακούω εκτός στρατοπέδου. Κατανοητόν. Η ανάγκη μου να ψάχνομαι μουσικά δε σταματάει όσο είμαι στρατιώτης - τους τελευταίους 2 μήνες έχω κατεβάσει πάνω από 1 GB καινούριας μουσικής. Επίσης κατανοητό. Επειδή όμως αν ακούς, ξέρω γω, μόνο Pearl Jam, Tindersticks, Brett Anderson και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις αυξάνεται επικίνδυνα ο βαθμός απαλεψιάς, η εμβόλιμη παρέμβαση κοματιών που θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει ως "αμαρτίες" ή "παρεκκλίσεις" κρατάει τα μπόσικα και σε φέρνει στον ίσιο δρόμο.

Σε συνέχεια, λοιπόν, τούτου του post συγκέντρωσα 5 + 1 μουσικές αμαρτίες που χαίρομαι να ακούω (και να βλέπω, whenever possible). Όσοι και όσες περιμένετε καμιά γαμάτη μουσικούλα σαν αυτές που μου λέτε ότι βάζω καλό θα ήταν να προσπεράσετε αυτό το post γιατί το βλέπω το εγκεφαλικό να σας έρχεται. Εκτός κι αν γουστάρετε - ακούτε Tzotza και Ξωτικό; lol lol lol


1. Arash feat. Rebecca - Temptation: Μία μίξη Asian και Latin beat, στίχοι στα Ιρανικά από έναν λίγο ανοικονόμητο τύπο (3ος φέτος στην Eurovision), ένα γκομενάκι για πολλά μάτια και ένα ρεφρέν που σου κολλάει στο μυαλό. Ανεβαστικό.




2. Take That - Patience. Ένα από τα καλύτερα comeback singles των τελευταίων ετών (και δεν ήταν λίγα τα comebacks). Τα παληκάρια τα δίνουν όλα και χωρίς τον Robbie - μάλλον ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ο superstar να κλέβει την παράσταση. Εξίσου καλό και το live του κομματιού από τα Brit Awards στο Youtube. A, αρέσει και στον Nicky Wire των Manics (εγγύηση).



3. Juanes - La Camisa Negra. Πρώην χεβυμεταλάς που θα μπορούσε άνετα να είναι dealer κόκας στη Μπογκοτά, ένα σουρρεάλ video με κάτι βενζινάδες και γέρους να χορεύουν και μια μελωδία που δεν ξεκολλάει. Γελοίο fact: εξαιτίας του τίτλου του (Το Μαύρο Πουκάμισο) συνδέθηκε με Ιταλούς νεοφασίστες που χαιρετούσαν ναζιστικά όποτε ακουγόταν το τραγούδι σε club...




4. Kylie Minogue - Love At First Sight. Φοβερό μπιτάκι (μου θυμίζει το Turn Around των Phats & Small) και η Kylie στα καλύτερά (και τα ομορφότερά) της. Αυτό και το Spinning Around: κορυφή.




5. Madonna - Secret. Bluesy μπιτάκι, ωραίες κιθαριές και η επιτομή της σεξουαλικότητας της Madonna. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε...




5+1. ABBA - Waterloo. Μακράν το καλύτερο τραγούδι που έχει κερδίσει ποτέ στην Eurovision. Wishful thinking: διασκευή από τους Manics...



Όσοι καταφέρατε να διαβάσετε μέχρι εδώ και είστε ακόμα ζωντανοί, καταρχήν συγχαρητήρια και κατά δεύτερο σχολιάστε!

Έχω γράψει σε προηγούμενο post ότι η βασικότερη αρετή που πρέπει κανεις να καλλιεργήσει κανείς στο στρατό για να μην αποτρελαθεί σε χρόνο dt είναι να πάψει να αναρωτιέται για το παραμικρό στραβό, παράλογο και εκνευριστικό που συμβαίνει κάθε ώρα και στιγμή, και να το ρίξει στο χαβαλέ. Σε αυτούς τους 4 μήνες που υπηρετώ το αναχρονιστικό σύστημα του ΕΣ κατάλαβα the hard way ότι οφείλω να στηρίζομαι αποκλειστικά και μόνο στις δικές μου δυνάμεις και προσπάθειες για να μπορέσω να κάνω τη διαβίωσή μου λίγο λιγότερο επίπονη και τον χρόνο να περάσει ελαφρώς ευκολότερα.

Μετά το φιάσκο της αίτησής μου για κατ'εξαίρεση μετάθεσή (από τις 25 αιτήσεις απορρίφθηκαν οι 5 και φυσικά η δική μου ήταν μέσα ενώ πληρούσε όλα τα κριτήρια για να γίνει δεκτή και με άμεση εφαρμογή) αποφάσισα ότι πρέπει επί του πρακτέου να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη - εννοείται όχι σε βάρος των άλλων. Όπως λένε και οι Bluetones,



Ρεαλιστικές λύσεις, δηλαδή, και όχι αιθεροβασία. Κι έτσι, με μοναδικά όπλα την ειλικρίνεια και την ευσυνειδησία μου (εντάξει, και τα πτυχία έπαιξαν κάποιο ρόλο) κατάφερα να πάρω μία από τις τρεις θέσεις γραφέα που δίνονται σε στρατιώτες (γεγονός που με γλυτώνει από τις αγγαρείες και με φέρνει πιο κοντά στην ανώτερη διοίκηση). Αλλά το βασικότερο είναι ότι έχω κερδίσει τον σεβασμό (ή τουλάχιστον την ανοχή) όλων των στελεχών, από τους κατώτερους ΕΠΟΠ μέχρι τον διοικητή - και για όποιον έχει πάει στρατό ξέρει πόσο δύσκολο είναι να περάσει μία μέρα χωρίς να φάει σκατό από κάποιο τυχαίο ή μη στέλεχος. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, ώστε τα ανώτατα στελέχη να απευθύνονται σε εμένα όταν θέλουν να μεταφερθεί κάτι στους υπόλοιπους στρατιώτες ή (ακόμα πιο σημαντικό) όταν πρέπει να γίνει κάποια δουλειά/αγγαρεία την οποία και μου ανατίθεται να επιβλέπω χωρίς (τις περισσότερες φορές) να συμμετέχω ο ίδιος. Προβλέπεται, νομίζω, και για τα χρόνια μου και για τον χρόνο που μου απομένει στο στράτευμα.

Αλλά θεωρώ ως ακόμα σημαντικότερη επιτυχία το γεγονός ότι μπορώ πλέον δουλεύοντας στο υπηρεσιακό laptop να ακούω αγαπημένες μου μουσικές όπως π.χ. αυτή την υπερκομματάρα των Kings of Leon (ευχαριστώ Ξωτικό!), τούτο το σπιντάτο των Pearl Jam ή αυτή την υπέροχη μελωδία της Amy MacDonald χωρίς να προκαλεί εντύπωση ή αρνητικά σχόλια ή ακόμα και να απαγορεύεται από κάποιον στραβωμένο αξιωματικό. Όπως έχω ξαναπεί σε ένα τόσο προβλεπόμενο και άμορφο περιβάλλον το να ακούσεις ένα αγαπημένο τραγούδι παίρνει άλλη διάσταση - πόσο μάλλον όταν πλέον έχεις τη σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να σου το απαγορεύσει. Τελικά, Ξωτικό, τα κατάφερα και δεν κάηκα μαζί με τους ήδη καμένους...

Οι μέρες περνούν πλέον γρήγορα - λίγο παραπάνω από 2 μήνες έμειναν μέχρι την απόλυση - και θα περάσουν ακόμα γρηγορότερα όσο λιγοστεύουν. Κάτι που ακυρώθηκαν τα σκηνάκια και όλες οι προγραμματισμένες ασκήσεις λόγω εκλογών, κάτι η (άγραφη) εκλογική άδεια, κάτι η άδεια απολύσεως τον άλλο μήνα, ε, το φάγαμε (σχεδόν) το βόδι και μένει η ουρά. Άντε και λίγο από το κιλότο lol

Πλέον οι υποχρεώσεις της πολιτικής ζωής επανέρχονται σιγά-σιγά στο προσκήνιο και με απασχολούν παράλληλα με τις υποχρεώσεις μου ως καλός και φιλότιμος στρατιώτης. Μαζί με την δειλή επιστροφή στην κανονική ζωή ξαναβρήκα την όρεξή μου για διάβασμα και μουσική, που ομολογουμένως είχαν εκλείψει τους πρώτους 3 μήνες. Ευτυχώς που το "The Pillars of the Earth" του Ken Follett είναι τεράστιο (1100 σελίδες) και το iPod έχει μεγάλη χωρητικότητα, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει έλλειψη αναγνωσμάτων και ακουσμάτων. Πάντως το Pillars είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, σχετικά εύκολο στην ανάγνωση (αν και σε ορισμένες περιστάσεις προβλέψιμο) αλλά έχει αυτή την μαγεία που λίγα βιβλία καταφέρνουν να εκπέμψουν: δε μπορείς να το αφήσεις κάτω και όταν το κάνεις, περιμένεις πώς και τι τη στιγμή που θα το ξανασηκώσεις και θα χαθείς στις σελίδες του.

Προχωρώντας, λοιπόν, προς το τέλος αυτής της εμπειρίας (επίτηδες δεν την χαρακτηρίζω με κάποιο επίθετο μιας και ό,τι κι αν πω τώρα θα είναι βεβιασμένο) εκτός από τις πραγματιστικές υποχρεώσεις βγαίνουν από την κατάψυξη οι σκέψεις, οι επιθυμίες και τα όνειρα που είχαν διακοπεί βίαια. Κι όταν το πρώτο μισό της μέρας κλείνει και ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της, η λαχτάρα της επανόδου δημιουργεί ένα όμορφο συναίσθημα προσμονής για όλα όσα με περιμένουν έξω και που σχεδόν πλέον μπορώ να τα αγγίξω.

Συνήθως όταν δεν τα περνάς καλά αποζητάς ο χρόνος να περάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όμως πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί να αναρωτιόμαστε με τρόμο πώς τελείωσε ένας ακόμη μήνας, ένα ακόμη καλοκαίρι, ένας ακόμη χρόνος, και να μας φαίνεται ότι δεν έχουμε προχωρήσει ούτε ένα βήμα; Η αντίληψη της ταχύτητας με την οποία περνά ο καιρός σχετίζεται με τη δυνατότητα που έχεις (ή όχι) να δράσεις ουσιαστικά προς τη βελτίωση (ή τουλάχιστον αλλαγή) της κατάστασης - καάτι που ισχύει έξω από τα όρια του στρατιωτικού περιβάλλον. Γιαυτό και η απογοήτευση όταν η κατάσταση παραμένει στάσιμη είναι μεγαλύτερη εκεί που έχεις πραγματικά την ευκαιρία και τη δυνατότητα να την αλλάξεις. Αλλά η μία και μόνη αλήθεια είναι ότι ο χρόνος προχωρά είτε μαζί μας είτε χωρίς εμάς. Και όπως λένε οι υπεραγαπημένοι Portishead (το Roseland NYC Live είναι η βασική μουσική συντροφιά μου τις τελευταίες δύο εβδομάδες):




Κάτι τελευταίο: αισθάνομαι ότι στα posts που σχετίζονται με το στρατιωτικό κομμάτι της ζωής μου επαναλαμβάνομαι υπερβολικά. Μου φαίνεται ότι πρέπει σιγά-σιγά να εγκαταλείπω αυτή την κατηγορία posts...

Παρότι τον τελευταιο καιρό η επαφή μου με τη μπλογκόσφαιρα είναι εφαπτομενική εξαιτίας της απουσίας μου στο στρατό, έμαθα ότι δημοφιλή blogs έκλεισαν λόγω αναφορών για παραβίαση των όρων υπηρεσιών του Blogger (Τρωκτικό, Asimonis, ikor). Κοινό χαρακτηριστικό των τριων αυτών blogs είναι ότι ασκού(σα)ν κριτική και αποκάλυπταν τις παθογένειες του ελληνικού πολιτικοοικονομικού συστήματος, άλλοτε με τρόπο κατά τη γνώμη μου χονδροειδή και επιφανειακό (στην περίπτωση του Τρωκτικού), και άλλοτε με καθαρή και λεπτομερή επιχειρηματολογία (όπως ο αγαπητός φίλος ikor) ή με εύστοχη σάτιρα (όσο πρόλαβα το blog του Asimonis). Όσο κι αν διαφωνώ με το περιεχόμενο και τον τρόπο γραφής των ψευδο-δημοσιογραφικών blogs όπως το Τρωκτικό, και όσο κι αν διατηρώ αμφιβολίες για το ρόλο ορισμένων από αυτά ως Δούρειου Ίππου, δεν παύω να ανησυχώ για την νέα αυτή μορφή δίωξης της κοινότητας των ιστολόγων.

Φαίνεται λοιπόν ότι αυτή η καινούρια μορφή δίωξης έχει στόχο όχι την κατάργηση της ανωνυμίας των blogs αλλά τον έλεγχο της ίδιας της ύπαρξής τους και την κατάργησή αυτής κατά το δοκούν και συμφέρον της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που επιδιώκει τον έλεγχο και τη διαστρέβλωση της πληροφορίας και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Είναι μία ακόμα κίνηση στη σκακιέρα της επιβολής μιας τάξης σιωπής, που προσομοιάζει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα τύπου Βόρειας Κορέας. Είναι, όμως, μία προσπάθεια που προσκρούει στη δυναμική των μέσων συμμετοχικής δημοσιογραφίας και κοινωνικής δικτύωσης, αρκεί η τελευταία να αναδειχτεί στο βαθμό που πραγματικά υπάρχει, έστω και σε λανθάνουσα μορφή.

Η πρωτοβουλία των Ενωμένων Bloggers αποτελεί ένα βήμα προκειμένου να αναδειχτεί αυτή η δυναμική και έχει ήδη συγκεντρώσει την υποστήριξη αρκετών συν-ιστολόγων. Καθένας, βέβαια, μπορεί να έχει τις επιφυλάξεις του για το αν η συσπείρωση των ελλήνων ιστολόγων μπορεί να επιτευχθεί με τη δημιουργία ενός ακόμα ιστολογίου αλλά οι προθέσεις είναι ειλικρινείς, η προσπάθεια βρίσκεται ακόμα στην αρχή και οι συμμετοχές πληθαίνουν. Επειδή λοιπόν, η ισχύς βρίσκεται εν τη ενώσει δηλώνω τη συμπαράστασή μου σε αυτή την κίνηση ελπίζοντας παράλληλα και σε άλλες ουσιαστικές πρωτοβουλίες. Τουλάχιστον, το blog δίνει βήμα για ανοιχτή συζήτηση και συμμετοχική λήψη αποφάσεων ως προς τους περαιτέρω τρόπους δράσης.

Αυτό είναι το πρώτο non-army post εδώ και αρκετό καιρό, και νομίζω ότι αρκετά άργησε. Βλέπεις, όλο αυτό τον καιρό που παραπονιέμαι για τη μονάδα ή που εξιστορώ τις εμπειρίες μου στο ΚΨΜ η ζωή μου τρέχει παράλληλα και αποζητά την προσοχή μου, υπενθυμίζοντάς μου ότι πέρα από το χακί και το καφέ υπάρχει το γαλάζιο, το πράσινο, το άσπρο.

Την προηγούμενη Τετάρτη, καθισμένος σε τούτη εδώ την καρέκλα του net cafe και ακούγοντας στο iPod το υπεραγαπημένο "Drawn to the Deep End" των εξίσου λατρεμένων Gene, ξεκίνησα να ξεφυλλίζω τις σελίδες αυτού του blog σχεδόν από τη θέση ενός εξωτερικού παρατηρητή (ή τουλάχιστον από το πλησιέστερο σημείο που θα μπορέσω ποτέ να προσεγγίσω αυτή τη θέση). 170 posts μέσα σε 2,5 χρόνια, δημοσιευμένα άλλοτε "κατά ριπάς" και άλλοτε "βολή κατά βολή", κάμποσα μισοτελειωμένα και αδημοσίευτα, ορισμένα ανεπίκαιρα, μερικά που θα ήθελα να αλλάξω εκ βάθρων και τα περισσότερα που θα άφηνα χωρίς να αλλάξω ούτε μία λέξη. Είδα ότι μέσα σε αυτό το blog έγραψα πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είχα στο μυαλό μου, ζήλεψα τον τρόπο γραφής μου, ιδιαίτερα στα posts του ράθυμου καλοκαιριού του '07 (που ήταν από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου με εξαίρεση τα τέλη Αυγούστου - never forget) και αναθεώρησα ορισμένα από τα τωρινά πιστεύω μου ενθυμούμενος τι έγραφα τότε. Με λίγα λόγια αισθάνομαι ότι υπέγραψα ένα νέο συμβόλαιο μνήμης με το (όχι τόσο μακρινό) παρελθόν μου, ένα συμβόλαιο που το συνδέει με το παρόν και δημιουργεί την απαραίτητη γραμμή συνέχειας και συνέπειας στο λόγο και τις πράξεις. Μα πάνω απ' όλα μου ξαναθύμισε με τον πιο νοσταλγικό τρόπο - μέσα από τα δικά μου γράμματα - τη ζωή μου που έχω προσωρινά καταχωνιάσει στο φωριαμό: τις εικόνες, τις μυρωδιές, τα αγγίγματα, τις δαγκωματιές, τις φευγαλέες στιγμές που αισθάνεσαι ότι όλα είναι τέλεια, το χάος της Αθήνας. Αλλά ταυτόχρονα με γέμισε με αισιοδοξία γιατί σε λίγο καιρό θα ξαναγυρίσω στην αληθινή ζωή, όχι αυτή την παράσταση στην οποία αναγκάζομαι να παίζω. Θα ξαναγυρίσω στη γυναίκα μου, την αγάπη της ζωής μου, και θα αισθάνομαι ότι μπορώ να γίνω βασιλιάς. Κι αν πάλι δε μπορέσω να γίνω βασιλιάς, τα κλειδιά του αυτοκινήτου αρκούν.


Από μια τέτοια καθαρτική εμπειρία δε μπορείς να βγεις in one piece. Κι έτσι την Τετάρτη το βράδυ έκλαψα, καθισμένος σε ένα απόμερο μέρος στην προβλήτα του λιμανιού και δαρμένος από το μελτέμι, και κλαίγοντας άδειασα την πίκρα και γέμισα προσμονή. Γιατί έρχονται στιγμές που το ντεπόζιτο της ψυχής σου φτάνει στο overload αρνητικών συναισθημάτων και κάπου χρειάζεται να το αδειάσεις. Τα δικά μου ψυχικά απόβλητα τα κατάπιε το Αιγαίο. Πλέον το ντεπόζιτο είναι έτοιμο να ξαναγεμίσει - αλλά όχι όπως πριν. Θα βάλω πάνω την τάπα περιορισμού εισροής της μιζέριας και θα ανοίξω το στόμιο μόνο για ομορφιά και άλλα ευγενή αισθήματα.

Υ.Γ. Το τραγούδι "We Could Be Kings" είναι ένα από τα ομορφότερα του δίσκου που ανέφερα στην αρχή - ένας παραγνωρισμένος αλλά μεγαλειώδης δίσκος που κυκλοφόρησε το 1997 και κερδίζει σιγά αλλά σταθερά τη θέση του στα αριστουργήματα της προηγούμενης δεκαετίας.

Υ.Γ. Quiz: ποιος μπορεί να αναγνωρίσει την τύπισσα στο videoclip;

Πριν από 2-3 μέρες με πλευρίζει αξιωματικός με ψαρωτικό ύψος:

- "Στρ Exitmusician, σε θέλω στο γραφείο μου."

Δεν ανησύχησα γιατί δεν είχα κάνει τίποτα μεμπτό αλλά πήγα με μια σχετική περιέργεια γιατί στο στρατό δεν ξέρεις ποτέ από πού (και από ποιον) μπορεί να σου έρθει η καμπάνα.

- "Επειδή δε μπορώ να σε βλέπω να ασχολείσαι με άρματα και οχήματα, 31 χρονών άνθρωπος, θα σου αναθέσω το ΚΨΜ. Οι όροι είναι αυτοί κι αυτοί. Ξεκινάς αύριο."

Κι έτσι εν μία νυκτί έγινα από απλός στρατιώτης ο πιο περιζήτητος άνθρωπος του στρατοπέδου. Πλέον δεν είμαι ο "νέος", το "κομάντο", η "φάτσα", η "σειρά" (όπως κατά καιρούς με έχουν προσφωνήσει) αλλά ο Στρ Exitmusician (με πλήρες ονοματεπώνυμο παρακαλώ) που έχει το ΚΨΜ. Γιατί ως γνωστόν, ένα στρατόπεδο μπορεί να υπάρξει π.χ. χωρίς όρχους ή σκοπιές (αν είναι μονάδα επιστράτευσης) αλλά στρατόπεδο χωρίς ΚΨΜ (και κατά συνέπεια, χωρίς ΚΨΜιτζή) δεν μπορεί να υπάρξει ούτε κατά διάνοια. Τέλος. Το ΚΨΜ είναι η επιτομή της στρατιωτικής ζωής. Αφού να φανταστείς ότι σήμερα που έχω έξοδο ήταν έκδηλη η ανησυχία στα μάτια των στελεχών και στρατιωτών από πού θα προμηθευτούν τα νερά, τους καφέδες, τα κρουασάν τους. Ούτε σε τεχνική επιθεώρηση από το ΓΕΣ δεν ήταν τόσο ανήσυχοι.

Ο ιδανικός ΚΨΜιτζής, λοιπόν, πρέπει να διαθέτει μερικές ιδιότητες που είναι δύσκολο ή εντελώς αδύνατο να αποκτηθούν και που θεωρούνται αυτονόητες από ορισμένα άτομα:
- Καμιά 10αριά χέρια για να μπορεί να ικανοποιεί ταυτόχρονα τα αιτήματα των στελεχών και στρατιωτών που μπουκάρουν από όλες τις μεριές αγνοώντας την έννοια των λέξεων "ουρά αναμονής".
- Ακριβής γνώση του πώς πίνει τον καφέ του το κάθε στέλεχος, γιατί κανένας δεν έρχεται να σου πει "θέλω έναν με 3 καφέ - 1 ζάχαρη / 2 καφέ - 2,5 ζάχαρη και ελάχιστο γάλα / 1 καφέ - 4,5 ζάχαρη (το έχω φτιάξει κι αυτό) κλπ." αλλά θα σου παραγγείλει καφέ π.χ. για τον αρχιλοχία Χ. Το ίδιο ισχύει και για τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζουν - γιατί όλοι μα όλοι οι στρατιωτικοί καπνίζουν σαν φουγάρα.
- Γερά νεύρα για να αντιμετωπίσεις τον Χ ηλίθιο που ενώ έχεις προμηθευτεί ό,τι σου έχουν ζητήσει τις προηγούμενες μέρες κι ακόμα περισσότερα θα βρει την αφορμή για να σου την πει επειδή π.χ. δεν έφερες τον τάδε χυμό ή το τάδε σαπούνι, έστω κι αν έχεις έναν ικανό αριθμό παραπλήσιων προϊόντων με τα οποία ο εν λόγω θα μπορούσε να κάνει ανετότατα τη δουλειά του.

Θα με ρωτήσεις για ποιο λόγο δέχτηκα να το κάνω: μα για την προβλεπόμενη τιμητική άδεια! Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας άλλος λόγος να αφήσεις το ψιλο-στανταρέ (αν και κουραστικό) πρόγραμμα "υπηρεσία-αγγαρεία-ύπνος" για να μπλέξεις με τον πανικό του ΚΨΜ. Ευτυχώς που εκεί μέσα υπάρχει και μια μικρή τηλεορασούλα (courtesy κάποιου παλιού φαντάρου που την έφερε και δεν την πήρε ποτέ) και ψιλοπερνάει η ώρα όταν δεν χρειάζεται να φτιάξεις 60 καφέδες μέσα σε 40 λεπτά και όταν η μίζερη κεραία καταφέρνει να πιάσει σήμα.

Κατά τα άλλα, η έλλειψη ουσιαστικής επαφής με ανθρώπους συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη. Τουλάχιστον οι καφέδες και η τηλεόραση αποσπούν προσωρινά την προσοχή, το έλλειμμα όμως δεν αναπληρώνεται. Κοινώς, αυτή η έλλειψη συνεχίζει να μου τη δίνει στα νεύρα και ενώ στην αρχή ψιλοπαλευόταν τώρα πραγματικά δεν αντέχεται. Κι εδώ κολλάνε γάντι οι στίχοι των αγαπημένων Blur (που παρεμπιπτόντως επανενώθηκαν και έδωσαν τούτο το μήνα την πρώτη τους συναυλία μετά από 5 χρόνια λαμβάνοντας ενθουσιώδεις κριτικές):

Η δεύτερη εβδομάδα στη μονάδα πέρασε πιο εύκολα από την εβδομάδα προσαρμογής. Λίγο που άρχισαν οι υπηρεσίες, λίγο που πλέον δεν σε αποκαλούν γενικώς "νέο" αλλά με το επίθετό σου, λίγο που αρχίζεις να μαθαίνεις τα κατατόπια μέσα στο στρατόπεδο, ο καιρός περνάει ελαφρώς ευκολότερα. Η πρώτη εβδομάδα ήταν από τις χειρότερες στη ζωή μου, και believe me δεν έχω περάσει λίγες. Ειδικά το προηγούμενο Σ/Κ κόντεψα να φλιπάρω, κλεισμένος σε ένα μισοσκότεινο στρατόπεδο με ελάχιστο κόσμο (λόγω εξόδων και έλλειψης μόνιμων στελεχών) και χωρίς να μπορώ να επικοινωνήσω ούτε με έναν άνθρωπο.

Ευτυχώς τη δεύτερη εβδομάδα μπήκαν στη ζωή μου δύο παιδιά (νεοαφιχθέντες) με τα οποία μπορούμε να ανταλλάξουμε πολύ περισσότερα από μια κουβέντα και το κυριότερο, μπορούμε από το τίποτα να ρίξουμε απίστευτο γέλιο σχολιάζοντας τα δρώμενα γύρω τριγύρω μας. Ένα καλό γέλιο - όπως και ένα γερό κλάμα - είναι πάντοτε λυτρωτικό:


Βέβαια, οι στιγμές αυτές είναι λίγες, λόγω διαφορετικών ωραρίων στις υπηρεσίες και γενικότερης έλλειψης ελεύθερου χρόνου. Πολλές είναι ακόμα οι στιγμές που τα πάντα μαυρίζουν και δεν φαίνεται να υπάρχει φως στον ορίζοντα. Βασική σκέψη: τα πάντα κινούνται κι εσύ μένεις στάσιμος να φυλάς σκοπιές, να κάνεις περίπολα και αγγαρείες και να γυαλίζεις όπλα:


Από την άλλη, μερικές φορές σκέφτομαι ότι υπερβάλλω. Σκέφτομαι, ξανασκέφτομαι, αγχώνομαι και κάνω τη δική μου τη ζωή δυσκολότερη αντί να προσπαθώ να βελτιώσω την άσχημη κατάσταση. Και δεν είναι μόνο η δική μου η ζωή που κάνω δύσκολη - η γυναίκα μου με έχει ακούσει ουκ ολίγες φορές σε φάση κατάρρευσης αυτές τις μέρες και με στηρίζει όσο κανένας άλλος - αλλά ξέρετε τι ξεροκέφαλοι είμαστε εμείς οι Δίδυμοι: αν μπει κάτι στο μυαλό μας δε βγαίνει με τίποτα:


Όμως τελικά τα πάντα παλεύονται με ανοιχτό μυαλό και δυνατή καρδιά - ακόμα και (πολύ) άχαρες καταστάσεις σαν κι αυτή, που όμως διαθέτουν δεδομένη ημερομηνία λήξης που πλησιάζει με κάθε μέρα, ώρα, δευτερόλεπτο που περνάει. Αρκεί να μπεις από πάνω και όχι να είσαι συνέχεια από κάτω:


Φυσικά, δεν εγκαταλείπω τις προσπάθειες για να επιστρέψω στην Αθήνα και ευελιπστώ (βάσιμα) ότι λίγα ακόμα θα είναι τα posts που θα γραφτούν από τον απρόσωπο πάγκο του internet cafe που βρίσκομαι τώρα. Ως τότε, I'll be waltzing along στους ρυθμούς του Στρατού Ξηράς...

Όταν:

- δακρύζεις ακούγοντας Χατζηγιάννη (for Christ's sake)
- κάθε φωνή πάνω από τα κανονικά όρια σου κάνει τα νεύρα τσατάλια
- ειρωνεύεσαι κατάμουτρα την (υποτιθέμενη) εξουσία
- τρως με όρεξη φακές (που απέφευγες ως τώρα όπως ο διάολος το λιβάνι)
- παρατηρείς ορισμένους ανθρώπους σαν να ήταν φαινόμενα προς παλαιοντολογική μελέτη
- στέλνεις στο διάολο την ευσυνειδησία σου και προσπαθείς να λουφάρεις όσο πιο πολύ μπορείς
- έχεις μάθει απέξω τους στίχους σε ό,τι τραγούδι σχετίζεται με τη στρατιωτική θητεία και τα προβλήματά της (από Goin' Through μέχρι Λε.Πα.)
- ξέρεις να λιπαίνεις ερπύστριες σε Μ-113
- καταπίνεις κάθε πικρό λεπτό με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν ριζικά και (το κυριότερο) άμεσα
- μιλάς απότομα και με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις
- αναρωτιέσαι κάθε - μα κάθε - βράδυ για το τι (καλό ή κακό) σου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα
- ακολουθείς το δρόμο αντί να τον ορίζεις
- έχεις μάθει όσα δεν ήξερες ποτέ για τις βελτιώσεις αυτοκινήτων και μηχανών
- σου λείπει η υγιής παράνοια και το πνευματικό κάψιμο του γραφείου
- προσπαθείς να μη σκέφτεσαι τη γυναίκα (και τη γάτα) σου για να μη βάλεις τα κλάματα there and then
- αναπολείς τις ώρες και τις στιγμές που έψαχνες μανιωδώς πάρκινγκ στο Κολωνάκι
- σου λείπει η διαδικασία πληρωμής του ΤΕΒΕ στην τράπεζα, ο cappuccino στο Il Gatto και ο πρωινός espresso στο Daily
- το να ακούσεις κάθε αγαπημένη μουσική σου φαίνεται αγώνας

τότε σε εκφράζουν απόλυτα οι παρακάτω στίχοι:

Μαύρες μέρες εν όψει. Η μονάδα βρίσκεται στη μέση του πουθενά, είναι παμπάλαια και πανάρχαια από άποψη εγκαταστάσεων και, κατά ομολογία των ίδιων των αξιωματικών "πολύ δύσκολη και με πολλές υπηρεσίες". Αρκεί μόνο να πω ότι οι υπηρεσίες είναι 6ωρες (σπαστές, βέβαια) αντί για 2ωρες που προβλέπεται συνήθως, συν ότι επειδή ορισμένες υπηρεσίες θεωρούνται light σε φορτώνουν και με κάτι ακόμα για να έχεις να πορέυεσαι. Μιλάμε, δηλαδή, ακόμα και για 10 ώρες υπηρεσία τη μέρα. Έξοδοι δεν προβλέπονται, ήδη όσοι είναι μέσα έχουν καμιά 10-15αριά μέρες να πάρουν έξοδο (δηλ. μερικές ώρες το απόγευμα) και μας περιμένουν με άγριες διαθέσεις όταν τελειώσει η εβδομάδα προσαρμογής.

Η σύνθεση του θαλάμου καμία σχέση δεν έχει με αυτή του θαλάμου στο κέντρο εκπαίδευσης. Κατά συντριπτική πλειοψηφία ντόπιοι που έχουν τα κονέ μεταξύ τους και ετοιμάζονται για βυσματικές αποσπάσεις ή πρόκειται να υπηρετήσουν όλη τη θητεία τους δίπλα στα σπίτια τους, που διαχωρίζονται από τους αξιωματικούς από τις πρώτες στιγμές (χαρακτηριστικό είναι ότι μου έχει τύχει τουλάχιστον τρεις φορές πρώτα να με ρωτήσουν από πού είμαι και μετά τι ειδικότητα έχω!) και που έχουν ήδη δημιουργήσει κλειστό κύκλο. Εκτός αυτού, μιλάμε για άτομα με τα οποία δε μπορώ να αλλάξω κουβέντα.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι όταν αναφέρω το ποιόν μου τόσο σε στρατιώτες όσο και αξιωματικούς όλοι αναρωτιούνται τι δουλειά έχω εγώ εκεί πέρα. Θα ήθελα να τους απαντήσω καταλλήλως αλλά όσα θέλω να τους πω εμπίπτουν στον στρατιωτικό νόμο, και αυτό δε λέει καθόλου.

Κατά τα άλλα, αναξιοκρατία σε όλο της το μεγαλείο. Όταν μας ανακοινώνονταν οι μεταθέσεις στο κέντρο άκουγες κάτι "401 αμετάθετος", "διακινητής επιταγών στο ΓΕΣ" και από τη μία σου ερχόταν να βάλεις τα γέλια και από την άλλη να κλάψεις. Κι εγώ με πτυχία, διδακτορικά, έρευνες, ξένες γλώσσες κλπ., 31 ετών, ορφανός και από τους δύο γονείς και παντρεμένος να μη μπορώ να μείνω κοντά στη γυναίκα μου, στις ιδιάζουσες οικογενειακές καταστάσεις που με αξίωσε ο Θεός να ζήσω και εν τέλει στη σημαντική έρευνα που εκπονώ. Όταν πήγα στον στρατολόγο του κέντρου και του εξέθεσα την παραπάνω κατάσταση μου είπε "βρε παιδί μου, δεν έχεις κάτι ακόμα, π.χ. κανέναν αδερφό που δε μπορεί να εργαστεί, κάτι επιπλέον για να μπορέσουμε να το σπρώξουμε;". Έμεινα τόσο μα τόσο άναυδος που δεν κατάφερα να αρθρώσω λέξη - και ίσως καλύτερα γιατί αυτή τη στιγμή θα ήμουν στις στρατιωτικές φυλακές. Ούτε στο διάολο δε μπορώ να τους στείλω πλέον. Θα δούμε πώς θα πάνε τα πράγματα, αυτή τη στιγμή όμως φλερτάρω επικίνδυνα με την ιδέα της αναβολής. Γνωρίζω ότι είναι προσωρινή λύση αλλά δεν την παλεύω καθόλου. Μιλάμε καθόλου.

Θα έχεις παρατηρήσει ότι καθένα από τα posts που σχετίζονται με τη θητεία φέρει τον τίτλο ενός αγαπημενου τραγουδιού που αντιπροσωπεύει το περιεχόμενό του. Για αυτό το post δε χρειάστηκε καμία σκέψη:

Στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι μου στο θάλαμο του στρατοπέδου υπάρχει γραμμένο από κάποιον απάλευτο φαντάρο το κλασικό ποιηματάκι που στη γενική μορφή του πάει κάπως έτσι: "Περπατώ στο δάσος και πίνω Φάντα /Πουτάνα insert camp name here σ' αφήνω για πάντα".

Αυτό το δίστιχο είναι εκεί να με καλημερίζει κάθε πρωί και να μου θυμίζει κάθε βράδυ πριν πέσω εξαντλημένος για ύπνο το πιο σημαντικό δίδαγμα που θεωρώ ότι έχω πάρει σε αυτόν τον ένα μήνα της θητείας μου: να μην κοιτάς πίσω αλλά μόνο μπροστά. Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούν να σε τρελάνουν μέσα στο παρανοϊκό σύστημα του στρατού που πρέπει να τα βάλεις στην άκρη για να βγεις από εκεί μέσα όσο το δυνατόν λιγότερο ευνουχισμένος πνευματικά και ψυχολογικά. Ειδικά αν έχεις μάθει να δουλεύεις σε ένα δομημένο περιβάλλον με έναν εξίσου δομημένο τρόπο και πρέπει ξαφνικά να βρεθείς σε ένα σύστημα που λειτουργεί με τη δική του παρανοϊκή λογική, δεν υπακούει ούτε στους ίδιους τους θεσμοθετημένους κανόνες του και εξαρτάται εν πολλοίς από την προσωπικότητα ορισμένων ανθρώπων-κλειδιά, ένα συνεχές "γιατί;" σε ακολουθεί μέχρι να καταλάβεις ότι ο μόνος τρόπος για να μην τρελαθείς είναι να πάψεις να αναρωτιέσαι.

Αν και πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της μέχρι τώρα θητείας μου σχετικά χαλαρά, λόγω μονιμότητας σε κάποια υπηρεσία (όχι γραφείου πάντως, όπως θα ήταν το λογικό και αναμενόμενο οπουδήποτε αλλού πλην του Στρατού), βλέπω ότι τα νεύρα των σειρών μου έχουν αρχίσει και τεντώνουν επικίνδυνα. Αδικίες στις υπηρεσίες, καμία οργάνωση στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, και ορισμένες παρανοϊκές αποφάσεις αξιωματικών έχουν αρχίσει να δημιουργούν ψιλο-εντάσεις και ρωγμές στο ηθικό. Είναι και οι επικείμενες μεταθέσεις (πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ότι η μονάδα δεν θα είναι μαύρη) που εντείνουν την αγωνία και έτσι δένει το γλυκό. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Μέλι και ζάχαρη και φράουλες με σαντιγύ μαζί ήταν μέχρι τώρα η θητεία μου, σε τέτοιο βαθμό που φοβάμαι την απότομη αλλαγή με το που θα πάω στη μονάδα στα τέλη της επόμενης εβδομάδας.

Καλές στιγμές υπάρχουν και για εμένα τουλάχιστον είχαν όλες μουσική υπόκρουση. Βλέπεις, σε ένα τόσο προβλεπόμενο, λιτό και άμορφο περιβάλλον το να ακούσεις ένα αγαπημένο τραγούδι παίρνει άλλη διάσταση, αντιπαραβάλλοντας την ομορφιά της μελωδίας με την παγερότητα του χώρου γύρω τριγύρω. Έτσι, ένα σχετικά χαλαρό απόγευμα Σαββάτου αποκτά άλλη ομορφιά ακούγοντας από έναν τοπικό σταθμό το "Gloria" των Them εκεί που περίμενες να ακούσεις σκυλάδικα και ψευτο-R'n'B, μία έκτακτη νυχτερινή υπηρεσία αποκτά έναν ψευδο-μυστικιστικό χαρακτήρα όταν στο background παίζει από κάποιο κινητό ολόκληρο το MCMXC AD των Enigma (respect στη σειρά που το είχε), ένα καυτό απομεσήμερο γίνεται πιο υποφερτό όταν φιλτράρεται π.χ. μέσω του "Raoul and the Kings of Spain" των Tears for Fears, της διασκευής των Flunk στο "Blue Monday" και της παραδεισένιας φωνής της Sharon den Adel στο "In and Out of Love" του Armin van Buuren. Και αυτά είναι μόνο ορισμένα παραδείγματα για το πώς η μουσική μπορεί να κάνει ακόμα και τις πιο αδιάφορες ή/και αντιαισθητικές καταστάσεις λιγάκι πιο όμορφες.

Φίλους δε μπορώ να πω ότι έχω κάνει. Ομολογώ ότι μου είναι λίγο δύσκολο να συγχρωτιστώ με 20-25άρηδες που ως επί το πλείστον μιλάνε για γκόμενες, μπάλα και αμάξια. Υπάρχουν βέβαια 3-4 άτομα με τα οποία μου αρέσει να κάνω παρέα και θα ήθελα να κρατήσω επαφή και αφού χαθούμε αλλά that's about it. Δεν γίνομαι περίεργος, εκτιμώ όλα τα παιδιά στο θάλαμό μου γιατί ξηγιούνται σωστά και δεν παίζουν βρώμικα, αλλά δεν έχω κοινές εμπειρίες που μπορώ να μοιραστώ μαζί τους - κανείς δε θέλει να ακούσει π.χ. για τη γυναίκα μου, τη γάτα μου, τα ταξίδια ή το διδακτορικό. Αυτό που πάντως ζηλεύω στους μικρότερους μου είναι η γρήγορη αντίληψη των ορίων του συστήματος και των διαδικασιών, που τους δίνει έναν άλλο αέρα να κινούνται μέσα στο σύστημα και ορισμένες φορές να εξερευνούν ή και να διευρύνουν στιγμιαία αυτά τα όρια. Το θαυμάζω αυτό - ήμουν και είμαι πάντοτε by the book και ακόμα το βρίσκω δύσκολο να ελιχθώ, όμως με δεδομένο ότι στον Στρατό σπάνια ανταμείβεσαι αν κάνεις κάτι σωστά ενώ πάντα τιμωρείσαι αν κάνεις κάτι λάθος, το να γίνω πιο ευέλικτος είναι πλέον πρώτης προτεραιότητας task.

Αλλά όπως είπα το βασικό δίδαγμα για να την παλέψεις εκεί μέσα είναι ένα: μην κοιτάζεις πίσω με οργή και αγανάκτηση σε όσα έχουν συμβεί. Και όταν σου έρχεται να το κάνεις, απλώς "slip inside the eye of your mind" γιατί "don't you know you might find / a better place to stay".

Από τη Δευτέρα που έρχεται και για τους επόμενους 6 μήνες μπαίνουμε σε army mode.

Τουτέστιν, posts αραιά και πού (αυτό το'χετε συνηθίσει τελευταία) και ως επί το πλείστον με στρατιωτική θεματολογία (αυτό πάλι όχι).

Ίσως βέβαια να μου ξαναέρθει η έμπνευση για ποστάρισμα, με τόσα που αναμένω ότι θα δω/κάνω/ακούσω/γευτώ/μυρίσω κλπ. εκεί μέσα. Ελεύθερος χρόνος δεν ξέρω αν προβλέπεται (να'το και το στρατιωτικό jargon) και αν όποτε γυρίζω σπίτι θα έχω τη σωματική δύναμη έστω και για να πληκτρολογήσω (31 ετών παππούς γαρ), αλλά κάποιες εντυπώσεις από την (έτσι κι αλλιώς μικρή) θητεία μου θα με καίει να τις γράψω. Οπότε "I'll stick around, and learn from all that came from it" που λένε και οι Foo Fighters...



Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον φίλο radikalblaze για την υπερπολύτιμη βοήθειά του στην κατατόπιση ενός αγχωμένου ψάρακα στη διαδικασία υπαγωγής σε μειωμένη θητεία και προσαρμογής στην στρατιωτική ζωή in general!

Επίσης ευχαριστίες στον kitsomitso για το εμπνευσμένο από την συνάντησή μας post του.

Α, και μη φρικάρετε αν διαβάζετε λέξεις όπως προβλεπέ, εμπλοκή, απάλευτος, λελεδώνια κλπ. Μια φάση είναι και μέχρι τον Νοέμβρη θα έχει περάσει...

Δε μπορώ να πω ότι εκπλήσσομαι με την πορεία των γεγονότων που ακολούθησαν την επίθεση του νεαρού σήμερα το πρωί, ούτε με το γεγονός καθαυτό. Θα έλεγα ότι οι αντιδράσεις που συνάντησα σήμερα (συζητώντας με συναδέλφους, στην τηλεόραση, ακόμα και από πολιτικούς) ήταν προβλέψιμες μέσα στην κοινοτοπία τους: δεν χαρακτηρίζουν την ελληνική νεολαία τέτοιες πράξεις, ήταν ψυχικά διαταραγμένος, κλπ. Όλα προβλέψιμα, λοιπόν, όλα αναμενόμενα, και για μία ακόμα φορά, ολα λάθος.

Η σχολική βία είναι ένα πολύ συγκεκριμένο φαινόμενο, με συγκεκριμένες γενεσιουργές αιτίες, πολύ πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί και, δυστυχώς, πάμπολλα παραδείγματα έκφρασής της με τον τρόπο που είδαμε σήμερα στην Ελλάδα. Πριν 10 χρόνια (παρά 10 μέρες) γίναμε μάρτυρες της επίθεσης δύο νεαρών στο γυμνάσιο Columbine στο Κολοράντο των Η.Π.Α., το πρώτο συμβάν που ανέδειξε τη σχολική βία ως γενεσιουργό αιτία φονικών πράξεων. Έκτοτε υπήρξαν πολλά παρόμοια γεγονότα με δράστες παιδιά που ήταν "outsiders" και ζούσαν στις παρυφές της σχολικής κοινότητας στην οποία ανήκαν. Είναι αναμενόμενο ένα τέτοιο φαινόμενο να εμφανιζόταν κάποτε και στην Ελλάδα, ή μάλλον, δεν υπήρχε κανένας λόγος αυτό το φαινόμενο να μην εμφανιστεί στην Ελλάδα.

Εννοείται ότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει πότε, από ποιον και με ποια ακριβώς μορφή θα εκδηλωθεί, αν και επιστημονικές μελέτες (π.χ. Verlinden et al, 2000; Leary et al, 2003; κ.ά.) καταδεικνύουν ότι η απόρριψη στο σχολείο (με τη μορφή κοινωνικής απόρριψης, ρομαντικής απόρριψης ή σωματικής παρενόχλησης - bullying) αποτελεί πρωτεύουσα αιτία εμφάνισης τέτοιων φαινομένων. Ο μεγάλος κοινωνικός αντίκτυπος που δημιουργεί κάθε τέτοιο συμβάν έχει παραγάγει σημαντικό ερευνητικό έργο ώστε να μπορεί να μελετηθεί από τους αρμόδιους πολιτικούς φορείς.

Αυτά θα συνέβαιναν σε άλλα κράτη, αλλά όχι στην Ελλάδα. Η πρώτη αντίδραση της Υπουργού Απασχόλησης, που εκπροσωπεί την κρατούσα πολιτική ηγεσία, ήταν να δηλώσει ότι το γεγονός "δεν εκφράζει σε καμία περίπτωση τη νεολαία της χώρας μας". Νομίζω ότι αυτή η δήλωση αποτυπώνει την προσέγγισή μας απέναντι σε κάθε κοινωνικό φαινόμενο με αρνητικό αντίκτυπο: δε μας χαρακτηρίζει, δεν είναι δικό μας, δε φταίμε εμείς. Μακριά από την κοινωνία μας, μακριά από την κυβέρνησή μας, μακριά από την οικογένειά μας. Κάτω από το χαλί αντί για μπροστά στους προβολείς. Κι έτσι όχι μόνο χάνεται η ευκαιρία να ενσκήψουμε, έστω και κατασταλτικά αντί για προληπτικά, πάνω από τις γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου και να πράξουμε επί της ουσίας αλλά με την απραγία και την αποποίηση ευθυνών ενισχύουμε τον κίνδυνο πιθανής επανάληψης παρόμοιων συμβάντων. Αναμενόμενο, δυστυχώς, για την Ελλάδα.

Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που βρίσκουν ευκαιρία να βγάλουν το εθνικιστικό τους μένος επειδή το παιδί έτυχε να είναι μετανάστης. Νομίζω ότι δεν αξίζει καν να ασχοληθεί κανείς με τέτοιες ακραίες απόψεις. Απλώς τις αναφέρω γιατί πιστεύω ότι αν η αδιαφορία είναι επικίνδυνη, η ηθελημένα λανθασμένη ερμηνεία (ειδικά όταν συνοδεύεται από την πανταχού παρούσα ρατσιστική ιδεολογία) μπορεί να αποβεί καταστροφική.


Βιβλιογραφικές αναφορές:
- Verlinden, S., M. Hensen and J. Thomas, 2000. Risk factors in school shootings. Clinical Psychology Review, 20(1), 3-56.
- Leary, M.R., R.M. Kowalski, L. Smith and S. Philips, 2003. Teasing, rejection and school violence: Case studies of the school shootings. Aggressive Behavior, 29(3), 202-214.

Άνοιξη, για μια ακόμα φορά - αλλά κάθε φορά τόσο διαφορετική και το ίδιο έντονη...

Αυτή η μυρωδιά των νεραντζιών που ανθίζουν με τρελαίνει και με γεμίζει με αισιοδοξία. Περπατούσα σήμερα το απόγευμα στο ηλιόλουστο κέντρο και όλα μου φαίνονταν μαγικά, παρότι ήταν μια ακόμα συνηθισμένη Τετάρτη με κλειστά μαγαζιά, λίγο κόσμο και την κλασική μουντάδα της Αθήνας πέρα και πίσω από την Ομόνοια. Αυτή η εποχή με κάνει να νιώθω δυνατός για να αντιμετωπίσω ό,τι κι αν μου τύχει, λες και μυρίζοντας τις νεραντζιές και βλέποντάς τις να πετάνε τα πρώτα φυλλαράκια γίνομαι δέκτης μιας ενέργειας που εκπορεύεται από τη φύση και διαχέεται διαμέσου της οσμής και της όρασης. Αν δεν είναι αυτό μαγεία, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.

Ακόμα και την επικείμενη στράτευσή μου (18 Μαΐου, it's official) με κάνει να τη βλέπω σαν ένα απλό διάλειμμα που θα τελειώσει μαζί με το καλοκαίρι. Παρότι στα 31 φαίνεται (και είναι) πολύ δύσκολο να τα παρατήσεις όλα, σήμερα ένιωσα για πρώτη φορά ήρεμος για ό,τι με περιμένει. Έστω κι αν η θητεία είναι πλέον αντικειμενικά μικρή και οι συνθήκες διαβίωσης και οι δυνατότητες επαφής με τον έξω κόσμο πολύ περισσότερες σε σχέση με όχι πολλά χρόνια πριν.

Όταν όμως νιώθεις τη μαγεία, μαγικά πράγματα συμβαίνουν ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως, π.χ., όταν παραγγέλνεις έναν καπουτσίνο για το δρόμο και ο καταπληκτικός barista, ευρισκόμενος σε τρελά κέφια (εντάξει, και κάνοντας καμάκι σε κάτι γκομενάκια), σε ανταμείβει με αυτό το οπτικό και γευστικό αριστούργημα:



Φυσικά, η αισιόδοξη διάθεση απαιτεί μουσική ανθισμένη και ολόφωτη - καλύτερο soundtrack από το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στο post δε θα μπορούσε να βρεθεί για να περιγράψει το σημερινό ταξιδάκι...


Walking In The Sun - Travis

Όλοι εμείς που θεωρούμε τους εαυτούς μας ιδιοκτήτες γατών (ενώ στην ουσία είμαστε κτήματά τους - δες π.χ. την παραπάνω φωτό) θέλουμε το καλύτερο για τα τετράποδα φιλαράκια μας: την καλύτερη τροφή, σωστή ιατρική περίθαλψη και πολλή πολλή αγάπη. Μερικές φορές όμως ξεπερνάμε τα όρια της αγάπης για τη γάτα μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε και φτάνουμε σε σημεία που πολύς κόσμος θεωρεί υπερβολικά. Ουδέν κακόν, όμως, αμιγές καλού. Στο παρακάτω άρθρο θα σας παραθέσω δέκα τρόπους (από προσωπική εμπειρία) για να κακομάθετε το τριχωτό σας τέρας και παράλληλα να βγείτε ωφελημένοι εσείς οι ίδιοι.

1. Η γάτα σας σάς δίνει να καταλάβετε ότι θέλει να ανεβεί στην αγκαλιά σας. Παρατάτε ό,τι κάνετε, ανεβάζετε τα πόδια στο τραπέζι, ανεβάζετε τη γάτα στα πόδια και την αφήνετε να κοιμηθεί όσες ώρες θέλει ακόμα κι αν μετά από μισή ώρα αρχίσετε να μη νιώθετε τίποτα κάτω από τα γόνατα.

Θετική πλευρά: γυμνάζετε τζάμπα τους μηριαίους και τους γλουτιαίους.

2. Παραγγέλνετε σουβλάκια και πάντοτε βάζετε στην παραγγελία ένα επιπλέον καλαμάκι κοτόπουλο (χωρίς αλάτι και ρίγανη) για την τετράποδη αγάπη σας.

Θετική πλευρά: τρώτε κι εσείς καλαμάκια κοτόπουλο αντί για παχυντικούς γύρους, δίπιτα κεμπάπ κλπ.

3. Ξυπνάτε κάθε μέρα στις 6:30 το πρωί (including Σαββατοκύριακα και αργίες) για να την βγάλετε στο μπαλκόνι να πάρει τον αέρα της.

Θετική πλευρά: έχετε όλη τη μέρα μπροστά σας!

4. Σηκώνεστε από την καρέκλα του γραφείου και όταν γυρίζετε βλέπετε το μικρό τέρας να έχει ξαπλώσει φαρδύ-πλατύ εκεί που καθόσασταν. Δεν τη σηκώνετε, δεν την ενοχλείτε, αλλά κάθεστε σε διπλανή καρέκλα και δουλεύετε τεντώνοντας υπερβολικά τα χέρια σας για να φτάσετε το πληκτρολόγιο θαυμάζοντας παράλληλα την υπέροχη φάτσα του τέρατος όταν κοιμάται.

Θετική πλευρά: ένα θεραπευτικό stretching μετά από ώρες καθιστικής εργασίας.

5. Όταν ζευγάρια με παιδιά σας ρωτάνε για τη δική σας οικογενειακή κατάσταση αναφέρετε ότι έχετε μια κόρη και ότι αυτή η κόρη είναι γάτα. Χαχανίζετε από μέσα σας με τα γεμάτα απορία μάτια των συνομιλητών σας.

Θετική πλευρά: a good laugh!

6. Όταν χρειαστεί να λείψετε για πάνω από μία μέρα αγγαρεύετε όποιο γνωστό έχετε και δεν έχετε και του δίνετε εξαντλητικές οδηγίες για να μην λείψει τίποτα παραπάνω από το μικρό τέρας πέρα από εσάς. Όταν επιστρέψετε, υπομένετε στωικά τα μπινελίκια με τα οποία το τέρας σας περιλούζει.

Θετική πλευρά: το σπίτι σας έχει πάντοτε κόσμο, γεγονός που λειτουργεί αποτρεπτικά για τους διαρρήκτες.

7. Κάθε σεζόν ανανεώνετε την προίκα της, αγοράζοντας καινούριο θρόνο, ονυχοδρόμιο, καλάθι και λοιπά παραφερνάλια.

Θετική πλευρά: τονώνετε την οικονομία της χώρας, που τόσο υποφέρει από την οικονομική κρίση.

8. Βάζετε στο μάτι ό,τι λαστιχάκι, συρματάκι κλπ. κυκλοφορεί κοντά σας για να της το πετάξετε όταν μπείτε στο σπίτι και να χαρείτε σαν ηλίθιος με το παιχνίδι που θα κάνει.

Θετική πλευρά: ποτέ δεν ψάχνετε για λαστιχάκια όταν τα χρειάζεστε.

9. Έχετε μάθει τη γάτα σας να ανεβαίνει στην αγκαλιά σας χτυπώντας ρυθμικά (πατ-πατ-πατ) το μέρος όπου κάθεστε. Όταν το κάνει με την πρώτη, την τρελαίνετε στα φιλιά και τα χάδια.

Θετική πλευρά: θέτετε στέρεες βάσεις για να της διδάξετε πιο χρήσιμες εντολές (νερό - παντόφλες - εφημερίδα).

10. Μιλάτε στη γάτα σας και είστε σίγουρος όχι μόνο ότι σας απαντάει αλλά και ότι μπορείτε να καταλάβετε τι σας λέει. Το αναφέρετε με περηφάνια σε φίλους, συγγενείς κλπ.

Θετική πλευρά: δε χρειάζεται να περιμένετε σε λίστες αναμονής για το τρελοκομείο - η εισαγωγή είναι άμεση!

Image: www.icanhascheezburger.com / Picture: SlowVegetable / Lol-caption: ToddTheBod

Έχουμε αναπτύξει σε αυτή τη χώρα μια ιδιότυπη κουλτούρα που υποδεικνύει ότι πάντοτε και σε κάθε περίπτωση κάποιος πρέπει να φταίει για κάτι. Όταν όντως υπάρχουν ευθύνες προφανώς πρέπει να επιρρίπτονται εκεί που πρέπει. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι πάντα κάποιος θα βρεθεί να επιρρίψει ευθύνες για κάτι ακόμα κι αν δεν υπάρχει αντικειμενική ευθύνη ή, ακόμα χειρότερο, αν η ευθύνη ανήκει σε εκείνον που κατηγορεί.

Αυτή η κουλτούρα είναι πολύ ύπουλη σε ό,τι αφορά τις μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται. Μεταμφιέζεται σε μάχη κατά της διαφθοράς, αναλγησίας κλπ. και δημιουργεί το αίσθημα του υπερασπιστή του δικαίου σε όποιον την ενστερνίζεται. Συνδυάζεται συνήθως με γενικεύσεις που αφορούν συγκεκριμένες ομάδες ή ιδιότητες (πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι) και που θέτουν το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο θα αναπτυχθεί η κατηγορία.

Παράδειγμα υποθετικό: από τη λίστα των γενικεύσεων "κλέφτες πολιτικοί", "λαμόγια πανεπιστημιακοί", "ανέντιμοι δημόσιοι υπάλληλοι" διαλέγουμε το τελευταίο context. Στη συνέχευα παίρνουμε μια περίπτωση κατά την οποία ο κατήγορος δε γνωρίζει τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει για τη συναλλαγή του με το δημόσιο. Συνδυάζοντας τα παραπάνω, συντάσσουμε την κατηγορία κάπως έτσι:

"Πήγα σήμερα στην χ υπηρεσία και για να πάρω το ψ πιστοποιητικό μου ζήτησαν το ω δικαιολογητικό, την z βεβαίωση και την y δήλωση. Πού να τρέχω να τα μαζεύω όλα αυτά. Αλλά τι περιμένεις από τέτοιους δημόσιους υπαλλήλους; Το μόνο που κοιτάνε είναι πώς να ταλαιπωρούν τον κόσμο".

ή σε παραμετρική μορφή:

Εξιστόρηση --> Γενίκευση --> Κατηγορία

Αυτή η κουλτούρα είναι δυστυχώς παρούσα και στη δική μας κοινότητα, αυτή των ιστολόγων. Υπάρχουν blogs που αναπαράγουν ό,τι διαβάζουν ή τους στέλνει ο κάθε πικραμένος χωρίς κανέναν έλεγχο. Αναπαράγουν χιλιοειπωμένους (και αποδεδειγμένα αναληθείς) αστικούς μύθους ως προειδοποιήσεις προς όλους εμάς τους "αδαείς", καλλιεργώντας τον φόβο για το παραμικρό. Διατυπώνουν κατηγορίες για ζητήματα τα οποία αγνοούν, δημιουργώντας καχυποψία εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Εν τέλει, υπονομεύουν την ίδια την ποιότητα του περιεχομένου τους στο όνομα της αδιάκοπης πληροφόρησης και της καταγγελτικής δράσης που θεωρούν ότι αναλαμβάνουν, εκμηδενίζοντας την όποια ουσιώδη πληροφόρηση μπορεί να προσφέρουν.

Είναι σημείο των καιρών να ψάχνουμε παντού το λάθος και το αρνητικό ή να το εφευρίσκουμε εκεί που δεν υπάρχει. Μόνο που το να ζούμε υπό τη δαμόκλειο σπάθη κάθε αυτόκλητου τιμητή του δικαίου σκοτώνει κάθε προσπάθεια προόδου που νομοτελειακά εμπεριέχει την πιθανότητα αποτυχίας.

Βγαίνω από το λήθαργό μου λίγο νωρίτερα από ό,τι προγραμμάτιζα (μέσα στο Σ/Κ δηλαδή) για να ευχηθώ στον kitsomitso, την lifewhispers και το laxanaki ό,τι καλύτερο με το καινούριο τους πόνημα: