Fell on black days
Μαύρες μέρες εν όψει. Η μονάδα βρίσκεται στη μέση του πουθενά, είναι παμπάλαια και πανάρχαια από άποψη εγκαταστάσεων και, κατά ομολογία των ίδιων των αξιωματικών "πολύ δύσκολη και με πολλές υπηρεσίες". Αρκεί μόνο να πω ότι οι υπηρεσίες είναι 6ωρες (σπαστές, βέβαια) αντί για 2ωρες που προβλέπεται συνήθως, συν ότι επειδή ορισμένες υπηρεσίες θεωρούνται light σε φορτώνουν και με κάτι ακόμα για να έχεις να πορέυεσαι. Μιλάμε, δηλαδή, ακόμα και για 10 ώρες υπηρεσία τη μέρα. Έξοδοι δεν προβλέπονται, ήδη όσοι είναι μέσα έχουν καμιά 10-15αριά μέρες να πάρουν έξοδο (δηλ. μερικές ώρες το απόγευμα) και μας περιμένουν με άγριες διαθέσεις όταν τελειώσει η εβδομάδα προσαρμογής.
Η σύνθεση του θαλάμου καμία σχέση δεν έχει με αυτή του θαλάμου στο κέντρο εκπαίδευσης. Κατά συντριπτική πλειοψηφία ντόπιοι που έχουν τα κονέ μεταξύ τους και ετοιμάζονται για βυσματικές αποσπάσεις ή πρόκειται να υπηρετήσουν όλη τη θητεία τους δίπλα στα σπίτια τους, που διαχωρίζονται από τους αξιωματικούς από τις πρώτες στιγμές (χαρακτηριστικό είναι ότι μου έχει τύχει τουλάχιστον τρεις φορές πρώτα να με ρωτήσουν από πού είμαι και μετά τι ειδικότητα έχω!) και που έχουν ήδη δημιουργήσει κλειστό κύκλο. Εκτός αυτού, μιλάμε για άτομα με τα οποία δε μπορώ να αλλάξω κουβέντα.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι όταν αναφέρω το ποιόν μου τόσο σε στρατιώτες όσο και αξιωματικούς όλοι αναρωτιούνται τι δουλειά έχω εγώ εκεί πέρα. Θα ήθελα να τους απαντήσω καταλλήλως αλλά όσα θέλω να τους πω εμπίπτουν στον στρατιωτικό νόμο, και αυτό δε λέει καθόλου.
Κατά τα άλλα, αναξιοκρατία σε όλο της το μεγαλείο. Όταν μας ανακοινώνονταν οι μεταθέσεις στο κέντρο άκουγες κάτι "401 αμετάθετος", "διακινητής επιταγών στο ΓΕΣ" και από τη μία σου ερχόταν να βάλεις τα γέλια και από την άλλη να κλάψεις. Κι εγώ με πτυχία, διδακτορικά, έρευνες, ξένες γλώσσες κλπ., 31 ετών, ορφανός και από τους δύο γονείς και παντρεμένος να μη μπορώ να μείνω κοντά στη γυναίκα μου, στις ιδιάζουσες οικογενειακές καταστάσεις που με αξίωσε ο Θεός να ζήσω και εν τέλει στη σημαντική έρευνα που εκπονώ. Όταν πήγα στον στρατολόγο του κέντρου και του εξέθεσα την παραπάνω κατάσταση μου είπε "βρε παιδί μου, δεν έχεις κάτι ακόμα, π.χ. κανέναν αδερφό που δε μπορεί να εργαστεί, κάτι επιπλέον για να μπορέσουμε να το σπρώξουμε;". Έμεινα τόσο μα τόσο άναυδος που δεν κατάφερα να αρθρώσω λέξη - και ίσως καλύτερα γιατί αυτή τη στιγμή θα ήμουν στις στρατιωτικές φυλακές. Ούτε στο διάολο δε μπορώ να τους στείλω πλέον. Θα δούμε πώς θα πάνε τα πράγματα, αυτή τη στιγμή όμως φλερτάρω επικίνδυνα με την ιδέα της αναβολής. Γνωρίζω ότι είναι προσωρινή λύση αλλά δεν την παλεύω καθόλου. Μιλάμε καθόλου.
Θα έχεις παρατηρήσει ότι καθένα από τα posts που σχετίζονται με τη θητεία φέρει τον τίτλο ενός αγαπημενου τραγουδιού που αντιπροσωπεύει το περιεχόμενό του. Για αυτό το post δε χρειάστηκε καμία σκέψη:
Η σύνθεση του θαλάμου καμία σχέση δεν έχει με αυτή του θαλάμου στο κέντρο εκπαίδευσης. Κατά συντριπτική πλειοψηφία ντόπιοι που έχουν τα κονέ μεταξύ τους και ετοιμάζονται για βυσματικές αποσπάσεις ή πρόκειται να υπηρετήσουν όλη τη θητεία τους δίπλα στα σπίτια τους, που διαχωρίζονται από τους αξιωματικούς από τις πρώτες στιγμές (χαρακτηριστικό είναι ότι μου έχει τύχει τουλάχιστον τρεις φορές πρώτα να με ρωτήσουν από πού είμαι και μετά τι ειδικότητα έχω!) και που έχουν ήδη δημιουργήσει κλειστό κύκλο. Εκτός αυτού, μιλάμε για άτομα με τα οποία δε μπορώ να αλλάξω κουβέντα.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι όταν αναφέρω το ποιόν μου τόσο σε στρατιώτες όσο και αξιωματικούς όλοι αναρωτιούνται τι δουλειά έχω εγώ εκεί πέρα. Θα ήθελα να τους απαντήσω καταλλήλως αλλά όσα θέλω να τους πω εμπίπτουν στον στρατιωτικό νόμο, και αυτό δε λέει καθόλου.
Κατά τα άλλα, αναξιοκρατία σε όλο της το μεγαλείο. Όταν μας ανακοινώνονταν οι μεταθέσεις στο κέντρο άκουγες κάτι "401 αμετάθετος", "διακινητής επιταγών στο ΓΕΣ" και από τη μία σου ερχόταν να βάλεις τα γέλια και από την άλλη να κλάψεις. Κι εγώ με πτυχία, διδακτορικά, έρευνες, ξένες γλώσσες κλπ., 31 ετών, ορφανός και από τους δύο γονείς και παντρεμένος να μη μπορώ να μείνω κοντά στη γυναίκα μου, στις ιδιάζουσες οικογενειακές καταστάσεις που με αξίωσε ο Θεός να ζήσω και εν τέλει στη σημαντική έρευνα που εκπονώ. Όταν πήγα στον στρατολόγο του κέντρου και του εξέθεσα την παραπάνω κατάσταση μου είπε "βρε παιδί μου, δεν έχεις κάτι ακόμα, π.χ. κανέναν αδερφό που δε μπορεί να εργαστεί, κάτι επιπλέον για να μπορέσουμε να το σπρώξουμε;". Έμεινα τόσο μα τόσο άναυδος που δεν κατάφερα να αρθρώσω λέξη - και ίσως καλύτερα γιατί αυτή τη στιγμή θα ήμουν στις στρατιωτικές φυλακές. Ούτε στο διάολο δε μπορώ να τους στείλω πλέον. Θα δούμε πώς θα πάνε τα πράγματα, αυτή τη στιγμή όμως φλερτάρω επικίνδυνα με την ιδέα της αναβολής. Γνωρίζω ότι είναι προσωρινή λύση αλλά δεν την παλεύω καθόλου. Μιλάμε καθόλου.
Θα έχεις παρατηρήσει ότι καθένα από τα posts που σχετίζονται με τη θητεία φέρει τον τίτλο ενός αγαπημενου τραγουδιού που αντιπροσωπεύει το περιεχόμενό του. Για αυτό το post δε χρειάστηκε καμία σκέψη:
I sure don't mind a change
But I fell on black days
How would I know
That this could be my fate
But I fell on black days
How would I know
That this could be my fate
Soundgarden - Fell On Black Days
Φιλικά
HappyHour
Kouragio....
Μην σκέφτεσαι, αυτό είναι το μυστικό. Μην σκέφτεσαι.
1) Λογικό να νιώθεις ανώτερος ποιοτικά από τους περισσότερους στο θάλαμο. Ξέχασέ το!
2) Λογικό να προσπαθείς να αντιληφθείς κάποια πράγματα που φαίνονται παράλογα. Σταμάτα το!
3) Καταφανείς οι αδικίες, προφανώς με βάση αυτά που λες για εσένα η θητεία σου θα έπρεπε να ήταν maximum 3 μήνες και αυτοί κοντά στο σπίτι σου. Κατάπιε το!
4) Κοίτα να εκμεταλλευτείς τα προσόντα σου για ίδιον όφελος και όχι για γκρίνιες. Μόνο έτσι θα φτιαχτείς.
5) Μην γλείψεις ανώτερο - θα το εκμεταλλευτεί, μην κάνεις τίποτα αν δεν σου ζητηθεί.
Πάνω απ' όλα, πάρε το G3 και πυροβόλησε αυτό το τερατώδες "Γιατί" που στριφογυρίζει στο κεφάλι σου μέχρι να σκοτωθεί.
Καλό υπόλοιπο ρε! Αλήθεια!