Στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι μου στο θάλαμο του στρατοπέδου υπάρχει γραμμένο από κάποιον απάλευτο φαντάρο το κλασικό ποιηματάκι που στη γενική μορφή του πάει κάπως έτσι: "Περπατώ στο δάσος και πίνω Φάντα /Πουτάνα insert camp name here σ' αφήνω για πάντα".

Αυτό το δίστιχο είναι εκεί να με καλημερίζει κάθε πρωί και να μου θυμίζει κάθε βράδυ πριν πέσω εξαντλημένος για ύπνο το πιο σημαντικό δίδαγμα που θεωρώ ότι έχω πάρει σε αυτόν τον ένα μήνα της θητείας μου: να μην κοιτάς πίσω αλλά μόνο μπροστά. Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούν να σε τρελάνουν μέσα στο παρανοϊκό σύστημα του στρατού που πρέπει να τα βάλεις στην άκρη για να βγεις από εκεί μέσα όσο το δυνατόν λιγότερο ευνουχισμένος πνευματικά και ψυχολογικά. Ειδικά αν έχεις μάθει να δουλεύεις σε ένα δομημένο περιβάλλον με έναν εξίσου δομημένο τρόπο και πρέπει ξαφνικά να βρεθείς σε ένα σύστημα που λειτουργεί με τη δική του παρανοϊκή λογική, δεν υπακούει ούτε στους ίδιους τους θεσμοθετημένους κανόνες του και εξαρτάται εν πολλοίς από την προσωπικότητα ορισμένων ανθρώπων-κλειδιά, ένα συνεχές "γιατί;" σε ακολουθεί μέχρι να καταλάβεις ότι ο μόνος τρόπος για να μην τρελαθείς είναι να πάψεις να αναρωτιέσαι.

Αν και πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της μέχρι τώρα θητείας μου σχετικά χαλαρά, λόγω μονιμότητας σε κάποια υπηρεσία (όχι γραφείου πάντως, όπως θα ήταν το λογικό και αναμενόμενο οπουδήποτε αλλού πλην του Στρατού), βλέπω ότι τα νεύρα των σειρών μου έχουν αρχίσει και τεντώνουν επικίνδυνα. Αδικίες στις υπηρεσίες, καμία οργάνωση στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, και ορισμένες παρανοϊκές αποφάσεις αξιωματικών έχουν αρχίσει να δημιουργούν ψιλο-εντάσεις και ρωγμές στο ηθικό. Είναι και οι επικείμενες μεταθέσεις (πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ότι η μονάδα δεν θα είναι μαύρη) που εντείνουν την αγωνία και έτσι δένει το γλυκό. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Μέλι και ζάχαρη και φράουλες με σαντιγύ μαζί ήταν μέχρι τώρα η θητεία μου, σε τέτοιο βαθμό που φοβάμαι την απότομη αλλαγή με το που θα πάω στη μονάδα στα τέλη της επόμενης εβδομάδας.

Καλές στιγμές υπάρχουν και για εμένα τουλάχιστον είχαν όλες μουσική υπόκρουση. Βλέπεις, σε ένα τόσο προβλεπόμενο, λιτό και άμορφο περιβάλλον το να ακούσεις ένα αγαπημένο τραγούδι παίρνει άλλη διάσταση, αντιπαραβάλλοντας την ομορφιά της μελωδίας με την παγερότητα του χώρου γύρω τριγύρω. Έτσι, ένα σχετικά χαλαρό απόγευμα Σαββάτου αποκτά άλλη ομορφιά ακούγοντας από έναν τοπικό σταθμό το "Gloria" των Them εκεί που περίμενες να ακούσεις σκυλάδικα και ψευτο-R'n'B, μία έκτακτη νυχτερινή υπηρεσία αποκτά έναν ψευδο-μυστικιστικό χαρακτήρα όταν στο background παίζει από κάποιο κινητό ολόκληρο το MCMXC AD των Enigma (respect στη σειρά που το είχε), ένα καυτό απομεσήμερο γίνεται πιο υποφερτό όταν φιλτράρεται π.χ. μέσω του "Raoul and the Kings of Spain" των Tears for Fears, της διασκευής των Flunk στο "Blue Monday" και της παραδεισένιας φωνής της Sharon den Adel στο "In and Out of Love" του Armin van Buuren. Και αυτά είναι μόνο ορισμένα παραδείγματα για το πώς η μουσική μπορεί να κάνει ακόμα και τις πιο αδιάφορες ή/και αντιαισθητικές καταστάσεις λιγάκι πιο όμορφες.

Φίλους δε μπορώ να πω ότι έχω κάνει. Ομολογώ ότι μου είναι λίγο δύσκολο να συγχρωτιστώ με 20-25άρηδες που ως επί το πλείστον μιλάνε για γκόμενες, μπάλα και αμάξια. Υπάρχουν βέβαια 3-4 άτομα με τα οποία μου αρέσει να κάνω παρέα και θα ήθελα να κρατήσω επαφή και αφού χαθούμε αλλά that's about it. Δεν γίνομαι περίεργος, εκτιμώ όλα τα παιδιά στο θάλαμό μου γιατί ξηγιούνται σωστά και δεν παίζουν βρώμικα, αλλά δεν έχω κοινές εμπειρίες που μπορώ να μοιραστώ μαζί τους - κανείς δε θέλει να ακούσει π.χ. για τη γυναίκα μου, τη γάτα μου, τα ταξίδια ή το διδακτορικό. Αυτό που πάντως ζηλεύω στους μικρότερους μου είναι η γρήγορη αντίληψη των ορίων του συστήματος και των διαδικασιών, που τους δίνει έναν άλλο αέρα να κινούνται μέσα στο σύστημα και ορισμένες φορές να εξερευνούν ή και να διευρύνουν στιγμιαία αυτά τα όρια. Το θαυμάζω αυτό - ήμουν και είμαι πάντοτε by the book και ακόμα το βρίσκω δύσκολο να ελιχθώ, όμως με δεδομένο ότι στον Στρατό σπάνια ανταμείβεσαι αν κάνεις κάτι σωστά ενώ πάντα τιμωρείσαι αν κάνεις κάτι λάθος, το να γίνω πιο ευέλικτος είναι πλέον πρώτης προτεραιότητας task.

Αλλά όπως είπα το βασικό δίδαγμα για να την παλέψεις εκεί μέσα είναι ένα: μην κοιτάζεις πίσω με οργή και αγανάκτηση σε όσα έχουν συμβεί. Και όταν σου έρχεται να το κάνεις, απλώς "slip inside the eye of your mind" γιατί "don't you know you might find / a better place to stay".