Έχω γράψει σε προηγούμενο post ότι η βασικότερη αρετή που πρέπει κανεις να καλλιεργήσει κανείς στο στρατό για να μην αποτρελαθεί σε χρόνο dt είναι να πάψει να αναρωτιέται για το παραμικρό στραβό, παράλογο και εκνευριστικό που συμβαίνει κάθε ώρα και στιγμή, και να το ρίξει στο χαβαλέ. Σε αυτούς τους 4 μήνες που υπηρετώ το αναχρονιστικό σύστημα του ΕΣ κατάλαβα the hard way ότι οφείλω να στηρίζομαι αποκλειστικά και μόνο στις δικές μου δυνάμεις και προσπάθειες για να μπορέσω να κάνω τη διαβίωσή μου λίγο λιγότερο επίπονη και τον χρόνο να περάσει ελαφρώς ευκολότερα.

Μετά το φιάσκο της αίτησής μου για κατ'εξαίρεση μετάθεσή (από τις 25 αιτήσεις απορρίφθηκαν οι 5 και φυσικά η δική μου ήταν μέσα ενώ πληρούσε όλα τα κριτήρια για να γίνει δεκτή και με άμεση εφαρμογή) αποφάσισα ότι πρέπει επί του πρακτέου να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη - εννοείται όχι σε βάρος των άλλων. Όπως λένε και οι Bluetones,



Ρεαλιστικές λύσεις, δηλαδή, και όχι αιθεροβασία. Κι έτσι, με μοναδικά όπλα την ειλικρίνεια και την ευσυνειδησία μου (εντάξει, και τα πτυχία έπαιξαν κάποιο ρόλο) κατάφερα να πάρω μία από τις τρεις θέσεις γραφέα που δίνονται σε στρατιώτες (γεγονός που με γλυτώνει από τις αγγαρείες και με φέρνει πιο κοντά στην ανώτερη διοίκηση). Αλλά το βασικότερο είναι ότι έχω κερδίσει τον σεβασμό (ή τουλάχιστον την ανοχή) όλων των στελεχών, από τους κατώτερους ΕΠΟΠ μέχρι τον διοικητή - και για όποιον έχει πάει στρατό ξέρει πόσο δύσκολο είναι να περάσει μία μέρα χωρίς να φάει σκατό από κάποιο τυχαίο ή μη στέλεχος. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, ώστε τα ανώτατα στελέχη να απευθύνονται σε εμένα όταν θέλουν να μεταφερθεί κάτι στους υπόλοιπους στρατιώτες ή (ακόμα πιο σημαντικό) όταν πρέπει να γίνει κάποια δουλειά/αγγαρεία την οποία και μου ανατίθεται να επιβλέπω χωρίς (τις περισσότερες φορές) να συμμετέχω ο ίδιος. Προβλέπεται, νομίζω, και για τα χρόνια μου και για τον χρόνο που μου απομένει στο στράτευμα.

Αλλά θεωρώ ως ακόμα σημαντικότερη επιτυχία το γεγονός ότι μπορώ πλέον δουλεύοντας στο υπηρεσιακό laptop να ακούω αγαπημένες μου μουσικές όπως π.χ. αυτή την υπερκομματάρα των Kings of Leon (ευχαριστώ Ξωτικό!), τούτο το σπιντάτο των Pearl Jam ή αυτή την υπέροχη μελωδία της Amy MacDonald χωρίς να προκαλεί εντύπωση ή αρνητικά σχόλια ή ακόμα και να απαγορεύεται από κάποιον στραβωμένο αξιωματικό. Όπως έχω ξαναπεί σε ένα τόσο προβλεπόμενο και άμορφο περιβάλλον το να ακούσεις ένα αγαπημένο τραγούδι παίρνει άλλη διάσταση - πόσο μάλλον όταν πλέον έχεις τη σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να σου το απαγορεύσει. Τελικά, Ξωτικό, τα κατάφερα και δεν κάηκα μαζί με τους ήδη καμένους...