Οι μέρες περνούν πλέον γρήγορα - λίγο παραπάνω από 2 μήνες έμειναν μέχρι την απόλυση - και θα περάσουν ακόμα γρηγορότερα όσο λιγοστεύουν. Κάτι που ακυρώθηκαν τα σκηνάκια και όλες οι προγραμματισμένες ασκήσεις λόγω εκλογών, κάτι η (άγραφη) εκλογική άδεια, κάτι η άδεια απολύσεως τον άλλο μήνα, ε, το φάγαμε (σχεδόν) το βόδι και μένει η ουρά. Άντε και λίγο από το κιλότο lol

Πλέον οι υποχρεώσεις της πολιτικής ζωής επανέρχονται σιγά-σιγά στο προσκήνιο και με απασχολούν παράλληλα με τις υποχρεώσεις μου ως καλός και φιλότιμος στρατιώτης. Μαζί με την δειλή επιστροφή στην κανονική ζωή ξαναβρήκα την όρεξή μου για διάβασμα και μουσική, που ομολογουμένως είχαν εκλείψει τους πρώτους 3 μήνες. Ευτυχώς που το "The Pillars of the Earth" του Ken Follett είναι τεράστιο (1100 σελίδες) και το iPod έχει μεγάλη χωρητικότητα, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει έλλειψη αναγνωσμάτων και ακουσμάτων. Πάντως το Pillars είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, σχετικά εύκολο στην ανάγνωση (αν και σε ορισμένες περιστάσεις προβλέψιμο) αλλά έχει αυτή την μαγεία που λίγα βιβλία καταφέρνουν να εκπέμψουν: δε μπορείς να το αφήσεις κάτω και όταν το κάνεις, περιμένεις πώς και τι τη στιγμή που θα το ξανασηκώσεις και θα χαθείς στις σελίδες του.

Προχωρώντας, λοιπόν, προς το τέλος αυτής της εμπειρίας (επίτηδες δεν την χαρακτηρίζω με κάποιο επίθετο μιας και ό,τι κι αν πω τώρα θα είναι βεβιασμένο) εκτός από τις πραγματιστικές υποχρεώσεις βγαίνουν από την κατάψυξη οι σκέψεις, οι επιθυμίες και τα όνειρα που είχαν διακοπεί βίαια. Κι όταν το πρώτο μισό της μέρας κλείνει και ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της, η λαχτάρα της επανόδου δημιουργεί ένα όμορφο συναίσθημα προσμονής για όλα όσα με περιμένουν έξω και που σχεδόν πλέον μπορώ να τα αγγίξω.

Συνήθως όταν δεν τα περνάς καλά αποζητάς ο χρόνος να περάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όμως πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί να αναρωτιόμαστε με τρόμο πώς τελείωσε ένας ακόμη μήνας, ένα ακόμη καλοκαίρι, ένας ακόμη χρόνος, και να μας φαίνεται ότι δεν έχουμε προχωρήσει ούτε ένα βήμα; Η αντίληψη της ταχύτητας με την οποία περνά ο καιρός σχετίζεται με τη δυνατότητα που έχεις (ή όχι) να δράσεις ουσιαστικά προς τη βελτίωση (ή τουλάχιστον αλλαγή) της κατάστασης - καάτι που ισχύει έξω από τα όρια του στρατιωτικού περιβάλλον. Γιαυτό και η απογοήτευση όταν η κατάσταση παραμένει στάσιμη είναι μεγαλύτερη εκεί που έχεις πραγματικά την ευκαιρία και τη δυνατότητα να την αλλάξεις. Αλλά η μία και μόνη αλήθεια είναι ότι ο χρόνος προχωρά είτε μαζί μας είτε χωρίς εμάς. Και όπως λένε οι υπεραγαπημένοι Portishead (το Roseland NYC Live είναι η βασική μουσική συντροφιά μου τις τελευταίες δύο εβδομάδες):




Κάτι τελευταίο: αισθάνομαι ότι στα posts που σχετίζονται με το στρατιωτικό κομμάτι της ζωής μου επαναλαμβάνομαι υπερβολικά. Μου φαίνεται ότι πρέπει σιγά-σιγά να εγκαταλείπω αυτή την κατηγορία posts...