Μουσικές αμαρτίες
Τρόπος του λέγειν "αμαρτίες". Μάλλον παρεκκλίσεις είναι: ανάμεσα σε Manics και Radiohead, σε Amy Winehouse και Amy MacDonald, σε Neil Young και Bruce Springsteen χώθηκαν μερικά αδέσποτα κομμάτια και δε λένε να φύγουν. Είναι αυτά που μειώνουν την πίεση όταν τα πράγματα τσιτώνουν και φέρνουν ένα χαμόγελο (ή πολλά γέλια στην περίπτωση του δεύτερου) όποτε το χρειάζομαι. Τώρα που το σκεφτομαι έχουν μαζευτεί αρκετά τραγουδάκια (ή τραγουδάρες), είναι όμως μερικά που ξεχωρίζουν. JoaN θενξ για την ιδέα!
1. June Afternoon - Roxette. Κυκλοφόρησε σε δύσκολη περίοδο (λίγο πριν τις Πανελλήνιες '96) και συμβόλιζε τότε όλα όσα ήθελα να κάνω τα απογεύματα του Ιουνίου μετά το τέλος των εξετάσεων. Έχει ένα όμορφο μπητλικό feel, μιας και τότε η αναβίωση των Beatles ήταν στα φόρτε της (με τις Ανθολογίες, τους Oasis να μεσουρανούν, την Cool Britannia στα φόρτε της). Anyway, οι εξετάσεις τελείωσαν 30 Ιουνίου, επομένως δεν πρόλαβα να κάνω πολλά εκείνο το μοναδικό απόγευμα που μου είχε μείνει ελεύθερο (lol) - εκτός από το να πάω στο καλύτερο πάρτυ της μέχρι τώρα ζωής μου και να γυρίσω σπίτι το επόμενο πρωί.
2. Lost In The Night - Costas Charitodiplomenos. Ισάξιο του Big In Japan, του Don't You Want Me και του Vienna - και με αγγλική προφορά που δεν θυμίζει Έφη Θώδη.
3. Waterloo, Dancing Queen - ABBA. Διαμάντια (χωρίς άλλα σχόλια).
4. Moi Lolita - Alizée. Το άκουσα σε έναν από αυτούς τους ό,τι-να-ναι-αχταρμάς σταθμούς αμέσως μετά το Bring Me To Life (πολύ ό,τι να 'ναι όμως) και το ερωτεύτηκα αμέσως.
5. Superstar - Jamelia. Γενικώς μου αρέσουν οι sexy R&B γκομενοτραγουδίστριες - Amerie, Rihanna, Kelis κλπ, αλλά εδώ μ'αρέσει και το τραγούδι. Κάποια περίοδο το άκουγα καπάκι με το 1 Thing και γούσταρα πολύ.
Άσχετο: ακούστε το παρακάτω:
Κάτι τέτοια με κάνουν και τρελαίνομαι για τούτο το συγκρότημα. Δε μασάνε πουθενά, παίζουν ό,τι γουστάρουν και δε δίνουν δεκάρα. Απλά καταπληκτική διασκευή.
1. June Afternoon - Roxette. Κυκλοφόρησε σε δύσκολη περίοδο (λίγο πριν τις Πανελλήνιες '96) και συμβόλιζε τότε όλα όσα ήθελα να κάνω τα απογεύματα του Ιουνίου μετά το τέλος των εξετάσεων. Έχει ένα όμορφο μπητλικό feel, μιας και τότε η αναβίωση των Beatles ήταν στα φόρτε της (με τις Ανθολογίες, τους Oasis να μεσουρανούν, την Cool Britannia στα φόρτε της). Anyway, οι εξετάσεις τελείωσαν 30 Ιουνίου, επομένως δεν πρόλαβα να κάνω πολλά εκείνο το μοναδικό απόγευμα που μου είχε μείνει ελεύθερο (lol) - εκτός από το να πάω στο καλύτερο πάρτυ της μέχρι τώρα ζωής μου και να γυρίσω σπίτι το επόμενο πρωί.
2. Lost In The Night - Costas Charitodiplomenos. Ισάξιο του Big In Japan, του Don't You Want Me και του Vienna - και με αγγλική προφορά που δεν θυμίζει Έφη Θώδη.
3. Waterloo, Dancing Queen - ABBA. Διαμάντια (χωρίς άλλα σχόλια).
4. Moi Lolita - Alizée. Το άκουσα σε έναν από αυτούς τους ό,τι-να-ναι-αχταρμάς σταθμούς αμέσως μετά το Bring Me To Life (πολύ ό,τι να 'ναι όμως) και το ερωτεύτηκα αμέσως.
5. Superstar - Jamelia. Γενικώς μου αρέσουν οι sexy R&B γκομενοτραγουδίστριες - Amerie, Rihanna, Kelis κλπ, αλλά εδώ μ'αρέσει και το τραγούδι. Κάποια περίοδο το άκουγα καπάκι με το 1 Thing και γούσταρα πολύ.
Άσχετο: ακούστε το παρακάτω:
Κάτι τέτοια με κάνουν και τρελαίνομαι για τούτο το συγκρότημα. Δε μασάνε πουθενά, παίζουν ό,τι γουστάρουν και δε δίνουν δεκάρα. Απλά καταπληκτική διασκευή.
γιατί αμαρτίες ή και παρεκκλίσεις;
Ποιός ορίζει τί είναι "αμαρτία"; Εκτός, βέβαια, εάν ο προσδιορισμός αυτός ικανοποιεί τους εαυτούς μας για "αισθητικές παρανομίες". Και ποιός δεν έχει ακούσει κομμάτια, τα οποία υποτίθεται ότι δεν είναι του υψίστου επιπέδου; ;-)
Και εδώ, που τα λέμε, όπως θέλεις την τσίχλα, που φυσικά δεν μπορείς να την συγκρίνεις με το γκουρμέ, έτσι θέλει κανείς και τα κομμάτια "τσίχλα". Και ως γνωστόν πολλά από τα "αμαρτωλά" κομμάτια, που ακούμε είναι "μουσικές τσίχλες"
:-)
και εγώ περίμενα τπτ έξαλλα
φιλι!
και οοοοοχι, καθολου δεν ντρεπομαι αμα τα ακουω!
Ξωτικό, μιλάς με το υπέρτατο party animal lol. Εντάξει, παρεκκλίσεις από την κανονική ροή του προγράμματος είναι, όχι ότι τα ακούω συνέχεια δηλαδή. Δεν κάνει κακό να απενοχοποιούμαστε πού και πού. Α, και όντως στο Κολωνάκι η αποκομιδή γινόταν κανονικά αυτές τις μέρες, εκτός ίσως από 2-3 που η απεργία ήταν στα φόρτε της.
Keim, μήπως (λέω μήπως) γουστάρουμε περισσότερο την τραγουδίστρια παρά το τραγούδι;
Narita, τι έξαλλα ρε συ; Μέταλ και τέτοια δεν ακούω που να με πηδάνε 10 μαύροι, σκυλοpop και τσιφτετέλια ούτε καν που ξέρω, λίγο punk ακούω, τι άλλο μένει;
Life, ο Χαριτοδιπλωμένος είναι πολύ παρεξηγημένος καλλιτέχνης. Μας έχει δώσει αριστουργήματα όπως το "Ψηλές κοντές", τις Σεϋχέλλες (δικό του είναι), τον Ακαταμάχητο, για να μην πω για τον πρώτο μυθικό δίσκο της Αλέξιας. Δημιουργός με τα όλα του!
Όσο για τους ΑΒΒΑ μακάρι να υπήρχε έστω κι ένα pop συγκρότημα που να τους έμοιαζε έστω και ελάχιστα στο ταλέντο να σκαρώνουν τέτοιες μελωδίες.
to eixame epishmanei apo polu prin thymasai
einai yperoxo, poly atmosfairiko, diethnes aristourgima