Ήμουν από εκείνους που εξέφρασα την υποστήριξή μου στην πρωτοβουλία του nefelika για την αποκριάτικη συγκέντρωση διαμαρτυρίας την περασμένη Κυριακή, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε λόγω μικρής συμμετοχής. Δεν πήγα γιατί ήμουν εκτός Αθήνας αλλά τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν θα πήγαινα και εδώ να ήμουν, παρότι εξαρχής μου φάνηκε (και συνεχίζει να μου φαίνεται) πρωτότυπη ιδέα. Νομίζω ότι αρκετοί πρέπει να σκέφτηκαν με τον ίδιο τρόπο, και το ζήτημα είναι το γιατί.

Ήθελα λοιπόν να πω (και ενώ θα μπορούσα κάλλιστα να αφήσω σχόλιο στο post του nefelika, θέλω να γράψω 2-3 πράγματα αυτόνομα και αυτούσια) ότι: πρώτον, η απογοήτευση που αισθάνεται κάποιος που αναλαμβάνει μια πρωτοβουλία που δεν τελεσφορεί είναι δικαιολογημένη μόνο σε ό,τι αφορά την μη τέλεση της δράσης που οραματιζόταν και μόνο. Δεν είναι προσωπική αποτυχία (δεν είναι καν αποτυχία), ούτε σημαίνει κάτι για τον χαρακτήρα του nefelika, ο οποίος ξέρει αν μη τι άλλο να κινητοποιεί και να περνάει το μήνυμα που θέλει. Το έχει αποδείξει άλλωστε ουκ ολίγες φορές. Είναι ο χαρακτήρας της πρωτοβουλίας που δεν την κάνει τόσο ελκυστική.

Και έρχομαι στο δεύτερο, που είναι και η δική μου ερμηνεία για την περιορισμένη προσέλευση το απόγευμα της Κυριακής. Δύσκολα θα αρχίσει κάποιος να σκέφτεται α) τι θα ντυθεί που να έχει νόημα και σχέση με τα τεκταινόμενα στον χώρο των blogs, β) να συνεννοηθεί με άλλους bloggers για να έχουν (ή όχι) το ίδιο θέμα στις στολές τους, γ) να φτιάξει πλακάτ, πανώ και λοιπά παραφερνάλια. Όμως ακόμα πιο δύσκολο είναι να πειστεί κανείς να συμμετάσχει χωρίς να γνωρίζει ότι υπάρχει μια κρίσιμη μάζα ατόμων που αναλαμβάνουν την οργάνωση όλου του πράγματος και που θα συμμετάσχουν όπως και να'χει. It saves you from the embarrassment (που λένε και στο χωριό μου) να είσαι ο μόνος ή από τους λίγους που συμμετέχουν, όπως κάτι αποτυχημένα αποκριάτικα πάρτι που όλοι καταλήγουν να έρχονται με κοστούμια κι εσύ είσαι ο μόνος μασκαρεμένος. Νομίζω ότι αυτός ήταν ο ενδόμυχος φόβος: "να πάω, αλλά αν είμαι μόνος μου;" - και τελικά αυτό έγινε. Συν κάτι ακόμα που νομίζω ότι το παραβλέψαμε.

Η μεγάλη διαφορά από τις μεγάλες αυθόρμητες συγκεντρώσεις για την Πάρνηθα και τις πυρκαγιές του Αυγούστου είναι ότι εκεί υπήρχε ένα τεράστιο drive, ένα κίνητρο που πήγαζε από τις μαυρισμένες μας ψυχές, που πάσχιζε να ξεχυθεί και να μαυρίσει όλους του ανευθυνοϋπεύθυνους που θα έβρισκε στο δρόμο του. Λίγες μέρες αργότερα αυτό το κίνητρο μετατράπηκε (στο βαθμό που μας επιτρέπει η πολιτική μας ωριμότητα) και σε συγκεκριμένη ψήφο διαμαρτυρίας. Εδώ δεν υπήρχε κάτι τέτοιο, παρότι η δυνητική απειλή από τον blogo-κτόνο νόμο που πάνε να περάσουν είναι μεγάλη. Μήπως τελικά, αναρωτιέμαι, η όποια διαμαρτυρία/κινητοποίηση έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα όταν πραγματοποιείται στη βάση χειροπιαστών αφορμών; Τροφή για σκέψη...

Το τρίτο που ήθελα να πω έχει σχέση με την εικόνα που και καλά έβγαλε προς τα έξω η μικρή προσέλευση. Φαντάζομαι ότι για όσους περιμένουν στη γωνία (και δεν είναι λίγοι), το "κίνημα" των μπλόγκερς αποδείχτηκε ότι είναι μόνο εύκολες ατάκες από τα πληκτρολόγια, ότι η μοναδική αντίσταση γίνεται με απεργίες/διαμαρτυρίες/ταξική πάλη κλπ., ότι "τελειώσαμε με τους μπλόγκερς" (do you remember?) και άλλα τέτοια. Εγώ πάλι πιστεύω ότι κάθε τέτοια ημιεπιτυχής πρωτοβουλία έχει πολλά να μας διδάξει για το μέλλον. Το σημαντικότερο δίδαγμα είναι ότι η "ιδιότητά" μας (δε μου αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμός αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο) ως ιστολόγοι δεν μπαίνει σε καλούπια και γιαυτό δεν πρέπει να επιφορτίζεται με το άγχος της επιτυχίας. Ούτε κόμμα είμαστε, ούτε συνδικάτο για να μετράμε την επιτυχία των πρωτοβουλιών μας. Απλώς ορισμένοι από εμάς προσπαθούμε να εκφράσουμε μια συλλογική φωνή που το μόνο κοινό της είναι ότι προέρχεται από καθημερινούς ανθρώπους που κάποια στιγμή αποφάσισαν να ανοίξουν ένα μπλογκ. Αυτή η φωνή πρέπει να πρσπαθήσουμε να ακουστεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Το αν θα γίνεται με μάσκες ή χωρίς, με αποκριάτικα happenings ή μέσω του Διαδικτύου είναι κάτι που τώρα το μαθαίνουμε. Νομίζω ότι το αποτέλεσμα της κυριακάτικης συγκέντρωσης δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.