Blame culture
Έχουμε αναπτύξει σε αυτή τη χώρα μια ιδιότυπη κουλτούρα που υποδεικνύει ότι πάντοτε και σε κάθε περίπτωση κάποιος πρέπει να φταίει για κάτι. Όταν όντως υπάρχουν ευθύνες προφανώς πρέπει να επιρρίπτονται εκεί που πρέπει. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι πάντα κάποιος θα βρεθεί να επιρρίψει ευθύνες για κάτι ακόμα κι αν δεν υπάρχει αντικειμενική ευθύνη ή, ακόμα χειρότερο, αν η ευθύνη ανήκει σε εκείνον που κατηγορεί.
Αυτή η κουλτούρα είναι πολύ ύπουλη σε ό,τι αφορά τις μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται. Μεταμφιέζεται σε μάχη κατά της διαφθοράς, αναλγησίας κλπ. και δημιουργεί το αίσθημα του υπερασπιστή του δικαίου σε όποιον την ενστερνίζεται. Συνδυάζεται συνήθως με γενικεύσεις που αφορούν συγκεκριμένες ομάδες ή ιδιότητες (πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι) και που θέτουν το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο θα αναπτυχθεί η κατηγορία.
Παράδειγμα υποθετικό: από τη λίστα των γενικεύσεων "κλέφτες πολιτικοί", "λαμόγια πανεπιστημιακοί", "ανέντιμοι δημόσιοι υπάλληλοι" διαλέγουμε το τελευταίο context. Στη συνέχευα παίρνουμε μια περίπτωση κατά την οποία ο κατήγορος δε γνωρίζει τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει για τη συναλλαγή του με το δημόσιο. Συνδυάζοντας τα παραπάνω, συντάσσουμε την κατηγορία κάπως έτσι:
"Πήγα σήμερα στην χ υπηρεσία και για να πάρω το ψ πιστοποιητικό μου ζήτησαν το ω δικαιολογητικό, την z βεβαίωση και την y δήλωση. Πού να τρέχω να τα μαζεύω όλα αυτά. Αλλά τι περιμένεις από τέτοιους δημόσιους υπαλλήλους; Το μόνο που κοιτάνε είναι πώς να ταλαιπωρούν τον κόσμο".
ή σε παραμετρική μορφή:
Εξιστόρηση --> Γενίκευση --> Κατηγορία
Αυτή η κουλτούρα είναι δυστυχώς παρούσα και στη δική μας κοινότητα, αυτή των ιστολόγων. Υπάρχουν blogs που αναπαράγουν ό,τι διαβάζουν ή τους στέλνει ο κάθε πικραμένος χωρίς κανέναν έλεγχο. Αναπαράγουν χιλιοειπωμένους (και αποδεδειγμένα αναληθείς) αστικούς μύθους ως προειδοποιήσεις προς όλους εμάς τους "αδαείς", καλλιεργώντας τον φόβο για το παραμικρό. Διατυπώνουν κατηγορίες για ζητήματα τα οποία αγνοούν, δημιουργώντας καχυποψία εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Εν τέλει, υπονομεύουν την ίδια την ποιότητα του περιεχομένου τους στο όνομα της αδιάκοπης πληροφόρησης και της καταγγελτικής δράσης που θεωρούν ότι αναλαμβάνουν, εκμηδενίζοντας την όποια ουσιώδη πληροφόρηση μπορεί να προσφέρουν.
Είναι σημείο των καιρών να ψάχνουμε παντού το λάθος και το αρνητικό ή να το εφευρίσκουμε εκεί που δεν υπάρχει. Μόνο που το να ζούμε υπό τη δαμόκλειο σπάθη κάθε αυτόκλητου τιμητή του δικαίου σκοτώνει κάθε προσπάθεια προόδου που νομοτελειακά εμπεριέχει την πιθανότητα αποτυχίας.
Αυτή η κουλτούρα είναι πολύ ύπουλη σε ό,τι αφορά τις μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται. Μεταμφιέζεται σε μάχη κατά της διαφθοράς, αναλγησίας κλπ. και δημιουργεί το αίσθημα του υπερασπιστή του δικαίου σε όποιον την ενστερνίζεται. Συνδυάζεται συνήθως με γενικεύσεις που αφορούν συγκεκριμένες ομάδες ή ιδιότητες (πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι) και που θέτουν το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο θα αναπτυχθεί η κατηγορία.
Παράδειγμα υποθετικό: από τη λίστα των γενικεύσεων "κλέφτες πολιτικοί", "λαμόγια πανεπιστημιακοί", "ανέντιμοι δημόσιοι υπάλληλοι" διαλέγουμε το τελευταίο context. Στη συνέχευα παίρνουμε μια περίπτωση κατά την οποία ο κατήγορος δε γνωρίζει τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει για τη συναλλαγή του με το δημόσιο. Συνδυάζοντας τα παραπάνω, συντάσσουμε την κατηγορία κάπως έτσι:
"Πήγα σήμερα στην χ υπηρεσία και για να πάρω το ψ πιστοποιητικό μου ζήτησαν το ω δικαιολογητικό, την z βεβαίωση και την y δήλωση. Πού να τρέχω να τα μαζεύω όλα αυτά. Αλλά τι περιμένεις από τέτοιους δημόσιους υπαλλήλους; Το μόνο που κοιτάνε είναι πώς να ταλαιπωρούν τον κόσμο".
ή σε παραμετρική μορφή:
Εξιστόρηση --> Γενίκευση --> Κατηγορία
Αυτή η κουλτούρα είναι δυστυχώς παρούσα και στη δική μας κοινότητα, αυτή των ιστολόγων. Υπάρχουν blogs που αναπαράγουν ό,τι διαβάζουν ή τους στέλνει ο κάθε πικραμένος χωρίς κανέναν έλεγχο. Αναπαράγουν χιλιοειπωμένους (και αποδεδειγμένα αναληθείς) αστικούς μύθους ως προειδοποιήσεις προς όλους εμάς τους "αδαείς", καλλιεργώντας τον φόβο για το παραμικρό. Διατυπώνουν κατηγορίες για ζητήματα τα οποία αγνοούν, δημιουργώντας καχυποψία εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Εν τέλει, υπονομεύουν την ίδια την ποιότητα του περιεχομένου τους στο όνομα της αδιάκοπης πληροφόρησης και της καταγγελτικής δράσης που θεωρούν ότι αναλαμβάνουν, εκμηδενίζοντας την όποια ουσιώδη πληροφόρηση μπορεί να προσφέρουν.
Είναι σημείο των καιρών να ψάχνουμε παντού το λάθος και το αρνητικό ή να το εφευρίσκουμε εκεί που δεν υπάρχει. Μόνο που το να ζούμε υπό τη δαμόκλειο σπάθη κάθε αυτόκλητου τιμητή του δικαίου σκοτώνει κάθε προσπάθεια προόδου που νομοτελειακά εμπεριέχει την πιθανότητα αποτυχίας.
Όχι πως στο Σύστημα , όλα δουλεύουν ρολόι και έντιμα , αλλά όχι κι αυτή η υστερία με το ΕΣΥ . Κανένας δεν ασχολείται με τα καλά του , με αποτέλεσμα τον εκφοβισμό όλων .
Δεν ξέρω τί φταίει με μας , τους Νεοέλληνες ... Τί ήταν αυτό , που μας έκανε να χάσουμε την Εμπιστοσύνη μας και τον Σεβασμό μας απέναντι στα πάντα ... Κάτι φταίει ... αλλά τί ;
Βολεύει πολύ τους ανίκανους να θεωρούνται όλοι ανίκανοι. Να μην σκέφτεται κάποιος ότι υπάρχουν και καλοί γιατροί, υπάρχουν και καλοί δημόσιοι υπάλληλοι, υπάρχουν και καλοί μηχανικοί.
Αλλά θέλει χρόνο και καλή διάθεση για να ψάξουμε λίγο περισσότερο. Και δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε διάθεση...
δεν φυτρώνει ποτέ μέσα σε 24 ώρες.
Silia, βολεύει να περιγράφονται όλα ως μαύρο χάλι. Βολεύει αυτούς που θέλουν το αυτονόητο να το παρουσιάζουν ως επίτευγμα επειδή δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω αππό αυτό. Βολεύει όσους πλουτίζουν προβάλλοντας τη μιζέρια, έστω κι αν χρειάζεται να την κατασκευάσουν.
Όπως λέει και ο φίλος ikor, αυτή η καλλιεργημένη εικόνα / μασημένο φαγητό είναι ό,τι πρέπει για όσους αρκούνται στην επιφανειακή αντιμετώπιση, που δεν θέλουν να ψάξουν λίγο βαθύτερα. Έχω την εντύπωση ότι η πλειονότητα των συζητήσεων για κοινωνικά ζητήματα (είτε στα μπλογκς, είτε σε παρέες) είναι αναμάσημα των γνωστών τσιτάτων που μας ταΐζουν. Καμία εναλλακτική άποψη, καμία άλλη οπτική. Φυσικά πάντα κάποιος φταίει, φυσικά αυτός ο κάποιος πάντα βρίσκεται να φταίει εδώ και πολλά χρόνια, αγαπητοί Ροΐδη και Γερμανέ.
Σε κάτι τρωκτικά και κάτι πρεςς-τζι-αρ έπεσα, Ξωτικό, και συνεχίζω να πέφτω. Κι όσο πέφτω τόσο τα παίρνω. Κι όσο τα παίρνω μου βγαίνουν ποστ σαν κι αυτό.
Εγώ πάντως ποτέ δεν είχα το παραμικρό πρόβλημα στις δημόσιες υπηρεσίες με τις οποίες χρειάστηκε να συναναστραφώ τα τελευταία χρόνια - και πιστέψτε με, λόγω ιδιαίτερων καταστάσεων ήταν πάρα πολλές. Ίσως επειδή πήγαινα εκ των προτέρων ενήμερος και με καλή διάθεση, εξυπηρετούμουν πάντοτε άψογα. Λίγο ψάξιμο χρειαζόταν και καθόλου η νοοτροπία ότι πάντα κάποιος φταίει.