Walking in the sun
Άνοιξη, για μια ακόμα φορά - αλλά κάθε φορά τόσο διαφορετική και το ίδιο έντονη...
Αυτή η μυρωδιά των νεραντζιών που ανθίζουν με τρελαίνει και με γεμίζει με αισιοδοξία. Περπατούσα σήμερα το απόγευμα στο ηλιόλουστο κέντρο και όλα μου φαίνονταν μαγικά, παρότι ήταν μια ακόμα συνηθισμένη Τετάρτη με κλειστά μαγαζιά, λίγο κόσμο και την κλασική μουντάδα της Αθήνας πέρα και πίσω από την Ομόνοια. Αυτή η εποχή με κάνει να νιώθω δυνατός για να αντιμετωπίσω ό,τι κι αν μου τύχει, λες και μυρίζοντας τις νεραντζιές και βλέποντάς τις να πετάνε τα πρώτα φυλλαράκια γίνομαι δέκτης μιας ενέργειας που εκπορεύεται από τη φύση και διαχέεται διαμέσου της οσμής και της όρασης. Αν δεν είναι αυτό μαγεία, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.
Ακόμα και την επικείμενη στράτευσή μου (18 Μαΐου, it's official) με κάνει να τη βλέπω σαν ένα απλό διάλειμμα που θα τελειώσει μαζί με το καλοκαίρι. Παρότι στα 31 φαίνεται (και είναι) πολύ δύσκολο να τα παρατήσεις όλα, σήμερα ένιωσα για πρώτη φορά ήρεμος για ό,τι με περιμένει. Έστω κι αν η θητεία είναι πλέον αντικειμενικά μικρή και οι συνθήκες διαβίωσης και οι δυνατότητες επαφής με τον έξω κόσμο πολύ περισσότερες σε σχέση με όχι πολλά χρόνια πριν.
Όταν όμως νιώθεις τη μαγεία, μαγικά πράγματα συμβαίνουν ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως, π.χ., όταν παραγγέλνεις έναν καπουτσίνο για το δρόμο και ο καταπληκτικός barista, ευρισκόμενος σε τρελά κέφια (εντάξει, και κάνοντας καμάκι σε κάτι γκομενάκια), σε ανταμείβει με αυτό το οπτικό και γευστικό αριστούργημα:
Φυσικά, η αισιόδοξη διάθεση απαιτεί μουσική ανθισμένη και ολόφωτη - καλύτερο soundtrack από το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στο post δε θα μπορούσε να βρεθεί για να περιγράψει το σημερινό ταξιδάκι...
Walking In The Sun - Travis
Αυτή η μυρωδιά των νεραντζιών που ανθίζουν με τρελαίνει και με γεμίζει με αισιοδοξία. Περπατούσα σήμερα το απόγευμα στο ηλιόλουστο κέντρο και όλα μου φαίνονταν μαγικά, παρότι ήταν μια ακόμα συνηθισμένη Τετάρτη με κλειστά μαγαζιά, λίγο κόσμο και την κλασική μουντάδα της Αθήνας πέρα και πίσω από την Ομόνοια. Αυτή η εποχή με κάνει να νιώθω δυνατός για να αντιμετωπίσω ό,τι κι αν μου τύχει, λες και μυρίζοντας τις νεραντζιές και βλέποντάς τις να πετάνε τα πρώτα φυλλαράκια γίνομαι δέκτης μιας ενέργειας που εκπορεύεται από τη φύση και διαχέεται διαμέσου της οσμής και της όρασης. Αν δεν είναι αυτό μαγεία, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.
Ακόμα και την επικείμενη στράτευσή μου (18 Μαΐου, it's official) με κάνει να τη βλέπω σαν ένα απλό διάλειμμα που θα τελειώσει μαζί με το καλοκαίρι. Παρότι στα 31 φαίνεται (και είναι) πολύ δύσκολο να τα παρατήσεις όλα, σήμερα ένιωσα για πρώτη φορά ήρεμος για ό,τι με περιμένει. Έστω κι αν η θητεία είναι πλέον αντικειμενικά μικρή και οι συνθήκες διαβίωσης και οι δυνατότητες επαφής με τον έξω κόσμο πολύ περισσότερες σε σχέση με όχι πολλά χρόνια πριν.
Όταν όμως νιώθεις τη μαγεία, μαγικά πράγματα συμβαίνουν ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως, π.χ., όταν παραγγέλνεις έναν καπουτσίνο για το δρόμο και ο καταπληκτικός barista, ευρισκόμενος σε τρελά κέφια (εντάξει, και κάνοντας καμάκι σε κάτι γκομενάκια), σε ανταμείβει με αυτό το οπτικό και γευστικό αριστούργημα:
Φυσικά, η αισιόδοξη διάθεση απαιτεί μουσική ανθισμένη και ολόφωτη - καλύτερο soundtrack από το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στο post δε θα μπορούσε να βρεθεί για να περιγράψει το σημερινό ταξιδάκι...
Walking In The Sun - Travis
Καλο το "οπτικο και γευστικο αριστουργημα"!!!
Γαλάτεια, παλιότερα δε μπορούσα να βγάλω τα χέρια μου έξω την άνοιξη γιατί ήμουν αλλεργικός στη γύρη, οπότε I know. Με τα χρόνια μου έφυγε. Ο καφές όντως αριστούργημα, και από τις δύο απόψεις!