Πριν από 2-3 μέρες με πλευρίζει αξιωματικός με ψαρωτικό ύψος:

- "Στρ Exitmusician, σε θέλω στο γραφείο μου."

Δεν ανησύχησα γιατί δεν είχα κάνει τίποτα μεμπτό αλλά πήγα με μια σχετική περιέργεια γιατί στο στρατό δεν ξέρεις ποτέ από πού (και από ποιον) μπορεί να σου έρθει η καμπάνα.

- "Επειδή δε μπορώ να σε βλέπω να ασχολείσαι με άρματα και οχήματα, 31 χρονών άνθρωπος, θα σου αναθέσω το ΚΨΜ. Οι όροι είναι αυτοί κι αυτοί. Ξεκινάς αύριο."

Κι έτσι εν μία νυκτί έγινα από απλός στρατιώτης ο πιο περιζήτητος άνθρωπος του στρατοπέδου. Πλέον δεν είμαι ο "νέος", το "κομάντο", η "φάτσα", η "σειρά" (όπως κατά καιρούς με έχουν προσφωνήσει) αλλά ο Στρ Exitmusician (με πλήρες ονοματεπώνυμο παρακαλώ) που έχει το ΚΨΜ. Γιατί ως γνωστόν, ένα στρατόπεδο μπορεί να υπάρξει π.χ. χωρίς όρχους ή σκοπιές (αν είναι μονάδα επιστράτευσης) αλλά στρατόπεδο χωρίς ΚΨΜ (και κατά συνέπεια, χωρίς ΚΨΜιτζή) δεν μπορεί να υπάρξει ούτε κατά διάνοια. Τέλος. Το ΚΨΜ είναι η επιτομή της στρατιωτικής ζωής. Αφού να φανταστείς ότι σήμερα που έχω έξοδο ήταν έκδηλη η ανησυχία στα μάτια των στελεχών και στρατιωτών από πού θα προμηθευτούν τα νερά, τους καφέδες, τα κρουασάν τους. Ούτε σε τεχνική επιθεώρηση από το ΓΕΣ δεν ήταν τόσο ανήσυχοι.

Ο ιδανικός ΚΨΜιτζής, λοιπόν, πρέπει να διαθέτει μερικές ιδιότητες που είναι δύσκολο ή εντελώς αδύνατο να αποκτηθούν και που θεωρούνται αυτονόητες από ορισμένα άτομα:
- Καμιά 10αριά χέρια για να μπορεί να ικανοποιεί ταυτόχρονα τα αιτήματα των στελεχών και στρατιωτών που μπουκάρουν από όλες τις μεριές αγνοώντας την έννοια των λέξεων "ουρά αναμονής".
- Ακριβής γνώση του πώς πίνει τον καφέ του το κάθε στέλεχος, γιατί κανένας δεν έρχεται να σου πει "θέλω έναν με 3 καφέ - 1 ζάχαρη / 2 καφέ - 2,5 ζάχαρη και ελάχιστο γάλα / 1 καφέ - 4,5 ζάχαρη (το έχω φτιάξει κι αυτό) κλπ." αλλά θα σου παραγγείλει καφέ π.χ. για τον αρχιλοχία Χ. Το ίδιο ισχύει και για τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζουν - γιατί όλοι μα όλοι οι στρατιωτικοί καπνίζουν σαν φουγάρα.
- Γερά νεύρα για να αντιμετωπίσεις τον Χ ηλίθιο που ενώ έχεις προμηθευτεί ό,τι σου έχουν ζητήσει τις προηγούμενες μέρες κι ακόμα περισσότερα θα βρει την αφορμή για να σου την πει επειδή π.χ. δεν έφερες τον τάδε χυμό ή το τάδε σαπούνι, έστω κι αν έχεις έναν ικανό αριθμό παραπλήσιων προϊόντων με τα οποία ο εν λόγω θα μπορούσε να κάνει ανετότατα τη δουλειά του.

Θα με ρωτήσεις για ποιο λόγο δέχτηκα να το κάνω: μα για την προβλεπόμενη τιμητική άδεια! Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας άλλος λόγος να αφήσεις το ψιλο-στανταρέ (αν και κουραστικό) πρόγραμμα "υπηρεσία-αγγαρεία-ύπνος" για να μπλέξεις με τον πανικό του ΚΨΜ. Ευτυχώς που εκεί μέσα υπάρχει και μια μικρή τηλεορασούλα (courtesy κάποιου παλιού φαντάρου που την έφερε και δεν την πήρε ποτέ) και ψιλοπερνάει η ώρα όταν δεν χρειάζεται να φτιάξεις 60 καφέδες μέσα σε 40 λεπτά και όταν η μίζερη κεραία καταφέρνει να πιάσει σήμα.

Κατά τα άλλα, η έλλειψη ουσιαστικής επαφής με ανθρώπους συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη. Τουλάχιστον οι καφέδες και η τηλεόραση αποσπούν προσωρινά την προσοχή, το έλλειμμα όμως δεν αναπληρώνεται. Κοινώς, αυτή η έλλειψη συνεχίζει να μου τη δίνει στα νεύρα και ενώ στην αρχή ψιλοπαλευόταν τώρα πραγματικά δεν αντέχεται. Κι εδώ κολλάνε γάντι οι στίχοι των αγαπημένων Blur (που παρεμπιπτόντως επανενώθηκαν και έδωσαν τούτο το μήνα την πρώτη τους συναυλία μετά από 5 χρόνια λαμβάνοντας ενθουσιώδεις κριτικές):