Waltzing along
Η δεύτερη εβδομάδα στη μονάδα πέρασε πιο εύκολα από την εβδομάδα προσαρμογής. Λίγο που άρχισαν οι υπηρεσίες, λίγο που πλέον δεν σε αποκαλούν γενικώς "νέο" αλλά με το επίθετό σου, λίγο που αρχίζεις να μαθαίνεις τα κατατόπια μέσα στο στρατόπεδο, ο καιρός περνάει ελαφρώς ευκολότερα. Η πρώτη εβδομάδα ήταν από τις χειρότερες στη ζωή μου, και believe me δεν έχω περάσει λίγες. Ειδικά το προηγούμενο Σ/Κ κόντεψα να φλιπάρω, κλεισμένος σε ένα μισοσκότεινο στρατόπεδο με ελάχιστο κόσμο (λόγω εξόδων και έλλειψης μόνιμων στελεχών) και χωρίς να μπορώ να επικοινωνήσω ούτε με έναν άνθρωπο.
Ευτυχώς τη δεύτερη εβδομάδα μπήκαν στη ζωή μου δύο παιδιά (νεοαφιχθέντες) με τα οποία μπορούμε να ανταλλάξουμε πολύ περισσότερα από μια κουβέντα και το κυριότερο, μπορούμε από το τίποτα να ρίξουμε απίστευτο γέλιο σχολιάζοντας τα δρώμενα γύρω τριγύρω μας. Ένα καλό γέλιο - όπως και ένα γερό κλάμα - είναι πάντοτε λυτρωτικό:
Βέβαια, οι στιγμές αυτές είναι λίγες, λόγω διαφορετικών ωραρίων στις υπηρεσίες και γενικότερης έλλειψης ελεύθερου χρόνου. Πολλές είναι ακόμα οι στιγμές που τα πάντα μαυρίζουν και δεν φαίνεται να υπάρχει φως στον ορίζοντα. Βασική σκέψη: τα πάντα κινούνται κι εσύ μένεις στάσιμος να φυλάς σκοπιές, να κάνεις περίπολα και αγγαρείες και να γυαλίζεις όπλα:
Από την άλλη, μερικές φορές σκέφτομαι ότι υπερβάλλω. Σκέφτομαι, ξανασκέφτομαι, αγχώνομαι και κάνω τη δική μου τη ζωή δυσκολότερη αντί να προσπαθώ να βελτιώσω την άσχημη κατάσταση. Και δεν είναι μόνο η δική μου η ζωή που κάνω δύσκολη - η γυναίκα μου με έχει ακούσει ουκ ολίγες φορές σε φάση κατάρρευσης αυτές τις μέρες και με στηρίζει όσο κανένας άλλος - αλλά ξέρετε τι ξεροκέφαλοι είμαστε εμείς οι Δίδυμοι: αν μπει κάτι στο μυαλό μας δε βγαίνει με τίποτα:
Όμως τελικά τα πάντα παλεύονται με ανοιχτό μυαλό και δυνατή καρδιά - ακόμα και (πολύ) άχαρες καταστάσεις σαν κι αυτή, που όμως διαθέτουν δεδομένη ημερομηνία λήξης που πλησιάζει με κάθε μέρα, ώρα, δευτερόλεπτο που περνάει. Αρκεί να μπεις από πάνω και όχι να είσαι συνέχεια από κάτω:
Φυσικά, δεν εγκαταλείπω τις προσπάθειες για να επιστρέψω στην Αθήνα και ευελιπστώ (βάσιμα) ότι λίγα ακόμα θα είναι τα posts που θα γραφτούν από τον απρόσωπο πάγκο του internet cafe που βρίσκομαι τώρα. Ως τότε, I'll be waltzing along στους ρυθμούς του Στρατού Ξηράς...
Ευτυχώς τη δεύτερη εβδομάδα μπήκαν στη ζωή μου δύο παιδιά (νεοαφιχθέντες) με τα οποία μπορούμε να ανταλλάξουμε πολύ περισσότερα από μια κουβέντα και το κυριότερο, μπορούμε από το τίποτα να ρίξουμε απίστευτο γέλιο σχολιάζοντας τα δρώμενα γύρω τριγύρω μας. Ένα καλό γέλιο - όπως και ένα γερό κλάμα - είναι πάντοτε λυτρωτικό:
Help comes when you need it most
I'm cured by laughter
I'm cured by laughter
Βέβαια, οι στιγμές αυτές είναι λίγες, λόγω διαφορετικών ωραρίων στις υπηρεσίες και γενικότερης έλλειψης ελεύθερου χρόνου. Πολλές είναι ακόμα οι στιγμές που τα πάντα μαυρίζουν και δεν φαίνεται να υπάρχει φως στον ορίζοντα. Βασική σκέψη: τα πάντα κινούνται κι εσύ μένεις στάσιμος να φυλάς σκοπιές, να κάνεις περίπολα και αγγαρείες και να γυαλίζεις όπλα:
Mood swings not sure I can cope
My life's in plaster
My life's in plaster
Από την άλλη, μερικές φορές σκέφτομαι ότι υπερβάλλω. Σκέφτομαι, ξανασκέφτομαι, αγχώνομαι και κάνω τη δική μου τη ζωή δυσκολότερη αντί να προσπαθώ να βελτιώσω την άσχημη κατάσταση. Και δεν είναι μόνο η δική μου η ζωή που κάνω δύσκολη - η γυναίκα μου με έχει ακούσει ουκ ολίγες φορές σε φάση κατάρρευσης αυτές τις μέρες και με στηρίζει όσο κανένας άλλος - αλλά ξέρετε τι ξεροκέφαλοι είμαστε εμείς οι Δίδυμοι: αν μπει κάτι στο μυαλό μας δε βγαίνει με τίποτα:
These wounds are all self-imposed
Life's no disaster
Life's no disaster
Όμως τελικά τα πάντα παλεύονται με ανοιχτό μυαλό και δυνατή καρδιά - ακόμα και (πολύ) άχαρες καταστάσεις σαν κι αυτή, που όμως διαθέτουν δεδομένη ημερομηνία λήξης που πλησιάζει με κάθε μέρα, ώρα, δευτερόλεπτο που περνάει. Αρκεί να μπεις από πάνω και όχι να είσαι συνέχεια από κάτω:
May your mind be wide open
May your heart beat strong
May your heart beat strong
Φυσικά, δεν εγκαταλείπω τις προσπάθειες για να επιστρέψω στην Αθήνα και ευελιπστώ (βάσιμα) ότι λίγα ακόμα θα είναι τα posts που θα γραφτούν από τον απρόσωπο πάγκο του internet cafe που βρίσκομαι τώρα. Ως τότε, I'll be waltzing along στους ρυθμούς του Στρατού Ξηράς...
Καλή συνέχεια, κράτα γερά!!!
look at it from another side,the internet cafe is inspirational though!!!κοιτα τι καλα μας εγραψες!!!!
φιλια cry baby!!!!(χιχιχιχι!!!jk!!!)
:))
Kitsomitse, και τα δύο είναι είδη εν ελλείψει. Το πρώτο κάτι πάει κι έρχεται - το δεύτερο όμως με το κυάλι...
Όπως είπε και ο KitsosMitsos γέλιο και ύπνος ο μόνος τρόπος να περάσει η θητεία. Και φυσικά ό,τι και να γίνει δεν το παίρνουμε στα σοβαρά αλλιώς μπορεί και να τρελαθείς.
Όσο για το ότι δεν πρέπει να παίρνεις στα σοβαρά όσα γίνονται εκεί μέσα, συμφωνώ και έχω γράψει κάτι σχετικό 2-3 posts πριν ("Don't look back in anger").