Αυτό είναι το πρώτο non-army post εδώ και αρκετό καιρό, και νομίζω ότι αρκετά άργησε. Βλέπεις, όλο αυτό τον καιρό που παραπονιέμαι για τη μονάδα ή που εξιστορώ τις εμπειρίες μου στο ΚΨΜ η ζωή μου τρέχει παράλληλα και αποζητά την προσοχή μου, υπενθυμίζοντάς μου ότι πέρα από το χακί και το καφέ υπάρχει το γαλάζιο, το πράσινο, το άσπρο.

Την προηγούμενη Τετάρτη, καθισμένος σε τούτη εδώ την καρέκλα του net cafe και ακούγοντας στο iPod το υπεραγαπημένο "Drawn to the Deep End" των εξίσου λατρεμένων Gene, ξεκίνησα να ξεφυλλίζω τις σελίδες αυτού του blog σχεδόν από τη θέση ενός εξωτερικού παρατηρητή (ή τουλάχιστον από το πλησιέστερο σημείο που θα μπορέσω ποτέ να προσεγγίσω αυτή τη θέση). 170 posts μέσα σε 2,5 χρόνια, δημοσιευμένα άλλοτε "κατά ριπάς" και άλλοτε "βολή κατά βολή", κάμποσα μισοτελειωμένα και αδημοσίευτα, ορισμένα ανεπίκαιρα, μερικά που θα ήθελα να αλλάξω εκ βάθρων και τα περισσότερα που θα άφηνα χωρίς να αλλάξω ούτε μία λέξη. Είδα ότι μέσα σε αυτό το blog έγραψα πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είχα στο μυαλό μου, ζήλεψα τον τρόπο γραφής μου, ιδιαίτερα στα posts του ράθυμου καλοκαιριού του '07 (που ήταν από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου με εξαίρεση τα τέλη Αυγούστου - never forget) και αναθεώρησα ορισμένα από τα τωρινά πιστεύω μου ενθυμούμενος τι έγραφα τότε. Με λίγα λόγια αισθάνομαι ότι υπέγραψα ένα νέο συμβόλαιο μνήμης με το (όχι τόσο μακρινό) παρελθόν μου, ένα συμβόλαιο που το συνδέει με το παρόν και δημιουργεί την απαραίτητη γραμμή συνέχειας και συνέπειας στο λόγο και τις πράξεις. Μα πάνω απ' όλα μου ξαναθύμισε με τον πιο νοσταλγικό τρόπο - μέσα από τα δικά μου γράμματα - τη ζωή μου που έχω προσωρινά καταχωνιάσει στο φωριαμό: τις εικόνες, τις μυρωδιές, τα αγγίγματα, τις δαγκωματιές, τις φευγαλέες στιγμές που αισθάνεσαι ότι όλα είναι τέλεια, το χάος της Αθήνας. Αλλά ταυτόχρονα με γέμισε με αισιοδοξία γιατί σε λίγο καιρό θα ξαναγυρίσω στην αληθινή ζωή, όχι αυτή την παράσταση στην οποία αναγκάζομαι να παίζω. Θα ξαναγυρίσω στη γυναίκα μου, την αγάπη της ζωής μου, και θα αισθάνομαι ότι μπορώ να γίνω βασιλιάς. Κι αν πάλι δε μπορέσω να γίνω βασιλιάς, τα κλειδιά του αυτοκινήτου αρκούν.


Από μια τέτοια καθαρτική εμπειρία δε μπορείς να βγεις in one piece. Κι έτσι την Τετάρτη το βράδυ έκλαψα, καθισμένος σε ένα απόμερο μέρος στην προβλήτα του λιμανιού και δαρμένος από το μελτέμι, και κλαίγοντας άδειασα την πίκρα και γέμισα προσμονή. Γιατί έρχονται στιγμές που το ντεπόζιτο της ψυχής σου φτάνει στο overload αρνητικών συναισθημάτων και κάπου χρειάζεται να το αδειάσεις. Τα δικά μου ψυχικά απόβλητα τα κατάπιε το Αιγαίο. Πλέον το ντεπόζιτο είναι έτοιμο να ξαναγεμίσει - αλλά όχι όπως πριν. Θα βάλω πάνω την τάπα περιορισμού εισροής της μιζέριας και θα ανοίξω το στόμιο μόνο για ομορφιά και άλλα ευγενή αισθήματα.

Υ.Γ. Το τραγούδι "We Could Be Kings" είναι ένα από τα ομορφότερα του δίσκου που ανέφερα στην αρχή - ένας παραγνωρισμένος αλλά μεγαλειώδης δίσκος που κυκλοφόρησε το 1997 και κερδίζει σιγά αλλά σταθερά τη θέση του στα αριστουργήματα της προηγούμενης δεκαετίας.

Υ.Γ. Quiz: ποιος μπορεί να αναγνωρίσει την τύπισσα στο videoclip;