Εδώ και μερικές ώρες είμαι πια πολίτης. Κομπλέ, με αστυνομική ταυτότητα, με (ελαφρά) τριχοφυία στο πρόσωπο, με φαβοριτούλα κάτω από το cheekbone, τέλοσπάντων με ό,τι δεν μπορεί να έχει ένας στρατιώτης στη θητεία του. Το μόνο που απομένει είναι να μπω σε μερικές ώρες στο αεροπλάνο, όπως αρκετές φορές τον τελευταίο μήνα, και να γυρίσω σπίτι από όπου έφυγα ένα πρωινό της 18ης Μαΐου για ένα ταξίδι κυριολεκτικά στο άγνωστο.

Σήμερα, λοιπόν, μπήκε τέλος σε ένα εξάμηνο που κατά περιόδους ήταν φρικτό, απαίσιο και μίζερο μαζί. Η εβδομάδα προσαρμογής στη μονάδα είναι κατά γενική ομολογία από τις χειρότερες εβδομάδες στη στρατιωτική ζωή. Αλλά επειδή η προσαρμογή δεν κρατά μόνο μία εβδομάδα, οι πρώτοι 2 μήνες είναι άσχημοι από πολλές απόψεις: αισθάνεσαι σαν ψάρι έξω από το νερό, σε προορίζουν για όλων των ειδών τις χαμοδουλειές και "χωσίματα" προς όφελος των παλαιοτέρων (κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά είναι σίγουρα άσχημο όταν συμβαίνει σε σένα) και γενικώς υπάρχει ακόμα μια καχυποψία/αβεβαιότητα προς το πρόσωπό σου. Εκεί είναι που θέλει κουράγιο και balls γιατί η αναβολή σε φλερτάρει επικίνδυνα, και αρκετοί είναι αυτοί που παραδίδονται στη σαγήνη της. Αυτά είναι ορισμένα από τα κακά ενθύμια που αφήνει η θητεία.


Αν όμως τύχεις σε καλή μονάδα και, το κυριότερο, σε καλά παιδιά στο θάλαμο υπάρχουν στιγμές που δε μπορείς να τις ξαναζήσεις στην πολιτική ζωή. Στιγμές που η έννοια της συντροφικότητας βρίσκει τέλεια εφαρμογή, που πραγματικά πρέπει να εργαστείς σαν σύνολο όχι για να ανταμειφθείς αλλά για να μην τιμωρηθείς. Πρωινά ξυπνήματα όχι με μπινελίκια και φωνές αλλά με ανελέητα πειράγματα και μουσικές στα iPod. Ανελέητες στιγμές γέλιου στις σκοπιές και τις αγγαρείες, στις λάντζες και στις ασκήσεις. Και η συνειδητοποίηση ότι κάτω από τα χακί ανεξαρτήτως βαθμού βρίσκονται άνθρωποι και όχι στρατιώτες, λοχίες ή ταγματάρχες.


Αν βάλεις όλα αυτά (και πολλά άλλα) στην παλάντζα των συναισθημάτων, το ισοζύγιο βγαίνει θετικό. Κοινώς, είμαι ευχαριστημένος από το πώς πέρασα τη θητεία μου, παρά τις υστερίες του πρώτου καιρού (βλέπε τα πρώτα posts σε αυτή την ενότητα) και το συνεχές whining. Κι αυτό γιατί κατάλαβα ότι η συνεχής και υπερβολική απαλεψιά δεν κάνει κακό μόνο σε εμένα αλλά περισσότερο στον κόσμο που συναναστρέφεται μαζί σου. Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο μάθημα που πήρα. Επιφυλάσσομαι όμως για μια πιο συγκροτημένη ανάλυση μελλοντικά. Απλώς τώρα θέλω να μεταφέρω κάποιες πρόχειρες σκέψεις as they come, απαλλαγμένες από τον μανδύα του στρατιωτικού mindset.

Εδώ επίσης κλείνει η ενότητα "Army stories" τούτου του blog. Και για να κρατήσουμε την παράδοση, τι καλύτερος τρόπος να τελειώσεις με τούτο το αριστούργημα των Sundays και την αιθέρια φωνή της Harriet Wheeler να σου υπενθυμίζει ότι η ιστορία κάπου εδώ τελειώνει...