Περί αξιοπρέπειας
Το αντίτιμο της ηθικής ικανοποίησης που προσδίδει η διατήρηση της αξιοπρέπειας σου είναι η αναγνώριση ότι όσοι δεν συμμερίζονται αυτή την ανάγκη πιθανότατα θα βρεθούν πιο μπροστά από εσένα και θα αποκομίσουν περισσότερα, ενδεχομένως χωρίς να ζημιωθεί η εικόνα τους και η άποψη που έχουν οι τρίτοι για αυτούς. Αν μπορείς να ζήσεις μ'αυτό, έχει καλώς, ειδάλλως κάθε φορά που κάποιος θα καταρρακώνει την αξιοπρέπειά του ζητώντας (ή ζητιανεύοντας) και εν τέλει παίρνοντας αυτό που εσύ περιμένεις (δικαιωματικά) να σου δοθεί θα νιώθεις ένα τσίμπημα στην συνείδησή σου για τη δική σου χαμένη ευκαιρία και την κερδισμένη ευκαιρία του άλλου.
Αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό, στο περιβάλλον του στρατού, βλέπω παιδιά 20 και 22 χρονών να κλαίγονται για 2-3 μέρες άδεια, να χρησιμοποιούν κάθε είδους μέσο για να πάρουν ένα πόστο, π.χ. στο κυλικείο ή σε κάποιο γραφείο, και, το χειρότερο, να μην διστάζουν να ρίχνουν τους συναδέλφους τους προκειμένου να πάρουν αυτό που θέλουν τη στιγμή που το θέλουν. Είναι κάτι που με στενοχωρεί αφάνταστα. Παιδιά που μόλις βγήκαν από το σχολείο να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται όχι απλά ως ανταγωνιστές (κάτι που είναι θεμιτό) αλλά ως αντίπαλοι με όλους, έχοντας διαποτιστεί με μια άρρωστη ατομιστική νοοτροπία από τα γεννοφάσκια τους. Αλλά ακόμα περισσότερο με λυπεί που διακρίνω μια ηττοπάθεια, μια παραίτηση από οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής, όχι μόνο στο ευρύτερο κοινωνικό αλλά και στο προσωπικό επίπεδο. Παιδιά που φέρονται σαν μεσήλικες κουρασμένοι από τη ζωή, που επαναλαμβάνουν τσιτάτα και κοινοτυπίες περί της δυσκολίας της ζωής παράταιρα με την ηλικία τους και την έμφυτη ζωντάνια που τη συνοδεύει. Παιδιά στη συμπεριφορά των οποίων δεν είναι αντιληπτή ούτε καν μια μικρή ένδειξη ότι θα μπορέσουν να γίνουν τα ίδια οι φορείς της αλλαγής που αναφέρουν (με ένα επίπλαστο ύφος εμπειρίας, αναμασώντας τις απόψεις του περιβάλλοντός τους) ότι είναι απαραίτητη, γενικώς και αορίστως.
Όσο, λοιπόν, αρνούμαι να ακολουθήσω τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού, στο οποίο νικητής είναι αυτός που θα τσαλαπατήσει την αξιοπρέπειά του όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα, βρίσκομαι κατά καιρούς να έχω λιγότερα στα χέρια μου από όσα αξίζω ή τελικά να παίρνω ό,τι αξίζω με μεγαλύτερη δυσκολία από ό,τι οι άλλοι. Και αν στο συγκεκριμένο περιβάλλον το διακύβευμα είναι ελάχιστα σημαντικό, με ανησυχεί η προβολή αυτής της συμπεριφοράς σε άλλες σημαντικότερες περιστάσεις με αντίστοιχα σημαντικότερες επιπτώσεις. Έχω όμως την πίστη ότι τελικά κανείς καλός δεν χάνεται, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα του παραπάνω παιχνιδιού του στερήσει προσωρινά κάποια ευκαιρία, ακόμα κι αν κάποιος άλλος ανταμειφθεί χωρίς να το αξίζει.
Ίσως, πάλι, να είναι σημάδι της ηλικίας. Εχω παρατηρήσει ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στρατιώτες δείχνουν έναν αλτρουισμό που μπορεί να εμπνεύσει τους μικρότερους και που εκδηλώνεται π.χ. με την προσπάθεια για επιβολή ισότητας μεταξύ των καθηκόντων των στρατιωτών ή με την αυθόρμητη βοήθεια προς τους συναδέλφους ακόμα κι αν είναι πέραν των υποχρεώσεών τους. Αυτή νομίζω ότι είναι και η σημαντικότερη συνεισφορά του μεγαλύτερου σε ηλικία: όχι απλά να δείξει τον σωστό δρόμο αλλά να συμμετάσχει πρώτος στη χάραξή του. Και να κάνει αντιληπτό με τη συμπεριφορά του ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι αδυναμία αλλά προτέρημα.
Αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό, στο περιβάλλον του στρατού, βλέπω παιδιά 20 και 22 χρονών να κλαίγονται για 2-3 μέρες άδεια, να χρησιμοποιούν κάθε είδους μέσο για να πάρουν ένα πόστο, π.χ. στο κυλικείο ή σε κάποιο γραφείο, και, το χειρότερο, να μην διστάζουν να ρίχνουν τους συναδέλφους τους προκειμένου να πάρουν αυτό που θέλουν τη στιγμή που το θέλουν. Είναι κάτι που με στενοχωρεί αφάνταστα. Παιδιά που μόλις βγήκαν από το σχολείο να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται όχι απλά ως ανταγωνιστές (κάτι που είναι θεμιτό) αλλά ως αντίπαλοι με όλους, έχοντας διαποτιστεί με μια άρρωστη ατομιστική νοοτροπία από τα γεννοφάσκια τους. Αλλά ακόμα περισσότερο με λυπεί που διακρίνω μια ηττοπάθεια, μια παραίτηση από οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής, όχι μόνο στο ευρύτερο κοινωνικό αλλά και στο προσωπικό επίπεδο. Παιδιά που φέρονται σαν μεσήλικες κουρασμένοι από τη ζωή, που επαναλαμβάνουν τσιτάτα και κοινοτυπίες περί της δυσκολίας της ζωής παράταιρα με την ηλικία τους και την έμφυτη ζωντάνια που τη συνοδεύει. Παιδιά στη συμπεριφορά των οποίων δεν είναι αντιληπτή ούτε καν μια μικρή ένδειξη ότι θα μπορέσουν να γίνουν τα ίδια οι φορείς της αλλαγής που αναφέρουν (με ένα επίπλαστο ύφος εμπειρίας, αναμασώντας τις απόψεις του περιβάλλοντός τους) ότι είναι απαραίτητη, γενικώς και αορίστως.
Όσο, λοιπόν, αρνούμαι να ακολουθήσω τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού, στο οποίο νικητής είναι αυτός που θα τσαλαπατήσει την αξιοπρέπειά του όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα, βρίσκομαι κατά καιρούς να έχω λιγότερα στα χέρια μου από όσα αξίζω ή τελικά να παίρνω ό,τι αξίζω με μεγαλύτερη δυσκολία από ό,τι οι άλλοι. Και αν στο συγκεκριμένο περιβάλλον το διακύβευμα είναι ελάχιστα σημαντικό, με ανησυχεί η προβολή αυτής της συμπεριφοράς σε άλλες σημαντικότερες περιστάσεις με αντίστοιχα σημαντικότερες επιπτώσεις. Έχω όμως την πίστη ότι τελικά κανείς καλός δεν χάνεται, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα του παραπάνω παιχνιδιού του στερήσει προσωρινά κάποια ευκαιρία, ακόμα κι αν κάποιος άλλος ανταμειφθεί χωρίς να το αξίζει.
Ίσως, πάλι, να είναι σημάδι της ηλικίας. Εχω παρατηρήσει ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στρατιώτες δείχνουν έναν αλτρουισμό που μπορεί να εμπνεύσει τους μικρότερους και που εκδηλώνεται π.χ. με την προσπάθεια για επιβολή ισότητας μεταξύ των καθηκόντων των στρατιωτών ή με την αυθόρμητη βοήθεια προς τους συναδέλφους ακόμα κι αν είναι πέραν των υποχρεώσεών τους. Αυτή νομίζω ότι είναι και η σημαντικότερη συνεισφορά του μεγαλύτερου σε ηλικία: όχι απλά να δείξει τον σωστό δρόμο αλλά να συμμετάσχει πρώτος στη χάραξή του. Και να κάνει αντιληπτό με τη συμπεριφορά του ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι αδυναμία αλλά προτέρημα.
Οι 20χρονοι εκτός οικογενειακής θαλπωρής συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά: κλαίγονται, είναι κτητικά, προσπαθούν να περάσει μόνο το δικό τους και θα κάνουν τα πάντα γι αυτά. Η συναισθηματική ενηλικίωση έρχεται αργότερα.
Οπότε μην το ψάχνεις και πολύ. Στο κάτω-κάτω απολύεσαι σε πολύ λίγο καιρό ;-)
10 υπηρετήσιμες έμειναν lol
Ο αλτρουισμός και γενικά η καλή διάθεση εκλαμβάνεται ως αδυναμία από τα πιτσιρίκια. Είμαι πολλάκις παθών, και μάλλον θα συνεχίσω για τους επόμενους μήνες.
Όπως γράφεται και παραπάνω, τα πιτσιρίκια είναι συνήθως φοβερά κακομαθημένα και πιστεύουν ότι είναι θα κοροϊδέψουν εμάς που τους ρίχνουμε 5-10+ χρόνια.
Όσο για τα μουσικά γούστα, φαντάσου από εκεί που έχοντας - κατά καλή τύχη - ξυπνήσει νωρίτερα από το εγερτήριο ή αράζοντας μετά από ένα νυχτερινό νούμερο και ακούς τις ωραίες σου μουσικές, να σου σκάει ξυπνητήρι "Δος μου ένα τσιγάρο δανεικό...". Μπροστά σε αυτό ο Καζαντζίδης φαντάζει τρελή αλτερνατίβα.
Στην επόμενη άδεια θα κουβαλήσω τσεκούρι για τις δύσκολες περιστάσεις. Στον έλεγχο θα το δηλώσω ως διαπασών :))
Αυτό που δε μπορώ να δικαιολογήσω πάντως είναι το εγερτήριο με σκυλάδικα lol. Κάποια στιγμή είχα τσαντιστεί τόσο άσχημα που απείλησα με χειροδικία εναντίον όποιου κινητού/mp3 θα ξερνούσε τσιφτετέλια για 2 ώρες μετά το εγερτήριο lol