Πλησιάζουν οι μέρες που θα μας θυμίσουν τις άλλες μέρες που ζήσαμε ακριβώς ένα χρόνο πριν. Τότε που για πρώτη φορά ζήσαμε στο πετσί μας την μέχρι τότε θεωρητική έννοια της κοινωνικής εξέγερσης, που για μήνες μετά η μυρωδιά από τα δακρυγόνα μας έκαιγε τα πνευμόνια, που η ζωή στην Αθήνα, στην Ελλάδα άλλαξε για πάντα έστω κι αν προσποιούμαστε ότι παραμένει η ίδια. Και το προαίσθημά μου για αυτές τις μέρες είναι βαθύτατα ανησυχητικό.

Σήμερα πέρασα, λογικά για τελευταία φορά φέτος, μέσα από τα Εξάρχεια πηγαίνοντας στο γραφείο. Ο αέρας εξέπνεε μία και μόνο έννοια: αναμονή - για αυτό που θα συμβεί σε λίγες μέρες. Το πανό στη γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλλα πληροφορεί ότι το ζητούμενο το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται θα είναι η εκδίκηση. Οι αφίσες κολλημένες για χιλιοστή φορά πάνω σε ταλαίπωρα ΚΑΦΑΟ καλούν να μην ξεχαστεί ποτέ η 6η Δεκέμβρη 2008. Η παρουσία δυνάμεων αστυνομίας ιδιαίτερα ενισχυμένη, σαν να είναι έτοιμη να ρίξει λάδι στη φωτιά όταν αυτή ανάψει - και για να ξανανάψει αυτή η φωτιά δε χρειάζεται παρά η απειροελάχιστη σπίθα, ίσως ούτε καν κι αυτή. Μια άρρωστη ησυχία, μια επίπλαστη κανονικότητα στη ροή των πραγμάτων, σε πλήρη αντίθεση με αυτό που όλοι ξέρουμε ότι θα συμβεί.

Βγήκα από τα Εξάρχεια με ένα πολύ δυσοίωνο προαίσθημα, ένα βαρύ "sense of foreboding" για αυτά που θα ζήσουμε τα επόμενα 24ωρα. Το να περιμένεις να συμβει κάτι κακό και ταυτόχρονα αναπόφευκτο δεν αντέχεται, ειδικά όταν ξέρεις ότι τη στιγμή που εσύ τρως, κοιμάσαι, οδηγείς, κάποιοι οργανώνουν μια επανάληψη του περσινού ολοκαυτώματος, ενός εφιάλτη που όλοι ευχόμασταν να μην ξαναζήσουμε αλλά μάλλον θα πρέπει να χωνέψουμε ότι θα τον ζούμε κάθε Δεκέμβρη από δω και πέρα. Και αν τα περυσινά ήταν κατά κάποιο τρόπο αναγκαία (βλέπε εδώ και εδώ), κάθε επανάληψή τους εις μνήμην εκείνων των ημερών αποπροσανατολίζει από το πραγματικό ζήτημα (αυτή δηλαδή την παντελή έλλειψη αξιών που χαρακτηρίζει τη νεοελληνική κοινωνία και για την οποία κανείς, μετά τις περυσινές θεωρητικολογίες και τα ευχολόγια, δεν έχει τολμήσει να ξαναμιλήσει) και στρέφει την προσοχή σε σπασμένες βιτρίνες και καμένα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Ό,τι χρειάζεται, δηλαδή, για να διαιωνίζεται ένας φαύλος κύκλος δράσης - μη αντίδρασης που θα ολοκληρώνεται και θα ξαναρχίζει κάθε 6η Δεκέμβρη.