Ιαν11
End of the line
Αυτό είναι το τελευταίο post σε τούτο το blog. Το σκέφτηκα αρκετό καιρό και θεωρώ ότι έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της αδράνειας του τελευταίου χρόνου αλλά και της ανάγκης μου να εκφραστώ με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν ξέρω ακόμα ποιος θα είναι, μπορεί να είναι άλλο blog, μπορεί να είναι μόνο podcasts, μπορεί twittάροντας, αλλά δεν θα είναι ως exitmusician.
Τούτο το blog το ξεκίνησα όταν χρειάστηκα έναν τρόπο έκφρασης όταν αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω μια πολύ πολύ δύσκολη κατάσταση, μια απώλεια συγγενικού προσώπου. Το να αρχίσω να γράφω πίσω από ένα ψευδώνυμο (που προϋπήρχε ήδη από το 2003 στο forum του stadia.gr) μου φάνηκε ως η πιο σωστή λύση. Ήθελα να δω αν ήμουν αρκετά δυνατός για να αρχίσω να βγάζω από μέσα μου πράγματα που με πονούσαν, με εξέπλητταν, μου κινούσαν το ενδιαφέρον. Να αρχίσω να βιώνω αυτά που σκεφτόμουν, να εκτεθώ μπροστά σε κόσμο. Και νομίζω ότι στα τρία αυτά χρόνια και στα 184 posts ως exitmusician κατάφερα πολλά, με πρώτο και κυριότερο να έχω εμπιστοσύνη στη σκέψη και τη γνώμη μου. Αυτό είναι ένα ανεκτίμητο κέρδος.
Αφήνω πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου που με στήριξε όταν το χρειαζόμουν και που δε με εκφράζει πια. Έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε. Πρέπει πλέον να σταθώ στα πόδια μου χωρίς ψευδώνυμο γιατί έτσι μου το επιτάσσουν οι τρέχουσες συνθήκες της ζωής μου. Εξάλλου για πόσο μπορείς να ζεις πίσω από ένα nickname στο Internet;
Από τα βάθη της καρδιάς μου ευχαριστώ όσους με διαβάσατε, με σχολιάσατε και με αντέξατε στις ζόρικες στιγμές. Μέσα από τα περίπου 1100 σχόλιά σας ένιωσα τούτο το χώρο σα δεύτερο σπίτι και βρήκα τα πατήματα που χρειαζόμουν για να κάνω βήματα μπροστά.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα την Auburn Kate, τον Κιτσομήτσο, τη lifewhispers, το laxanaki, την tzotza (how could I forget?) και την Κατερίνα για την όμορφη και συνεπή παρέα τους όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι θα τα ξαναπούμε με κάποιον τρόπο.
Και για να κλείσουμε όμορφα, το ομότιτλο του post τραγουδάκι από την all-star μπάντα των Traveling Wilburys με George Harrison, Bob Dylan, Tom Petty, Roy Orbison και Jeff Lynne. All-star σαν όλους εσάς που περάσατε από δω μέσα.
Τούτο το blog το ξεκίνησα όταν χρειάστηκα έναν τρόπο έκφρασης όταν αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω μια πολύ πολύ δύσκολη κατάσταση, μια απώλεια συγγενικού προσώπου. Το να αρχίσω να γράφω πίσω από ένα ψευδώνυμο (που προϋπήρχε ήδη από το 2003 στο forum του stadia.gr) μου φάνηκε ως η πιο σωστή λύση. Ήθελα να δω αν ήμουν αρκετά δυνατός για να αρχίσω να βγάζω από μέσα μου πράγματα που με πονούσαν, με εξέπλητταν, μου κινούσαν το ενδιαφέρον. Να αρχίσω να βιώνω αυτά που σκεφτόμουν, να εκτεθώ μπροστά σε κόσμο. Και νομίζω ότι στα τρία αυτά χρόνια και στα 184 posts ως exitmusician κατάφερα πολλά, με πρώτο και κυριότερο να έχω εμπιστοσύνη στη σκέψη και τη γνώμη μου. Αυτό είναι ένα ανεκτίμητο κέρδος.
Αφήνω πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου που με στήριξε όταν το χρειαζόμουν και που δε με εκφράζει πια. Έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε. Πρέπει πλέον να σταθώ στα πόδια μου χωρίς ψευδώνυμο γιατί έτσι μου το επιτάσσουν οι τρέχουσες συνθήκες της ζωής μου. Εξάλλου για πόσο μπορείς να ζεις πίσω από ένα nickname στο Internet;
Από τα βάθη της καρδιάς μου ευχαριστώ όσους με διαβάσατε, με σχολιάσατε και με αντέξατε στις ζόρικες στιγμές. Μέσα από τα περίπου 1100 σχόλιά σας ένιωσα τούτο το χώρο σα δεύτερο σπίτι και βρήκα τα πατήματα που χρειαζόμουν για να κάνω βήματα μπροστά.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα την Auburn Kate, τον Κιτσομήτσο, τη lifewhispers, το laxanaki, την tzotza (how could I forget?) και την Κατερίνα για την όμορφη και συνεπή παρέα τους όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι θα τα ξαναπούμε με κάποιον τρόπο.
Και για να κλείσουμε όμορφα, το ομότιτλο του post τραγουδάκι από την all-star μπάντα των Traveling Wilburys με George Harrison, Bob Dylan, Tom Petty, Roy Orbison και Jeff Lynne. All-star σαν όλους εσάς που περάσατε από δω μέσα.
Καλή τύχη!
στεναχωριεμαι που τελειωνεις αυτο το μπλογκ...
εισαι ενας απο τους πρωτους που διαβασα οταν και εγω ξεκινησα να γραφω στα σχεδον τρια χρονια πισω...
χαιρομαι που μοιραστηκες ολα οσα εγραψες...
χαιρομαι που σε διαβασα...
χαιρομαι που σε γνωρισα ετσι, ασχετα αν ητανε πισω απο ενα nickname...εσυ ησουνα πισω απο καθε λεξη, απο καθε σκεψη και καθε συναισθημα...
ισως αυτος ο κυκλος να τελειωσε αλλα συγουρα θα ανοιξεις αλλον...
ειμαι σηγουρη γιαυτο...
και ξερεις ε...
εκει θα ημαστε και εμεις...
αλλοι φανερα...
αλλοι οχι παντα...
αλλα εκει...
ακουω τωρα explosions in the sky your hand in mine και νομιζω πως ταιριαζει τοσο για αυτην την στιγμη...
μη χαθεις ε...
ξερεις ημαστε και αλλου friends...
ισως και να ξεφυγουμε λιγακι απο αυτον το ιντερνετικο κοσμο και τα πουμε...
οπως και να ειναι να εισαι εσυ καλα...
να ειναι παντα η ζωη σου ενα ομορφο soundtrack απο υπεροχη μουσικη...και αν εχει και μερικα λυπερα τραγουδια, ε δεν πειραζει...ετσι ειναι αυτα...το ξερουμε πολυ καλα!!!
σε φιλω και keep in touch!!!
you know where!!! :)))))
tzotza
aka georgia
:)
Εύχομαι καλή επιτυχία και απόλαυση στις νέες εκφραστικές σου εξορμήσεις! :)
Όλο πάω να κλείσω το σχόλιό μου, αλλά έχω κολλήσει στον λόγο που ξεκίνησες το Blogging...μια κατάσταση που σίγουρα είναι δύσκολο να τη διαχειριστεί και να την αντιμετωπίσει κανείς. Κάποιοι το θεωρούν ακατόρθωτο. (σταματώ εδώ γιατί το υπόλοιπο θα είναι ακαταλαβίστικο)
Υποστηρίζω ότι αν χρησιμοποιήσει κανείς σωστά το Internet, μπορεί να πάρει μόνο τα θετικά του και συ είσαι ένα ακόμα παράδειγμα σ αυτό!
Καλή συνέχεια σ ό,τι κι αν κάνεις!
Κλείνω μ ένα ευχαριστώ κι ένα συγχαρητήρια...α, κι ένα τραγούδι φυσικά! ...
Είναι όλοι οι δρόμοι ακόμη άγνωστοι και ξένοι
Είναι όλοι οι δρόμοι ακόμη μπρος μας ανοικτοί
Όλος ο κόσμος είναι εδώ και περιμένει
Κι εμείς ακόμα του χρωστάμε τη γιορτή... σαλαλαλα
http://www.youtube.com/watch?v=hGaE0qZPG_Y
Sorry to cu go but...
Σου εύχομαι καλή τύχη σε ο,τι κι αν κάνεις, Περσεφόνη
Από τη στιγμή που σε βασάνιζε, πολύ καλά έκανες και ξαναπροσπαθείς!
Καλημέρα