Αυτό είναι το τελευταίο post σε τούτο το blog. Το σκέφτηκα αρκετό καιρό και θεωρώ ότι έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της αδράνειας του τελευταίου χρόνου αλλά και της ανάγκης μου να εκφραστώ με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν ξέρω ακόμα ποιος θα είναι, μπορεί να είναι άλλο blog, μπορεί να είναι μόνο podcasts, μπορεί twittάροντας, αλλά δεν θα είναι ως exitmusician.

Τούτο το blog το ξεκίνησα όταν χρειάστηκα έναν τρόπο έκφρασης όταν αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω μια πολύ πολύ δύσκολη κατάσταση, μια απώλεια συγγενικού προσώπου. Το να αρχίσω να γράφω πίσω από ένα ψευδώνυμο (που προϋπήρχε ήδη από το 2003 στο forum του stadia.gr) μου φάνηκε ως η πιο σωστή λύση. Ήθελα να δω αν ήμουν αρκετά δυνατός για να αρχίσω να βγάζω από μέσα μου πράγματα που με πονούσαν, με εξέπλητταν, μου κινούσαν το ενδιαφέρον. Να αρχίσω να βιώνω αυτά που σκεφτόμουν, να εκτεθώ μπροστά σε κόσμο. Και νομίζω ότι στα τρία αυτά χρόνια και στα 184 posts ως exitmusician κατάφερα πολλά, με πρώτο και κυριότερο να έχω εμπιστοσύνη στη σκέψη και τη γνώμη μου. Αυτό είναι ένα ανεκτίμητο κέρδος.

Αφήνω πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου που με στήριξε όταν το χρειαζόμουν και που δε με εκφράζει πια. Έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε. Πρέπει πλέον να σταθώ στα πόδια μου χωρίς ψευδώνυμο γιατί έτσι μου το επιτάσσουν οι τρέχουσες συνθήκες της ζωής μου. Εξάλλου για πόσο μπορείς να ζεις πίσω από ένα nickname στο Internet;

Από τα βάθη της καρδιάς μου ευχαριστώ όσους με διαβάσατε, με σχολιάσατε και με αντέξατε στις ζόρικες στιγμές. Μέσα από τα περίπου 1100 σχόλιά σας ένιωσα τούτο το χώρο σα δεύτερο σπίτι και βρήκα τα πατήματα που χρειαζόμουν για να κάνω βήματα μπροστά.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα την Auburn Kate, τον Κιτσομήτσο, τη lifewhispers, το laxanaki, την tzotza (how could I forget?) και την Κατερίνα για την όμορφη και συνεπή παρέα τους όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι θα τα ξαναπούμε με κάποιον τρόπο.

Και για να κλείσουμε όμορφα, το ομότιτλο του post τραγουδάκι από την all-star μπάντα των Traveling Wilburys με George Harrison, Bob Dylan, Tom Petty, Roy Orbison και Jeff Lynne. All-star σαν όλους εσάς που περάσατε από δω μέσα.

Πλησιάζουν οι μέρες που θα μας θυμίσουν τις άλλες μέρες που ζήσαμε ακριβώς ένα χρόνο πριν. Τότε που για πρώτη φορά ζήσαμε στο πετσί μας την μέχρι τότε θεωρητική έννοια της κοινωνικής εξέγερσης, που για μήνες μετά η μυρωδιά από τα δακρυγόνα μας έκαιγε τα πνευμόνια, που η ζωή στην Αθήνα, στην Ελλάδα άλλαξε για πάντα έστω κι αν προσποιούμαστε ότι παραμένει η ίδια. Και το προαίσθημά μου για αυτές τις μέρες είναι βαθύτατα ανησυχητικό.

Σήμερα πέρασα, λογικά για τελευταία φορά φέτος, μέσα από τα Εξάρχεια πηγαίνοντας στο γραφείο. Ο αέρας εξέπνεε μία και μόνο έννοια: αναμονή - για αυτό που θα συμβεί σε λίγες μέρες. Το πανό στη γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλλα πληροφορεί ότι το ζητούμενο το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται θα είναι η εκδίκηση. Οι αφίσες κολλημένες για χιλιοστή φορά πάνω σε ταλαίπωρα ΚΑΦΑΟ καλούν να μην ξεχαστεί ποτέ η 6η Δεκέμβρη 2008. Η παρουσία δυνάμεων αστυνομίας ιδιαίτερα ενισχυμένη, σαν να είναι έτοιμη να ρίξει λάδι στη φωτιά όταν αυτή ανάψει - και για να ξανανάψει αυτή η φωτιά δε χρειάζεται παρά η απειροελάχιστη σπίθα, ίσως ούτε καν κι αυτή. Μια άρρωστη ησυχία, μια επίπλαστη κανονικότητα στη ροή των πραγμάτων, σε πλήρη αντίθεση με αυτό που όλοι ξέρουμε ότι θα συμβεί.

Βγήκα από τα Εξάρχεια με ένα πολύ δυσοίωνο προαίσθημα, ένα βαρύ "sense of foreboding" για αυτά που θα ζήσουμε τα επόμενα 24ωρα. Το να περιμένεις να συμβει κάτι κακό και ταυτόχρονα αναπόφευκτο δεν αντέχεται, ειδικά όταν ξέρεις ότι τη στιγμή που εσύ τρως, κοιμάσαι, οδηγείς, κάποιοι οργανώνουν μια επανάληψη του περσινού ολοκαυτώματος, ενός εφιάλτη που όλοι ευχόμασταν να μην ξαναζήσουμε αλλά μάλλον θα πρέπει να χωνέψουμε ότι θα τον ζούμε κάθε Δεκέμβρη από δω και πέρα. Και αν τα περυσινά ήταν κατά κάποιο τρόπο αναγκαία (βλέπε εδώ και εδώ), κάθε επανάληψή τους εις μνήμην εκείνων των ημερών αποπροσανατολίζει από το πραγματικό ζήτημα (αυτή δηλαδή την παντελή έλλειψη αξιών που χαρακτηρίζει τη νεοελληνική κοινωνία και για την οποία κανείς, μετά τις περυσινές θεωρητικολογίες και τα ευχολόγια, δεν έχει τολμήσει να ξαναμιλήσει) και στρέφει την προσοχή σε σπασμένες βιτρίνες και καμένα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Ό,τι χρειάζεται, δηλαδή, για να διαιωνίζεται ένας φαύλος κύκλος δράσης - μη αντίδρασης που θα ολοκληρώνεται και θα ξαναρχίζει κάθε 6η Δεκέμβρη.

Στο τελευταίο κρούσμα αστυνομικής αυθαιρεσίας με τους Ράμπο της κακιάς ώρας που ξυλοκόπησαν 35χρονη γυναίκα μπροστά στα μάτια του παιδιού της η αντίδραση του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη ήταν αν μη τι άλλο άμεση. Ανακοίνωσε ότι οι ψυχάκηδες θα φύγουν από το Σώμα μια και καλή. Επίσης ότι οι αστυνομικοί, συμπεριλαμβανομένων και των ΜΑΤ, θα φορούν διακριτικά ώστε οι καταγγέλοντες πολίτες να μπορούν να κάνουν ονομαστική αναφορά εναντίον των αστυνομικών. Και όλα αυτά σε συνέντευξη τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την ίδρυση "γραφείου αντιμετώπισης υποθέσεων αστυνομικής αυθαιρεσίας" ή κάπως έτσι.

Με άλλα λόγια, τι είπε ο υπουργός; Ότι μέχρι τώρα οι ψυχάκηδες που δρούσαν με παρόμοιο τρόπο είτε δε φεύγουν καθόλου από το Σώμα είτε επιστρέφουν μετά από ένα χρονικό διάστημα (αρκετό για να περάσει η παραβατική συμπεριφορά τους στη συλλογική λήθη). Ότι ο πολίτης μέχρι τώρα δεν ξέρει ούτε μπορεί να μάθει από πού προέρχεται η αδέσποτη γκλομπιά/ξυλιά/σφαίρα και ο ψυχολογικός/σωματικός εξευτελισμός ή ποιος ευθύνεται για την αδιαφορία και την πλημελλή άσκηση των καθηκόντων των υπαλλήλων των σωμάτων ασφαλείας. Ότι επίσης δεν υπάρχει κάποιος εσωτερικός μηχανισμός ελέγχου αυτών των περιστατικών και άρα κάθε ψυχάκιας μπορεί μέχρι τώρα να κάνει ό,τι θέλει και να την σκαπουλάρει άνετα και χωρίς κανένα κόστος.

Αν μη τι άλλο, του υπουργού πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι έχει αυτογνωσία. Όμως, ας αναρωτηθούμε επίσης τι (δεν) έκανε ο ίδιος και οι πριν και μετά από αυτόν υπουργοί για να φτάσουμε στις σημερινές ανακοινώσεις, που για άλλη μια φορά παρουσιάζουν το αυτονόητο σαν κατόρθωμα ή κατάκτηση ενώ στην ουσία υπερθεματίζουν την ανεπάρκεια όλων των επικεφαλής της δημόσιας τάξης τις τελευταίες δεκαετίες.

Τον τελευταίο καιρό θα έχετε προσέξει τη διαφημιστική εκστρατεία του ΚΑΠΕ για το ecodriving ή ελληνιστί οικολογική οδήγηση. Ας δούμε λίγο πώς ορίζεται και τι περιλαμβάνει.

Σύμφωνα με το ΚΑΠΕ, ecodriving είναι "ένας έξυπνος τρόπος οδήγησης που συμβάλλει στη μείωση της κατανάλωσης καυσίμου, των εκπομπών ρύπων και των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου". Χμ, όχι ιδιαίτερα διαφωτιστικό, I must say. Ποιες είναι, λοιπόν, οι συγκεκριμένες οδηγικές τεχνικές που συνιστούν οικολογική οδήγηση; Είναι οι εξής πολύ απλοί 13 κανόνες που εφαρμόζονται πριν ξεκινήσουμε την οδήγηση αλλά και κατά τη διάρκειά της:

- Αλλαγή ταχύτητας στις 1.500 με 2.000 στροφές. Μπορεί οι 1.500 στροφές να είναι χαμηλές (τουλάχιστον το δικό μου αυτοκίνητο κλωτσάει) αλλά οι 2.000 είναι απόλυτα επαρκείς ώστε η αλλαγή ταχύτητας να είναι "γεμάτη". Check your στροφόμετρο.
- Οδήγηση με σταθερή ταχύτητα. Αν το αυτοκίνητό σου έχει trip computer με μετρητή στιγμιαίας κατανάλωσης καυσίμου θα παρατηρήσεις ότι ακόμα και μέσα στην πόλη η κατανάλωση μπορεί να περιοριστεί σημαντικά αν οδηγείς με σταθερή ταχύτητα και σε σχετικά χαμηλές στροφές (μέχρι 2.500). Αν έχεις και cruise control που διατηρεί αυτόματα σταθερή την ταχύτητα, είσαι άρχοντας. Προσωπικά έχω παρατηρήσει ότι μπορώ να οδηγώ μέσα στην πόλη με σταθερή ταχύτητα 60 χλμ./ώρα σε αυτοκίνητο 1400 κυβικών και μ.ό. κατανάλωσης 5lt/100km. Μια χαρά.
- Πρόβλεψη των συνθηκών κυκλοφορίας. Από την εμπειρία μου αυτός είναι ο πιο σημαντικός κανόνας. Εννοείται ότι απαγορεύεται να μαρσάρεις στις 9.000 στροφές για να πεταχτείς πρώτος από κόκκινο φανάρι μόνο και μόνο για να σταματήσεις σε άλλο φανάρι 50 μέτρα παρακάτω. Μπορείς όμως να προβλέπεις (ή και να βλέπεις) το χρώμα του επόμενου φαναριού και τη διάρκειά του και ανάλογα να μεταβάλλεις την ταχύτητα του αυτοκινήτου ώστε να μη χρειαστεί να σταματήσεις εντελώς. Πίστεψέ με, είναι πολύ πιο εύκολο από ό,τι ακούγεται. Σε αυτό βοηθούν πολύ και τα προειδοποιητικά φανάρια στο δρόμο (διπλά φανάρια που αναβοσβήνουν με πορτοκαλί χρώμα και που προειδοποιούν ότι ακολουθεί κόκκινο φανάρι).
- Σταμάτημα με ομαλή επιβράδυνση. Δεν χρειάζεται να πατάς φρένο και με τα δύο πόδια για να σταματήσεις 3 εκατοστά από τον προπορευόμενο. Πρόβλεψε τις συνθήκες και άφησε το γκάζι (εννοείται πάντοτε με ταχύτητα στο κιβώτιο) ώστε το αυτοκίνητο να ρολάρει. Δε χρειάζεται βέβαια να υπερβάλλεις πηγαίνοντας με 5 χλμ./ώρα, αλλά ούτε και να καις τα φρένα σε κάθε κόκκινο φανάρι.
- Σβήσιμο κινητήρα σε σύντομες στάσεις (μεγαλύτερες του 1 λεπτού). Αυτό δεν ξέρω πόσο καλό είναι για τον κινητήρα του αυτοκινήτου. Σε μία τυπική διαδρομή στην Αθήνα μπορεί να χρειαστεί να σβήσεις τον κινητήρα ακόμα και 10 φορές. Πόσο επιβαρύνεται η μίζα ή/και ο κινητήρας; Δεν το ξέρω. Πάντως εννοείται ότι σβήνεις τον κινητήρα αν "πεταχτείς" κάπου 5 λεπτά. Σώζεις και το αυτοκίνητό σου από κλοπή (you wouldn't believe τον αριθμό των αυτοκινήτων που κλέβονται επειδή ο οδηγός πετάχτηκε κάπου και άφησε τα κλειδιά στη μίζα).
- Τακτική συντήρηση ελαστικών και κινητήρα. Κοινώς, μην είσαι "καβαλάρης": έλεγχε το αυτοκίνητο τακτικά. Η οδήγηση με πίεση ελαστικών μόλις 0.3 bar μικρότερη από αυτή που συστήνει ο κατασκευαστής αυξάνει την κατανάλωση κατά 3%. Γι'αυτό δες τι προτείνει ο κατασκευαστής στο manual και ακολούθησέ το. Εννοείται ότι δεν παραφουσκώνεις τα ελαστικά, εκτός κι αν έχεις δίπλωμα κυβερνήτη σκάφους μιας και το αυτοκίνητο θα γλιστράει και θα φεύγει ακόμα και στην ευθεία.
- Αποφυγή μεταφοράς περιττών φορτίων. Εκείνη τη σχάρα για τη μεταφορά των σκι τι στο καλό τη θέλεις Αύγουστο μήνα; Άσ'τη στο σπίτι και όταν είναι να ανηφορίσεις στον Παρνασσό την ξαναβάζεις. Επίσης, το καγκούρεμα του αυτοκινήτου με και καλά αεροδυναμικές αεροτομές, σπόιλερ κλπ. μάλλον επιβαρύνει παρά βελτιώνει την κατανάλωση.
- Συνετή χρήση κλιματισμού. Μπήκε ο Μάιος με τις πρώτες ζέστες του και αμέσως βλέπεις αυτοκίνητα να κυκλοφορούν με κλειστά παράθυρα. Αφιερωμένο το τραγούδι του Αντώνη Καλογιάννη που λέει "άνοιξε το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει του Μάη". Εγώ πάντως δε μπορώ με A/C πάνω από 10 λεπτά, ούτε καν τον Αύγουστο. Με πιάνουν τα λαιμά μου.
- Ομαλή επιβράδυνση στις στροφές. Πάλι σχετίζεται με την πρόβλεψη των συνθηκών κυκλοφορίας. Εκτός κι αν είσαι ο Jenson Button, διεκδικείς το πρωτάθλημα F1 και σε ακολουθεί ο Lewis Hamilton σε απόσταση μισού δευτερολέπτου.
- Αποφυγή χρήσης οχήματος για σύντομες διαδρομές. Αυτό που λέμε "με το αμάξι στο περίπτερο"; Forget it. Είναι απίστευτο πόσα πολλά μπορείς να παρατηρήσεις περπατώντας μέσα στην πόλη ή κινούμενος με ΜΜΜ (ή ακόμα και με ποδήλατο).
- Χρήση του βοηθητικού εξοπλισμού του αυτοκινήτου (στροφόμετρο, trip computer, cruise control). Στις παραπάνω συμβουλές έχουν αναφερθεί (και χρησιμοποιηθεί) και τα τρία αυτά όργανα.
- Επιλογή αποδοτικότερου οχήματος. Όταν πας να αγοράσεις καινούριο τουτού μη σκας αν δεν βγαίνει σε υπέρλευκο άσπρο της πέρλας ή αν το πεντάλ του φρένου είναι γκρι αντί για μαύρο, δώσε βάση σε άλλα θέματα όπως η μέση ατανάλωση και η εκπομπή ρύπων. Επίσης σκέψου ότι αν κατά βάση κινείσαι στο τρίγωνο Πετράλωνα-Κυψέλη-Πατήσια δε χρειάζεσαι τζιπ 4.500 κυβικών. Μάθε για την κατανάλωση καυσίμου και τον βέλτιστο τύπο καυσίμου για κάθε όχημα. Θέσε τις περιβαλλοντικές επιδόσεις του αυτοκινήτου ψηλά και επέλεξε με βάση αυτές.
- Σχεδιασμός διαδρομής. Για να πας από την Κυψέλη στα Πατήσια δε χρειάζεται να περάσεις από τον Κορυδαλλό. Τώρα με τα navigator systems είναι πραγματικά πανεύκολο να σχεδιάσεις μια σωστή (αν και όχι τη βέλτιστη) διαδρομή. Εγώ πάντως προτιμώ τον παραδοσιακό οδικό χάρτη της Αθήνας, εκείνο το κλασικό πράσινο βιβλίο. Είναι και καλή εξάσκηση για το μυαλό!

Τους τελευταίους μήνες (τουλάχιστον όσο καιρό βρισκόμουν και κυκλοφορούσα στην Αθήνα) έχω προσπαθήσει να εφαρμόσω τους κανόνες της οικολογικής οδήγησης. Παρότι το έχω καταφέρει μόνο εν μέρει, παρατηρώ ότι και απολαμβάνω περισσότερο την οδήγηση αλλά και το αυτοκίνητό μου καίει περίπου 20% λιγότερο από ό,τι πριν (περίπου 9lt/100 km από 11lt/100km με σχεδόν αποκλειστική οδήγηση στο κέντρο της Αθήνας). Αξίζει, συμφέρει την τσέπη και επιβαρύνει κατά τι λιγότερο το περιβάλλον.

Για περισσότερες πληροφορίες, video και υπολογιστικά και εκπαιδευτικά εργαλεία το site που σε ενδιαφέρει είναι το Ecodriving.gr.