Εκλεκτικές συγγένειες
Τον τελευταίο καιρό βιώνω ένα περίεργο καθεστώς σχέσεων με συγγενικά μου πρόσωπα, κοντινά και μη. Αυτό το καθεστώς έχει ξεκινήσει εδώ και 2-3 χρόνια αλλά έχει ενταθεί από τη στιγμή που μετακόμισα. Βασικό χαρακτηριστικό των "νέων" σχέσεών μου με τους συγγενείς μου είναι η απομάκρυνση, όχι με την έννοια "χαθήκαμε και δε μιλάμε" αλλά με την έννοια "δεν σε υπολογίζω σε σημαντικά γεγονότα της ζωής μου". Δύο πρόσφατα παραδείγματα:
- Ξαδέρφη (πρώτη) που διαμένει στο εξωτερικό παντρεύεται και καλεί στο γάμο 1 από τους 3 συγγενείς που έχει στην Ελλάδα. Οι δύο που δεν καλεί είμαι εγώ και ο αδερφός μου.
- Άλλη ξαδέρφη εθεάθη να τρώει με τον "μέλλοντα σύζυγο" της, για τον οποίο φαίνεται να γνωρίζει όλο το συγγενολόι εκτός από εμένα.
Για να μην πω για τις ευχές που δεν έλαβα τα Χριστούγεννα ή που έλαβα μέσω εκπροσώπων, δηλαδή των πλησιέστερων συγγενών μου. Λες και δεν υπάρχουν κινητά ή λες και το καινούριο μου τηλέφωνο είναι απόρρητο ή ο αριθμός είναι στο Kiribati, να πούμε, με χρέωση €15/λεπτό. Ρε ουστ.
Με πονάει, όπως καταλαβαίνεις, όλο αυτό το σκηνικό, γιατί θεωρούσα ότι τους πλησιέστερους συγγενείς μπορείς και οφείλεις να τους συμβουλεύεσαι αλλά και να τους κάνεις κοινωνούς στις μεγάλες αποφάσεις και εξελίξεις της ζωής σου. Βλέπω όμως ότι οι συγγενείς μου έχουν μια εντελώς διαφορετική, ατομιστική αντίληψη. Ίσως έπρεπε να το περιμένω, δηλαδή ίσως την είχα δει εντελώς λάθος, ιδεαλιστικά και έχοντας πεποίθηση στην πολυτιμότητα της εξ αίματος σχέσης. Αλλά για εμένα ο ιδεαλισμός δεν είναι αφέλεια, είναι πεποίθηση σε μια ανώτερη ποιότητα και ταυτόχρονα είναι απαίτηση ότι οι υπόλοιποι θα ανταποκριθούν στην ποιότητα που αναμένεις εσύ από αυτούς.
Όπως επίσης μου τη δίνει αφάνταστα που οι μεγαλύτερες κατινιές γίνονται μεταξύ συγγενών. Έχω ιδιαίτερους λόγους να υπολογίζω ότι αυτές οι κατινιές προς εμένα γίνονται γιατί στο σόι μου ξεχωρίζω σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, από όλες τις απόψεις. Και, ως γνωστόν, όσα δεν φτάνει η αλεπού δεν πηδάει να τα πιάσει αλλά τα κάνει κρεμαστάρια.
Από την άλλη, κάτι τέτοιες ευκαιρίες δίνουν αφορμές για ξεσκαρτάρισμα. Δηλαδή, η λίστα των προσκεκλημένων στον γάμο μου (όποτε γίνει) μίκρυνε κατά 4 τουλάχιστον άτομα, και από ό,τι φαίνεται έπεται συνέχεια. Με ξελαφρώνει από το βάρος των "υποχρεώσεων", που τις σιχαίνομαι, και χωρίς να είναι δική μου η ευθύνη. Όποιος κατάλαβε για ποιο λόγο δεν θα είναι μέρος της ζωής μου από δω και πέρα, κατάλαβε, και όποιος δεν κατάλαβε, tough shit.
Σκέφτομαι αν αξίζει να το αφήσω έτσι, με ένα απλό Χ και χωρίς καμία ειδοποίηση ή αν θα έπρεπε να πέσει ματς με την κατάλληλη αφορμή. Τείνω προς το δεύτερο. Η φαινομενική αδιαφορία δίνει πεδίο δράσης σε όσους επιβουλεύονται την ευτυχία σου. Εξάλλου, όσες σχέσεις είναι να χαλάσουν έχουν ήδη χαλάσει από τη δική μου πλευρά, οπότε ας γίνει λίγο μπούγιο μήπως και μπουν στη θέση τους ορισμένα πράγματα.
Ό,τι και να γίνει πάντως, το πήρα το μάθημά μου. Εγώ πλέον είμαι διαθέσιμος για όποιον συγγενή νομίζει ότι αξίζει να συνεχίσει να έχει σχέσεις μαζί μου. Για τους υπόλοιπους καλή τύχη και να μη μου γράφετε.
- Ξαδέρφη (πρώτη) που διαμένει στο εξωτερικό παντρεύεται και καλεί στο γάμο 1 από τους 3 συγγενείς που έχει στην Ελλάδα. Οι δύο που δεν καλεί είμαι εγώ και ο αδερφός μου.
- Άλλη ξαδέρφη εθεάθη να τρώει με τον "μέλλοντα σύζυγο" της, για τον οποίο φαίνεται να γνωρίζει όλο το συγγενολόι εκτός από εμένα.
Για να μην πω για τις ευχές που δεν έλαβα τα Χριστούγεννα ή που έλαβα μέσω εκπροσώπων, δηλαδή των πλησιέστερων συγγενών μου. Λες και δεν υπάρχουν κινητά ή λες και το καινούριο μου τηλέφωνο είναι απόρρητο ή ο αριθμός είναι στο Kiribati, να πούμε, με χρέωση €15/λεπτό. Ρε ουστ.
Με πονάει, όπως καταλαβαίνεις, όλο αυτό το σκηνικό, γιατί θεωρούσα ότι τους πλησιέστερους συγγενείς μπορείς και οφείλεις να τους συμβουλεύεσαι αλλά και να τους κάνεις κοινωνούς στις μεγάλες αποφάσεις και εξελίξεις της ζωής σου. Βλέπω όμως ότι οι συγγενείς μου έχουν μια εντελώς διαφορετική, ατομιστική αντίληψη. Ίσως έπρεπε να το περιμένω, δηλαδή ίσως την είχα δει εντελώς λάθος, ιδεαλιστικά και έχοντας πεποίθηση στην πολυτιμότητα της εξ αίματος σχέσης. Αλλά για εμένα ο ιδεαλισμός δεν είναι αφέλεια, είναι πεποίθηση σε μια ανώτερη ποιότητα και ταυτόχρονα είναι απαίτηση ότι οι υπόλοιποι θα ανταποκριθούν στην ποιότητα που αναμένεις εσύ από αυτούς.
Όπως επίσης μου τη δίνει αφάνταστα που οι μεγαλύτερες κατινιές γίνονται μεταξύ συγγενών. Έχω ιδιαίτερους λόγους να υπολογίζω ότι αυτές οι κατινιές προς εμένα γίνονται γιατί στο σόι μου ξεχωρίζω σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, από όλες τις απόψεις. Και, ως γνωστόν, όσα δεν φτάνει η αλεπού δεν πηδάει να τα πιάσει αλλά τα κάνει κρεμαστάρια.
Από την άλλη, κάτι τέτοιες ευκαιρίες δίνουν αφορμές για ξεσκαρτάρισμα. Δηλαδή, η λίστα των προσκεκλημένων στον γάμο μου (όποτε γίνει) μίκρυνε κατά 4 τουλάχιστον άτομα, και από ό,τι φαίνεται έπεται συνέχεια. Με ξελαφρώνει από το βάρος των "υποχρεώσεων", που τις σιχαίνομαι, και χωρίς να είναι δική μου η ευθύνη. Όποιος κατάλαβε για ποιο λόγο δεν θα είναι μέρος της ζωής μου από δω και πέρα, κατάλαβε, και όποιος δεν κατάλαβε, tough shit.
Σκέφτομαι αν αξίζει να το αφήσω έτσι, με ένα απλό Χ και χωρίς καμία ειδοποίηση ή αν θα έπρεπε να πέσει ματς με την κατάλληλη αφορμή. Τείνω προς το δεύτερο. Η φαινομενική αδιαφορία δίνει πεδίο δράσης σε όσους επιβουλεύονται την ευτυχία σου. Εξάλλου, όσες σχέσεις είναι να χαλάσουν έχουν ήδη χαλάσει από τη δική μου πλευρά, οπότε ας γίνει λίγο μπούγιο μήπως και μπουν στη θέση τους ορισμένα πράγματα.
Ό,τι και να γίνει πάντως, το πήρα το μάθημά μου. Εγώ πλέον είμαι διαθέσιμος για όποιον συγγενή νομίζει ότι αξίζει να συνεχίσει να έχει σχέσεις μαζί μου. Για τους υπόλοιπους καλή τύχη και να μη μου γράφετε.
Έχω διαπιστώσει ότι ένα περιποιημένο τραπέζωμα είναι σε θέση να λιώσει τις περισσότερες παρεξηγήσεις και ένα τηλεφώνημα με την ελάχιστη αφορμή ζεσταίνει τους ανθρώπους!
καλημερα!
το νερό κρασί;..
κάτι τέτοιο ξέχασα ακριβώς
αλλά παρόλα αυτά πιστεύω σε Χ προς συγγενείς αρκεί να μαζευτούν κι άλλες δικαιολογιες/αφορμές
"-οι μεγαλύτερες κατινιές γίνονται μεταξύ συγγενών.
-κάτι τέτοιες ευκαιρίες δίνουν αφορμές για ξεσκαρτάρισμα."
κι άμαα δωω κανένααα φίλοο τρέμω μη με θυμηθεί! πεθαμένες καλησπέρεςς δε γουστάρω να μου πειιι σαλαλαλα
Ελπίδα, και τραπέζι, και καφέδες, και γενέθλια, και όλα. Δεν είναι ότι μετακόμισα και έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου, κάθε άλλο, είμαι αρκετά επιμελής σε αυτά τα "τυπικά". Γιαυτό και μου κακοφαίνεται.
Lifewhispers μου, εσένα σε χωρίζει και μια χ απόσταση. Εγώ που με χωρίζουν 5 χιλιόμετρα τι να πω; lol
Charoulita, εδώ δεν πρόκειται για απώλεια επαφής εξαιτίας της καθημερινότητας. Αυτό μπορώ να το αντέξω. Εδώ μιλάμε για αποκλεισμό από τις σημαντικότερες εξελίξεις της ζωής τους. Πρέπει να είμαι εγώ αυτός που θα προσπαθήσει να (ξανά)έρθει κοντά τους;
Σπιτόγατε, you have to make do with what you've got, δίκιο έχεις...
Narita, πιστεύεις ότι είναι αρκετή η δική μου αιτία/αφορμή; Γιατί εγώ δεν βλέπω κάτι πιο σημαντικό από το να σε αποκλείουν από τη ζωή τους.
Ξωτικό, συμφωνώ μέχρι κεραίας. Δυστυχώς από συγγενείς έχω φάει τις μεγαλύτερες κατραπακιές, όχι από φίλους. Μερικές από αυτές τις περιέγραψα στο post. Κι εγώ σιχαίνομαι τις υποχρεώσεις κάθε είδους.
Joan, με όλα αυτά που γίνονται καλύτερα να κόβεις μια και καλή νομίζω. Σωστός ο στίχος (αν και ο δημιουργός με ξενερώνει απίστευτα)!
Pantws to na kaneis prospatheies gia na kratisete kales sxeseis mporeis,alla na min eisai kai koroido,e!
Να δεις τους θειούς σου και τους άλλους συγγενείς
Έτσι όπως πήγες, πάλι μόνος θα γυρίσεις
Οι συγγενείς σου ζουν σε κόσμους συμπαγείς
(Ρωμυλία, Χειμερινοί Κολυμβητές, 1981)
(πολλές φορές στις συναυλίες λέει:
οι συμπαγείς σου ζουν σε κόσμους συγγενείς, το οποίο είναι επίσης σωστό)
Μη στενοχωριέσαι. Μην ξεχνάς και τους καλούς -παράνομους- συγγενείς..
έχεις δίκιο, απλά κάποια πράγματα είναι και αναμενόμενα. Και ο φθόνος στη ζωή υπάρχει, δυστυχώς.
Εσύ προχώρησε στην Πορεία σου
Δυστυχώς όσο μεγαλώνω βλέπω την κατάντια που επικρατεί