1/7/2004: ...Βασίλης Τσάρτας, μπροστά ο Δέλλας, μπροστά ο Φύσσας, μπροστά ο Καψής, μπροστά ο Στέλιος ο Γιαννακόπουλος με το Χαριστέα και τον Κώστα τον Κατσουράνη, μέσ' την περιοχή στην τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου... Γκολ και φεύγουμε για τελικό... Περνάει η μπάλα...




Τελικός! Τελικός, σας το' πα! Τελικός! Η Ελλάδα στον τελικό! Απ' την εκπληκτική κεφαλιά του Τραϊανού Δέλλα! Τελικός! Πνιγόμαστε! Πνιγόμαστε! Στο πειρατικό πάνω, πνιγόμαστε από χαρά! Δοξασμένη, μεγάλη εμφάνιση, μεγάλη νίκη! Στον τελικό οι Έλληνες! Έληξε! Τελειώσαμε! Πορτογάλοι ερχόμαστε! Ερχόμαστε στο Ντα Λουζ!

Και πήγαμε στο Ντα Λουζ, τρεις μέρες μετά, και το σηκώσαμε το γαμημένο/τιμημένο (choose as appropriate), ζώντας μια εθνική ονείρωξη επί δύο και πλέον εβδομάδες. Γιατί παρότι η πορεία μέχρι τα προημιτελικά θεωρούνταν μεγάλη επιτυχία, ο πραγματικός θρίαμβος ξεκίνησε από τη ντρίμπλα του Ζαγοράκη στον Λιζαραζού και την κεφαλιά του Χαριστέα. Μαζί με κείνο το γκολ ξεκίνησε και η εθνική έκσταση που μας πήγε μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη, με την άριστη διοργάνωση των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων.

Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, φαινόταν ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα λάθος. Το Euro ήταν τα προεόρτια, οι Ολυμπιακοί το κυρίως πιάτο και οι Παραολυμπιακοί το επιδόρπιο σε ένα εκπληκτικό καλοκαίρι στο οποίο δείξαμε ότι όταν θέλουμε μπορούμε, και σαν λαός και σαν κράτος και συντεταγμένη πολιτεία. Ήταν τότε που μπορούσαμε να υπερηφανευόμαστε που είμαστε Έλληνες όχι εξαιτίας λιακοπουλικών αιτιάσεων τύπου "όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα οι υπόλοιποι έτρωγαν μπανάνες στα δέντρα" αλλά επειδή μέσα στο σύγχρονο παγκόσμιο γίγνεσθαι δώσαμε δύσκολες εξετάσεις και επιτύχαμε, επειδή καταφέραμε κάτι που κανένας άλλος λαός του μεγέθους μας δεν είχε καταφέρει. Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που ακόμα δεν είχε μπει στο καθημερινό λεξιλόγιό μας η έκφραση "δομημένο ομόλογο", τότε που δε γνωρίζαμε ότι οι ζαρντινιέρες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσο επιβολής τάξης, τότε που η Πάρνηθα μπορούσε ακόμα να φιλοξενήσει αγώνες ορεινής ποδηλασίας όπως στους Ολυμπιακούς μας Αγώνες...

Τι διάολο έφταιξε και μετά από μόλις τρία χρόνια έχουμε φτάσει σε σημείο να σιχαινόμαστε που είμαστε πολίτες τούτης της κωλοχώρας, που εξακολουθούμε να ζούμε σε ένα κράτος που ελάχιστα πράγματα λειτουργούν στοιχειωδώς σωστά και που τα αυτονόητα παρουσιάζονται ως κατακτήσεις; Και το βασικότερο, τι έφταιξε που έχουμε χάσει καθε ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα; Πόση συσσωρευμένη ανικανότητα και κακοβουλία χρειάστηκε για να μετατραπεί εκείνο το ανεπανάληπτο momentum που είχαμε ως λαός σε μνημειώδη αδράνεια, αδιαφορία και αδυναμία αντίδρασης; Σαν να μας καταράστηκαν από ψηλά, σαν να μας έκοψαν ταρίφα για εκείνες τις στιγμές επιτυχίας, που πρέπει να τις ξεπληρώνουμε μέχρι να καθαρίσει το τεφτέρι.

Τούτη η "επέτειος" είναι μια αφορμή αναπόλησης για την τεράστια ευκαιρία που πήγε χαμένη, την τελευταία τόσο μεγάλη ευκαιρία που είχαμε και θα έχουμε για να αλλάξουμε επί της ουσίας τα πράγματα σε τούτη την κοινωνία. Να ξεπηδήξουμε από τη στασιμότητά μας, να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω, να συγκλίνουμε επί της ουσίας με τις πραγματικά προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης. Να μεθοδεύσουμε εμείς οι ίδιοι την αναπτυξιακή μας πορεία, να δρέψουμε τους καρπούς της μεγάλης προσπάθειάς μας, και πάνω απ' όλα να ανέβουμε ένα επίπεδο ως πολίτες μιας κοινωνίας για την οποία θα ήμασταν υπερήφανοι.

Αλλά ούτε καν στη σημειολογία δεν είμαστε επαρκείς, έτσι για το γαμώτο. Τα υπέροχα σκηνικά της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, που θαύμασε όλη η υφήλιος για την αισθητική και την ποιότητά της, σαπίζουν (ή έχουν σαπίσει) στοιβαγμένα σε κάποιες γωνιές του ΟΑΚΑ αντί να κοσμούν τις πλατείες της πόλης. Έστω για να μας θυμίζουν ότι κάποτε μπορούσαμε...

Photo © phantis.com
Περιγραφή γκολ: Γιώργος Χελάκης, SuperSport FM